Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-12-05 23:42

[Verhaal] Kerstverhaal

Geplaatst door de TopicStarter : 20-12-05 23:42

Ben op mijn weblog begonnen aan een kerstverhaal.....vond het wel een uitdaging dat eens te proberen. Maar ja, weet dus ook niet wat het gaat worden.....schrijf elke dag n stukje en heb t script wel in mn hoofd al, kijken hoe t op papier (of scherm) komt....Het is in ieder geval niet allemaal even vrolijk....

hoofdstuk I

Sneeuw dwarrelde langzaam omlaag. Het zag er koud uit buiten, maar voelen kon hij het niet. Hij zat namelijk binnen, en kon met geen mogelijkheid weg. Hoe graag hij dat ook zou willen. Martin zat in de gevangenis. Al drie maanden. En hij moest nog een hele tijd. Veel te lang nog. En eigenlijk was elke dag er één te veel. Hij was onschuldig. Maar ja, wat had hij anders gemoeten? Hij had dit wel moeten doen.

In de gevangenis had hij veel tijd gehad om na te denken. Over de moeilijke tijd die hij achter de rug had. Over hoe het nu verder moest allemaal. En hoe gelukkig hij eigenlijk was tot dat ene moment. Martin was al jarenlang gelukkig getrouwd met Sandra. Zij was zijn grote jeugdliefde, en vanaf hun vijftiende waren ze al samen. Een kind maakte hun geluk ruim achttien jaar geleden compleet. Eigenlijk was het een wonder dat dat überhaupt gebeurde, want de dokters hadden de kans heel klein ingeschat dat Sandra ooit zwanger zou kunnen worden. Wat waren ze gelukkig toen ze uiteindelijk toch zwanger was geraakt.... Hun zoon Josh werd geboren op 3 maart, de dag waarop Martin en Sandra precies twee jaar daarvoor getrouwd waren.

Josh had een onbezorgde jeugd, en was een echt zondagskind. Hij blonk uit op school, had altijd veel vriendjes, was goed in sport, en toen hij wat ouder werd had hij over de interesse van meisjes niks te klagen. Hij had op zijn sloffen de eerste vijf jaar van het atheneum gehaald, en dat laatste jaar had ook geen probleem hoeven worden. Tot die fatale dag in december.

Zijn moeder werkte als lerares Nederlands op dezelfde school waar hij ook zat. Die middag, de tweeëntwintigste december, was er kerstviering op school. Niet voor Josh, die was daar te oud voor. Hij was lekker op tijd klaar met school, en was met een stel vrienden de kroeg in gegaan, om te vieren dat het kerstvakantie was, en gewoon om gezellig wat te drinken. Hij had beloofd om zes uur thuis te zijn, en Josh was iemand die zich aan afspraken hield. En dus was hij om zes uur thuis.

Het was nog donker in de kamer. Vreemd, dacht Josh, want zijn moeder zou toch uiterlijk om half vijf thuis zijn geweest had ze ‘s morgens nog gezegd. Ze was mentor van een brugklas en hielp mee aan de kerstfestiviteiten op school. Maar ze was echt toe aan vakantie en aan lekker thuis te ontspannen, had ze gezegd, en dus zou ze misschien nog even blijven naborrelen met wat collega’s, maar toch echt op tijd naar huis toe komen.

Dat zijn vader nog niet thuis was, was logisch. Voor Martin waren het tropendagen op het moment, want hij werkte als postbode. En dus was hij er voor verantwoordelijk dat al die stapels met kerstkaarten zo snel mogelijk bezorgd werden. Hoe hard er ook gewerkt werd, het was gewoon enorm druk, en dus werkte hij de dagen voor de kerst regelmatig over.

Josh deed de kerstverlichting aan, en ging achter de computer zitten. Ach ja, dacht hij, misschien was zijn moeder even naar de supermarkt gegaan om wat laatste boodschappen voor de kerst te halen. Ze was weken bezig met het kerstdiner, want haar ouders zouden komen eten, en die wilde ze absoluut tevreden stellen. Vooral haar vader kon nogal eens zeuren over kleine dingen, dus alles moest perfect worden....

Het was half zeven inmiddels. Josh hoorde de sleutel in het slot van de voordeur draaien. Eindelijk, daar was zijn moeder! Hij had inmiddels behoorlijk honger gekregen.... Maar het was zijn vader die binnenkwam. Die vroeg meteen aan Josh of Sandra er nog niet was. Josh maakte zich nu toch wel een beetje ongerust....zijn moeder bleef nooit zo lang weg zonder even te bellen dat ze later was. En het was ook nog zo’n vervelend weer: het waaide enorm hard, het was koud en het had gesneeuwd de hele dag. De wegen waren spekglad.

Vanaf toen ging alles in een flits voorbij voor Josh. De telefoon ging. Zijn vader had opgenomen, en trok krijtwit weg. Een paar woorden ving Josh op, en hij voelde dat het niet goed was. “Ik kom er zo snel mogelijk aan!”, zei zijn vader waarna hij de telefoon ophing. “Josh”, zei hij met overslaande stem. “We moeten meteen naar het ziekenhuis. Je moeder heeft een ongeluk gehad.” Josh wilde van alles vragen, maar het leek wel alsof zijn keel werd dichtgeknepen. Zijn vader pakte z’n jas en liep, met zijn leesbril nog op, naar de auto. Josh’s hart bonkte in zijn keel.

