Geplaatst: 20-01-06 21:05 
Het cirkelt al 6 maanden in mijn hoofd, ben nog met hoofstuk 1 bezig in word, maar hier alvast hetgene wat ik heb
op lettergrootte 9 is het al meer dan 1 aviertje Proloog
Langzaam volgde ze de persoon die voor haar liep, ze had geen idee waar ze heen ging of wie het was die ze volgde. Wel wist ze dat ze achter hem aan moest voor antwoorden, antwoorden op vragen die al vanaf dat ze klein was door haar hoofd spookten. Wie was ze werkelijk, waar kwam ze vandaan, wie waren haar ouders en nog belangrijker hoe kwam ze hier? Ze had het gevoel al dagen aan het wandelen te zijn, maar wist niet wanneer ze begonnen was, ze wist geen leeftijd ze wist niets...
Hoofdstuk 1 Het dorp van licht
Het was de zevende juli van het jaar 1589 van de Inthische jaartelling en Byan Morgheís beviel van een kerngezonde dochter. De vader was trots op zijn vrouw en dochter en noemde het meisje Sívla. Sívla was een mooie baby en huilde bijna nooit. Maar het noodlot sloeg toe toen ze 3 maanden oud was. Er kwam een vrouw in het dorp wonen, Míanne, Míanne was een heks, althans zo werd ze genoemd in de volksmond. Ze had ook gehoord van het gelukkige leven van Byan en Daín Morgheís en hun 3 maanden oude dochtertje en bracht ze een bezoek. De kleine Sívla werd in de armen van Míanne gelegd en de oude vrouw fluisterde een paar woorden tegen het meisje. Vanaf dat moment was niets meer hetzelfde.
In de eerste jaren was er nog niets te merken aan Sívla, ze groeide op tot een vrolijk meisje. Maar op haar 7e merkte ze dat ze anders was dan anderen. Ze zag dingen die een normaal meisje niet ziet. Ze had visioenen over dingen die in de toekomst gebeurden. Niets was meer normaal en ze leefde in een grote angst. Omdat ze het niet tegen haar ouders durfde te vertellen zocht ze haar heil bij de heks Míanne. Deze besloot dat het tijd werd om het dorp te verlaten en nam Sívla met zich mee. Byan en Daín werden niet op de hoogste gesteld en raakten uitzinnig van woede en paniek. Ze ondernamen allerlei acties maar Míanne en Sívla waren onvindbaar. De beste mensen werden ingehuurd om ze te vinden, van het leger van Inthië tot aan de beste magiërs die er te vinden waren in de wijde omtrek. Maar niemand die het meisje kon vinden.
Sívla genoot van het uitstapje wat ze maakte met Míanne. Ze zat voor op het paard van Míanne en besefte zich niet dat ze nooit meer naar huis zou gaan. Míanne had het plan opgevat om naar het vergeten Dorp van licht te reizen. Eenieder jonger dan 18 jaar die daar binnenkwam zou alles vergeten wat in het verleden gebeurd was. Het was de bedoeling dat Sívla haar verleden zou vergeten, wie ze was en waar ze vandaan kwam. Het enigste wat nog mocht blijven bestaan was haar vermogen de toekomst te zien. Míanne wilde het meisje helpen dit vermogen te ontwikkelen maar besefte nog niet dat dit vreselijke gevolgen zou gaan krijgen.
