Geplaatst en kijk in de jouwe
dan zie ik de woorden
ik hou van jou”
Ineens had ik het weer. Het gevoel, voor de juiste woorden, om gedichten te maken. Terwijl de tranen over mijn wangen liepen, probeerde ik verder te schrijven. Wat tevens niet lukte. Het gevoel verdween als sneeuw voor de zon.
Ik zocht met veel moeite terug naar het gevoel, het gevoel waarmee ik normaal ook mijn gedichten schreef. Maar het enigste gevoel, dat k had, was gekwetst. Zeer gekwetst!
Het zat zo. Ik was verliefd, alleen een rare vorm er van. Geen vlinders, wel het gevoel. Het missen, de aandacht. Altijd al, werd ik gek van de aandacht. Ik miste mijn vriend... Hij was net pas een weekje weg, en nu al de missende gevoelens. Echt een rot gevoel. Gelukkig kwam ie terug, dat had ie me beloofd!
“Tina?” Hoorde ik ineens. Geschrokken kwam ik uit mijn gedachtes. “Uh.. Jaa?” zei ik zachtjes. Ik kreeg geen reactie meer terug. “Jaahaa?” Schreeuwde ik nogmaals dit keer harder. “Post!” Was het antwoord vanuit de beneden verdieping. Met mijn konijnensloffen aan, liep ik de studententrap af. “Ik kom al!” Zei ik weer terug.
Terwijl ik mijn mede studenten al de woonkamer in zag lopen, zat Mieke in haar kamer. Verbaasd stond ik stil, en keek naar haar. Haar ogen gericht naar het raam, kijkend naar buiten. Haar ogen waren nat, nat van de tranen die net waren gestopt.
Ik draaide mezelf om, en besloot naar haar toe te gaan.
“Hoi” Zei ik zachtjes, terwijl ik de deur verder open duwde. De deur kraakte, met het gevolg dat Mieke schrok. Ze keek me aan, en keek snel weg. “Vraag maar niks!” Zei ze verdrietig. Ik liep haar kamer verder in, en keek in de ronte. Al haar verzamelde foto’s van haar en haar vrienden en vriendinnen, lagen op de grond. Mieke zat op haar bed, met een foto in haar handen. Ik probeerde te kijken, maar mieke draaide de foto snel om. Haar betraande ogen, was een droevig gezicht.
“Sorry...” Zei ik, voor mijn gevoel stoorde ik haar. “Wat is er gebeurd?” Vroeg ik. Stomme vraag zei ik tegen me zelf, maar Mieke dacht daar blijkbaar anders over.
Mieke keek me aan, en liet me de foto zien. “Zie je haar?”
Ik keek op de foto, zag een mooi blond meisje, mooie pijpen krullen. Het was een vrij jong meisje, ze stond samen met Mieke op de foto. Samen straalden ze van geluk, voor de ondergaande zon.
“Ze is gister avond overleden...” Zei Mieke. Ik liep naar haar bed, en ging naast haar zitten. “Oh... Wat erg joh.” Zei ik. Ik beet op me lip, hier was ik echt nooit goed in! Mensen troosten...
De woorden die ik wou gaan zeggen, kwamen voor mij niet goed over. Ik zei ze maar niet. Mieke keek naar de foto, en begon harder te huilen. Ze viel voorover, met haar hoofd leunend tegen mijn schouder.
Ik sloeg mijn armen om haar heen, en gaf haar een knuffel. “Ssssst.... Stil maar” Zei ik tegen haar, terwijl haar tranen op mijn schouder vielen. Mieke liet zich gaan, en huilde maar door. “Ik...” Zei ze snikkend. Ze ging weer recht op zitten, en keek naar mijn haar. “Heb nu geen...” Mieke kwam niet meer uit haar woorden. De tranen bleven maar komen. Haar handen, gingen naar haar voorhoofd. Ik weet niet wat ze had, maar het leek als of ze hoofdpijn had. “Mijn zusje!” Schreeuwde ze door haar tranen heen. Ik liet haar los, en ging voor haar zitten op de grond. “Kom, gaan we even wat water halen.” Zei ik bezorgd. Goh hoe had ik anders moeten reageren?
Mieke keek me voorzichtig aan. “Ja goed...” En ze probeerde op te staan, wat niet meteen lukte. Ik stond op, en pakte haar handen vast, en trok haar over eind. “Kom!” Zei ik. We liepen de trap af, toen de woonkamer deur ineens open ging. “Woow!” Hoorde ik Pieter zeggen. Hij schrok van ons, dat we op de trap stonden. “Ik schrok me de pleuris man!” Zei hij. “Heej Mieke, wat is er aan de hand?” Vroeg Pieter bezorgd. Ik nam Mieke mee naar de keuken, en keek even om naar pieter, die verlaten voor de woonkamer stond. “Niks...” Zei ik zachtjes. Maar ik zag meteen, dat hij me niet geloofde. Had ik ook niet gedaan in zijn geval.
Mieke ging op het aanrecht zitten, en ik pakte een glas water voor haar. “Als je wat wil vertellen, ik ben er hoor.” Zei ik, toen Mieke een paar slokken water nam.