Het was niet ver naar het ziekenhuis, maar het leek wel een uur te duren. Het was doodstil in de auto. Zijn vader, die normaal altijd muziek op had staan, bracht geen woord uit. Josh wist ook niet wat hij moest zeggen. Wat zou er gebeurd zijn? En hoe? En zou zijn moeder iets gebroken hebben? Wel vervelend zeg....zo vlak voor het kerstdiner. En ze had zoveel leuke dingen willen gaan doen in de vakantie. Josh besloot dat hij dadelijk tegen haar zou zeggen dat hij wel zou meehelpen met koken, dat zijn moeder het maar rustig aan moest doen.

Misschien moest ze wel een paar dagen in het ziekenhuis blijven....En dat met de kerst. Gedachten flitsten door Josh’s hoofd...Zijn vader parkeerde de auto enorm slecht, de wagen stond schuin en helde voor een deel over de parkeerplaats ernaast heen. Josh besloot niks te zeggen. Zijn vader zweeg nog steeds. Wist hij misschien al meer?, dacht Josh...

Bij de receptie vroeg zijn vader waar Sandra van Lingen was binnengebracht. De receptioniste ging het navragen. Ze draaide een telefoonnummer terwijl ze met haar pen rondjes zat te tekenen op een blocnote naast haar. “Eén momentje geduld alstublieft”, zei ze. “De dokter komt zo bij u.” Josh ging zitten op één van de wachtkamerstoelen, en pakte een tijdschrift. Het drong niet echt tot hem door wat er stond. Zijn vader ijsbeerde maar wat door de gang. Toen ging de deur open. Een dokter met een grote map in zijn handen kwam hun kant op. Het was een wat oudere, kalende man die opvallend krom voorovergebogen liep.

“Bent u meneer Van Lingen”, vroeg de dokter aan Josh’s vader. Die knikte bevestigend. Josh’s vader vroeg ineens van alles. Of hij naar zijn vrouw toe kon, hoe ze er aan toe was, wat er precies was gebeurd. De dokter gebaarde hem zijn kamer op te komen. “Blijf jij maar even hier zitten”, zei hij tegen Josh. Een paar minuten later ging de deur weer open. Josh keek naar zijn vader, die de tranen in de ogen had staan. “Josh”, zei hij, terwijl hij snikkend zijn zoon vastpakte. “Je moeder is overleden.”

Laatst bijgewerkt door Siempie op 25-12-05 17:13, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: tag toegevoegd

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-12-05 11:35

Re: Kerstverhaal

Geplaatst door de TopicStarter : 21-12-05 11:35

Hoofdstuk II

Dat beeld van hoe zijn zoon toen keek, was Martin altijd bijgebleven. Vaak als hij ‘s nachts badend in het zweet wakker wordt, ziet hij de door emoties verscheurde Josh voor zich. Hij was in snikken uitgebarsten, en ze hadden elkaar minutenlang vastgehouden. Niemand zei iets. Wat viel er ook te zeggen...

En nu zat hij hier. Wat kan er in precies een jaar veel veranderen. Zo ben je haast volmaakt gelukkig, zo gaat werkelijk alles mis wat er mis kan gaan. Nog even, en dan was het kerstmis. Hij wilde absoluut dit jaar wel een leuke kerst krijgen, voor hoe ver dat nog ooit leuk kon worden. Altijd zal hij de kerst van vorig jaar voor zich blijven houden.

Sandra was in een bocht de macht over het stuur verloren door de gladheid op de weg en had een enorme slip gemaakt. Het zicht was slecht geweest, en hoewel ze heel rustig scheen te hebben gereden zoals ze altijd deed als dat nodig was, was ze in volle vaart tegen een lantaarnpaal gevlogen. Ze was op slag dood geweest. Dat was het enige waar Martin vrede mee kon hebben, dat ze geen pijn had geleden. Maar verder kon hij het allemaal nog steeds niet plaatsen.

Ach ja, kerstmis vorig jaar. Ze hadden besloten de crematie op de zevenentwintigste te houden, met kerstmis zelf scheen dat nogal omslachtig zijn geweest, en veel familie moest van ver komen. En dus zat Martin met zijn zoon met de kerstdagen veelvuldig in het mortuarium, om nog maar zo lang mogelijk bij zijn vrouw te mogen zijn.

Ze had er mooi bij gelegen. Alsof ze gewoon sliep. Niets verraadde dat een enorme klap tegen een lantaarnpaal haar fataal was geworden. Ze lag er vredig bij, en was nu waarschijnlijk waar ze geloofde dat ze terecht zou komen na haar dood. Maar dat moment had nog minimaal dertig jaar moeten duren, dacht Martin. Sinds kerst vorig jaar geloofde hij niet meer in wat voor God dan ook. Hij was het geloof in alles verloren. Zijn zoon was zijn drijfveer om door te gaan, hij moest wel....

Josh was een totaal ander persoon geworden sinds de dood van zijn moeder. Zo opgewekt en levendig hij altijd was, zo teruggetrokken, stil en haast autistisch was hij sindsdien geworden. Martin begreep hem goed, Josh en zijn moeder waren altijd erg dik met elkaar. Josh had nog nooit een dierbaar persoon verloren. Zijn beide opa’s en oma’s leefden nog, die waren nog kwiek genoeg zelfs om alles nog zelf te kunnen doen. En dan ineens valt je eigen moeder weg....Zo hoort het niet te gaan, dacht Martin.

