Geplaatst - Niemand zal begrijpen, hoe mooi je bent en niemand zal ooit weten, hoe mooi je was…
Daar lig je dan, een straaltje bloed loopt van je mond langs je nek naar beneden. Je wang is opgezwollen en blauw, je ziet wit. Je ademt voor de laatste keer, het is klaar. Het is over. Ik heb een punt achter jouw leven gezet.
Jaren heeft het geduurd, jaren heb ik gewacht. Eindelijk kon ik me wreken.
Ik ga staan, mijn knieën knikken. Ik voel me misselijk, maar tevreden. Het is me gelukt. Ik heb je teruggepakt.
Het voelde goed, ik voel me goed. Je bent niet meer. Je bent niet meer die persoon. Ik heb je beroofd. Eerst stal ik je geld, daarna stal ik je leven. Je verdient het niet. En je verdiende haar niet. Ze was van mij. Je stal haar. Je stal haar van mij, jij kreeg alles. Maar mij niet. Ik heb je overwonnen, je bent niets meer.Je kon minder dan je dacht.
Je hield je nooit aan je woord. Ik wel. Ja, ik wel. Zes jaar geleden. “Ik pak je terug!” had ik gezegd. Je wist niet dat het je einde zou worden.
-------------------------------------------------------------------------------------
Ja, ik weet dat het een klein stukje is. Normaal schrijf ik wat 'lievere' verhalen. Deze kwam zomaar uit het niets bij geschiedenis.
