Bokt.nl

Citaat:

Vakantie zonder grenzen [©!]
1. STERRE
Helemaal overdonderd loopt Sterre de trap op. Niet te geloven dat haar ouders hebben toegestemd. Hier had ze al zo lang op gewacht en eindelijk ging het gebeuren: zonder ouders op vakantie. Heerlijk een weekje naar Istanbul. Weg van alles, Weg van haar drukke Nederlandse leventje. Wat had ze daar zin in! Ze ploft neer op de rode Ikea bank in haar kamer en kijkt uit het raam. Het regent en de lucht is grauw. Typisch Nederlands weer, zucht ze. Zelf is ze in de zomer geboren en ze voelt zich dan ook echt een zomerkind. Istanbul in de maand juli is dus perfect. 'Lekker bruin worden' hoort ze haar vriendin Fleur in gedachten zeggen. Inwendig moet Sterre lachen als ze het gezicht van Fleur weer voor zich ziet. Die is ook altijd bezig met bruin worden, bedenkt ze. Haar beste vriendin Sarah heeft daar totaal geen last van, aangezien deze al een prachtige bruine huid bezit. Stiekem is Sterre best jaloers, maar ze kan zich niet voorstellen hoe jaloers Fleur dan wel niet moet zijn met haar eeuwige obsessie. Ze besluit eens te informeren of haar vakantievriendinnen er al klaar voor zijn en tast naar haar mobieltje. Normaliter heeft ze haar mobiel altijd in haar broekzak zitten, maar dit keer blijkbaar niet. Waar heeft ze dat ding nou gelaten? Zoekend kijkt ze haar kamer rond en bedenkt dat haar moeder vast wel weet waar ze de Ladyphone heeft gelaten.
'Mam! Weet jij waar m'n telefoon is?' roept ze naar beneden. Haar moeder is even stil maar antwoordt dan dat ze deze niet heeft gezien.
'Sorry, meis'zegt ze en gaat dan door met koken. Sterre begint nerveus te worden. Wat als ' ie gestolen is? Dat is Fleur laatst ook gebeurd, weet ze nog. Daar gaat haar goede bui. Ze rent door het huis en opent alle laden, maar nog steeds geen mobiel. Ze kon dat ding toch niet zomaar kwijt zijn? Dan schiet haar iets te binnen en ze sprint naar boven.
'MITCHEL!' schreeuwt ze op de trap. Ze bonkt op de deur van haar broertje's kamer en kan zich nauwlijks bedwingen. Waarom moet dat kind het altijd weer verpesten?
'Mitchel als je die deur nu niet...-' begint ze. Ze hoort gestommel en legt haar oor tegen de deur. Zo te horen verborg haar broertje iets.
'Ja?' antwoordt hij even later poeslief.
'Heb jij m'n mobieltje?' Sterre is woedend. Kan dat kind dan nooit van haar spullen afblijven?
'Bedoel je deze?' vraagt Michel wijzend naar een roze Ladyphone op z'n bed. Sterre stormt de kamer binnen en gritst haar eigendom van het bed.
'Vanaf nu laat je me met rust. BEGREPEN?' en met die woorden gezegd te hebben loopt ze weer naar haar eigen kamer. Rotkind, denkt ze. Ze toetst het nummer van Sarah in en voelt haar vervelende bui weer verdwijnen. Haar hersens maken plaats voor vakantiegedachten en voor ze het weet is ze een uur in gesprek met haar vriendin met wie ze volgende maand vertrekt. Het is haar moeder die een eind aan het watervalgesprek maakt.
'Sterre, Mitchel; Eten!' roept ze van onder aan de trap. Sterre beindigt haar gesprek en besluit na het eten direct te kijken wat er 18 juli allemaal meegaat. Waarschijnlijk moet ze nog een heleboel kopen; een bikini, shirtjes. Helemaal blj begint ze aan haar spaghetti en vangt de blik van haar moeder op.
'Je hebt er zin in, niet?' glimlacht ze en trots bekijkt ze haar dochter, die inmiddels alweer langer is dan zijzelf.
'Passen jullie wel goed op elkaar? Ik wil niet dat er iets gebeurt en met al die opgeschoten jongens...-' begint ze. Sterre slikt een hap weg en zegt met een onderdrukte grijns dat het heus wel goed komt. Bovendien hebben ze Maya en die heeft de zwarte band. Er kan hun dus niks gebeuren. Helemaal gerust gesteld is haar moeder niet, maar voor nu is ze er vanaf, ziet Sterre.
'Hebben we een toetje?' vraagt Mitchel met een bord alsof hij het niet eens heeft aangeraakt. Sterre kijkt geërgerd.
'Eerst je bord leeg, hoor' antwoordt ze.
'Je bent mijn moeder niet!' roept haar broertje verontwaardigd.
'Ophouden! Sterre, bemoei je er niet mee. Mitchel, eet je bord leeg' maakt hun moeder een eind aan het geruzie.
Na het eten zondigt Sterre zich weer af en vertrekt naar haar kamer op de zolder. Ze gooit haar kledingkast open en besluit nu alvast te kijken wat er meegaat en wat niet. Met een wit shirtje in haar hand staart ze naar buiten. In gedachten zit Sterre al in Istanbul.

