Hier het nieuwe gedeelte, met genoeg woorden...

hoofdstuk 1: Een jaar..

Verwonderd kijk ik naar kleine druppels regenwater die als kleine pareltjes in mijn haren zijn genesteld. Zo bewonder ik de kleur die deze pareltjes met zich mee brengen en voel een grotere druppel langs mijn wangen glijden.
De zilte smaak in mijn mond, maakt dat ik me nog ellendiger ga voelen en opeens komen er meer zilveren druppels naar beneden vanuit mijn ogen.
De zoute smaak overspoelt de smaak die ik in mijn mond had nog van het eten.
Alles wordt weg gewassen, behalve mijn herinneringen aan jou. In een soort van flashback denk ik terug aan die tijd, bijna een jaar geleden.
Hoe raar het gelopen was, jij die je plotseling bij mij toevoegde en ik bij jou, zonder dat we elkaar hadden toegevoegd op msn. Zou het dan toch voorbestemd zijn?
Eerst dacht ik dat je een ander was, heb je toen eigenlijk een beetje aan de kant gezet. Maar toen werd jij, jij en alle verloren puzzelstukjes vormde langzaam een groter geheel. Ik weet het nog, jij ook? 14 februari, ongelofelijk. Jij was de eerste die me mee uiteten vroeg en dat nog wel op Valentijnsdag!. Hoewel mijn gevoel voor jou er toen nog niet helemaal was, kwamen de eerste kriebels wel langzaam opzetten. Allebei hartstikke ziek, zaten we met een snotneus daar in dat veel te chique restaurant.
De eerste keer, dat ik met iemand hand in hand liep, de eerste keer dat iemand mij naar huis bracht en de eerste keer na zoveel maanden, dat ik weer een oprechtte kus kreeg. Alles was gewoon weer de eerste keer, ik had me nog nooit zo belangrijk en mooi gevoeld in die tijd.
Met een schrikreactie kwam ik weer terug naar de realiteit, en zag je msnnaam in het scherm: Frog/total addict. Weet dat je dat niet meer voor mij schrijft, maar nu voor haar. En de vragen blijven door mijn hoofd razen, waarom heb je mij die kans niet kunnen geven?
Er zijn zoveel dingen die ik wel had en die ik voor je heb gedaan, besefte ook wel dat ik nooit aan haar kon tippen.. Haar mooie lange haren en haar super figuur.. Ja wat moet je dan met mij?

Het was zo mooi, ons sprookje. Een sprookje van 2 weken helaas maar.
De nacht dat je voor het eerst bleef slapen, geloofde niet dat er 2 mensen op de wereld waren die zo gelukkig waren als ons toentertijd, had nooit durven geloven dat het nog geen jaar later zo anders zou zijn.
Heerlijk in elkaars armen, gewoon jou zien slapen.. Telde je rustige ademhaling en viel langzaam zelf in slaap, een slaap die tot de dag van vandaag nog steeds duurt.
Hoe hard het aankwam, dat verteld de kater die ik nu nog steeds iedere dag met mij mee draag. Jij die vond dat wij niet bij elkaar paste, maar wel die ene optie open houden voor een misschien. Ook die misschien verdween snel in een stroomversnelling van pijn en een rivier van tranen.
Jij had een ander meisje leren kennen, het zelfde meisje wat ik hier boven al beschreven had. De kwaadheid die ik voelde toen ik er achterkwam, dat je me voor gelogen had. Als ik daar nu aan terug denk, word ik weer kwaad.
Zo gelukkig als wat je met haar was, zo diep trok jij mij het ongeluk in. Weer voelde ik me niet goed genoeg, was jij niet degene die beloofd had mijn hart nooit te breken?
Weer val ik in een te diepe slaap, waarin mooie herinneringen zich opvolgen nadat ik te horen kreeg, dat het tussen jullie uit was.

