Bokt.nl

Citaat:

De eerste ‘stage’dag.

Het begon al als een regelrecht zooitje. Kim had verscheidene pogingen gedaan om haar te benaderen, onze ‘toekomstige’ mentor. Uiteindelijk kreeg Kim haar donderdag aan de telefoon. Ze wist van niets, en gaf zelf überhaupt geen les op maandag en dinsdag. Fijn, ja wat moet je dan? Ze zou vrijdag terugbellen, wellicht konden we bij haar collega terrecht. Ze belde niet… Ja en wat doe je dan? Op advies van onze begeleider zijn we toch naar de stageschool gegaan. En zo begon het avontuur.

’s Ochtends allebei om half 6 op, en beide geen idee waar we eigenlijk heen moesten, want we kregen zondagavond te horen dat we toch maar moesten gaan. Dus geheel onvoorbereid op pad. Kim kwam vanuit Duiven met de trein, en Anke vanuit Brummen. Om half 8 ontmoetten we elkaar op het station. Dat ging gelukkig nog wel goed. “Anke, nou moeten we dus lijn 5 hebben hè?” “Nee, lijn 7.” “Oké, maar weet je dan waar die is?” Grote vraagtekens rezen op, goede vraag! Zo slim als we waren hebben we besloten om maar naar het busstation te gaan, dat leek ons het slimste plan. En ja, daar sta je dan, samen met drie lijnbussen nr. 7. In onze dorpen heeft elke bus gewoon z’n eigen nummer, net zo handig?

Kim vluchtte een bus 7 in, richting Geitenkamp, en Anke volgde. Gelukkig was Anke zo slim om te vragen of deze bus langs de Joop van den Uylsingel kwam, want dat was iets wat we wel wisten. Nee, dat ging die bus dus niet. Anke stapte uit en keek om zich heen. Ze zag nog net het beteuterde gezicht van Kim, die in de bus stond, en wegreed… De buschauffeur was duidelijk niet van plan Kim er daar uit te laten. Hij reed weg, en bij het stoplicht deed hij de deur open: “En nou wegwezen.” Het duurde geen seconde voor Kim de bus uitgesprint was, je moet je voorstellen hoe opgelucht ze was!

Kim en Anke belde elkaar tegelijk op. Anke had zich helemaal krom gelachen, logisch. “Het is dat jij niet blond bent!” “Ja, sorry hoor…” Een tweede poging, en gelukkig stapten we nu in de goede bus. En dan sta je voor een andere vraag, waar moeten we eruit? Kim had een klein kaartje uitgeprint, waar we ook weinig wijzer van werden. De bus stroomde langzaamaan leeg, en nog steeds hadden wij geen idee waar we eruit moesten. Anke duwde maar een keer op het knopje. “Ik denk dat het hier ergens is!” Ze liep naar de buschauffeur, en deze zei dat ze nog 2 haltes moest wachten. Was hij voor niets gestopt…

Om precies 8 uur stopte de bus op de halte, wij stapten uit, en we waren nog op de goede plek ook. Was dat even mazzel hebben. De school was snel gevonden, omringt door nog 2 scholen. Ja welke moet je dan hebben? Natuurlijk had onze stageschool geen naambordje, dus Kim vluchtte naar een vrouw toe op een schoolplein stond. “Mevrouw, is dit nou de Lea Dasbergschool?” Ze knikte lachend, en bracht ons naar binnen. Een hele opluchting, want om zomaar op je eigen initiatief een wildvreemde school instappen, is toch een beetje lastig.

Ze stelde ons voor aan de conciërge, en deze meldde ons dat ‘onze’ meester Frank er nog niet was, en dat we wel even wat konden drinken en zo. En terwijl wij zo een beetje in de ‘juffen-kamer’ zaten te kletsen, en ons voorgesteld hadden aan allerlei mensen, kwam er een meester binnen. Doordat men hem Frank noemde, wisten we dat dit hem was. Kim had de moed al in de schoenen zitten, en Anke sprak hem aan. Ze legde uit wat de situatie was, en hij meldde ons doodleuk dat we niet gewenst waren. Wel op een iets vriendelijkere manier, maar toch. “Wie stuurt jullie hier dan ook zomaar heen!” Iedereen vond het knap banketstaaf voor ons, hele leuke mensen daar, dat zeker. Toch konden we weer vertrekken.

