Vlinders fladderen vrolijk voor me uit. De lentezon heeft ze uit hun schuilplaatsen gelokt. Ze zijn zo kleurrijk en zo vrij. Alsof niets hen kan deren. Een zacht lentezuchtje blaast een traan uit mijn oog. Een traan van liefde, van verdriet, van angst, van schuldgevoel.
Diep vanbinnen, een hart vol liefde, liefde voor jou! Voor iemand waar ik me goed bij voel, iemand waarbij ik uren en uren in de armen kan liggen zonder dat ik bang moet zijn, iemand die me beschermt, die ik vertrouw.
Ik droom nog steeds van de dagen dat ik bij je lag. Weten dat je in mijn buurt was. De keren dat je me zoende.
Een diepschuldgevoel doet me pijn, verdriet en angst doen me wegdromen. Laten me huilen. Die vlinder die daar vrij en kleurrijk fladdert, tegen de wind in probeert te gaan. Ik sluit mijn ogen, nog steeds dat zachte lentebriesje dat mijn gezicht streelt. Ik vraag me af hoe het zou zijn om dood te zijn, om hier te staan als geest en niets meer te kunnen voelen, de warme zonnestralen en die heerlijke wind niet te voelen. Ik schrik van mijn eigen gedachten. Ik sta op het punt om een stap te nemen, een eerste stap…Een grote stap voor mij. Een nieuw begin, een nieuwe relatie, onbekend. Het maakt me bang, al ben ik er nog niet helemaal uit wat me precies bang maakt. Is het het feit dat het mijn eerste relatie is? Is het jou ervaring? Of is het het feit dat ik zoveel van je houd?
Ik voel dat ik je liefst van alles elke dag bij me zou hebben. Dat ik mijn leven voor je zou willen geven. Ik heb samen met je gelachen en gehuild. Ik weet dat je oprecht en eerlijk bent.
Maar tegelijkertijd vraag ik me af of we te ver gaan. Of we te hard van stapel lopen, mijn nuchterheid houd me denk ik tegen. De afstand is groot…Nog zo iets dat me bang maakt, wat als jij op een dag zegt ‘dit kan ik niet, ik houd van je maar dit…’ en je beslist om gewoon nooit meer te komen?
Gewoon zomaar, alsof je er geen moeite mee hebt, ook al zou ik voelen dat het je vanbinnen pijn doet.
Wat als ik je moet kwetsen, wat als ik moet zeggen dat het me niet lukt. In een relatie moet je elkaar vertrouwen maar dan vraag ik me af, vertrouw ik jou wel? Vertrouw ik je gelijk dat ik je zou moeten vertrouwen?
Of zit daar mijn hele probleem? Ben ik bang dat jij me zal kwetsen, dat je te ver zal gaan, omdat het nu wel heel erg kortbij komt.
Ik open mijn ogen, mijn tranen stromen niet meer, de wind is nog steeds niet gaan liggen maar
de vlinder vliegt tegen de wind in en het lukt haar, ondanks het feit dat ze even goed weg geblazen kan worden gaat ze er tegen in, ondanks het feit dat ze gebroken kan zijn, doet ze wat ze wil. Misschien moet ik me gaan gedragen gelijk die vlinder, ik ga gewoon tegen elke stroom in…En als ik breek is dat het risico dat ik moest nemen. Want tenslotte….Love is giving someone the ability to breake you but trusting him not to.
tja...Niet wat jullie gewend zijn, het schrijven ging erg moeilijk. Maar je moet wat