Bokt.nl

Citaat:

Aan de rechterkant waren er wilde muurschilderingen gemaakt, aan de linkerkant zagen mensen aan vleeshangen hangen. Van alles ging door me heen. Waren ze echt? Wie had dit gedaan? Waarom had hij/zij/het gedaan? Ik voelde mijn hart gewoon in mijn keel bonken, zoiets onwerkelijks. Zulke dingen die je alleen in je nachtmerrie tegenkomt, hingen nu –doodsstil- levensecht voor hem.

David keek naar zijn zusje, verbaasd zag hij dat ze geamuseerd rondkeek. Natúúrlijk, domkop dacht hij. Zij vond dit super, niet wetend dat de mensen echte mensen waren. ‘’Gossies, wat hangen ze er mooi bij hè’’. Het leek alsof de rechercheur echt emotie in zijn stem had gelegd. Dat ‘’gossies’ begon David onderhand ook te irriteren. ‘’Ik zal jullie eerst een rondleiding geven, luitjes’’ vertelde de enorme man geamusseerd. De gaten in zijn kleding waren groter geworden, althans, dat dacht ik te zien. Was dit gewoon verbeelding of..

Na een paar meter gingen we links door een deur, daar stond een balie die keurig was opgeruimd. Zo liepen we de rest van het gebouw door, mijn oog viel op een bronzen beeldje, het was een paard, maar toch niet helemaal zoals het hoorde te zijn. Ik raakte het, heel even, met mijn vingers licht aan. Uit de neus kwamen grote rookwolken en ik deinsde achteruit. ‘’Gossies, mooi hè?’’ zei de grote rechercheur. “’Ja..’’ antwoordde ik zenuwachtig. Zo stonden we even naar het beeld te kijken, het leek net of de man een goede vriend van me was, maar toch zei iets in me dat hij niet was wie hij leek. Met een felle klap, kwam zijn hand op mijn schouder en duwde me lichtjes door.

Toen die bodybuilder klaar was met de rondleiding, ging hij ons voor op een trap. Het was een stenen trap. De agent draaide zich om naar mijn vader toe. Hij haalde zijn geweer tevoorschijn, hield hem bij de buik van mijn vader en schoot. Dit alles gebeurde zo snel, dat ik nauwelijks kon beseffen wat er gebeurde. ‘’Pifpafpoef’’’ lalde de man, alsof hij stomdronken was. Hij draaide zich om en ik zag mijn vader naar zijn buik kijken, niks te zien. De rechercheur had in een fractie van een seconde heel ons gezin zo’n enorme schrik aangejaagd, ik voelde de woede lichtjes opkomen, maar naast mij stond Sophie te juichen, dit vond dit een geweldig spektakel.Ik zag mijn moeder over heel haar lijf beven en ik zag de haat in haar ogen. ‘’Kom maar mee luitjes’’ vertelde de rechercheur vrolijk! Toen we de deur doorgingen, viel mijn mond open. Zowel aan de linker- als rechterkant, stond een heel leger opgesteld. De gezichten leken wel van papier marché . Een paar soldaten kwamen achter ons aan en we werden vervolgens door de rechercheur naar het cellenblok geleidt.

Eva:

‘’Kom dan maar even met mij mee luitjes!’’ Even keek ik Rachel aan, ontsnappen zat er toch niet in, zo’n enorme vent konden wij met zijn tweeën niet eens aan. We besloten om maar met de man mee te lopen, inmiddels waren Iemke en Irma nergens te zien, die waren vast nog naar ons op zoek, grinnikte ik zacht in mezelf.