De dienst in het crematorium was indrukwekkend geweest. In een gekscherende bui had Sandra ooit geroepen dat mocht ze ooit komen te overlijden, ze de dienst hoe dan ook vrolijk wilde houden. Tegen die treurigheid op begrafenissen en crematies kon zij nooit tegen. Ze vond dat die dag het laatste moment was een eer te bewezen aan degene die was overleden, en gezamenlijk terug te blikken op alle mooie momenten. En daarna zou je in de hemel komen.

Voor Martin was het echter de hel op aarde geworden. Hij wilde aan de wensen van zijn vrouw voldoen, natuurlijk.....Maar deze dag had nu nog lang niet plaats mogen vinden. Sandra wilde nog zoveel doen, had nog zoveel wensen. Zelfs kleinkinderen waar ze het zo vaak over haar had gehad waren haar niet meer gegund. Ze was ook nog veel te jong voor kleinkinderen....

En nu moest hij verplicht luisteren naar Meat Loafs Paradise by the dashboard light. Dat was het nummer waarbij de vonk tussen Martin en Sandra op een schoolfeest definitief was overgeslagen. Zoals bij honderden, duizenden andere puberliefdes, had Martin nog gezegd. Maar voor Sandra was het een speciaal nummer gebleven. En dus moest Martin minutenlang het moeilijk te verenigen beeld van de kist met zijn lieve vrouw erin op de klanken van een rock ‘n rollplaat over relatieproblemen tot zich nemen. Vechtend tegen de tranen.

In zijn ooghoek zag hij Josh. Bibberend als een rietje. Nog altijd in een shock. Nog één keer liepen ze langs de kist. Daarna verlieten ze snikkend het crematorium. Het was de laatste dag die nog een beetje leek op het leven van voor die tweeëntwintigste december, hoe raar dat in deze omstandigheden ook was.

Martin voelde nog de aanwezigheid van Sandra. Was constant bezig geweest met het regelen van de dienst, het schrijven van de rouwkaarten, het benaderen van verre familie....Pas daarna kwam voor hem de klap. Thuiskomen in een huis waarin hij bij alles herinnerd werd aan Sandra, maar waar zij nooit meer zou komen. Nooit zou het nog worden als daarvoor.

Hij wilde dit jaar koste wat kost thuis zijn met de kerst. Hij wilde bij zijn zoon zijn. Die woonde sinds Martin in de gevangenis zat bij Sandra’s ouders. Zij waren met zijn ouders de enigen die wisten hoe alles zat. Dat Martin niet anders had gekund dan dit. Zonder hen had hij het ook nooit gered. Al zijn vrienden waren afgehaakt. Niemand wilde meer iets met Martin van doen hebben. Iedereen sprak er schande van. En niemand begreep ook dat zijn ouders en schoonouders hem toch nog bleven opzoeken. Maar dat moest hij allemaal maar op de koop toenemen.

Zijn eerste verzoek op gratie was afgewezen. Al was het maar voor één dag, hij wilde zo graag thuis zijn met de kerst. En dus had hij nu een enorm emotionele brief geschreven. Wat kerst voor hem betekende, en dat hij de gedachte aan vorig jaar kerst -al was het maar voor zo’n klein stukje- uit wilde wissen. Hij wilde bij degenen zijn om wie hij gaf. En niet in een gevangenis tussen medegedetineerden die van alles op hun kerfstok hadden staan. Alhoewel, niemand kon natuurlijk weten dat hij onschuldig was. En dat moest ook absoluut zo blijven....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-12-05 02:25

Re: Kerstverhaal

Geplaatst door de TopicStarter : 22-12-05 02:25

Hoofdstuk III

Martin had zich er al bij neergelegd dat hij in de gevangenis moest blijven met de feestdagen. Het was natuurlijk ook niet zomaar iets waar hij voor zat. En de afgelopen weken was hij al behoorlijk in de kerstsfeer gekomen, zij het op een heel andere manier dan hij dat tot dit jaar had. Met zijn afdeling had hij namelijk kerstknijpers in elkaar moeten zetten. Je weet wel, van die wasknijpers in vrolijke kerstkleuren, met als toevoegsel een gefiguurzaagde kerstman of een kerstboom erop geplakt om de knijpers iets speciaals te geven. Martin had die dingen thuis ook liggen, maar nooit gedacht dat hij ze zelf ooit nog eens zou fabriceren.....Voor mensen die nu gezellig thuiszaten, dacht hij....

De eerste weken na de dood van Sandra moesten Josh en Martin zich zien te hervinden in de nieuwe situatie, hoe moeilijk die ook was. Het was niet terug te draaien, nooit meer. Zonder Josh had Martin geen enkele reden meer om verder te leven, maar voor hem moest hij wel. Hij mocht zijn zwakte niet tonen, en Josh steunen. Die had hij tenslotte hard nodig.

Martin had in eerste instantie verlof van zijn werk gekregen. Hij mocht zo lang er over doen tot hij er weer echt klaar voor was om te gaan werken. Maar wanneer ben je daar echt klaar voor? Martin vond het mooi dat ze bij de post zo schappelijk waren. Hij werkte er dan ook wel al jaren, maar dan nog zijn ze op andere plaatsen meestal niet zo soepel.

