Vier korte woordjes Maar toch zo moeilijk Om gezegd te krijgen Bang voor de reactie
Je kijkt me aan Vlinders in mijn buik Vier woordjes Maar ik krijg ze niet over mijn lippen
Honderd keer geprobeerd Maar vandaag durf ik het Vandaag durf ik te zeggen Dat ik van je hou
Gevangen Achter een wit hek Naar buiten willen Maar niet kunnen
Gevangen In openlucht Maar toch binnen Deze muren
Gevangen Op deze kale plaats Aan de overkant gras Maar verplicht om hier te blijven
Sometimes I want to cut my arm I want to hurt myself because I want to feel better I don't want that pain inside But I'm to scared of that idea the anger can't leave my heart You see a smile on my face But that's just a mask I'm crying inside and nobody knows it
ik wil schreeuwen ik wil huilen maar ik kan het niet ik zit opgesloten in mijn eigen lichaam ik kan het niet verlaten want het is mijn masker gelukkig aan de buitenkant maar binnenin ga ik dood van alle pijn die ik niet aankan
raar het eerste woord dat in mij opkwam toen ik aan je dacht
vreemd past ook bij je persoonlijkheid ik kan je niet begrijpen
Koud ijskoude wind waait door je haren je hart bevriest
haat golvend in je zwarte ogen zwart, van verdriet
eenzaam je ziel zwerft alleen door de ongekende straten van liefde
woede kan goed zijn, je even laten gaan maar denk eens aan ons
egoïstisch soms mag je aan jezelf denken maar niet altijd
mijn papa...
rode ogen kijken me vermoeid aan haar in de war droevig gezicht onderlip trilt medelijden mijn geforceerde glimlach beantwoordt ze even geforceerd plots begint ze weer te huilen ik huil met haar mee mijn hand slingert iets naar haar hoofd scherven vliegen in het rond ik haat mijn spiegelbeeld
Ja, ik heb ze zelf geschreven. Ik schrijf altijd gedichten als ik me slecht voel/als ik ruzie heb met iemand. Maar wat ik schrijf meen ik meestal niet (zoals dat snijden in je arm). Als ik schrijf, voel ik me daarna weer beter.