Toen de agent voor ons liep, tikte ik Rachel aan. ‘’Moet je dat zien’’ met mijn hoofd knikte ik in de richting van de polo van de man. In de achterkant van de polo zaten drie gaten. Toen we eenmaal weer voor de manege stonden, leidde de man ons naar zijn wagen. De wagen deed me denken aan een wildwesternfilm, direct dwaalde mijn gedachten af. Vorige week hadden we op de manege een project georganiseerd. Het idee was om voor Brooke een leuk geldbedrag op te halen. Tijdens het project hadden we ons verkleed als cowboys, ik mocht natuurlijk op U2! Rachel was op haar lieveling gegaan, Mooney. Iedereen die mee deed had een act voorbereid. De dagen ervoor waren we al druk bezig met kaartjes afdrukken en andere voorbereidingen die getroffen moesten worden, zo moesten we zorgen voor genoeg drankjes en hapjes en niet te vergeten, de vele stoelen, tafels en parasollen. De dag voor het project hadden we alles afgehad en hadden we het gevierd met een drankje in het nieuwe Restaurant in het dorp. Er waren zoveel mensen op afgekomen, dat ik ondertussen nog kaartjes moest laten bijdrukken. Bij elkaar hadden we zo’n €10.000 opgehaald. Toen het bedrag bekent werd gemaakt, was iedereen overdonderd van het bedrag. De dag erna zaten we met de hele groep lekker uit te puffen op het grote terras van de manege. Ingrid, de rij-instructie had voorgesteld om een ponykamp te organiseren op de manege, dit om te vieren! En dat deed me denken aan morgen, het was eindelijk zover!!

Met een schok ontwaakte ik uit mijn dromen, inmiddels zaten we al in het ronkende ding. Ik ging er vanuit dat de rechercheur ons thuis zou brengen, het zou minstens al 1.00 uur moeten zijn. ‘’We moeten naar de Frankstraat’’ zei ik tegen de man. Ik herhaalde mezelf, in de veronderstelling dat hij het niet had gehoord. Nog steeds kreeg ik geen reactie. De man zat rustig met de pook te spelen, als een klein kind die zijn eten heen en weer schuift.Ik keek naar Rachel die angstig naar mij keek, ik haalde mijn schouders op en leunde even lekker naar achter.

Door al die spanning was ik even vergeten hoe zeer mijn schouders en nek deden. Ik besloot net mijn riemen om te doen, toen de man keihard wegreed. De wielen draaiden eerst even hard om hun as, maakte een hoop stof en schoten vooruit. Met een klap kwamen Rachel en ik tegelijk tegen de achterruit van de wagen. ‘’Auw’’ gilden we bijna tegelijk uit. We vlogen over een drempel heen en het scheelde niet veel, of ik had mijn hoofd aan het dak gestoten. De man draaide zich even om, grijnsde breed en reed toen door een rood stoplicht.

Ik deed mijn handen voor mijn ogen en hoopte innig dat er geen auto aankwam. Tot mijn grote opluchting was dat zo! Ik keek via mijn ooghoeken even naar Rachel, die alweer met haar handen voor haar ogen zat. ‘’Het is al voorbij Rach’’ fluisterde ik. Ze kromp ineen en slaakte een kreet van angst uit, snel keek ik voor me en zag nog net een klein kind van een jaar of 5 onder de auto verdwijnen. ‘’Wat doet u nu??!’’ gilde ik uit. Geen reactie. Wat was dit voor een zieke psychopaat ging het door me heen? Deze ‘’rechercheur had ik helemaal nooit op het bureau gezien. Waarschijnlijk was hij nieuw, maar wie was er zo gek om iemand aan te nemen die gewone kinderen omver reed en zelf door het rood reed? Lang kreeg ik niet om erover na te denken, want de agent (volgens mij was het geen rechercheur, maar een agent) trapte met zo'n vaart op de rem, dat de auto slipte en netjes in het parkeervak kwam.

Wat bleek geworden van de wilde rit, tikte Rachel me aan. Ik had echt met haar te doen, ze had vreselijke wagenziekte en werd al kotsmisselijk van een gewone auto. Ze richtte haar ogen even op de agent en keek toen mij met ogen aan waar ik zelf al angstig van werd. Ik keek haar even verbaasd aan, wat had die nou weer? Hoofdschuddend keek ik weer uit het raampje, de rit was haar vast even teveel geworden. De agent haalde een pakje gesuikerde donuts uit het handschoenenkastje en werkte alle 6 de donuts met zo’n vaart naar binnen, dat ik hem even met open mond aankeek. ‘’Gossies, het is nu al op’’ antwoordde de man teleurgesteld.