Ik was weer in beeld, en onze relatie werd met de dag sterker. We gingen samen op vakantie. Hoewel het gewoon center parks was, leek het voor mij een droom die te mooi was om waard te zijn. Weer maakte jij mij een prinses en weer voelde ik mij het mooiste meisje van de wereld. Dit geluk mocht langer duren.
Maanden ging het ontzettend goed tussen ons, de gesprekken die werden gevuld met inhoud en we begonnen elkaar te begrijpen. Hoewel jij het woord relatie niet echt durfde te gebruiken, was het voor iedereen duidelijk dat er echt iets was tussen ons. Na werktijd was het standaard geworden dat ik bij je mocht blijven slapen, dat wat natuurlijk niet altijd alleen bij slapen is gebleven.
We ondernamen veel, gingen zwemmen, naar de bioscoop en naar de sauna. Zeg nou zelf, zoiets doe je met een gewone vriendin toch niet?
Ondertussen hadden wij nog 2 concerten besproken, eentje van Guus Meeuwis en een van Krezip. Ik groeide met de dag en werd van een zeer onzeker meisje een vrouw die wist waar ze voor ging.
Tot dat…. Ja je raad het al, weer een ander meisje.
Ik had vaak aan moeten horen hoe leuk ze wel niet was, het deed me veel pijn natuurlijk, maar in mijn achterhoofd houdend: Ach wat moet hij met haar, hij heeft mij nu toch?
Uiteraard viel mijn sprookje weer uitelkaar, hij kreeg een relatie met haar. Een relatie waar ik nog veel met hem over heb gesproken, omdat hij het allemaal niet meer wist en hij wist niet meer wat hij voelde en voor wie hij wat voelde.
Hij had de keuze uit 4 meisjes, dat was wat hij mij verteld had.. Als ik wist wat ik nu weet, dan had ik je, je op dat moment laten verrekken!
Hij wilde het weer met zijn ex proberen, waar hij 2 jaar een relatie mee had gehad, toen wilde hij het weer met dat ene meisje na mij proberen omdat hij daar nog gevoelens voor had. Het werd langzamerhand steeds onduidelijker.
Nog steeds sliep ik ieder weekend bij hem en bleef ik geregeld bij hem eten, geregeld kreeg ik te horen dat hij echt van me hield en dat ik de meeste kans zou maken.
Het ging weer een tijdje goed.
Mijmerend, zit ik nu achter mijn pc, ben net klaar met werken en ik denk… Waarom mocht ik vandaag weer niet blijven slapen? Is het omdat hij weer iets met dat meisje heeft waar hij me de eerste keer voor aan de kant heeft gezegd of is het dat hij bang is dat hij weer gevoelens voor me krijgt?
Wat is het dat ik zo fout heb gedaan, waarom krijgen anderen iedere keer weer een kans… En ik vroeg me af: En ik dan?

Mijn tranen zijn gedroogd, een zilte baan heeft een weg vanaf mijn ogen tot mijn mond gebaand. Ik moet blijven lachen, ik moet professioneel zijn en ik mag niet laten zien hoeveel verdriet het me doet.
De afgelopen 4 weken heb ik telkens aan hem gevraagd of ik niet nog even met hem kan praten.. Steeds komt het er maar niet van, wederom rijst er een vraag: Waarom niet?
Ja ik ga gewoon met hem om als vrienden, maar zo anders dan voorheen. Hij had beloofd dat er weinig zou veranderen. Dat de intimiteit weg zou gaan, omdat wij niets meer hadden dan een vriendschap met te veel intimiteit. Het voelt nu gewoon anders. Van alles wat wij hadden, daar is niets meer van over.
Het is en blijft raar, met kerst hadden we iets kleins voor elkaar gekocht, ja dat doe je toch als goede vrienden? Ik had voor hem een dvd, leek me leuk om te geven, niet te persoonlijk maar toch een gebaar, komt hij met een hele dure ketting voor mij aanzetten. Ja hoe moet ik daar nu op reageren, wat moet ik daar nu van denken? Heb het niet durven vragen, omdat ik telkens weer een ander antwoord van hem krijg. Ook zijn we samen nog met een andere vriend naar Euro Disney geweest, we hebben daar handje in handje door het park gelopen en hij heeft bij mij in bed geslapen. Wat moet ik daar van denken? Hij blijft zo ontzettend lief, maar zo zal mijn gevoel toch nooit over gaan?

Het werken vanavond was gezellig, krijg veel aandacht van de jongens, maar niet van de persoon waar ik hem van wil krijgen.
Toch zie ik hem iedere keer weer stiekem naar mij kijken, iedere keer als ik iets ga doen vraagt hij, met wie en waarom. Is het een soort van jaloersheid, of gunt hij mij het geluk gewoon niet.
Zonet kreeg ik een smsje, met daar in: Hey wat een dooie avond, daar wordt je lui van.. Was nog vergeten te zeggen, dat wanneer je nog een keer rookt je lekker zelf mag rijden.
Ik vind zijn reactie zo overtrokken, waar slaat het op een vriend van ons die ook altijd mee rijdt, rookt altijd.. Mag hij dan ook gaan lopen?

Ja en daar zit ik nu dan, met een hart wat verscheurd is door verdriet en onzekerheid. Een gedachte waar nog 1000 vragen in rondzwerven. Hopend op een gesprek, maar hij die geen tijd voor me heeft.
Wat moet ik hier dan mee, alles heeft hij voor iedereen over. Hij staat voor iedereen klaar, zelfs ook nog voor mij. We hebben altijd kunnen praten, we hebben altijd veel lol en we hebben zoveel met elkaar gedeeld. Toch koos hij 3x voor een ander. Ik ben nooit goed genoeg.
Langzaam komen kleine pareltjes over mijn wangen, de zilte smaak maakt dat ik nog meer zelfmedelijden krijg. Guus Meeuwis wilt altijd wel helpen, zet de muziek aan, en een zachte stem klinkt: Ik keek naar je hand. Door de kou en het leven verdoofd
We keken en zwegen, nooit de liefde gekregen,die ons was beloofd.
En bedenk, ook ik heb nooit de liefde gekregen die hij mij een jaar geleden heeft beloofd. Hij heeft het aan anderen gegeven…. En ik dan?