Hejhej.. Ik heb even jullie mening nodig,, moet ik ermee verder gaan of is het helemaal niets.. of hebben jullie nog tips, want dit is een hele andere richtting als ik normaal schrijf,, alvast bedankt voor jullie mening/tips !!
Hee daar.. Ik ben Bobby, een Haflinger en ja, jammer genoeg ruin, maarja daar is nu niets meer aan te doen. Ik denk stiekem soms nog wel eens dat ik een hengst ben en ga dan mijn baasje klieren door heel stoer te doen tegenover merries en hengstenkuren te vertonen. Nou ja.. verder met mijn verhaal want ik dwaal weer af, ik ben hier om mijn levensverhaal te vertellen en dat begon zo...
Maandagochtend 28-04-1994, 5.00u ‘Kom op Claire, meissie, je kan het.’ Ik hoorde stemmen van buitenaf komen. ‘Huh? Waarom zeggen ze dat?’ Claire is mijn moeder, en ze is lekker warm vanbinnen. ‘Oehf.. weer wordt er geduwd. Wat is dat toch? Misschien willen ze wel dat ik hier wegga, maar dat wil ik helemaal niet.’ Ja het was toch warmer binnen en daar kwam ik een half uur later achter. ‘Brr, mama waar ben je? Ik heb het koud’ Hinnikte ik. Er stonden allemaal rare wezens om me heen, volgens mijn moeder waren dat mensen. Mensen die voor haar zorgden. ‘Claire, dat heb je knap gedaan meissie, wat een mooi veulen heb je daar op de wereld gezet.’ Zei één van de wezens. ‘Zullen we hem Bobby noemen papa?’. ‘ja Bobby is goed’. Zei de man.
Al gauw werd ik groter en begon de jonge merries die in de wei naast me stonden te bewonderen. Mijn moeder stond daar ook bij, ze hadden me bij haar weggehaald toen ik 11 maanden was. Het meisje dat voor me zorgde heette Nikky en zei dat dat moest omdat ik anders nooit volwassen zou worden. Ik vond het wel goed zo, ik had een vriend waar ik altijd mee door de wei racete, hij heette Tommy en was ongeveer net zou oud als ik ben. ‘Zeg Bobby? Zie je die merrie daar?’ zei Tommy. ‘Ja wat een prachtmerrie!’ zei ik. ‘Zullen we daar naartoe gaan?’ vroeg Tommy weer. ‘Ja kun je zo hoog springen dan over die palen?’. ‘Ooh da’s een eitje.’ Tommy begon te galloperen en sprong over het hek. ‘Hee, waar blijf je nou?’ riep hij. Ik begon te galloperen en sprong er ook overheen. ‘Wow, dat was hoog!’ ik was dol enthousiast. Nog 1 hek en dan waren we bij de merrie, maar ze bleek geen intresse te tonen.
om een verhaa lte kunnen plaatsen moet het 1500 woorden zijn en dit is zeker geen 1500 woorden dus ik heb nu een soort mailtje naar een mod gestuurd die zla het topic sluiten
ja ik wil alleen de menign vragen van jullie bokkers of ik verder moet met mijn verhaal.. omdat ik er niet zeker van ben,, ik vroeg alleen over de mening het is nogf geen echt verhaal want hij is nog niet klaar
nou mijn mening is het is wel leuk dus als ik jou was zou ik ermee door gaan niet afraffelen maar gewoon rustig afmaken want die 11 maanden zou je beter ook wat stukjes uit kunnen halen anders gaat de tijd toch iets te snel verdre is hij goed alleen het mag nog niet hiertsaan