Hoe langer Martin thuis zat, hoe meer hij en Josh zich aan elkaar gingen irriteren. Het waren kleine voorvalletjes, maar teveel op elkaars lip zitten was niet goed. Martin had afleiding nodig. Hij stond ‘s morgens op na weer een slapeloze nacht, liet de hond uit, nam een ontbijt en ging de krant lezen. Die eerste anderhalf uur gingen nog wel elke keer. Daarna was er de leegte. Wat moest hij verder doen? Klusjes in huis? Voor wie en waarom? Alsof hij daar vrolijker van werd....Josh had na zijn twee weken vakantie nóg een week vrij, om te leren voor zijn schoolonderzoeken. En dus was ook hij de hele tijd thuis.

Van leren kwam er niks. Josh probeerde het nog wel, maar als hij boven zijn schoolboeken hing drong de tekst niet eens tot hem door. Het was voor hem allemaal een onsamenhangende brij van letters en getallen die naar mate hij er langer naar keek ook steeds onbegrijpelijker werd. En zo ging het dag in dag uit. Josh had even geen trek in zijn vrienden of in wat dan ook. En al helemaal niet meer in school. Wat moest hij leren van een wereld die zo onrechtvaardig is? En ook al wilde hij, het ging niet.

Zijn schoolonderzoeken waren dan ook totaal mislukt. De onvoldoendes vlogen hem naar de oren. 2.7, 3.5.....Josh werd er moedeloos van. Natuurlijk hielden ze op school echt wel rekening met de omstandigheden, maar op momenten dat er gepresteerd moet worden konden ze dat niet als excuus gebruiken. Hij mocht over een paar weken alles nog een keer proberen ter compensatie. Met elk slecht cijfer erbij zakte de moed Josh echter verder in de schoenen. Zo ging hij het never nooit halen! Hij stond er voor de proefwerken redelijk goed voor, maar met al die onvoldoendes erbij werd het heel stevig aanpoten.

Martin had een besluit genomen en was weer gaan werken. Hij zat zijn zoon steeds achter de vodden aan dat hij betere punten moest gaan halen, maar ja dacht hij, wat deed hij zelf....Ook hij voerde werkelijk niks meer uit omdat hij niks meer zag zitten. Als een sterke vent het al niet aan kan, wat moet een kind dan? En dus was Martin weer aan het werk gegaan. Eerst voor halve dagen, maar al snel was hij fulltime aan het werk.

De nieuwe situatie had ook financieel zo zijn gevolgen. Martin en Sandra woonden behoorlijk duur, en Martin kon met zijn inkomen nooit opboksen tegen de hoge kosten die hij iedere maand kwijt was. En dus besloot hij een tweede baan erbij te nemen. Wat moest hij thuis immers al die tijd? Thuis, daar ging hij alleen maar nadenken. Hij moest onder de mensen zijn. Niet constant thuis zijn. Daar deed alles hem aan Sandra denken. Dat was ook wat hij Josh gezegd had: dat Josh afleiding moest zoeken. Niet blijven piekeren maar op de automatische piloot doorgaan, en zo veel mogelijk leuke dingen doen, en zich op zijn schoolwerk storten.

Martin had een baantje gevonden in een callcenter. Het kon allemaal maar net. Hij had bij de post afgesproken dat hij elke dag van acht tot half vijf werkte. Maandag, woensdag en vrijdag werkte hij ‘s avonds van half zes tot half tien als telefonische verkoper. Niet al te afwisselend werk, maar er moest brood op de plank komen, dus hij moest wel. Dinsdagavond ging hij naar de schaakvereniging, en om de twee weken werkte hij ook zaterdag in het callcenter.

Eten deed hij tussendoor. Een broodje kopen, een pizza bestellen, of een warme maaltijd in de magnetron als hij op zijn tweede baan aankwam. Voor Josh kookte hij apart. De hele zondag stond hij in de keuken, om een aantal maaltijden te bereiden, die hij vervolgens in de diepvries stopte. En af en toe kookte Josh ook zelf.

Het was allemaal niet meer zoals vroeger. Toen waren de maaltijden meestal het hoogtepunt voor het gezin Van Lingen. De dag werd doorgenomen aan tafel, en Sandra zorgde perfectionistisch als ze was elke dag wel voor iets aparts....Als Martin en Josh nu al samen aten, zaten ze onderuitgezakt voor de teevee met hun bord op schoot. Een verre van gezellige situatie, maar Martin was toen tenminste nog gewoon thuis, ook al was het niet vaak...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-12-05 18:08

Re: Kerstverhaal

Geplaatst door de TopicStarter : 23-12-05 18:08

Hoofdstuk IV

En zo kabbelde het allemaal maar een beetje verder. Martin en Josh leefden vrijwel langs elkaar heen, en als Martin al eens thuis was, was het meteen herrie. Het viel Martin op dat Josh behoorlijk agressief was geworden de afgelopen tijd. Een totaal andere jongen dan voor de dood van zijn moeder. Martin begreep hem nog wel, maar hij begon zich steeds meer te ergeren aan zijn zo opstandige zoon. Hij bleef vaak urenlang van huis ‘s avonds, kwam midden in de nacht thuis zonder dat hij verteld had dat hij weg zou gaan, sliep regelmatig bij vrienden.

