beetje over mijn vz haflinger die er altijd voor me is, als ik het even niet zie zitten , het is een raar, moeilijk en niet zo mooi gedicht, maar zegt voor mij meer dan nodig...
(beetje verbeelding is nodig!)
Bij het dagen raad, Streling van de zon. Hervult de moed , Die het leven laat.
Afslaande ogen, Je slaakt een zucht Alles is donker, Koud en kil, Zelfs met zo een heldere lucht
Doelloos fietsen, of toch niet? Door het hoge gras, langs de oude bomen. Gedachten op nul, alles wat je niet ziet, Zonder concentratie, het zijn geen dromen.
Voeten schuiven verder de helling omhoog, Een goudkleurige vacht weerkaatst de zon Wapperend in de wind, dansen de manen rond, Je bent als herboren nu je hem weer ziet, En besef je eindelijk wat het leven bied.
Ik vind hem ook mooi! Heb zelf ook net een gedicht geplaatst (boukje's zonnestralen), daar komt het aspect zon ook sterk naarvoren, vond ik wel grappig omdat dat hier ook zo is.