Geplaatst Echte MCR-fans zullen hier en daar wel een zinnetje uit de nummers herkennen, dat is toch de bedoeling
(Wie de band niet kent: www.mychemicalromance.com )Dit is zeker geen literair hoogstandje, maar ik vind het leuk om zo te schrijven
De tracklist van het album:
- 1: Helena
2: Give 'Em Hell Kid
3: To the End
4: You Know What They Do to Guys Like Us in Prison
5: I'm Not Okay (I Promise)
6: The Ghost of You
7: The Jetset Life Is Gonna Kill You
8: Interlude
9: Thank You for the Venom
10: Hang 'Em High
11: It's Not a Fashion Statement, It's a Fùcking Deathwish
12: Cemetery Drive
13: I Never Told You What I Do for a Living
Long ago
- Lang geleden
- Net als de lijkwagen ging je dood omdat je er zo graag in wou
- We zijn zo ver van jou
- Brandend als een lucifer steek je de levens van iedereen je je kent, in brand
- Wat is het ergste dat je wegneemt van elk hart dat je breekt
- En net als het mes dat je hebt bevlekt, nou, ik heb het vannacht volgehouden
- Wat is het ergste dat ik kan zeggen? 't Is beter dat ik blijf
- Tot ziens en goedenacht
- Er kwam een tijd dat elke vallende ster tranen in je ogen bracht
- Wij zijn het kwaad dat je hebt verkocht
- Wat is het ergste dat je wegneemt van elk hart dat je breekt
- En net als het mes dat je hebt bevlekt, nou, ik heb het vannacht volgehouden
- Wat is het ergste dat ik kan zeggen? 't Is beter dat ik blijf
- Tot ziens en goedenacht
- En als je zo verdergaat, is het beter dat ik blijf
- Tot ziens en goedenacht
- Kan je me horen? Ben je dichtbij me?
- Kunnen we doen alsof we weggaan en zullen we elkaar dan weer ontmoeten wanneer onze auto's botsen?
- Wat is het ergste dat ik kan zeggen? 't Is beter dat ik blijf
- Tot ziens en goedenacht
- En als je zo verdergaat, is het beter dat ik blijf
- Tot ziens en goedenacht
En na die hele brok krijg je ook nog het eerste deel van het verhaal
DEEL EEN: HELENA
Met een ruk werd Gerard wakker.
Helena.
Hij keek op zijn wekker: 9u45.
Shit. Hij had nog maar een kwartier.
Zij was het enige waar hij aan dacht terwijl hij zijn zwarte maatpak met de rode das uit zijn kleerkast haalde.
Helena.
In de badkamer haalde hij vlug een kam door zijn zwarte haren en gooide hij wat water over zijn bleke gezicht. Met tegenzin sprong hij in de auto. Met tegenzin, maar het moest.
Helena.
De banden van de zwarte Ford piepten toen Gerard de parking op reed. Hij stapte uit zijn auto, gooide wat nog overbleef van zijn sigaret op de grond en stampte het uit met zijn voet. Voor de kerk stond een groepje in het zwart gehulde mensen, die Gerard met zijn rode das afkeurend bekeken. “Nog zo’n raar type” zei een oud dametje tegen een nog oudere man, niet malend om het feit dat Gerard haar perfect kon horen. Deze negeerde de afkeurende blikken en haastte zich de kerk in.
Binnen wachtten een stel jonge snotneuzen hem op en een van hen duwde hem een boekje in de handen. Gerard nam plaats op een van de banken en keek rond zich; geen van de aanwezigen scheen hem te hebben opgemerkt.
Des te beter, dacht hij bij zichzelf; hij was er niet rouwig om dat de mensen hem niet scheef bekeken.
Toen pas werd hij het bewust van het dunne boekje dat hij nog steeds in zijn handen had en bekeek het van dichterbij. Het bestond uit vier perkamenten bladzijden en op de voorkant prijkte in zwarte, handgeschreven letters het woord ‘Helena’.
Helena.
Gerards blik dwaalde af naar de pikzwarte doodskist vooraan in de kerk en hij rilde. Het was nog maar een paar dagen geleden dat hij haar voor het laatst in zijn armen had gehouden.
Helemaal in gedachten verzonken merkte Gerard niet dat er een jong meisje naast hem was komen zitten. Pas wanneer ze hem lange tijd had gadegeslagen en ze kuchte, keek hij op. “Oh, eh, hallo?” zei hij onzeker.
“Hoi” zei het meisje. Ze was niet veel ouder dan hijzelf en was net als de rest van de aanwezigen helemaal in het zwart gekleed.