Vluchtgedrag. Voor Josh leverde thuis teveel associaties op aan zijn moeder, en Martin snapte ook wel dat het voor die jongen erg moeilijk was, zeker als hij in zijn eentje thuis zat. Maar toch, op een gegeven moment ga je ook de verlegde grens over. En dat moment was zelfs bij de altijd rustige Martin bijna bereikt. Hij werkte hard om alles te kunnen bekostigen, wilde er voor vechten dat zijn zoon straks naar de universiteit kon zoals hij altijd wilde, en dan mocht er ook wel iets tegenover staan. Een beetje hulp in het huishouden. Maar Josh deed amper iets. De afwas liet hij staan, boodschappen doen had hij zogezegd geen tijd voor. Kortom: steeds meer kwam op Martin aan, die het met beide banen enorm druk had.

En er was nog die ene keer. Martin wist van zijn vrouw dat eindexamenkandidaten in maart altijd een lijst kregen met de punten tot dan toe, hoe ze er voor elk vak voor stonden. Maar het was al april en Martin had nog steeds niks te zien gekregen. Toen hij Josh vroeg of hij zijn cijferlijst had gehad reageerde die zo ontwijkend en fel dat Martin argwaan kreeg. Hij belde met de school, en het bleek dat iedere leerling al ruim drie weken geleden die cijferlijst had gekregen. Josh ontkende ooit iets gekregen te hebben, waarop Martin besloot op Joshs mentor af te stappen. Die overhandigde een kopie van de cijferlijst waar Martin niet vrolijk van werd. Dramatisch slechte cijfers waarbij het halen van het eindexamen praktisch onmogelijk was geworden.

Josh was ontzettend kwaad geworden, beet zijn vader toe dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien en dus niet met die van hem. Als hij zijn school niet zou halen was dat zijn probleem. De ruzie escaleerde volledig en Josh was kwaad de deur uitgevlucht, een weekendtas met spullen in de hand. Hij smste later die avond dat hij voorlopig bij een vriend bleef slapen. Pas na vier dagen was Josh weer terug. Hij had een besluit genomen: school werd niks meer dit jaar, dus stopte hij ermee.

Martin kon zich het wel voorstellen dat de motivatie met zulke punten en een zo lage kans op een geslaagd eindexamen volledig weg was. Hij stemde in met Joshs voorstel dat hij tijdelijk een baantje zou zoeken. Josh had werk in de horeca gevonden vertelde hij, en was elke avond weg. Josh en zijn vader communiceerden nu nog slechts via briefjes: als de een thuis was was de ander weg en omgekeerd. En als ze elkaar zagen hadden ze elkaar weinig te vertellen.

Het was een tijdje relatief rustig. Die rust werd echter plotseling wreed verstoord. Josh was zoals gewoonlijk weer op zijn werk, toen de bel ging. Martin verwachtte geen bezoek, en liep nietsvermoedend naar de deur. Hij schrok. Twee agenten voor de deur! Zijn eerste reactie was: er is iets met Josh gebeurd! De agenten vroegen of ze binnen mochten komen. Een huiszoekingsbevel. Martin begreep niet wat er aan de hand was, maar hij kon de agenten moeilijk weigeren. Die liepen zwijgzaam naar binnen en begonnen met een grootscheepse overhoop-haal-actie.

Kastjes werden opengerukt, meubels werden verschoven.....Ze zochten duidelijk naar iets. Maar naar wat? En waarom? De agenten liepen naar boven. Joshs slaapkamer op. Die kamer werd volledig overhoop gehaald. Die zal wel enorm kwaad zijn straks als hij dit ziet, dacht Martin. En ik zal wel weer de wind van voren krijgen, dacht hij erbij. Ze verlieten Joshs kamer weer. Naar de slaapkamer van hem en Sandra. Sorry: naar zijn slaapkamer. De agenten overlegden, Martin kon niet verstaan wat ze zeiden. Ze bleven opvallend lang op die kamer rondneuzen. Zouden ze iets gevonden hebben wat hen niet beviel? Martin zou niet weten wat.

De zolder opgegaan tenslotte. Martin was op de overloop van de eerste verdieping achtergebleven. Ze gingen hun gang maar, maar daar kwam hij niet meer. De zolder, daar lagen te veel herinneringen. Oude fotoboeken van hem en Sandra, spullen van haar. Die spullen had hij nooit weg kunnen gooien, en hij wilde ze dan nog wel bij zich hebben, maar hij wilde ze niet meer zien. Dat kon hij niet aan.

Hij hoorde een hoop gebonk op zolder. Als ze ook maar iets van Sandra beschadigen klaag ik ze aan, dacht Martin. Zo te horen werd alles overhoop gegooid. Voetstappen. De agenten kwamen weer naar beneden. Dat hebben we weer gehad, dacht hij. Loos alarm, maar dat had hij ze van tevoren wel kunnen vertellen....

**Geplaatst**: 25-12-05 14:08

Re:

Geplaatst: 25-12-05 14:08

Spannend verhall joh..!!
Ben benieuwd hoe het verder gaat..!!

