Bokt.nl

Citaat:

Het ijzeren ding trekt in mijn mondhoeken, het ruitertje op mijn rug schopt in mijn ribben. Wat wil ze nou?
Ik loop maar achter de rest aan, misschien is het zo goed. Mijn voorganger springt aan in galop. Ik spring ook maar aan, ik zit net in mijn ritme als mijn ruitertje begint te schreeuwen.
Ik voel een pijnlijke ruk in mijn mond, maar ze geeft been!? Ik reageer op haar hulpen, en ga een versnelling hoger, het ruitertje begint te schreeuwen, maar iedere keer als ik trager wil gaan geeft ze been! Uiteindelijk stop ik in een hoek en voel ik het ruitertje langs mijn hals naar beneden glijden, ik kijk verbaas op haar neer, wat doet ze nou in de grond?
Het meisje schreeuwt moord en brand, zo erg is het toch niet? Ze staat uiteindelijk recht en stopt met huilen, komt op me af.
Ik steek men hoofd vooruit om een aai te krijgen, maar plots krijg ik een harde klap! Ik schrik van de pijn en vlieg achteruit, waarna ik een ruk in mijn mond krijg.
Ze trekt me om, geeft nog een ruk aan men bit, en kruipt weer op mijn rug.
Het meisje trekt de teugels ruw aan, en schopt in mijn ribben.
Zucht, zo gaat het iedere dag.
Eindelijk is de les gedaan, het kind trekt me naar stal, neemt men zadel af, trekt het bit uit mijn mond, en gaat zonder me een blik waardig te keuren de stal uit.
Ik sta bezweet op stal. De bodem sopt onder mijn voeten, de stal is donker.
Ik heb geen contact met andere paarden, soms vang ik een glimp op als er een ander paard passeert, en soms eens als mijn overbuur naar buiten kijkt.

Ik sta maar wat te suffen, denkend aan betere tijden. Ik val in slaap, en zie een grote groene weide voor me.
Ik galopeer de weide op, en kijk trots rond.
Plots zie ik een helderwitte vacht, ik hinnik luid en galopeer op haar af.
Eindelijk zie ik haar terug, ik voel me weer als een jong dartel veulen. Ze begroet mij, vertelt dat ze mij gemist heeft, en daagt me uit tot een rondje galop.
We zetten tegelijk een sprint in, galopperen de longen uit ons lijf.
Plots wordt de hemel donker, de groene weide verandert in een dorre vlakte.
Ik kijk om me heen, men moeder is weg! Ik ben helemaal alleen, verlaten en eenzaam.
Plots duikt een grote man voor me op.
Hij heeft een lang touw en een zweep in zijn handen. Ik zie hem, wil afremmen, maar ik ben te laat. Het touw ligt al om mijn nek en trekt zich strak, de zweep vlamt omhoog en striemt mijn nek…

