Bokt.nl

kristie schreef:

Vind het ook een leuk (leuk is niet echt een 'goed' woord voor dit verhaal, er is weinig leuks aan nl, maar je snapt hem ) verhaal.
Gewoon kort maar krachtig, komt er nog een vervolg?

Citaat:

-Beep-.
Dat was haar wekker.
Slaperig gaf Anna er een mep op, maar of hij uitging?
Ze wist het niet.
Eigenlijk wist ze niets.
Niet wat voor dag het was.
Niet of ze afspraken had.
Of ze proefwerken had.
Ze wist niet eens wie ze zelf was.
Daar moest ze eerst maar eens zien achter te komen.
Ze draaide zich weer om, en sliep verder.
Wat ze de rest van de dag deed? Niets eigenlijk.
Ja, tv-kijken. Ze had besloten dat school wel een dagje kon wachten, net als de rest van haar leven.
Haar leven was toch al één puinzooi.
Ach, ze was het toch al niet waard. Waarom zóu ze het eigenlijk waard zijn?
Haar vader, die haar moeder had verlaten toen ze 2 maanden zwanger was?
Haar moeder, die daarna een zware alcoholverslaving kreeg?
Haar familie, die niet eens wist dát ze bestond?
Haar ‘vrienden’?
Nee.
Depressief kroop ze die avond weer in bed.
Ze dacht na.
Over alles.
Over wat ze nou ging doen. Ze wist het niet.
Over wie ze nu eigenlijk was.
Want ook daar had ze nog steeds geen antwoord op.
De volgende dag verliep net als alle andere dagen.
Ze ging wel naar school, maar na één uur ging ze maar weer naar huis. Ach, het was maar háár toekomst.
Onbelangrijk, niet interessant.
Ze verdrong een traan terwijl die gedachte opkwam.
Toen ze thuiskwam ging ze voor de spiegel staan die aan haar slaapkamermuur hing.
Ze keek naar zichzelf.
Een bleek gezichtje, met bonte vlekken van de tranen.
Uitgelopen mascara, en een puistje op haar kin.
Ze haatte dit gezicht.
Ze haatte de mens die achter dit gezicht zat.
Ze haatte alles.
Ineens zag ze een scheermesje op haar bureau liggen.
Ze pakte hem op.
Ze keek erna.
Maar de moed om zichzelf te snijden? Die had ze niet.
Ze durfde niet. Zie je wel, ze was er te zwak voor.
Te zwak om zichzelf wat aan te doen, te zwak voor alles.
Te zwak voor het leven.
Uitgeput van het huilen ging ze liggen op bed en viel in slaap, totdat ze aan het eind van de middag weer wakker werd.
En weer keek ze tv.
TellSell nog wel.
Ze werd mismoedig van al die overgelukkige breed lachende vrouwen met hun prachtige platte buik.
Die platte buik, die Anna niet had.
En lachen? Ze wist niet eens of ze het nog wel kon.
Ze dacht na, het enige dat ze wel kon.
Wat was ze nou waard?
Waarom zou ze nog lachen, waarom zou ze nog huilen, als niemand iets om haar gaf? Waarom zou ze nog bestaan?
Waarom? Wáárom?
Ze nam een beslissing.
Een belangrijke beslissing.
Zo één, die je hele leven verandert.
En zo fietste Anna om half 2 ’s nachts weg.
Weg, naar de brug. Onderweg hoorde ineens een bekend liedje in haar hoofd.
Stereomud.
“Can you stand up for yourself
don't be afraid
watch out for yourself
don't be afraid
close up your fist
you are not afraid”
“Ja,” dacht ze, “Ik ben niet bang. Voor niets.”
Vijf over half 2.
Anna stond op de rand van de brug.
Ze keek naar beneden. Het water was ver weg.
20 meter, misschien wel 25.
“Don’t be afraid.”
“NEE!” schreeuwde ze. “IK ZAL NIET BANG ZIJN! IK ZÁL NIET BANG ZIJN!”
Ze kneep haar ogen dicht, en sprong.