**Geplaatst**: 25-12-05 17:39

Re: [Verhaal] Kerstverhaal

Geplaatst: 25-12-05 17:39

Je verhaal voldoet niet aan de regels.
Om een verhaal te zetten op Bokt, moet je niet alleen beginnen met 1500 woorden, maar ook per deel 1500 woorden neerzetten.
Ik TeM even.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-12-05 15:53

Re: [Verhaal] Kerstverhaal

Geplaatst door de TopicStarter : 28-12-05 15:53

Hoofdstuk V

“Meneer Van Lingen, wij verzoeken u mee te komen naar het bureau!” Martin begreep er niks van, maar de agent keek hem op zo’n doordringende wijze aan dat Martin de ernst van de situatie meteen door had. De stomverbaasde Martin vroeg van alles, snapte werkelijk niet wat er aan de hand was. “De aanklacht is verdenking van handel in zwaar verdovende middelen”, zei de agent, waarop de ander een flinke zak met één of ander wit poeder aan hem liet zien.

Gedachten flitsten door Martins hoofd. Hoe kwam dat spul daar? En wat was het, cocaïne soms? Dit moest een misverstand zijn... En wat nu? Als hij naar het politiebureau moest, waar moest Josh dan blijven? Josh! Zou hij....? Hij bande de gedachte meteen weer, maar het kon hem niet loslaten. Het moet Josh geweest zijn. Maar wat...en hoe....?

Martin werd in de boeien geslagen en mee naar buiten genomen. De nieuwsgierige buurvrouw keek hem aan op een manier alsof Martin al berecht was. Wacht maar, dacht hij. Dit moest rechtgezet worden! Maar zover zou het nooit komen.

Op het politiebureau kreeg Martin toestemming tot het plegen van twee telefoontjes. Hij belde zijn zoon op, om hem te zeggen wat er aan de hand was. Dat hij was opgepakt, en dat Josh zich maar vooral geen zorgen moest maken. Het was een misverstand en het zou allemaal goedkomen. Martin zou zo graag zijn zoon even onder vier ogen hebben willen spreken, maar dat was natuurlijk onmogelijk. Wat er ook gebeurde, van Josh moesten ze afblijven! Hij mocht onder geen geval verdacht worden, dacht Martin, want dat zou zowel voor hemzelf als voor Josh helemaal het einde betekenen.

Hij hoopte maar dat Josh geen domme dingen door de lijn zou zeggen, wetende dat alles afgeluisterd zou worden. Josh klonk verschrikt, maar dat is natuurlijk logisch, als je eigen vader wordt opgepakt en belt dat hij misschien voorlopig niet thuis zou komen. Maar verder hield Josh zich erg op de vlakte. Wist hij meer, of deed hij per ongeluk zo berekenend in zijn antwoorden? Martin moest zelf nog alles zien te filteren, hij wist zelf amper nog wat er aan de hand was.

Het tweede telefoontje was een stuk emotioneler. Hij belde met Sandra’s vader, om te vragen of Josh daar voorlopig terecht kon. Dat hij was opgepakt, dat het een misverstand was, en dat alles snel genoeg duidelijk zou worden. Sandra’s vader geloofde in de oprechtheid van zijn schoonzoon, en kon hem met niks maar dan ook niks associëren met drugshandel. Sandra’s ouders hadden hem juist zo bewonderd hoe hij om was gegaan met het verlies van zijn vrouw, en hoe hij alles al die tijd opgeofferd had voor Josh.

Martin werd op bijzonder pijnlijke en confronterende wijze verhoord. Hij had in allerijl een advocaat weten te regelen, maar wist verder ook niet wat hij wel en niet moest zeggen. In gedachten liet hij alle mogelijkheden passeren. Kon iemand anders dat spul bij hem in huis gelegd hebben? Niemand had verder een sleutel, en van inbraak was geen sprake geweest. De enige keer dat dat gebeurd was, was jaren geleden, waarna Sandra besloten had extra veiligheidsmaatregelen te nemen. Ze hadden een duur alarm laten installeren, wat het praktisch onmogelijk maakte binnen te komen.

Daarnaast had hij al die tijd nooit bezoek ontvangen dat hij dermate lang alleen had gelaten dat ze helemaal naar de zolder gegaan konden zijn. Het moest dus in de richting van Josh gezocht worden. Josh had er iets mee te maken! Maar dat mocht niemand weten. Echt niemand. Desnoods zou hij alles bekennen wat ze hem in de schoenen schoven, zolang Josh maar met rust gelaten werd. Martin wist dat Josh als volwassene berecht zou worden, omdat hij voor de wet sinds afgelopen jaar volwassen was. Geen verzachtende omstandigheden, niks. Dat mocht absoluut niet gebeuren.

“We hebben een aanzienlijke voorraad cocaïne gevonden op uw zolder. De vermoedens waren er al langer, maar we konden niks hard maken. Vanuit uw computer zijn in de afgelopen tijd onder valse naam diverse mailtjes verstuurd over handel in dat spul, en nadat we een laatste mailtje hebben kunnen traceren was dat reden genoeg een kijkje te gaan nemen. De straatwaarde van dit spul is aanzienlijk, maar dat zal u zelf het beste weten.” Martin keek naar zijn advocaat, die hem gebaarde vooral geen antwoord te geven. En dus zweeg Martin.

Josh was inmiddels bij zijn opa en oma, en was uiterst emotioneel geworden. In een opwelling had hij bij zijn oma uitgehuild, dat het hem allemaal te veel was geworden. Dat hij niet ook nog zijn vader wilde verliezen. Dat hij sinds de dood van zijn moeder enorm in de war was, niks lukte hem meer. Het was een ontroerend gesprek geworden, waarvan zijn oma erg geschrokken was. Josh zei te weten waarom zijn vader was opgepakt.