Ik schrik wakker van de deur die openschuift.
Oh nee, niet weer! Er komt een vrouw de stal binnen, ze heeft het zadel en hoofdstel mee.
Ik draai me automatisch met mijn kont naar de deur, en heft dreigend mijn achterbeen op.
De vrouw lacht eens, legt het zadel opzij en komt kordaat op me afgelopen.
Ze legt zacht een halster over mijn hoofd, en geeft een waarderend klopje.
Ik gooi mijn hoofd omhoog, ik vertrouw deze mensen niet meer, eerst geven ze een klopje, daarna krijg ik een klap tegen men hoofd.
De vrouw praat geruststellend tegen me, ik hoor ze verschillende dingen zeggen.
Hoe mooi ik wel ben, dat ik niet bang moet zijn, en dat het het laatste uur is dat ik die dag moet lopen.
Ik laat voorzichtig mijn hoofd wat zakken, maar hou de vrouw nog altijd nauwlettend in de gaten.
Ze bindt me vast aan de muur, en neemt een borstel.
De volgende 10 minuten kan ik genieten van een weldoende massage, heerlijk voelt dat aan, maar ik kan er niet echt van genieten, ik moet de vrouw namelijk in de gaten houden.
Ze legt het zadel teder op mijn rug, het is een ander zadel, mijn schoft ligt vrij.
Ze doet voorzichtig het bit in mijn mond, en leid me de stal uit, ik merk dat ze geen zweep bijheeft.
Ze brengt me de piste binnen, en merk dat het lesgeefmens er niet is en ik alleen in de piste ben.
Ik begin te trippelen, en roep naar de andere paarden.
De vrouw stelt me gerust, en kruipt op mijn rug.
Ze is heel zacht met haar handen, en zit in evenwicht op mijn rug.
Wat een verademing, eindelijk iemand dat niet bonkt op mijn rug, niet in men ribben schopt, en men mondhoeken heel laat.
Maar toch, dit kan niet waar zijn, de volgende hoek spring ik opzij.
De ruiter is nog altijd rustig, en rijdt gewoon door.
Ik loop enkele rondjes rustig door, neem dan plots een aanloop, bok 2,3 keer, draai rond men eigen as, sprint ervan door, maak een noodstop voor de muur en bok nog eens hoog.
De vrouw vliegt van mijn rug, en land onzacht in het zand.
Ik schrik ervan, het was niet mijn bedoeling om ze eraf te gooien!
Ik raak in paniek, draai me om en galopeer ervandoor.
Delen van men leven flitsen voor mijn ogen, ik zie de man in het zand, de 2 andere jongens die me komen vangen.
De rukken in mijn mond, de zweep hoog in de lucht, de striemende pijn.
De waas voor mijn ogen trekt weg en ik zie de vrouw staan. Ik kom glijdend tot stilstand, en zie haar op me aflopen.
Ze neemt me vast bij mijn teugel, en geeft voorzichtig een klopje op mijn hals.
Ik wacht angstig af op de klap, die niet komt.
Ze kruipt terug in het zadel, en laat me weer wegstappen.
Ik snap het niet, ik heb haar erafgegooit, ik verdien klappen!!!
We stappen nog 10 minuten aan lange teugel, waarna ze afstijgt.
Ze doet mijn zadel af, haalt mijn bit uit mijn mond, en zet me terug op stal.
Ik krijg nog een klopje en een wortel, en wordt alleen gelaten.

Het mannetje met het groene pak komt langs. ik mag hem wel, hij brengt hooi en voer langs.
Desondanks blijf ik langs achter in de stal wachten tot hij gepasseerd is.
Ik herinner wel de klappen nog, dat gebeurt me niet opnieuw.
Hij gooit het voer in men bak, en verlaat de stal. Na enkele minuten durf ik dan eindelijk te gaan eten. Het voer is smakeloos, maar je moet toch iets, niet?

Na het eten draai ik rond in mijn stal,er ligt een laag vers stro, en ik zoek men plekje uit om te gaan liggen.
Ik val in een diepe slaap.
Mijn moeder flitst voor me heen, ze hinnikt naar me, en vraagt mee te komen.
Ik spring op en loop haar achterna, ze brengt me naar een grote groene weide.
We galopperen samen erdoorheen, nu en dan kijkt ze om en bromt zacht naar me.

Dan doemt de man weer op, samen met de anderen.
Ik voel het touw om mijn nek, en zie dat mijn moeder van me weggetrokken wordt.
Ze hinnikt luid, maar het helpt niet.
Ik wordt vooruit getrokken, en zie plots een groot gevaarte voor me opdoemen.
Ik krijg een doek over mijn ogen, ik voel rare dingen om mijn benen.
De grond onder mijn voeten gaat omhoog, en maakt raar geluid.
Ik schrik en loop achteruit, maar iets striemt mijn rug.
Ik spring vooruit, glij uit en val op mijn knieen.
Nog meer striemen, plots wordt de doek van men ogen weggedaan.
Ik sta in een donker hok, de klep wordt dichtgedaan.
Ik steiger, maar hang vastgebonden. Ik hoor een raar geluid, en plots bewegen we!
Alles draait, ik verlies men evenwicht en val tegen de wand aan, ik spring recht, en stijger, het halster drukt pijnlijk in mijn nek. We stoppen, de klep gaat open en ik wordt losgemaakt.
Ik spring de klep af, in een flits zie ik dat de man in de grond valt.
Ik kan niet weg, overal staat er draad.
Ik galopeer door, en zie plots een deur met een donker hok achter. Ik stop en draai me om, daar zijn de mannen weer!
Ik kies het zekere voor het onzekere, en galopeer de stal in, waarna iemand de deur achter me dichtklapt.
Ik hoor de mannen weglopen, en kan eindelijk wat kalmeren.
Ik kijk de kleine stal rond, ik voel stro onder men voeten. Wat verder ligt een berg hooi, en er staat ook een emmer water.
Ik blijf staan in de hoek van de stal, en doezel wat weg.