‘Sterre? Luister je wel?’ Het zijn haar moeders woorden die Sterre uit haar vakantiegedachten halen.
‘Wat?’ zegt ze verbaasd.
‘Laat maar. Maya aan de telefoon’ antwoordt haar moeder die vervolgens weer naar beneden loopt. Met de draagbare telefoon in haar hand ploft Sterre op haar bed. Natuurlijk gaat het gesprek over Istanbul, maar al snel merkt Sterre dat haar vriendin er niet helemaal bij is.
‘Is er iets, Maya?’ vraagt ze daarom. Aan de andere kant van de lijn hoort ze iemand schreeuwen. Een vrouwenstem. Daarna klinkt er gestommel. Sterre gaat rechtop zitten om beter te kunnen luisteren.
‘Maya?’ herhaalt ze.
‘Sorry, Ster. Ik spreek je morgen’ en met die woorden verbreekt Maya de verbinding. Sterre zit verbaasd op haar bed met de telefoon in haar handen. Wat als Maya in moeilijkheden zit? Ach, het was vast een discussie met haar ouders, bedenkt ze. Niet helemaal gerust gesteld belt ze even later Sarah op, om deze van het gesprek te vertellen.
‘Er is vast niks aan de hand, Ster. Maak je maar geen zorgen’ zegt Sarah op een ietwat geïrriteerde toon. Sterre was altijd zo snel al ongerust.
‘Je hebt gelijk. Ik maak me voor niks druk. Trouwens, ik moet nog wat kleding hebben en een bikini. Zullen we morgen shoppen?’ stelt ze voor.
‘Prima. Dan bel ik de andere twee wel. Spreek je vanavond weer’ en de verbinding is verbroken. Sterre kijkt op haar klok die half acht aangeeft. Ze onderdrukt een gaap. Half acht pas en nu al zo moe. Aan de ene kant verlangt ze naar bed, aan de andere kant voelt ze zich opgelaten. Waarschijnlijk omdat ze over minder dan een maand al vertrekken. Wat heeft ze er zin in. Zon, zee, strand en het belangrijkste: jongens! Ze sluit haar ogen en droomt weg.