Toen bekende hij alles. Dat hij zich op school niet meer kon concentreren. Dat hij alles toen een beetje heeft laten verslonzen. Dat hij steeds vaker in de kroeg en de koffieshop was gaan hangen. En dat hij daar via via een paar jongens had leren kennen., die wat deden in de drugswereld. Toen Josh zijn slechte rapport had gekregen, was dat de doorslag. Hij ging niet meer naar school! Zijn baantje was allemaal maar schijn, hij hing elke avond of in de koffieshop, of bij ene Bram thuis. Bram was een jongen van een jaar of vijfentwintig, die behoorlijk in het criminele circuit zat.

Josh had zich laten meeslepen in patserige verhalen over veel geld verdienen, dure spullen kopen en een geweldig leven op een makkelijke manier krijgen. En hij had zelf het witte spul ook ontdekt. Zijn vader merkte er allemaal niks van, die was zelden thuis. In het begin kreeg Josh nog wel eens iets toegestopt van Bram, maar Bram zei dat Josh ook maar zelf moest gaan werken voor zijn geld.

En dus was hij betrokken geraakt in allerlei louche zaakjes. Via internet had hij onder een schuilnaam een handeltje opgezet, waarmee hij via tussenpersonen spul in kon kopen en met winst kon verkopen. Veel verdiende hij er niet aan, want hij was zelf zijn grootste klant. Soms had Josh momenten dat hij inzag dat hij verkeerd bezig was, en hij wilde wel stoppen, maar hij was verstrengeld geraakt in een zaak waar hij niet meer uitkwam. Hij zou een enorme deal kunnen sluiten, en dan wilde hij er voorgoed mee stoppen. En nu had hij het verdomme allemaal zo verpest. De politie had een inval gedaan en zijn eigen vader werd verdacht van handel in coke....

Joshs oma was enorm geschrokken, en met haar man hadden ze met hun drieën de balans opgemaakt. De politie wist alles, daar viel niet meer onderuit te komen. Maar zijn oma wist hoe breekbaar de gevoelige Josh was, en dat hij dit niet aan zou kunnen. Vluchten had echter geen zin. Ze moesten voorlopig maar hun mond houden, misschien dat de politie fouten had gemaakt waardoor ze Martin niet langer op konden sluiten. Toen ging de telefoon.

Het was de politie. Martin had alles bekend. De politie had hem behoorlijk in de kaart gespeeld door precies te zeggen wat er gebeurd was, en daardoor had Martin meer en meer een beeld gekregen van wat er aan de hand was. Daarop had hij voor zichzelf een besluit genomen. Josh is beter af bij zijn opa en oma dan hier, en hoe kwaad hij ook op hem was, hij wilde Josh beschermen. Wat had hij zelf nog te verliezen? Hij wilde er voor Josh zijn, maar het was of hij of Josh die er voor op moest draaien. Dan hij zelf maar.

“Josh”, zei zijn oma. “Je vader heeft alles bekend.” Dat betekent hoe zielsveel hij van je houdt, en dat hij weet hoe het zit. Hij weet dat jij de werkelijke schuldige bent. Niemand, maar dan ook niemand mag te weten komen wat er aan de hand is. En jij gaat heel erg aan jezelf werken en gaat voorlopig ‘s avonds de deur niet meer uit. Hoop maar op een lage straf voor je vader, want dit verdient hij totaal niet.”

Josh’s opa en oma hadden de ouders van Martin ingelicht, hoe alles zat. Zij waren zich wild geschrokken. Hun zoon die op moest draaien voor handel in cocaïne. Dat was een schande! Maar tegelijkertijd begrepen ze dat het Martins wens was dat Josh buiten schot moest blijven. En dat moesten ze respecteren, hoe moeilijk dat ook was.

De rechter was hard geweest. Tweeënhalf jaar moest Martin de cel in. Er waren dingen bij die niet hard gemaakt konden worden, maar dan nog bleef er genoeg staan waar Martin niet onderuit kwam. Verdachte bekent, zaak opgelost. Afgedaan. Maar Martin zat al die tijd dus al onschuldig in de gevangenis.

Het was een moeilijke ontmoeting geweest, de confrontatie tussen Martin en zijn zoon. Ze keken elkaar in de ogen aan, maar konden niks zeggen. Martin zag de spijt in Josh’s ogen, en Josh de pijn in die van zijn vader. Toch hadden ze elkaar regelmatig gezien al die tijd, en Martin wilde blijven vechten voor zijn zoon. Als hij hem nu in de steek liet zou het pas echt misgaan, hoe moeilijk dat ook was vanaf de gevangenis.

**Geplaatst**: 28-12-05 16:04

Re:

Geplaatst: 28-12-05 16:04

Wauw! Ben benieuwd naar de rest!
Spannend hoor!
Ik vind dat je erg goed schrijft, het lijkt net echt!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-12-05 22:34

Re: [Verhaal] Kerstverhaal

Geplaatst door de TopicStarter : 30-12-05 22:34

Hoofdstuk VI

Sindsdien was Martin het zicht een beetje verloren. Natuurlijk kwam zijn zoon regelmatig langs, net als zijn eigen ouders en zijn schoonouders. Maar nooit kon hij praten over de hele situatie, hoe graag hij dat ook zou willen. Hij zat nog met zoveel onopgeloste vragen. Vragen die misschien pas over een hele tijd opgelost zouden kunnen worden. Tenzij hij met de kerst naar huis zou mogen....