Gerard voelde zich ongemakkelijk en wist niet wat hij moest zeggen. Uiteindelijk was het het meisje die de stilte doorbrak.
“Van waar kende je haar?”
“Wat?” vroeg Gerard, niet beseffend waarover ze het had. “Oh, ehm ... ik was een vriend van haar. Ja, gewoon een vriend.”
Het meisje scheen te merken dat Gerard zich niet op zijn gemak voelde. “Ik ben haar zus. Of was haar zus, zeg maar.” Gerard keek haar met grote ogen aan; om haar zus te zijn, was ze wel erg nuchter.
“Ik ben Emily” voegde ze eraan toe. Weer bekeek Gerard haar vreemd, en deze keer was zij het die zich ongemakkelijk voelde. “ ’t Is maar dat je het weet ...”
Gerard knikte en zei niets. Emily keek hem aan en glimlachte. De gelijkenis met haar zus was treffend, en dat was af te lezen van Gerards gezicht.
“Je mist haar, hè?”
“Huh, wat - ?” vroeg hij verward.
Weer glimlachte ze en Gerard moest even slikken. Het was net alsof het Helena was die naast hem zat en naar hem glimlachte, en niet vooraan in de kerk in de pikzwarte doodskist lag.
“Ik weet wie jij bent. Gerard Way, is het niet?”
Gerard keek het meisje stomverbaasd aan. Hoe kon zij weten wie hij was? Hij graafde in zijn gedachten, maar kon zich haar gezicht niet herinneren. Nee, hij was er honderd procent zeker van dat hij nooit een of ander familielid van Helena had gezien.
“Wat heeft ze je gezegd?” Hoewel het niet zo bedoeld was, voelde Gerard zich aangevallen.
“Hoe bedoel je?” vuurde hij terug.
Emily dacht even na, alsof ze bedacht hoe ze het kon zeggen zonder Gerard te beledigen.
“Ze ... jij was niet de eerste.”
“Niet de eerste? Maar – Helena, ze - ”
“Zei dat ze van je hield?” Emily keek hem vragend aan.
“Ze hield van me ...” fluisterde Gerard.
Emily zweeg even voordat ze weer iets zei. “Ja, dat deed ze wel vaker met mannen zoals jij.”
Gerard begreep er nog steeds niets van. Mannen zoals hij? Wat had hij meer dan andere mannen? Hij was helemaal niet populair en voor zijn geld had ze het zeker niet gedaan.
“Hoe bedoel je, mannen zoals ik?”
“Rijke mannen” zei Emily.
“Rijk? Ik ben helemaal niet rijk!”
Emily bekeek hem ongelovig. “Maar dat pak dat je aanhebt – dat is toch Armani?”
Gerard lachte hardop. De andere aanwezigen keken hem beschuldigend aan en hij ging verder op een fluistertoon. “Oh, dàt. Cadeautje van mijn oma.”
Het leek alsof iemand haar een mep in het gezicht had gegeven, want Emily keek hem geschrokken aan. “Dus jij bent helemaal niet – rijk?”
“Helemaal niet” schudde hij zijn hoofd.
Nog altijd even geschrokken en verward keek Emily hem aan, maar net toen ze haar mond open deed om iets te zeggen, drukte ergens achteraan in de kerk iemand op de play-knop van de installatie en meteen werd de grote kerk gevuld met een trage, zware melodie.
Hij was nooit goed geweest in afscheid nemen.
Voorovergebogen gaf hij haar nog een laatste zoen op haar koude, bloedrode lippen.
“Slaapwel lieverd ... ik hou van je.” Even moest hij slikken, maar voegde er toen fluisterend aan toe “En ik hoop jij ook van mij ...”
Gerard wierp zijn geliefde nog een laatste blik toe en verliet toen de kerk. Iedereen stond al verzameld op het pleintje voor het gebouw, waar een zwarte lijkwagen al klaarstond.
Terwjil de kist naar buiten werd gedragen door zes mannen in zwarte maatpakken, kwam Emily weer naar Gerard toe. Zonder haar blik van de kist af te wenden, gaf ze Gerard een papiertje. Hij bekeek het en zag dat er een telefoonnummer op stond geschreven. Voordat hij ook maar iets kon vragen, zei Emily “Mijn telefoonnummer. Als je nog eens over Helena wilt praten, bel je me maar.” En zonder Gerard nog één blik waardig te keuren, verplaatste ze zich met de rest van de troep mensen naar de lijkwagen, die langzaam wegreed.
