Geplaatst Quasimodo, de klokkenluider van de Notre Dame, was een spuuglelijk kreng. Hij was geboren met een kamelenbochel, keek zo scheel als een zatte aap, had dikke, kromme poten en was zo doof als een kwartel. Kortom, een schatje. Zijn moeder werd bij het zien van dit babygedrocht op slag knettergek en smeet hem als vondeling in het voorportaal van de kathedraal.
Daar werd hij getemd en afgericht door priester Frollo, die zo'n lekker binkie wel zag zitten. Quasimodo leidde volkomen terecht een triest en eenzaam bestaan binnen de muren van de Notre Dame.
Het was 6 januari en in Parijs werd het Feest der Zotten gevierd. "We motte een koning, we motte een koning der zotten" krijsde het plebs. Volgens een achterhaalde traditie moesten ze het lelijkste porem tot koning kronen. Quasimodo was snel gevonden. "Dat is 'm. Mot je kijken wat een bek. En die bult, een kameel zou jaloers zijn" joelden de simpele zielen. Voordat die sukkel in de gaten had wat er gebeurde, kreeg ie een kroon op z'n pan geplant.
Zijn 'onderdanen' hielden het gauw voor gezien toen Esmeralda, het lekkerste wijf van de stad, begon te dansen op de muziek van een harmonica. Haar horkerige bewegingen werden op de voet gevolgd door haar kreupele geitje met gouden hoorns.
Ondertussen wilde Quasimodo de pleiterik maken, maar hij werd door Frollo bij z'n ballen gegrepen. "Wat doe je hier, mongool" sliste Frollo. "Ben je vergeten dat je voor mij een klussie moest opknappen, bultrugeikel". Hij ramde de kroon van die opgezwollen krentenbol van Quasimodo, die hem nu braaf achterna kroop.
Het was al donker geworden en iedereen wou gaan maffen. Ook Esmeralda en haar geitje waren op weg naar huis; ze rende snel want de donkere nauwe straatjes deden haar peuken schijten. Ineens werd ze vastgegrepen en meegesleurd.
"Helleppie, Helleppie" schreeuwde ze en probeerde zich los te rukken. Kapitein Phoebus, een jonge officier, hoorde haar en schoot tehulp. Hij greep de aanvaller bij zijn lurven, blies hem in zijn oor en pakte hem bij zijn pink. Verbaasd zagen zij dat het de onsmakelijke, walgingopwekkende Quasimodo was. Stoer zei de kapitein:"Nket getreurd moppie, ik zorg dat dat onooglijke misbaksel een passende straf zal krijgen". Dankbaar zoende zij hem vol op de bek en, zijn hulpvaardigheid voelend, maakte ze dat ze wegkwam.
Het mismaakte gedrocht zat geknield op het plein, wachtend op zijn straf. Niemand wist dat dit hoopje bochelvlees in opdracht handelde van Frollo, die helemaal gefixeerd is op het dansdoosje.
Enigszins genietend onderging hij de zweepslagen. Na afloop vroeg hij uitgevloerd een peukie, maar uiteraard reageerde geen mens. "Een peuk!" smeekte hij weer.Esmeralda liep steunend op hem af en gaf hem een hijs.
De dagen gingen voorbij en tijdens een optreden kwam de kapitein Esmeralda en haar manke geitje weer tegen.Hij vroeg of hij haar deze avond mocht ontmoeten, wat dit mokkeltje wel zag zitten.
Maar Frollo had haar afgeluisterd en besloot haar te volgen.
Toen Esmeralda en Phoebus elkaar ontmoeten was het bijna donker. De vreugde van het weerzien was echter kort. Ineens stond Frollo daar met een mes. Met meedogenloze blik jasde hij het koude staal tussen Phoebus zijn ribben.
"Gossiepossie" piepte Esmeralda en storte plat op haar smoel. Toen ze bijkwam werd ze in de boeien geslagen en in een kerker gesmeten voor moord.
Zij pleitte voor haar onschuld maar gelukkig geloofde niemand haar.
Esmeralda werd veroordeeld tot de doodstraf. Haar kop moest rollen! Niet iedereen was er even blij mee maar de meesten vierden feest voor deze attraktie. Ze stond al op het schavot toen een bochel zich een weg door de wegdeinzende menigte baande. Hij greep haar ruw vast en sleurde haar mee naar de kathedraal.
Voorlopig was ze veilig.
Wie was toch die engerd die haar had gered? En belangrijker, wat wilde hij van haar? "Weet je nog dat peukie dat je me gaf?" vroeg Quasimodo. "Dus voor dat peukie heb je me gered?"
Vol ongeloof keek ze het baaltje menselijke ellende aan, maar het was wel mooi meegenomen. De klokkenluider probeerde de komende dagen haar op te vrolijken met een dooie rat en een prachtig vleermuisje, maar het ondankbare klerewijf bleef maar treuren over haar dooie maatje.
Uiteindelijk wist de diep ongelukkige Frollo Esmeralda met een smerige list uit de kathedraal te lokken. Natuurlijk stonk ze erin. De ouwe viezerik verklaarde haar zijn liefde waarop zij er bijna inbleef van het lachen. "Imbeciel", riep Frollo, "Ik laat je alsnog afmaken".
Toen gerechtigheid geschiedde, zag men een vreemde bult op de daken van de Notre Dame. Enkele dagen later vond men het zwaarverminkte lijk van Frollo. Quasimodo werd nooit meer gezien maar sinsdien ziet men in de onderaardse gangen vaak twee jammerende gedaanten, één daarvan krom en spuuglelijk.
Je moet er maar op komen
Ge-wel-dig 
de wolf & 7 geitjes staat er ook op, die is nog groffer 