Al mokkend liepen we samen het schoolplein over om half 9, richting bus terug. We draaiden ons allebei om, omdat we werden gevolgd door een rennende juffrouw die ons wat toeriep. “Zijn jullie mijn stagiaires?” “Nou, eh nee.” Ze legde uit dat er 2 stagiaires van de Pabo zouden komen vandaag, eerstejaars. We twijfelden, zou er dan toch achter onze rug om wat geregeld zijn? We werden geopperd om met haar mee naar haar klas te lopen, ze ging het per direct nakijken. En wat we inderdaad hadden verwacht, het betrof twee andere meiden. Ze snapten dus niet waar die meiden bleven, ook hadden ze vooraf niet gebeld. Maar oké, daar hadden wij even weinig aan. Ze zei wel dat als we nou geen stageplek hadden en die meiden niet kwamen, we altijd terug mochten komen. Kijk, dat is nog een kleine goedmaker van ons ‘Lea-avontuur’.

Terwijl we op de bus stonden te wachten waren we aan het bedenken wat we gingen doen. Eerst maar eens naar de pabo. De bus kwam, en toen we instapten kwam die buschauffeur Kim wel érg bekend voor. Het bleek de man te zijn die Kim toen de bus uit had gestuurd. Oeps. Op Arnhem Centraal aangekomen weer de trein gepakt, nu naar de pabo. Op de pabo aangekomen meteen naar de receptie gegaan. We wilden eerst Henk spreken. Mevrouw vertelde dat dat dus geen optie was. “Waarom niet?” Hij had een assessment en we konden hem niet storen, maar ze zou zelf wel even gaan. Nou ja, oké dan. Wij wachtten, maar het kon echt niet. “En het stagebureau?” Die was niet open, ja maar wat moeten we dan? Mevrouw liep het stagebureau binnen, en kwam met 1 minuut terug, met de vraag wat er aan de hand was. Anke legde het uit, zo snel ging dat niet omdat het een beetje ingewikkeld lag. (Ondertussen had mevrouw van de receptie ook 3 telefoongesprekken.) Daarna belde (!) mevrouw het stagebureau op, ondanks de hooguit 5 meter die er tussen haar en de deur van het stagebureau lag. En we konden gelukkig binnenkomen.

Hier begonnen we opnieuw met ons rommelige verhaal, die gelukkig uiteindelijk wel werd begrepen. Tja, Anke en ik hadden het eigenlijk nu wel een beetje gehad. De mevrouw van het stagebureau was heel lief, en ze vroeg waar we dan vandaan kwamen. Ze opperde dat we het eens moesten proberen bij de oude basisschool van Anke, in Hall… Anders had ze wellicht nog een plekje op de Ede’se Montessori school. “Waar is dat?” “Ja duh, in Ede.” “Oh sorry, ik verstond tot drie keer toe echt Edison!” Anke en ik konden weer op stap, en het was nog geen 10 uur! In een sukkeldrafje vluchtten we naar de trein richting Brummen.

Precies toen we de trap oprenden kwam de trein, was dat even een meevaller. In Brummen stapten we uit, en gingen we naar Anke’s huis. Hier namen we de auto naar haar oude basisschool. Om een lang verhaal niet nog langer te maken, ook hier was geen mogelijkheid om stage te lopen, omdat er in de bovenbouwklassen al teveel leraren waren, vanwege ziekteverzuim etc. Nou vooruit. Ook belde Anke een vrouwtje die ze kende, die les geeft op een school in Eerbeek. Ze zei ons de directeur te bellen (op zijn huistelefoon), die de eerste 20x niet opnam.

Ook hebben we naar het stagebureau gebeld, ja je moet toch wat. Zij zou afwachten of dat in Eerbeek wat zou worden. Maar die directeur kregen we dus niet te pakken. Dat was even jammer. Met een diepe zucht maar besloten om even iets heel anders te gaan doen. Met de auto zijn we naar station Brummen gereden, en vanuit daar de trein naar Den Haag gepakt, om even uit te waaien op Scheveningen. Ondanks we hooguit een uurtje in Scheveningen zijn geweest, was het wel even lekker.

Op de terugweg waren we allebei ontzettend moe, en we lagen allebei in de trein te slapen. Opeens waren we terug in Arnhem, hé ging dat even snel. Op het station probeerde Anke nog een paar keer de directeur te bellen van de school in Eerbeek. Nog steeds was hij niet bereikbaar. Thuis kreeg Kim een smsje van Anke; hij denkt dat het wel kan, maar zegt nog geen ja. Hij zou het nog laten weten. Ja, dat hebben we eerder gehoord…