De dagen verstrijken en 18 juli komt steeds dichterbij. Sterre en haar vriendinnen beginnen nu toch wel een beetje zenuwachtig te worden, maar gelukkig blijft het bij gezonde zenuwen.
‘Nog maar een week, dames!’ roept Fleur en terwijl ze dat zegt doet ze een ‘oyeah-dansje’. Sterre moet lachen. Die Fleur schaamt zich ook nergens voor. De halve school staat hier op het plein maar Fleur lijkt dat niet te zien.
‘Kan je het geloven? Eindelijk een week weg zonder ouders. Zonder gezeur’ zegt ze tevreden.
‘Elke dag uit, uitslapen, bakken op het strand’ ratelt ze door. Sterre kijkt haar vriendinnen veelbetekenend aan: Fleur doet wat ze het liefst doet; praten. Of beter gezegd: ratelen. Uit ervaring gaan de anderen nergens op in, alleen luisteren is genoeg, weten ze.
‘Toch mooi dat je over bent, Fleur’ grinnikt Sarah. ‘Anders kon je niet eens mee’. Fleur glimlacht. ‘Wat keek Van Straten gepikeerd toen ik net m’n rapport kreeg’ zegt ze tevreden. ‘Heb ik geschiedenis toch met een zes afgesloten’ vervolgt ze. De anderen knikken. Met z’n vieren lopen ze het plein over waar het krioelt van de drukke leerlingen die blij zijn dat het schooljaar erop zit.’
‘Maar, laten we vanaf nu niet meer over school praten’ zegt Sarah als ze even later achter een patatje zitten. ‘Prima’ zeggen Sterre en Fleur in koor. Maya schijnt niks te horen. Ze staart al de hele tijd naar de grond en heeft een verdrietige blik in haar ogen. Sterre vraagt zich af wat er aan de hand is en Sarah vangt haar blik op. Fleur is te druk bezig met haar patat.
‘Zeg, Maya. Is er soms iets? Je bent zo stil?’ begint Sterre. Maya zucht en lijkt niet veel zin te hebben in een gesprek.
‘Ik weet niet of ik mee kan’ zegt ze dan. Sterre schrikt.
‘Niet mee?’ herhaalt ze. ‘Maar, May. Hoelang weet je dit al?’ vraagt ze dan. Maya zucht nog eens. ‘M’n ouders beginnen nu ineens tegen te stribbelen. Ze snappen niet dat we allang geboekt hebben. Bovendien gaven ze eerst toestemming en nu…-‘ Maya’s ogen vullen zich met tranen. Sarah slaat een arm om haar Spaanse vriendin heen. Sterre doet hetzelfde. Dus dat was er gisteren aan de hand. Ze wist wel dat er iets was. Ze maakte zich dus niet voor niks druk. Even is het stil. Zelfs Fleur heeft niets te zeggen en meestal is zij heel goed met dit soort dingen. De stemming is er helemaal uit. Raar hoe iets zo snel kan veranderen. Het ene moment gingen ze al bijna weg en het andere gaat het hele plan wellicht niet meer door, bedenkt Sterre.
‘Ik weet iets. Mijn moeder is geweldig in overtuigen’ stelt Sarah voor. Maya tovert een glimlach tevoorschijn. ‘Denk je dat dat zal helpen?’ vraagt ze onzeker. ‘Ik weet het zeker. Vandaag vraag ik of m’n moeder even naar jou belt. Hoe heten jouw ouders ook alweer?’ Sarah ziet het helemaal zitten en ook Maya lijkt er iets in te zien. Sterre voelt zich opgelucht en ook Fleur eet weer door. ‘Rustig maar, May’ zegt Sarah ‘dit gaat helemaal goedkomen!’

Citaat:

2. SARAH