Van binnen leek het net een klein kind dacht ik, ik zette mijn gedachte even op een rijtje; toen we nog op de manege waren liet hij ons als een klein kind schrikken, hij reed door het rood, wat kinderen geweldig vonden. Hij raasde met zo’n vaart over drempels en door bochten alsof het een speelautootje was. En nu die donuts weer, hij had een hele baard van suiker aan zijn kin hangen en likte even met zijn tong zijn mond schoon. Maar een klein kind was hij zeker niet, het was een reusachtige man. ‘’Uitstappen girls’’ zei de man met overdreven Amerikaans accent. Rachel had hier blijkbaar op gewacht, ze sprong uit de auto en toen ze eenmaal vaste grond onder haar voeten voelde, kleurde ze alweer bij. ‘’Gossies, gaat het wel ?’’ vroeg de agent bezorgd. Snel knikte ze, en de agent liet haar weer los. Ik zag dat we bij een soort industrieterrein waren aangekomen, het was heel stil, maar toch lawaaierig. Ik besloot dat een industrieterrein voorlopig de beste invulling was.

Het gebouw dat daar stond, was groot, maar tegelijk had het iets compacts, alsof het niet klopte. Toen we voor een ijzeren deur stonden, duwde de agent hem open. Hij liet de deur achter zich gelijk weer terugzwaaien en ik had moeite om de deur open te houden. Met een kreunend geluid viel de deur in het slot. Toen de agent had verteld dat we hier alleen even waren om alles in orde te maken, knikte ik. Ik vertrouwde hem nog niet helemaal, maar ik begon me al wat zekerder te voelen, het gebouw zag er prima uit, gewoon als een echt bureau.

Snel liep de agent door naar een trap, haastig sleurde ik Rachel mee en snelde achter de man aan. Bij de trap wachtte de man even, zijn rug was niet naar ons toegekeerd, dus ik had niet meer naar de gaten in zijn shirt kunnen loeren. Ik liep voorop de trap op en Rachel achter me. Ik zag recht aan de trap een enorme donkere plek. Bloed Eva, er is hier iets helemaal fout het stemmetje had gelijk besloot ik, maar toch liep ik door. Eenmaal boven en oververmoeid van de klim, stond ik even uit te hijgen. Er zat enkel nog een deur voor me. ‘’Gossies, de deur is dicht’’ zei de agent als een verdwaasde. Aan de andere kant hoorde ik een klik. Ik duwde de deur toch maar open en toen ik alles in slechts één seconde opnam, viel ik bijna achterover de trap af….

Citaat:

Achter de deur stond een volledig leger ons op te wachten. Ze leken niet echt, maar toch volgden ze onze bewegingen. Ik stond te beven en ik wilde snel weg, weg van deze akelige plek. Toen ik me omkeerde keek ik recht in een revolver, de agent keek me met een doffe grijns aan. Hij zag er moeier uit dan tevoren en zijn oogleden hingen half over zijn ogen. In een paniek reactie wilde ik de andere kant op rennen, maar daar stond zo’n ongewoon neppe soldaat. Er zat niks anders op dan braaf mee te lopen. Toen we een hoek omgingen, zag ik andere mensen zitten. Ze zaten verslagen in een hoekje op de grond, een jongen en een meisje en waarschijnlijk de vader en moeder. Een deur met spijlen rolde open en we werden er hardhandig ingeduwd. ‘’Gossies, wat kijken jullie allemaal blij’’ zei de agent opgewekt. Ik keek even naar Rachel, die me met een benauwde blik aankeek. De agent liep snel weer weg en sloot de deur achter zich met een klik. Na een tijdje te hebben gezeten, won mijn nieuwsgierigheid het van mijn verlegenheid. Ik wachtte tot ik oogcontact kreeg met een iemand van het gezin, uiteindelijk keek de moeder als eerste en stelde ik mijn vraag, wie waren dit en waarom zaten ze hier?Twijfelend keek de vrouw de man aan, met een knikje vertelde hij ons het hele verhaal, over het geweerd dat ineens in zijn dashboardkastje lag. Jeetje, dit lijkt Amerika wel, dacht ik bij mezelf. Toen hij voor de tweede maal aan mij vroeg waarom wij hier heen waren gebracht, schrok ik op en vertelde vervolgens mijn hele verhaal. Van de manege, de ondergrond en de agent die daar had gelopen. Het leek helemaal niet te kloppen, hoe kwam de agent ineens op de manege, terwijl hij dit gezin ook had opgepakt?

