Geplaatst 
het is misschien een beetje verwarrend komt omdat het net is begonnen commentaar mag MITS het aardig blijft
p.s. het is nog niet nagelezen dus er kunnen dingen niet kloppen
Grijze ogen staarde me aan. Verscholen in hun grijze jasjes en bonte kragen. Een wolf was ik, een wolf ben ik.
‘Sam’ bulderde Caesar. Voorzichtig drukte ik me door de menigte, de meeste wolven deinsde uit angst maar tegelijkertijd medelevend terug.
‘Wat jij je op je schouders hebt gehaald..’ begon Caesar ‘is onvergefelijk!’. De andere wolven staken mij hun ijzige blikken toe die ik nooit van mijn leven vergeten zal. Wanhopig keek ik om me heen, een fractie van een seconde bleef ik hangen in de wazige blik van Dana. ‘Stomme dromer’ mompelde ik, ook al wist ik dat, dat niet zo was. Ik stond nu voor Caesar de koning van het bos was hij, de machtige leider van het woud maar bovenal mijn vader. Hij wierp mij een beschaamde blik toe, beschaamd voor zijn zoon de toekomstige leider. ‘Je zal hier voor boeten begrijp je’ zuchtte hij. Ik probeerde zijn blik te onderscheppen maar hij vermeed mij, zijn bloedeigen zoon. ‘Je hebt een vloek op je schouders rustte, je hebt je laten omkopen Jazz! Omkopen heet dat!’. ‘Je had haar nooit mogen vertrouwen’ toen stopte hij en keek me abrupt aan ‘ik moet je verbannen’, hij draaide zich om en liep vastberaden weg. Zonder afscheid of andere poespas.
Een groepje wolven stond dicht op elkaar, ik probeerde ze te verstaan. Maar boos keerde ze hun rug toe. Het enige wat ik verstond was dat ik een koning van niks zou worden!? En ineens uit het niets verscheen Dana voor me ze keek me aan met die wazige blik van haar. ‘Heey dromer!’ ik keek verstrooid op ‘oh.. jij bent het. Ik dacht.. Ach laat ook maar.’ Nieuwsgierig keek ze me aan, ze zij niks. Een prater was ze nooit geweest in tegendeel tot mijzelf, maar hiervan was ik ook behoorlijk stil geworden.
Die nacht kon ik de slaap niet vatten ik dacht steeds maar aan wat er die middag zich had plaatsgevonden. Ik sliep niet veilig in de grot tussen de andere wolven maar buiten, in de vrieskou op een december nacht.
Dikke vlokken witte sneeuw streken neer over mijn grijze vacht. Voorzichtig tilde ik mijn kop op. En langzaam stond ik op, en strekte mijn stijve spieren. Uitgedroogd was ik! Met snelle passen liep ik naar het meer. En dronk van het ijskoude water.
Een wazig beeld verscheen in het water, en ik tuimelde terug naar……
……Een paar dagen geleden. Rustig liep ik door het winterse woud. Koud was het, vrieskou wist ik. Zoals gewoonlijk maakte ik een wandelingetje door het bos, het bos wat later naar mij toegeschoven zou worden. Want ik was nou eenmaal de zoon van Caesar de koning van het woud hoe goed of kwaad dat ook was! Het was ijzig stil in het woud en Caecar maakte zich vast ernstige zorgen. Dat had hij wel vaker als er stilte was. Dat het stil was kon niks bijzonders zijn, dacht ik. Het was ochtend en de meeste dieren scharrelden wat hier en daar, meer niet.
Ik weet niet precies meer wat er met me gebeurde, maar ineens hoorde ik een zachte stem.. Een rustige stem. En op een sussende toon zong ze hoge uithalen. Verwilderd keek ik om me heen, er was niks te zien. Alles was zo als het altijd al was geweest. Vredig, stil en op zijn hoede voor elke verandering. Niks bijzonders als het aan mij lag. Dwaas liet ik me meevoeren door het woud en de vaag zingende stem… Tot ik op een open veld kwam. In het midden stond een rots, een grote rots. Een rilling verbrak het engelen gezang. En met een laatste uithaal stopte de hoge tonen. Vaag knipperde ik met mijn ogen. En binnen een fractie van een seconde stond ik bij de rots. Meevoerend door de magische spanningen van het woud. Een schim verdween in de verte, en ik stond daar hulpeloos als een zielig hoopje bont. Bij elkaar geveegd voor een ritje in de vuilniswagen. Stil bewegingloos.. Want wat er daar net gebeurt was, kon ik niet onder ogen komen….
De vloek of beter gezegd het einde was nabij. Ik had de vloek uit zijn slaap gewekt en besloot zachtjes weg te sluipen. Met mijn nekhaar recht overeind sloop ik door het hoge gras. Kop omlaag schouders omhoog. Gespannen met oog voor elke trilling. Niets wees erop dat iemand
of beter gezegd de vloek het doorhad.
Ik zal duidelijk maken wat er daarnet gebeurt is. Héél lang geleden is er iets uitgelekt wat niet in deze wereld thuis hoort, iets wat uitlokte tot een verschrikkelijke ruzie. Ze zijn er uitgekomen dat is een feit maar hoe! Dat zal ik je vertellen..
De goden kwamen met het idee een duivel te verbinden met een grote rots. Ze hadden bedacht dat ze vroeg in de ochtend zouden zingen niet zomaar zingen nee engelen gezang en enkel, echt enkel op één dag in het jaar. Midzomernacht, en natuurlijk wist ik het! Maar ik was het vergeten, vergeten door de nevelige mist, vergeten omdat het nog nooit eerder gebeurt was!
Maar nu, als deze vloek gebroken werd zou het woud sterven! En niks kan het stoppen, er is wel een ding dat is de blasphemy een kleine bloem met vrolijke kleuren.. Dat wel