Opgewekt zet Sarah haar tv aan. ‘Is dat even goed gelukt’, denkt ze. Wat is ze toch blij met haar reders-talent. Haar ouders luisterden ademloos naar haar betoog over Istanbul. Vooral bij het uitgaansgedeelte liet ze hen er niet tussen komen. Tevreden zapt ze een beetje heen en weer en staart naar de beelden die voorbij schieten. Even is ze geconcentreerd, maar al gauw dwalen haar gedachten af naar Istanbul. Over iets meer dan een maand vertrekt ze met haar vriendinnen Sterre, Fleur en Maya naar Turkije. Voor het eerst gaan ze zonder ouders weg. Sarah heeft er ontzettend veel zin in en besluit haar kledingkast eens te inspecteren. Heeft ze nog wel wat leuke dingen die mee kunnen? Kritisch bekijkt ze haar kleding dat netjes opgestapeld ligt te wachten. Uiteindelijk komt ze tot de kort en krachtige conclusie dat er geshopt moet worden.
‘Sarah?’ klinkt haar zusjes stem. Sarah draait zich om en kijkt in het ‘opgemaakte’ gezicht van haar tien jaar oude zusje.
‘Nadia? Heb je wéér aan mama’s make-up gezeten?’ vraagt ze geïrriteerd. Nadia kijkt beschaamd naar de grond en knikt.
‘Ik wil gewoon net zo mooi zijn als jij’ zegt ze dan met een verdrietig gezicht. Sarah moet lachen en pakt een doekje om het gezicht van haar zusje mee schoon te maken.
‘Kom hier, dan ik zal je mooi maken’ zegt ze grinnikend. Nadia glimlacht en neemt plaats op de kruk. Ze blijft stil zitten en als haar zus klaar is kijkt ze verbaasd in de spiegel.
‘Wat mooi! Ik ga het mama laten zien’ en weg is ze. Sarah schudt haar hoofd en ruimt de spullen weer op. Terwijl ze dat doet gaat haar mobieltje af.
‘Hoi, Fleur!’ begroet ze haar vriendin.
‘Hey Saar. Heb jij er ook zo’n zin in?’ Sarah gaat er bij zitten, want uit ervaring weet ze dat dit lang gaat duren. Fleur is gek op praten en het enige wat Sarah dan hoeft te doen is luisteren. Geamuseerd hoort ze een kwartier lang het geratel van haar vriendin aan.
‘Dus, wat vind jij?’ vraagt Fleur na een lange waterval van woorden. Sarah schrikt op.
‘Wat zei je?’
‘Laat, maar. Ik moet gaan. Spreek je!’ en de verbinding wordt verbroken. Sarah moet toegeven dat ze niks van Fleurs worden heeft gehoord. Natuurlijk heeft ze er een excuus voor, naast het feit dat Fleurs lange verhalen gewoon niet boeiend zijn. Istanbul is waar ze volgende maand heen vertrekken en dat is op het moment heel wat interessanter dan het gebrabbel van Fleur, vindt Sarah. Ze rekt zich uit en bedenkt dat haar moeder het eten wel klaar zal hebben. Gelokt door de geur loopt ze de trap af.
‘Dag mijn prinses. Wat zie je er weer stralend uit vandaag’ begroet haar vader haar op zijn manier. Sarah zucht.
‘Ik ben geen klein kind meer, pap. Ik ben zestien. Istanbul volgende maand, weet je nog?’ Haar vader fronst zijn wenkbrauwen.
‘Waren jullie nog maar kleine koters in plaats van die bijdehante pubers’ zucht hij. Sarah luistert al lang niet meer.
‘Hmm, lekker roti’ zegt ze. Haar moeder lacht.
‘Dek jij de tafel even?’ Sarah kijkt naar haar moeder en daarna naar haar twee jaar oudere broer, die aan tafel een boek leest. Deze vangt haar blik en vraagt wat Sarahs probleem is.
‘Jij’ zegt ze kattig en begint de tafel te dekken. Haar broer leest rustig verder. Hij is de kattige buien van zijn zus wel gewend.