Met een zucht schoof ik wat naar achter en ging tegen de muur zitten, het moest midden in de nacht zijn. Ik keek op mijn horloge en zag dat die 3 uur aangaf. In onze cel zag ik achterin een stapel kussens liggen, ze waren misschien een klein beetje vuil, maar het was in ieder geval wat.
Rachel lag al helemaal onderuitgezakt tegen de muur, die was door alle spanning en stress helemaal uitgeput. Onder haar ogen vormden zich zware kuilen en haar make-up was flink doorgelopen. Met een plof zakte ik neer op de kussens en besloot maar wat te gaan slapen.

David:

Toen de deur open ging, vloog mijn hart weer in mijn keel, bang dat er iets vreselijks achter zou staan. Twee meisjes kwamen binnen, ik schatte ze beide 15/16. De een vol van de stress en de ander ijzig kalm. Ze werden ruw in een cel gestopt, die aan die van ons grensde. Na een tijd van stilte, hoorde ik het meisje met de kalme blik aan mijn moeder vragen wie we waren en waarom we hier zaten. Mijn vader had ons voorgesteld en alles uitgelegd. Ik werd nieuwsgierig naar hun verhaal, alsof mijn vader mijn gedachten kon lezen stelde hij de vraag die bij mij op mijn lippen branden; waarom zaten zij hier? Ik hoorde verbazingwekkend het verhaal over de manege en de ondergrondse gangen. Wel leuk, dat ook zij paardengekken waren. Heel onze familie reed en bijna iedereen had een eigen paard. We hadden verder niks meer gezegd, iedereen zag er moe en uitgeput uit. Vooral het meisje dat Rachel bleek te heten, ze sliep, maar je zag duidelijk de enorme wallen onder haar ogen. Ik doezelde licht weg en sliep half verder. Niet lang verder gleed ik zo ver weg, dat ik van niemand wat had aangetrokken.

Eva:
Ik schrok wakker van een enorme bons, ook de rest had het gehoord. Toen ik een blik door de tralies wierp, zag ik dat een soldaat was omgevallen. Als een domino effect vielen nu alle andere soldaten om tegen de omgevallen soldaat. De deur ging met een haastige beweging open en de agent kwam toegesneld. ‘’Gossies, wat een debielen’’ zei hij té vrolijk. Hij gaf een schop en de soldaat vloog uiteen, binnenin zat er een klont goudbruine gelei. Ik moest lachen, het was gewoon letterlijk een stroopsoldaatje! Nadat alles volgens de agent weer in orde was verdween hij weer en niet veel minuten later, hoorde ik de loeiende uitlaat. Voorlopig hadden we even rust, want de agent was blijkbaar erg haastig vertrokken. Het was nu een kans om een manier te bedenken om hieruit te komen, ik kaarte het onderwerp aan bij het gezin en al snel zaten we te tobben over ideetjes.

David:
Tsja, wat te doen als je een hele dag in een cel zat? Juist, ideeën bedenken om eruit te komen. Ik dacht koortsachtig na, maar wat ik ook bedacht, alles had grote gevolgen.
Ik gaf het op, mijn ideeën waren op, dit was waarschijnlijk gewoon een kwestie van afwachten.
Ik stond op en gaf een trap tegen de spijlen, met verbazing keek ik naar de net nog rechte spijlen. De spijl waar ik mijn woede tegen aan had getrapt, was lichtjes gebogen. Dit was het! Ik gaf nog een paar felle trappen ertegen en een groter gat werd zichtbaar. Mijn vader legde een hand op mijn schouder en nam het over. Toen we eindelijk een gat zo groot hadden, dat we er doorheen konden liep ons hele plan in de soep. De agent kwam binnen en had een verveelde blik in zijn ogen. Morrend trok hij de spijlen terug, hij spoot er wat op en liep zonder wat te zeggen weer terug naar waar hij vandaan was gekomen. Tranen van onmacht kropen in mijn ogen, we kwamen hier nooit uit!