Gerard, daarentegen, viste zijn autosleutels en een sigaret uit het zakje van zijn pak. Terwijl hij de kerk, begraafplaats en Helena achter zich liet, stak hij een sigaret op. In zijn ene hand had hij nog altijd het papiertje met Emily’s telefoonnummer.
Hij mocht die Emily niet. Het enige waar zij op uit was, was haar zus zwartmaken; even leek het zelfs alsof ze het leuk vond dat haar zus er niet meer was. Nee, het enige waar dat mens op hoopte, was een date met het ex-vriendje van haar zus, of gewoon een leuke one-night-stand. En ze hoopte dan nog dat hij haar zou opbellen!
Mooi niet, dacht Gerard, Helena hield van mij en er is niets dat zij eraan kan veranderen. Jaloers wicht dat ze is.
Op de mat voor zijn voordeur wachtte de krant van die dag Gerard al op. Met zijn ene hand opende hij de deur, in de andere hield hij de krant. Zijn ogen vlogen over de voorpagina, maar er stond niets interessant in.
In de keuken zette hij het koffieapparaat aan en haalde een kop uit de kast, de krant kreeg een plaatsje op de keukentafel. Nog geen twee minuten later klonk het schelle gepiep van het apparaat door de keuken en Gerard schonk zichzelf een volle kop sterke koffie in. Hij hing zijn vest op aan een van de stoelen en nam daarna zelf plaats aan de tafel. Met zijn kop koffie in de hand bladerde hij de krant door tot hij aan het streeknieuws kwam. Hij nam een paar grote slokken koffie en een warm gevoel verspreidde zich in zijn lichaam.
Koffie is goed.
Er stond niet veel interessants in het streeknieuws; een of ander plaatselijk ijshockeyteam dat was afgemaakt tijdens de halve finale, een oud vrouwtje die het record pancakes bakken had verbroken en nog andere onzin. Maar helemaal onderin rechts stond een klein berichtje dat om een of andere reden Gerards aandacht trok.
- WEDDINGPARTY ALL COLLAPSED IN THE ROOM – VERMOEDELIJKE DOODSOORZAAK BEKEND
New Jersey – Gisterenavond werd bekendgemaakt dat de slachtoffers van de zogenaamde ‘Collapsed weddingparty’ (zie krant eergisteren) vermoedelijk vergiftigd zijn met cyanide. Dit gif zorgt voor een snelle dood, al enkele minuten na het innemen van het product. Er is een onderzoek opgestart naar de dader, maar daarover wordt momenteel nog geen informatie gegeven.
Was Helena niet gestorven aan – nee, dat kan niet.
Onmogelijk.
Laat het los, Gerard.
Maar het nare gevoel liet hem niet los, de hele dag niet. Die avond nam hij een besluit. Hij keek op zijn horloge: tien voor zes. De krantenwinkel was nog tien minuten open. Gerard racete het huis uit, sprong in de auto en reed met gierende banden weg.
Drie minuten later liep hij het kleine krantenwinkeltje binnen.
“Hallo Gerard” glimlachte het oude vrouwtje hem toe van achter haar kassa. “Alles goed?”
“Sorry Annie, ik heb geen tijd voor praatjes. Luister – heb je toevallig nog een krant liggen van eergisteren?”
De vrouw keek hem enigszins verrast aan en dacht even na.
“Ja, ik geloof van wel ... even kijken, hoor ...”
Gerard zag hoe Annie verdween naar de opbergruimte.
“Vanwaar de haast?” klonk haar stem vanuit het kamertje en een paar seconde later kwam ze terug buiten met een krant in haar handen.
“Oh, gewoon ... een vriend had er eentje nodig en - ”
“Ik mag het niet weten, dus” zei Annie verontwaardigd. Gerard probeerde zich nog uit de situatie te redden, maar Annie snoerde hem de mond. “Laat maar, het zijn jouw zaken. Je hebt geluk, dit is de laatste.”
Gerard haalde opgelucht adem; hij wist niet wat hij anders had moeten zeggen. “Hoeveel moet ik je?”
“Niets. Deze is van het huis” knipoogde Annie.
Gerard glimlachte. “Bedankt Annie. Tot de volgende.”
Hij stapte weer in zijn auto en begon meteen de krant te doorbladeren. Pas op de vijftiende bladzijde vond hij wat hij zocht. Maar wat hij daar zag, deed zijn hart bijna stilstaan.
Onder de titel ‘Huwelijksaankondigingen’ stond in grote, trotse zwarte letters:
- Helena Greene en Jack Branson
13 oktober