Na het eten vertrekt Sarah naar haar kamer.
‘Zou je de vaatwasser niet even in ruimen?’ vraagt haar vader.
‘Laat Stefan dat maar doen, doet hij ook nog eens wat’ en met die opmerking gemaakt te hebben vervolgt ze haar weg naar boven. Haar ouders zuchten. Wat moeten ze toch met zo’n tiener in huis? Sarah merkt hier niets van en is allang blij dat Stefan niet tegen stribbelde. Misschien moet ze voortaan toch iets aardiger tegen hem zijn. Al heeft ze daar nu geen tijd voor, want Sex and the City begint.

Geboeid door haar favoriete programma wordt Sarah gestoord door haar mobiel met een op dat moment irritante ringtone.
‘Ja?’ zegt ze afwezig.
‘Saar? Met mij. Maya belde net en…-‘ Sarah hoort het hele verhaal aan maar luistert maar met een half oor. Carrie gaat net vreemd en dat is nu even interessanter.
‘Rustig nou maar. Er is vast niets aan de hand, Ster. Maak je maar geen zorgen’ en met die woorden hangt ze op. Sterre begrijpt het vast wel.

‘Klaar om te shoppen?’ begroeten Sarah en Maya hun twee andere vakantievriendinnen. Deze knikken en Sterre klaagt over hoe weinig kleding ze wel niet heeft.
‘Ik ken er nog zo één’ zucht Fleur. Sarah moet lachen.
‘Daar gaan we maar een wat aan doen’ en met z’n vieren fietsen ze hun vaste stadsroute. Sterre komt naast Sarah fietsen.
‘Ik hoop dat Maya haar thuissituatie even vergeet’ begint Sterre.
‘Ik ook’ beaamt Sarah. Samen trappen ze stevig door. Het regent weer eens en dan is het geen pretje om te fietsen.
‘Hier naar links, May! Waar zit jij met je gedachten?’ roept Fleur die de rij sluit. Maya antwoordt niet maar corrigeert wel haar richting, ten teken haar vriendin gehoord te hebben. Sterre en Sarah kijken elkaar veelbetekenend aan: Het gaat niet goed met Maya. Ze moeten iets doen, maar wat?
‘Heeft jouw moeder haar overtuigingsgave nog gebruikt gisteravond?’ vraagt Sterre. Sarah schrikt.
‘Je bent het toch niet vergeten, he?’ Sterre weet wat voor een warhoofd haar vriendin is. Sarah weet niet waar ze kijken moet. Hoe kan ze Maya dat nou aan doen? ‘Stomme trut’ scheldt ze zichzelf uit. Waarom is ze ook zo een warhoofd? Schuldig kijkt ze Sterre aan en knikt langzaam. Sterre schudt haar hoofd.
‘Moet je niet even je excuses aanbieden?’ vindt Sterre en ze kijkt naar Maya die in haar eentje voorraan fietst.
‘Fleur!’ roept ze, terwijl ze een scooter ontwijkt.
‘Fleur!’ herhaalt Sterre. Fleur haalt een oordopje uit haar oor en vraagt wat er is.
‘Waarom fiets je niet naast Maya?’ Fleur haalt haar schouders op maar rijdt toch naar voren. Sterre zucht. Ze weet dat Fleur en Maya niet de beste vriendinnen zijn, maar soms is Fleur zo ontactisch en doet ze alsof ze van niks weet.
Sarah is blij dat ze er eindelijk zijn. Vanaf Sterre’s huis is het een rit van tien minuten, maar deze keer leek het wel een eeuwigheid te duren. Zonder iets te zeggen zetten de vier vriendinnen hun fietsen vast en beginnen standaard bij H&M. Terwijl Sterre en Fleur enthousiast kleding bekijken, stoot Sarah Maya aan.
‘Hey, May. Ik, eh…’. Maya gaat door met het bekijken van de nieuwe collectie maar is benieuwd wat Sarah te melden heeft. Ze doet alsof het haar niet interesseert en pakt een shirtje van de stapel.
‘Sorry. Dat ik het ben vergeten, bedoel ik.’ Zo, dat is eruit. Sarah kijkt haar vriendin hoopvol aan, maar deze geeft geen respons. Sarah fronst haar wenkbrauwen. Zo erg is het toch ook weer niet? Maya vat het een beetje te serieus op, vindt ze. Maar dan verschijnt er een glimlach op Maya’s gezicht.
‘Maakt niet uit. Ik was het eigenlijk ook vergeten. M’n ouders draaiden alweer bij’. Sarah slaakt een zucht van verlichting. De reis gaat dus gewoon door.
‘Echt waar? Dat is geweldig’.
‘Nee. Ik loog. Het wordt alleen maar erger’. Maya’s gezicht staat ernstig. Met haar doordringende bruinzwarte ogen kijkt ze haar vriendin aan.
‘Ze snappen er helemaal niets van. Kun je jouw moeder vragen mijn ouders te bellen? Ik weet echt niet hoe ik het ze anders duidelijk moet maken.’ Sarah slaat een arm om haar vriendin heen.
‘Natuurlijk. Ik zal het niet vergeten. Ik beloof het.’

Een paar uur, veel kleding en een aantal MacMenu’s later zitten de vier op een terrasje te genieten van een warme chocolademelk met slagroom. Het weer is inmiddels verbeterd en aan de hemel verschijnt er een waterig zonnetje. Op straat liggen plassen, gecreeerd door de vele regen die de afgelopen uur gevallen is.
‘Niet te geloven. Over een paar weken zitten we ook op een terrasje, maar dan in Istanbul’ zegt Fleur tevreden. De anderen knikken.
‘Zonder ouders. Zonder gezeur. Zonder kerken die we per se moeten bezoeken’ grinnikt Sterre. Sarah is het daar helemaal mee eens.
‘Waar we ook zijn, mijn moeder rust niet tot ze alle kerken van die streek heeft bezocht’ zegt ze klagend. Maya glimlacht. Het komt vast goed, als ze al die overtuigingsverhalen over Sarah’s moeder mag geloven.
‘Ik ben blij dat ik jullie ontmoet heb, meiden’ zegt ze uit de grond van haar hart. De anderen glimlachen.
‘Ik ben best moe van al dat shoppen. Laten we maar gaan’ stelt Fleur voor. De bekers worden weggegooid en samen lopen ze naar de fietsen, die ze een eindje verderop hadden geparkeerd. Sarah hoopt dat haar moeder in de stemming is, als ze thuis komt. Voor hetzelfde verhaal is ze moe van haar werk en heeft ze nergens zin in.
‘Kom je nog of blijf je hier overnachten?’ grapt Sterre. Sarah lacht en fietst achter haar vriendinnen aan. Zodra ze thuis is, maar even slijmen bij haar moeder. Ze moest Maya’s ouders overhalen. Dat moest gewoon. Maar als Maya niet mee mocht, zou de rest dan wel gaan?