Eva:
Teleurgesteld ging ik weer terug zitten op mijn kussens, ik nam Rachel met een bezorgde blik op, die zich snikkend in een hoekje had laten zakken. Ik wist dat ze al haar hoop had gevestigd op de spijlen, die zichtbaar makkelijk uiteen waren gebogen. In een fractie van een seconde was de agent weer binnen gekomen. Ik snapte er helemaal niks meer van, het ene moment scheurde hij weg in zijn auto en was vrolijk, maar het andere moment stond hij hier met een norse blik.
Het leken wel klonen, maar die gedachte zette ik al snel uit mijn hoofd. Mensen werden niet gekloond. Ik ijsbeerde wat rond in mijn cel en dacht na over een eventuele andere oplossing, ik knielde neer bij een klein gat in de muur. Een muizenhol! Met mijn vinger probeerde ik wat cement weg te schuren, het hielp kleine beetjes, maar al snel lag mijn vinger open. Snel dacht ik na, iets wat snel kon vijlen. Rachel had altijd een spiegeltje, vijltje en nagellak bij zich. Bingo! Grote kans dat ze het ook nu bij zich had. Verwoed doorzocht ik haar jaszakken, daar was het al! Snel pakte ik het kleine vijltje eruit en begon verder te gaan met het vijlen van de muur. Na een uur bezig te zijn geweest, kon ik mijn arm er al ruim insteken. Iedereen was nog in diepe rust, ze hadden tijdens mijn bezigheid allemaal lekker liggen slapen, dus ik had op mijn gemak kunnen vijlen. Af en toe kwam er zo’n nep soldaat controleren, maar ik kreeg al snel door dat die alleen een melding maakte als er herrie werd gemaakt. Al snel brokkelde steeds meer van de muur af en kon ik mijn complete arm naar binnen steken. Ik werd moe en besloot te gaan slapen, ik zou volgende keer verder gaan. De slaap wilde niet vatten, ik was uitgehongerd en dorst had ik ook.
Toen ik bijna wegviel dacht ik eraan, dat in mijn tasje die ik had meegenomen nog wat koeken zaten en een flesje drinken, morgen dacht ik.

David:
Ik werd weer wakker van een pijnlijke steek in mijn keel, ik kon niet goed zonder drinken.
Verwoed zocht ik in de plastic zak waar belangrijke dingen in zaten, er zaten een paar blikjes in en warempel ook nog wat te eten, wat een geluk! Ik opende snel een blikje en de cola klokte naar binnen, doordat ik iets te snel had gedronken kwam het bijna weer via mijn neus eruit. Op een iets rustiger tempo dronk ik verder en binnen enkele minuten had ik de cola weggewerkt. Zo! Dat luchtte op!
Ik keek schichtig rond en merkte dat het al best donker was geworden, ik haalde mijn horloge uit mijn broekzak en zag dat de wijzer 6 uur aangaf, allemachtig wat had ik lang geslapen! Hoe het zo donker kon zijn wist ik niet, veel zin om erover na te denken had ik ook niet.
Mijn ogen gleden over het vertrek, over de soldaten die als draaimolen- attracties rondliepen en over de andere mensen die hier met mij zaten. Mijn blik viel op een gat in de muur en Eva die erbij lag. Dat is vreemd dacht ik, dat gat was er vorige keer nog niet? Je kon er gemakkelijk met beide armen in. Ik zag een glimmend stukje metaal liggen, binnen handbereik van Eva. Ik glimlachte, een vijl! Wat een geweldig idee!