Ze naderden de poorten van het Dorp van Licht en bij de poorten stopten ze. Míanna wilde dat Sívla er eerst doorheen ging, zodat Sívla haar verleden zou vergeten. Toen Sívla eenmaal in het dorp was en als verdoofd om zich heenkeek ging Míanne ook naar binnen. Sívla leek verlamd en wist niet wat ze moest doen. De zeven jaar gelukkige jeugd die ze had meegemaakt waren verdwenen uit haar geheugen, ze kon zich niets meer herinneren. Míanne reed langzaam naar het meisje toe en steeg naast haar van haar paard. “Wie ben ik?” vroeg Sívla aan Míanne. Míanne besefte dat het meisje een andere naam moest hebben en een verleden. “Ik kan je nu nog niet veel zeggen” zei ze tegen Sívla, “je verleden is ook voor mij nog een groot raadsel, ik kan je alleen vertellen dat ik je net langs de weg heb gevonden.” Het meisje keek verbaasd, “waarom heb je me meegenomen toen je me vond?” vroeg ze aan Míanne, “en wie ben je?” Míanne dacht even na, “ik heb je meegenomen omdat ik je niet in je eentje langs een verlaten weg kon laten staan” ze haalde even adem, “mijn naam is Yvára” zei ze, het leek haar beter niet haar echte naam te gebruiken omdat ze er zeker van was dat de ouders van Sívla op zoek waren naar hun dochter.
Zo trokken Sívla, die eigenlijk geen naam meer had en Yvára die eigenlijk Míanne heette het dorp binnen. Het dorp was op een paar zwerfdieren na verlaten, maar Yvára wist waar ze wezen moest. Ze reed rechtstreeks naar een huisje wat bij het dorpsplein was. Ze herinnerde het zich nog van vroeger, toen ze hier opgroeide. Het was het huisje van haar moeder. Ze liep naar de deur van het verlaten huisje en opende het. Het rook muf maar ze trok zich er niets van aan. “Hier woon ik” zei ze tegen het meisje zonder naam. “En van hier uit ga ik meer over je geschiedenis vertellen.” Ze gebaarde het meisje dat ze moest gaan zitten en legde haar hand op het voorhoofd van het meisje. “Ik zal proberen je verleden te voelen” zei ze, maar ze wist dat ze nooit het echte verleden kon vertellen. Snel dacht ze na en verzon een verleden voor het meisje. “ik voel bijster weinig, het enigste wat ik zie is een wit huis met groene luiken.” Ze keek het meisje aan, “ik kan alleen je naam niet voelen, maar toch moet je een naam hebben” ze dacht even na, “wat vind je van de naam Onía?” vroeg ze. “dat klinkt mysterieus, net als je verleden.” Het liegen ging haar goed af, bedacht Yvára, maar toch voelde ze pijn in haar hart.
De volgende dag ging Onía op onderzoek uit in het dorp, maar besefte dat er niemand was om mee te spelen. Ze voelde zich eenzaam maar genoot ook van de rust om haar heen. Soms dacht ze na over haar verleden, maar het was een groot zwart gat. Ze vroeg zich af waarom ze zich niets kon herinneren, wat haar echte naam was, wie haar ouders waren, maar vooral wie Yvára eigenlijk was. Maar op al deze vragen kon ze geen antwoord vinden.
De jaren in het Dorp van licht verstreken en toen Onía twaalf jaar was vond ze het niet heel erg meer om alleen met Yvára in het dorp te zijn. Ze kon uren in haar eentje rondzwerven of op het dorpsplein zitten om na te denken. Maar na al die jaren kon ze nog geen antwoord vinden op de vragen die door haar hoofd spookten. Ze wilde ontsnappen uit het dorp, maar werd bij de dorpsgrens elke keer als door een onzichtbare barrière tegengehouden. Daarom bleef ze elke keer teleurgesteld in het dorp achter. Yvára wist waardoor dat kwam, de barrière houdt iedereen jonger dan achttien jaar tegen het dorp te verlaten omdat hun geheugen anders terugkeert. Op haar achttiende verjaardag zou Onía het dorp kunnen verlaten zonder dat haar geheugen terugkwam.
Het doel van Yvára was Onía te leren met haar voorspellende gaven om te gaan. In de loop van de jaren kreeg Onía meer visioenen, visioenen over de toekomst, dat ze in bossen liep buiten het dorp.
”Wat houden die visioenen in?” vroeg Onía steeds weer aan Yvára. En elke keer zei Yvara hetzelfde, “dat kan ik je niet vertellen, maar in de toekomst zul je er spoedig achterkomen.”
