Geplaatst Het zijn er twee, ze zijn kort.
In totaal wel veel minder dan 1500 woorden, maar 400 ofzo
Maarja.
Hier zijn ze:
Alleen.
Het is vrijwel stil in de lege, donkere woonkamer van een landgoed ver buiten de stad.
Je hoort alleen een pen over het papier krassen.
Je hebt me alleen gelaten.
Achtergelaten!
Waarom verdien ik dit? Wat heb ik je misdaan? Jíj bent degene die is weggegaan, niet ik!
Zoveel vragen, waar nooit een antwoord op zal komen.
Ik haat je.
En niet.
De pen stopt met schrijven. Een stille traan glijdt over het gezicht van een jonge vrouw, maar die veel heeft meegemaakt te zien aan de wallen onder haar ogen en haar blik.
Ze staat met een ruk op.
Haar stoel valt naar achteren.
Ze loopt naar het raam en kijkt naar buiten, naar de zon die op de bloemen in de tuin valt.
Plotseling woedend, begint ze te gillen. Woedend omdat hij haar hier alleen heeft gelaten.
‘’Ik haat je!’’
Wanhopig valt ze op haar knieën en begint te snikken.
Een briesje komt door het raam naar binnen en laat het gordijn opbollen.
‘’Nee…’’
Een woord, met zoveel gevoelens.
Angst, haat, liefde, verdriet, wanhoop…
Ik mis je.
Nee, ik wíl je niet meer missen.
Het is jouw schuld, allemaal jouw schuld!
Nee…
De tranen stromen over haar wangen, maar ze kan ze niet stoppen.
Ze kan niets meer.
Behalve huilen.
De wind blaast papieren door de kamer heen.
Ze kruipt ineen en slaat haar armen om zich heen.
Ik mis je.
Maar je kunt niet meer terugkomen. Niet na wat je gedaan hebt.
Maar ik zal altijd van je houden.
Tranen vallen op het papier en vermengen zich met inkt.
Dan staat ze op, loopt naar buiten naar de brievenbus en laat de brief erin vallen.
''Alleen…’’
Waarom?
‘Ik weet niet waar mijn leven voor geweest is. Wanhoop, angst, verdriet…
Mensen kunnen elkaar zó’n pijn doen. Waarom? Zodat ze het idee krijgen naar de hemel te gaan vanwege het feit dat ze onschuldige mensen vermoord hebben?
Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik zo’n persoon geweest ben, en misschien ben ik het nog wel, diep van binnen.
Wat slecht is aan een persoon, kan nooit helemaal zijn verdwenen, al is het een leven verder.
Waarom? Dat is de vraag die veel mensen in het leven stellen.
Daar is geen antwoord op. Zal er ooit wel een antwoord op komen?
Waarom heb ik dit gedaan? Waarom?
Ze was onschuldig.’
Er glijdt een traan langs het gezicht van een blonde man.
Hij valt op het papier en vindt langzaam zijn weg naar beneden, waar hij valt en op de grond uiteenspat.
‘Ze kon niks doen, behalve blijven staan. Ze zei: ‘’Ik ben niet bang.’’
Maar haar uitdrukking verried dat ze bang was, en wanhopig.
Die uitdrukking deed me pijn. Waarom?
Het laatste moment van haar leven was in doodsangst. Ze kon niet meer lachen.
Toen heb ik het gedaan.
Haar vermoord.
Waarom?
Waarom besta ik? Ik ben een moordenaar, een zoon waarvan niemand houdt.
Ik ben niets. Niets.’
Een snik galmt door de kamer. Geruisloos loopt de blonde man weg. De deur slaat.
Naast het enorme landhuis blijft hij staan.
Hij maakt een kuiltje, vouwt het papiertje op, stopt het erin en maakt het dicht.
Er vallen tranen op.
Dan loopt de man naar een diepe vijver achter het huis.
Een laatste traan valt in het water. Een traan van iemand die weldra niet meer zal bestaan.
Een laatste ademhaling.
En dan niets. Niets meer.
Het zijn alletwee redelijk dramatische verhaaltjes.
Tips/Meningen?