Na enkele stille seconden, zette ze haar glas weg, en zuchtte eens flink.
“Ramona is ere gister aan gereden, voor een dronken vrachtwagen chauffeur.”
Mieke begon weer te huilen, toen ze het zei. Ik schrok. Ramona, was haar zusje, twee jaar jonger dan haar zelf. Die twee hadden een hele goede band, als ik de verhalen van Mieke moest geloven. Ze had het heel vaak over haar.
“Jeetje...” Stammelde ik er uit. “Hij was verdorie dronken! Hoe kon hij?” Zei Mieke met een hardere toon, om zo tussen de snikken door te kunnen praten.
“Ze had een slagaderlijke bloeding ofzo, zei haar vriend. Hij was er bij... En redde haar niet!” Mieke begon harder te huilen. Haar woede was te zien. Ze pakte het glas, en smeet hem tegen de muur aan. “Kloot zak!” Schreeuwde ze. Ze trapte in de lucht. En tegelijkertijd ging de keukendeur open. “Heej wat is hier aan de hand? Er hoeft toch niets stuk?” Commandeerde Kim, toen ze de keuken in kwam. Ze deed de deur weer dicht , ze zag Mieke en mij zitten. Ze schrok. “Heej Mieke... Wat is er ?” Vroeg ze. Mieke keek me aan met tranen in haar ogen, en ik begreep haar blik.
“Haar zusje is omgekomen bij een aanrijding.” Zei ik.
Kim schrok, en ging voor Mieke staan. “Wat erg!”Kim gaf Mieke een knuffel, maar Mieke zette zich van Kim af. “Hij was dronken!” Zei Mieke. “Laat me nou maar even!”
Kim keek me aan, toen de deur weer open ging. “Er is post voor je Tien!” Hoorde ik Tasja zeggen. Ik liep naar Tasja toe, en draaide haar op het juiste moment om. “Wie huild daar?” Vroeg Tasja. Ik zei niets, en liep met een vragende Tasja achter me aan naar de woonkamer. “Wat is er ?” Vroeg ze nogmaals. “Mieke heeft een vreselijk bericht gehad...” Zei ik. “Nou waar is mijn post?” Vroeg ik opgelaten. “Hier! Een flinke stapel.” Zei Tasja, en ze gaf me de post. “Wow wat veel!”
Ik ging op de bank zitten, en bekeek de enveloppen stuk voor stuk. “Bank, school, verzekering, en Rob!” Oo wat was ik blij met een kaartje of brief van Rob. Al drie maanden lang, een super lieve vriend. Alleen van mij!! Het was een super knappe jongen, die graag bij de bar wou werken. Hij was op vakantie, om het een en ander op een rij te kunnen zetten.
Ik opende de brief snel, en haalde er vier bladzijden uit! Wow wat veel! Dacht ik bij mij zelf. Ik zocht naar het begin, kon hem eerst niet vinden. Ik draaide elke bladzijde om, en vond eindelijk het begin, van de 8 kantjes geschreven brief van mijn vriend. Ik kon het niet geloven, zo veel tekst, alleen voor mij. Ongeduldig begon in de brief te lezen.
“Hej Lieve Tina Topper!” Zo begon hij altijd! Vond ie leuk... Ik helaas wat minder. Maarja wat zou ik er tegen doen? Hij was mijn vriend, en je moet iedereen accepteren zo als ie is toch?
Ik las verder:
“Alles goed met jou? Met mij is het echt tof hier! Het lekkere warme strand met de mooie zons ondergang, mooie auto’s, mooie, naja ik kan alles onoemen! Alles is zo mooi hier! Oo wat ben ik blij dat jij niet mee bent. Ik was je echt kwijt! Het stikt hier van de bruine gezonde jongens. En ja, als je hier was, had je me verlaten vrees ik.
Er zijn hier zo veel mensen!” Ik las snel verder, en genoot van zijn handschrift. Hij schreef wat hij gedaan had, en dat ie elke dag uit ging. Zo las ik al snel vijf van de acht bladzijden. “Waarom ik zo’n lange brief schrijf... Ik heb hier een baan aan geboden gekregen. ik mag hier blijven, als ik hier barkeeper word!”
Aan zijn handschrift was duidelijk te zien dat hij het echt een tof aanbod vond! Hij schreef ineens een stukje groter!
“Dit betekend... Dat ik dan hier in Kreta blijf, en dan geen afscheid van jou kan nemen. Daarom...”
Ineens ging de telefoon af. “Ik neem hem!” Schreeuwde Pieter, die rennend de woonkamer binnen kwam. Maar Hellen had hem eerder. Pieter keek me zielig aan, en kwam bij me zitten. “Stom, ze is altijd sneller!” Zei die met een pruillipje.
Ik hoop dat je het een leuk verhaal vind, ik ga met genoeg reacties zeker door! Pb'en mag ook! Maar hier reageren, is echt tof!
Al vast heel erg bedankt voor het lezen.
xxiezz devica