Ik schrik wakker van luid gehinnik. Ik kijk wat verdwaasd om me heen,maar als ik het groene mannetje zie passeren ben ik gerustgesteld.
Ik zie aan het omgevinglicht dat het al ochtend is, en omdat er nog geen ruiters rondlopen veronderstel ik dat het de vrije dag is.
Alle paarden kijken uit naar de vrije dag. Dan worden we in groepjes in de piste losgelaten, een halfuurtje lekker rennen en kroelen met elkaar!
Ik loop nerveus rondjes in mijn stal, maar als het groene pakje mijn stal opendoet vlucht ik toch naar achter.
Gelukkig mogen we zelf naar de piste lopen.
Ik draaf de piste in, en merk mijn vriendin op. Ze is diepbruin, en erg sierlijk. Haar neus is fijn, en ze heeft lange sierlijke benen.
Ik galopeer op haar af en begroet haar. Ze beantwoord met een zacht gehinnik, steigert, en nodigt me uit tot een sprintje.
We galopperen zij aan zij de piste rond en bokken onze benen van ons lijf.
We vallen terug stil en blijven de rest van de tijd lekker kroelen, en onze ervaringen van de afgelopen week aan elkaar vertellen.
Ook als staan we in stallen naast elkaar, we kunnen elkaar niet zien, en niet aanraken, enkel horen…

Citaat:

Helaas komen aan alle leuke dingen een eind. Het groene pakmannetje opent de deuren en vangt mijn vriendinnetje.
Ik weet wat er gaat komen, en galopeer nog een laatste rondje door de piste, vooraleer ik me weer overgeef aan de sleur van alledag.
Ik loop mijn stal in vooraleer het groene mannetje mij kan pakken, en ga weer in de houding gaan staan tot mijn deur dicht is. Pas na enkele minuten kan ik mij ontspannen en knabbel ik van mijn stro.