Citaat:

Eva:

Toen ik wakker werd, sliep iedereen nog in volledige rust. Het was doodstil in de cel, alleen de rare soldaten waren weer aan het ijsberen.
De vijl die ik van Rachel had gepakt, lag nog op dezelfde plaats als eerst.
Ondertussen was er wel wat veranderd in het vertrek, in beide cellen waren flesjes water neergezet en soepkommen.
Mijn maag knorde en ondanks dat ik het niet helemaal vertrouwde pakte ik snel een kom met soep.
Na 5 minuten had ik de hele kom weggewerkt en besloot weer verder te gaan met mijn werk, dit moest gewoon lukken!
Tijdens het vijlen overviel me een dof gevoel, ik dacht aan helemaal niks, het vijlen vergde zoveel tijd.
Door mijn inspanningen van gisteren, was de vijl al behoorlijk bot geworden en we moesten nog wel een stukje voordat we er zelf doorheen konden.
Ik hoorde een kort gebrom en vliegensvlug draaide ik me om, het was de vader, Tony, die wakker werd.
Ook Rachel gaf een teken van leven, ik grinnikte, Rachel was altijd al een slaapkop geweest.
Ik ging weer terug aan mijn werk en even later kwam een nieuwsgierige Rachel naast me zitten: ‘’Wat doe je ‘’ vroeg ze verbaasd.
Ik gaf een knikje naar de muur en antwoordde ‘’Kruipgat maken’’.
Een sprankeltje hoop zag ik in haar blik en ze nam het vijlen van me over.

David:
Ik schrikte op, ik was weer in slaap gesukkeld!
Er stonden 4 kommen met soep en 4 flesjes water, Rachel en Eva waren al begonnen aan hun eten en drinken zag ik.
Ik schrokte de soep naar binnen en dronk de helft van mijn water op.
Na een tijdje te hebben gezeten en alles te laten zakken, rommelde ik wat in de plastic zak en haalde er mijn mp3- speler uit en besloot om wat muziek te luisteren.
Rachel zag ik druk vijlen en zo te zien viel het niet echt mee, helaas kon ik ze niet helpen.
Na een korte tien minuten had ik genoeg van de paar liedjes die op mijn mp3 stonden, wat een ellende die verveling!

Eva:
Ik hoorde voetstappen de trap opkomen ‘’Snel!’’ gilde ik tegen Rachel.
Ze gooide zich snel voor het gat en probeerde zo normaal mogelijk te kijken.
De deur werd zachtjes opengedaan en de agent keek voorzichtig om het hoekje
‘’Hoihoi!’’ zei hij poeslief. In mijn ooghoeken zag ik Rachel vol walging met haar ogen rollen.
Hij duwde een oudere man voor zich uit die bij ons in de cel werd gestopt.
Met een verveeld gezicht sloot de agent de celdeur weer en liep met ruime pas weer weg.
Nieuwsgierig keek ik naar de man, hij had diverse verwondingen. De wallen onder zijn ogen en zijn halfdichte ogen gaven aan dat hij ontzettend uitgeput was.
Ik bood hem de kussens aan en de man nam er dankbaar gebruik van.
Na minutenlang de wijzer van mijn horloge te hebben gevolgd, keek ik langzaam de ruimte door, iets wat ik nog niet eerder had gedaan.
De muren waren saai grijs, voor de ramen zaten luxaflex die gesloten waren. De cellen waren redelijk ruim, maar er zat geen enkele zitplaats of bed in.
Opeens schoot ‘’het gat’’ in mijn gedachten, ik zag dat Rachel alweer druk bezig was…vreemd, niks van gemerkt.
Ik kroop naar Rachel toe en wrikte wat aan een baksteen, ‘’oliebol’’ bromde ik. De steen wilde nog niet echt los laten, er kwam wel wat gruis mee naar beneden, maar verdere beweging zat er niet in.
Ik gebood Rachel te vijlen op de plek die als het ware nog aan een draadje vastzat. Met haar tong een stukje naar buiten en een rood hoofd zat Rachel druk te vijlen. Nogmaals probeerde ik de steen los te wrikken en het lukte! ‘’Het lukt!’’ juichte ik. Hierdoor konden ook een aantal andere stenen weggehaald worden.

David:

Ik werd wakker van een hard snerpend geluid, vermoeid keek ik op.
Mijn ogen werden groot en mijn hart sloeg een sprong over van geluk.
Rachel en Eva hadden intussen goed werk gedaan! Eva had een baksteen in haar handen en ze waren druk bezig met het loswrikken van de andere stenen.
Nieuwsgierig kwam ik dichterbij hun cel en na een tijdje naar hun inspannende werk te hebben gekeken, bedacht ik me dat wij in een hele andere cel zaten en geen mogelijkheid
Zouden hebben om door een gat door de muur te gaan. Wat bedroefd trok ik me terug, hoe moest dat nou?