Sandra’s ouders hadden de touwtjes strak in handen gehouden. Wonder boven wonder bloeide Josh beetje bij beetje op. Drugs, daar moest hij niks meer van hebben, zo zei hij. Hij was zelfs weer met school begonnen in september. Op een nieuwe school, vrij van herinneringen en oude patronen. Af en toe mocht hij zelfs weer uitgaan. Zijn punten waren alweer een stuk beter tijdens zijn eerste tussentijdse rapport.

“Van Lingen, post voor je!”, klonk de stem van één van zijn bewakers, die hem een envelop overhandigde. Martin zag meteen aan de afzender dat het om zijn gratieverzoek ging. Met trillende vingers scheurde hij de envelop open. En voor het eerst in al die tijd dat hij hier zat was hij oprecht blij! Hij kon zijn oren niet geloven: er was besloten dat hij één dag naar huis mocht met de kerst, hij mocht zelfs nog kiezen welke dag hij het liefste wilde. Dit was geweldig! Eindelijk weer een lichtpuntje in zijn saaie gevangenisbestaan!

Het leek wel de goed nieuws-show de laatste tijd. Een paar weken geleden was Josh uitgelaten thuis gekomen met een brief van school, waarin stond dat ze een week naar Parijs gingen. Josh’s oma reageerde mogelijk nog enthousiaster dan Josh zelf. Parijs.....daar was zij jaren geleden geweest toen ze nog een jong meisje was. Parijs, de stad van de liefde! Dat was een plaats waar Josh even lekker kon genieten en alles vergeten van de afgelopen tijd. Met plezier betaalden zij en haar man dan ook de zeshonderd euro die het reisje kostte.

Martin had ineens ontzettend goede zin door de brief die hij had gekregen. Eindelijk weer even thuis! Zijn zoon kunnen zien....Vrijuit kunnen praten.....Een wandeling maken. Allemaal dingen die hij zo miste sinds hij opgesloten zat. En weer eens onder de mensen zijn. Hier werd hij gek van de stoere patserige verhalen van zijn medegevangenen, die hem als één van hen zagen. Hij had in de gevangenis nog meer afschuw gekregen van drugs dan dat hij al had. Wat voor praat er uit de meesten kwam.... duidelijk te veel gesloopt door verdovende middelen.

“Dat meen je niet, Josh! Ik dood? Kom eens hier, je ijlt ook helemaal!” Josh vloog zijn moeder in zijn armen. Hij had eng gedroomd. Maar het leek zo levensecht allemaal. Zijn moeder die een ongeluk had gehad, was overleden, zijn vader die de gevangenis in moest voor handel in drugs. En dat terwijl hij onschuldig was. Josh zelf was degene die zich met drugs bezig had gehouden.

Hoe kon hij dat allemaal gedroomd hebben? Josh klampte zich vast aan zijn moeder.”Ben je gek, ik ga nog lang niet dood....Ik moet nog zoveel doen, dat weet je toch....Ik zou jou nooit in de steek laten. En dan is God er nog wel om ons te beschermen.” Zijn nachtmerrie had zo echt geleken, dat hij zijn moeder dichter dan ooit bij hem wilde hebben. Hij pakte haar vast. Vandaag voor het laatst naar school, en dan lekker kerstvakantie vieren.

De lucht buiten zag er slecht uit. Verbeeldde hij het zich of was het helemaal groen buiten? “Groen? Josh, dat is geel, dat zie je toch ook wel!”, zei zijn moeder. Ach ja, hij was nog half slaapdronken. Geel was ook goed. Het bleef raar. Maar ze hadden ook slecht weer voorspeld. Josh had de tv aangezet. Het journaal. Een auto die in de slip was geraakt even buiten de stad. Josh zag zijn moeder met verschrikte ogen kijken: “Wat erg voor die mensen, diegene die daar in heeft gezeten heeft dit niet overleefd!

Na het journaal zei zijn moeder, dat het vandaag wel eens laat kon worden. Dat ze een kerstborrel had. Net als in mijn droom, dacht Josh.... “Als jij dan na school even een zakje gemalen kokos haalt, dan heb ik alles klaar voor het Indische menu voor morgen.” Sandra’s ouders kwamen eten, en ze wilde graag alles perfect hebben voor het eten. En dus wilde ze persé nog kokos erbij hebben, want haar vader had ooit een compliment gegeven dat dat het eten juist die aparte smaak gaf die hij zo lekker vond.

Kokos, dacht Josh. Wit poeder....net als in mijn droom, maar dan anders. Het was een voorspellende droom geweest, maar dan in een andere context. De telefoon ging. Josh kon wel raden wie het was.....En ja hoor, een callcentermedewerkster.....En dan te bedenken dat mijn vader daar in mijn droom werkte.

Josh lachte inwendig. Zijn moeder had het niet in de gaten. Misschien kan ik wel de toekomst voorspellen, dacht Josh. Moet ik toch eens gaan onthouden wat ik droom. Dit keer was het zo angstig echt geweest. Als ik de toekomst iets beter leer voorspellen, dan kan ik nog wel eens rijk worden.... Zijn moeder zei dat ze richting school ging. De nog steeds enigszins emotionele Josh wilde haar een dikke pakkerd geven. “Dag mam, werk ze en tot vanavond!”

zeer binnenkort: het zevende en laatste hoofdstuk!