De rest van de dag kruipt voorbij. Ik hou niet zo van drukte, maar op de rustdag is er toch vrij weinig te zien. Behalve het halfuurtje dat we los mogen, en het groene pakmannetje dat de stallen mest *mijn stal doet hij terwijl ik lossta, omdat ik gevaarlijk zou zijn*, gebeurt er niks.
Ik sta maar wat te doezelen in de stal, als ik een harde klap hoor.
Ik verstijf, die stem!!! Oh nee, niet opnieuw, ik begin nerveus in de stal rond te lopen en steiger tegen de stalwand op.
Mijn staldeur schuift open.
“ Tshuh, nog altijd een onopgevoed kreng” buldert de gevreesde stem. Hij komt dreigend op me afgelopen, en wil me bij men halster grijpen. Ik struikel in paniek achteruit, de angst staat in mijn ogen te lezen, het schuim staat op mijn hals. Hij grijpt me bij men halster en geeft een harde ruk eraan, ik verstijf, voor even.
Dan barst ik los, ik steiger loodrecht omhoog, en trap met mijn voorbenen achter de man.
Hij laat los, hij moet wel, ik draai me om, en schop hard achteruit. Ik voel dat ik iets raak, het groene pakmannetje staat verwondert in het deurgat te kijken.
Ik wil de stal uitstormen, maar hij staat in de weg. Achter me hoor ik geritsel, en mijn ooghoeken zie ik hem oprichten, ik vergeet het groene pakmannetje, en storm de stal uit.
De poort staat open, de vrijheid blinkt me tegemoet. Ik vlieg naar buiten, en voel me enkele seconden vrij. Het groene weiland lonkt, ik vlieg de omheining over en galopeer door het land.
Maar plots hoor ik geroep, “paard los!!!” “doe de poort dicht, Demon is los”
“Rennen!!!”
Ondertussen doemt de omheining voor me op, daarachter ligt de vrijheid, ik galoppeer nog wat vlugger, en maak me klaar voor de afzet.
Plots hoor ik een zachte, maar bekende stem.
“hoooooo, mooie jongen van me, wat is er gebeurt? Kalm maar, hooo jong”
Ik vertraag mijn pas, en twijfel, wat zal ik doen?
Ik val in een langzame draf, en ga uiteindelijk over in stap.
Ik draai me langzaam om, het hoofd hoog geheven. Ik kijk haar recht in haar ogen, ergens ben ik mijn trots niet vergeten.
Ze komt op me afgelopen, en neemt me bij men halster, en leid me het weiland uit.
Eenmaal bij de poort aangekomen verstijf ik. De man staat bij de staleigenaar.
Ik hoor de staleigenaar bulderen. “ wat denk jij wel dat je hier komt doen??? Jij denkt je dat je hier zomaar kunt binnen vallen, en mijn paarden uit de stal kunt komen trekken, er dan ook nog voor zorgen dat ze helemaal in paniek raken, en de hele boel op stelten zetten!?”
“ach wat, voed je knollen beter op! Toen dat paard bij me was had hij nooit zon streken!”
Ik hoorde de staleigenaar repliceren: “je hebt 20 seconden om van mijn erf te verdwijnen, anders bel ik de politie!”
Ik zag de man achteruit lopen, uiteindelijk draaide hij zich om, stapte boos in zijn auto, en scheurde het erf af.
De vrouw bracht me naar de stal, en stak me een wortel toe.
Daarna deed ze voorzichtig de deur toe, en liet me alleen.

Ik zuchtte diep, en hoopte die man nooit meer terug te zien.
Ik ging uitgeput liggen, en viel in een onrustige slaap.
Het is donker om me heen, en stil, compleet stil.
Plots hoor ik een knal, ik vlieg recht, tegen de stalwand aan, die stonddichter dan verwacht. Ik zag een figuur van de man in de deuropening.
Hij sluit de deur achter zich, en komt op me af.
Plots zit er iets om mijn hoofd, en gaat hij weer naar buiten, de deur is open.
Na enkele minuten loop ik aarzelend achter hem aan.
Ik kom uit in een ronde paddock, de poort achter me wordt gesloten.
Ik trippel onwennig rond, het ding rond men hoofd probeer ik kwijt te raken. Het doet geen pijn, maar is onwennig, ik wil het eraf! Terwijl ik rondloop zie ik verschillende tweevoeters staan, ze praten hard en staan wat te lachen.
De man treedt de piste binnen, hij heeft een lange stok met een touw vast, en begint te wijzen naar me.
Ik sta hem wat dom aan te kijken, en zorg om zo ver mogelijk van hem te blijven. Plots laat hij de zweep klappen, ik schrik, geef een bok en spurt weg.
Maar daar doemt de omheining voor me op! Ik kan niet weg, waar ik ook loop, ik blijf in het bereik van de man. Ik galopeer, en blijf maar lopen, rond en rond en rond en rond.
De man klapt met de zweep, hoe trager ik loop hoe meer hij klapt.
Na een kwartier val ik uitgeput in draf, waarna ik de zweep voel striemen op mijn rug, ik galopeer weer door. Plots stopt hij, en doet de zweep weg. Ik ga over in stap, en zie plots 3 mannen in de piste springen.
Ze gooien touwen om men nek, en binden me vast aan een paal. Ze maken touwen vast aan het ding rond mijn hoofd, en doen de touwen om men hals los. Ik probeer me los te rukken, maar het ding rond men hoofd zit muurvast.
Hoe meer ik trek, hoe harder de zwepen op me neerkomen. Uiteindelijk geef ik me over, ik sta met dampende flanken stil.
Twee mannen komen naast me staan, gooien iets op men rug, en snoeren het rond mijn buik vast. Ik bok in hun richting, maar net als ik ze niet kan raken ben ik weer los. Ik galopeer weg, en probeer het ding van men rug af te krijgen, maar daar zie ik de man weer, het ritueel gaat door, ik galoppeer rond en rond en rond.
Na een tijd ben ik te moe om te bokken, het ding op mijn rug kan mij niks meer schelen. Ik negeer de klappen van de zweep, en blijf stilstaan. De 2 mannen komen op me afgesprongen, en haken de touwen aan het ding om mijn hoofd. Ik laat ze doen, ik kan niet meer. Plots steken ze iets kouds in mijn mond, en zie ik de man op me afkomen.
De buikriem snoeren ze strakker aan, maar ik let er niet meer op.
En dan zit de man op mijn rug, ik verstijf, ik snap het niet. Ik voel druk in mijn mond, en voel iets scherps in men ribben.
Ik spring vooruit en wil bokken, maar de man trekt mij aan het metaal terug omhoog, en schopt in mijn ribben.
Hoe meer ik bok en steiger, hoe meer druk ik voel in mijn mond, hoe meer schoppen ik krijg.
Ik geef op, en loop lusteloos mijn rondjes, ben te moe, te moe om erover na te denken…
Ik zie mijn moeder voor mij…