Eva:

Rachel en ik werden steeds enthousiaster in ons werk en het wierp zijn vruchten af. De stenen kwamen aardig los te zitten en al snel hadden we enkele stenen weggehaald.
Af en toe moesten we even puzzelen, want het was niet de bedoeling dat heel de muur naar beneden zou komen.
Het gat was nu zeker al ruim genoeg voor een middelgrote hond. We besloten even een pauze te houden aangezien het werk enorm uitputtend was.
Na een rustpauze van een kleine tien minuten kon ik het niet langer houden, ik besloot om verder te gaan met de muur.
Ik stook er met de vijl op los en kleine stukjes cement brokkelden af, al snel kon ik meerdere stenen verwijderen en het gat was nu groot genoeg voor Rachel en mij om er doorheen te kruipen.
De man die eerder onze cel in was geduwd, rekte zich wat uit en keek met een verdwaasde blik rond.
Ik besloot niks te vragen, maar al snel begon hij zelf te vertellen, wie hij was, wat hem was overkomen e.d
Het verhaal herkende ik, we waren er allemaal ingeluisd door de agent.
Opmerkelijk was, dat deze man zelf ook agent was.
Ik legde kort uit dat we inmiddels een opening hadden gevonden in de muur en die verder aan het uitgraven waren.
Hij gaf een korte knikje en zei vastbesloten dat we eerst een manier moesten vinden om ook de familie (Familie Smit) eruit te krijgen.
Hij bestudeerde kort het traliewerk tussen hun cel en die van ons. Na een tijdje met zijn vingers langs het traliewerk te hebben gegleden, pakte hij een klein apparaatje uit zijn zak.
Er kwam een vlam tevoorschijn, dat meer op een steekvlam leek. Hij verwarmde het metaal zodanig, dat hij na een kwartier van verwarmen, het traliewerk makkelijk kon buigen.
‘’Zo, komen jullie nu eerst hierheen’’ vervolgde hij tegen de Smits.

David:

Wat een oplossing! Het ene moment was ik zo bedroefd als wat, maar nu er weer schot in de zaak kwam klaarde ik op.
Ik schudde mijn zusje wat ongeduldig wakker, waarna ik verderging met mijn vader.
Mijn moeder had alles al een tijdje in de gaten gehouden en ik zag een lichte sprankeling van hoop, gemengd met een stukje strijdlust in haar ogen.
Mooi! Zo moesten we het hebben. Eerst was mijn zusje aan de buurt die gemakkelijk erlangs kon, ik volgde en ook mijn moeder kwam er zonder problemen door.
Mijn vader was een iets groter probleem, hij was fors van postuur en vrij breed. Een ogenblik leek het niet te lukken, maar hij draaide zich zo dat hij er wat stroefjes doorheen gleed.
De man die ons deze instructies had gegeven keek tevreden en gebood nu Rachel en Eva snel door het gat in de muur te duiken. Mijn zusje en ik volgde en al snel ook mijn moeder en vader, ook de man die zelf ook politieagent bleek te zijn volgde en stopte even. Hij stapelde de muur wat dicht en liep snel onze richting op.
Het was aardedonker, maar het voelde hier als een enorme grot, het beangstigde me een beetje omdat ik wist dat het niet helemaal goed was.
Ik hoorde een schreeuw in de verte, ik kon hem direct koppelen aan het stemgeluid van Rachel.
We hadden met zijn alleen een sliert gemaakt, zodat we elkaar niet konden kwijtraken.
Ik voelde een zware druk aan mijn armen en ik plaatse direct mijn gewicht naar achteren.

Eva:
Toen we achter de muur waren, maakten we met zijn allen een enorme sliert.
Ik tastte nog wat onwennig rond met mijn voeten, maar algauw voelde ik dat Rachel de leiding had genomen.
Zo was ze op dr best, als een kapitein!
Opeens werd ik hard naar voren getrokken en hoorde ik een oorverdovende schreeuw van Rachel…