Toen Onía zestien jaar oud was leerde ze hoe ze de toekomst van andere mensen kon lezen. Ze hoefde daar geen trucs voor te gebruiken, degene van wie ze de toekomst wil lezen moet zijn ogen sluiten en haar vertrouwen. Door de handen van die persoon te pakken en zelf in meditatie te treden zou de toekomst van de persoon duidelijk moeten worden. Onía oefende op Yvára. Yvára zette haar toekomst in scène, ze bedacht elke dag wat ze de volgende dag wilde doen en liet Onía dat voorspellen. Toen Onía dit onder de knie had liet ze Onía verder in de toekomst kijken. In de nog niet bedachte toekomst. Ook dit ging Onía gemakkelijk af. Yvára vond het jammer dat ze Onía niet op meer mensen kon laten oefenen, maar ze mocht nou eenmaal voor haar achttiende verjaardag het dorp niet verlaten.
In de volgende twee jaar leerde Onía van Yvára ook alles over de kruidengeneeswijze, zodat ze niet gezien zou worden als een heks of waarzegster maar als een kruidenhealer. Onía vond de kruidengeneeswijze een boeiende manier en kende al snel alle belangrijke kruiden bij naam. Yvára wist dat Onía op haar achttiende het dorp zou verlaten en zou zelf ook vertrekken, maar kon om de een of andere reden niet aan het gevoel wennen dat Onía uit het dorp zou verdwijnen. Ze was bang dat Onía zich niet zou redden buiten het dorp, maar ze wuifde deze gedachten elke keer weer uit haar hoofd.
De dag van Onías achttiende verjaardag kwam steeds dichterbij. Eigenlijk was Onía al achttien, maar Yvára had haar een nieuwe geboortedatum gegeven. Op haar verjaardag kreeg Onía van Yvára een nieuwe mantel. Deze zou haar op haar reizen beschermen, maar Yvára zei niets over deze reizen. Onía keek even stilletjes naar Yvára en sprak toen. “Yvára” zei ze, “vandaag voel ik dat het tijd is te vertrekken, ik verlaat het dorp en ga opzoek naar steden waar mensen zijn die ik kan helpen.” Yvára glimlachte, ze had het aan voelen komen, maar was er ook kapot van. “Ik begrijp het” zei Yvára alleen maar, “ik zou willen dat het niet hoefde, maar je moet het pad van je toekomst volgen.” Onía knikte, ze begreep het. Nu zou ze eindelijk weten waar de visioenen vandaan kwamen.
Ze liep het huisje binnen en haalde haar spullen op. Ze zocht de belangrijkste dingen uit en pakte ze in een geïmproviseerde knapzak. Alleen de lichtste dingen nam ze mee en een flinke voorraad gedroogde kruiden om mensen onderweg te helpen. Ze wist genoeg van de natuur om betrouwbaar voedsel te kunnen vinden maar nam ook voor de zekerheid reservevoedsel mee. Als laatste pakte ze de boog uit het huisje en bond deze met een koker pijlen op haar rug. Ze was klaar voor de tocht.
Langzaam liep ze naar het de oost-poort van het dorp. Poort van het nieuwe begin heette het, en het leidde naar het Eindeloze Woud. Alleen de genen met de kracht en het geloof in hun doel zouden door dit woud kunnen trekken. Ze had het gevoel dat ze daar moest beginnen en vastberaden liep ze naar de poort. Bij de poort stond Yvára, voor de laatste keer groetten ze elkaar, niet wetende dat ze elkaar in de nabije toekomst nog tegen zouden komen.
update, 20-01-2006,, 21:00 uur, het eerste hoofstuk is af hoofdstuk 2; Het Eindeloze Woud is in de maak:D
als ik het tweede hoofdstuk af heb, zal ik het de moderator sturen via PM of het erbij gezet kan worden
jullie commentaar graag
:D.. 
) maar morgen zet ik het op de PM 
,ben benieuwd naar het volgende stuk!!