Bokt.nl

Citaat:

Ik denk niet dat veel mensen het weten, waarom zouden ze ook. Ik heb mijn leven, mijn vrienden, studie. Ik heb het druk en het lijkt ook allemaal heel goed te gaan. eigenlijk, als ik erover nadenk gaat het gewoon goed. Dat maakt het zo vreemd, er is geen reden. Ik heb een normale jeugd gehad, geen gekke dingen. Goed, mijn ouders zijn gescheiden toen ik twee was, maar bij wie gebeurt dat tegenwoordig niet? dat overkomt meer mensen en meer mensen kunnen daar gewoon mee leven. Eigenlijk ben ik dus gewoon een normaal, leuk, doorsnee meisje. Intelligent, aardig populair, niks mis mee dus.
Maar als ik de boeken lees dan weet ik dat het over mij gaat. Ik herken mezelf, dit is wie ik werkelijk ben. Bij mij is het nooit echt zo ver gekomen, dat zie ik ook in en dat waardeer ik. aan de andere kant, bij hen is het duidelijk, ik zweef er maar wat tussenin.
Overmatig drank gebruik heb ik gelukkig vroegtijdig kunnen stoppen, als ik terugkijk ben ik niet trots op die periode. Het was geen uitzondering om rond 11uur ’s ochtends al sterke drank naar binnen te werken. Nooit teveel, want dan zouden ze het merken, maar genoeg om alle lessen door te komen zonder dat ik echt aanwezig hoefde te zijn. ik was 14 toen, een klein meisje nog maar. Ik stond aan het begin van alles en was al bezig mezelf kapot te maken. Ik ben blij dat ik nooit andere dingen ben gaan gebruiken. Het was niet dat ik niet wist waar ik het moest halen, ik woonde in een grote stad, dus zo moeilijk is dat niet. dealers genoeg voor zowel soft als hard... Het was de angst, de angst voor het onbekende die me daar weg hield. Dezelfde angst die me hier naartoe geholpen heeft dus feitelijk. Eigenlijk heel krom als je erover nadenkt. De wereld overweldigde me gewoon en ik kon dat niet hanteren. Niemand kon me helpen ook, ze probeerden het wel hoor, maar om je echt te laten helpen moet je jezelf bloot geven en dat kan ik niet. Durf ik niet. en zo vocht ik mijn eigen gevecht. Ik stond op, ging naar school en probeerde alles om de wereld maar niet te dichtbij te laten komen. Gewoon mezelf uitschakelen. Eerst dus door alcohol, later kon ik het ook zelf. Het is iets genetisch, schijnt, die drang om jezelf uit te willen schakelen. Ik bedoel niet uitschakelen in de zin van niet meer bestaan hoor, alleen maar uitschakelen om niet meer te hoeven voelen. Het kan wel, de familie geschiedenis kent wel wat nare verhalen waar drank in het spel is. maar daarachter wil ik me niet verschuilen, dat zou te simpel zijn. dit is mijn probleem en daar heeft niemand schuld aan, ook mijn genen niet.
Nu ben ik inmiddels alweer een tijd verder, die school heb ik afgemaakt, allemaal voldoendes op mn eindlijst. Maar in mn hoofd, nee, in mn lichaam wil het nog steeds niet. altijd chaos en onrust, altijd moodswings. Als ik de littekens op mn armen zie schaam ik me, niemand die het ooit heeft mogen zien en ik ben dankbaar dat er ook bijna niets meer te zien is. dit zijn dingen die ik echt nooit aan iemand uit zal willen leggen, dit is iets van mij, een deel van mij waar ik verre van trots op ben. Als ik denk dat ik me goed voel kan ik een paar minuten later alweer instorten, zonder reden, zonder nut. Ik kom er ook weer bovenop, ik moet wel, want niemand hoeft dit te weten. Maar ik voel me leeg. en ik probeer die leegte te vullen, met bezig zijn, met eten, heel, heel soms met drank. Maar mijn lichaam wil niet vol zijn en dat maakt het zo moeilijk. Mijn lichaam is altijd in strijd met mijn hoofd. Of zou het andersom zijn, is mijn hoofd degene die moeilijk doet, terwijl mijn lichaam me tegen mezelf probeert te beschermen?
Als ik mezelf zo hoor klinkt het allemaal zo nuchter, kinderlijk bijna. Een gewoon meisje met gewone problemen, interessant-doenerij bijna. Maar zo is het niet. want niemand weet het, dus niemand kan me wel of niet zielig vinden. Ik doe het gewoon zelf, los de dingen zelf op, ben zelf degene die me voor de zoveelste keer zegt dat ik door moet, dat ik niet zomaar kan opgeven. En voor de zoveelste keer schakel ik gewoon mijn gevoel uit en ga ik door. Maar de leegte, de onrust, de onmacht... die blijven, hoe vaak ik ze ook onder ogen zie. Het is een verslaving, die behoefte om uit te kunnen schakelen en om daar vanaf te komen heb je hulp nodig zegt men altijd. Maar zeg nou eerlijk, als je dit zo leest, dan stelt het toch niks voor? Dan kunnen anderen beter die hulp krijgen, mensen die het echt nodig hebben. Mensen die er dieper inzitten dan ik. Ik hoop alleen dat er op een dag iemand zal komen, gewoon, iemand, die inziet wat er hier mis is, dat het niet iets is dat zomaar weg gaat, dat ik echt hulp nodig heb, maar wat ik vooral hoop is dat ik, als dat moment ooit komt, ook in staat ben die hulp te accepteren en mezelf open te stellen voor datgene wat er daarna komen gaat. Het zou namelijk betekenen dat ik moet leven met datgene waar het ooit mee begon; de angt, de angst voor het onbekende, de angst voor morgen, eigenlijk de angst voor dat hele grote onoverzichtelijke dat leven heet...

Marinke schreef:

Het enige is, dat ik het niet echt een verhaal vind zegmaar. Ik weet ook niet wat dan wel, maar in een verhaal horen wat mij betreft meer 'gebeurtenissen' zegmaar, hmm kan het niet zo goed uitleggen
Nja vergeet anders maar, ík vond t iig leuk om te lezen (nouja, 'leuk',, boeiend dan in dit geval )