Ik wordt bezweet wakker van het gerammel van de voerbakken. Ik spring recht, en val aan op mijn portie voer. De droom blijft door mijn hoofd spoken, ik probeer de nare herinneringen van me af te schudden, wat maar half lukt.
Volgens de baas ben ik nu 4 jaar. Ze kochten me toen ik 3 was, te vroeg ingereden zeiden ze. Helemaal kapot gereden, komt nooit meer goed…
Ahja, hier heb ik het over het algemeen wel goed. Ik krijg op tijd men voer, men stal is proper. Helaas zie ik enkel steeds dezelfde wanden, moet ik steeds dezelfde rondjes lopen. Gister heb ik eindelijk na 2 jaar het gras weer onder mijn voeten gevoeld. Enkele seconden van vrijheid,kostbare seconden, want nu sta ik hier weer. In een donkere stal, met zovelen, en toch alleen…
Enkele minuten later komt de eerste klant mijn stal binnen.
Ik laat gedwee het zadel op mijn rug gooien, en het bit in mijn mond proppen.
De les begon, en ik sjokte maar achter de pony voor me aan. Na een tijd ken je de lessen uit je hoofd, eerst enkele rondjes langs de muur.
Dan hetzelfde aan de andere kant, dan wat ronde dingetjes lopen langs beide kanten.
Daarna draven we aan, en lopen we allerlei bochtjes, en draaitjes.
Nadien nog enkele rondjes hobbelgalop langs beide kanten, en dan mogen we alweer stappen. De volgende les begint het weer van voor af aan…

De enige rustpauze krijgen we tussen de lessen, als de ruitertjes bezig zijn met het zadel en om erop te raken.
Die tijd kun je rekken door stiekem een stapje opzij te doen als ze er bijna opzitten, gegarandeerd dat het werkt!

Die dag moest ik maar 2 keer lopen. De dagen van de week ken je ook gauw.
De dag na de rustdag is vrij kalm,1 a 2 rondjes.
De dag daarop is het wel druk, ik loop meestal 4 a 5 rondjes, maar sommige paarden moeten nog meer lopen dan mij.
De volgende dag is het weer vrij kalm, maar de 3 dagen daarop is het echt wel hard!
De vrijdag lopen we een rondje of 3-4, maar de zaterdag en zondag minstens 5 rondjes, soms nog meer!
Gelukkig krijgen we nu en dan een uurtje rust tussendoor,en krijgen we veel worteltjes van de kindjes die rondlopen.