Vond het eens tijd een gedichtje te schrijven voor Astra, het paard van mijn vriend. Hij heeft ze nu 3 jaar, en ondertussen zijn er veel dingen gebeurd. Ik heb Astra zelf verder gereden van zadelmak niveau tot hiertoe. Ik heb een jaar niet mogen rijden met haar omdat hij in de club wou rijden, en dat was best moeilijk. Ik kon het gewoon niet begrijpen. En ook mijn vriend had niet door dat ik het echt zwaar had haar niet meer te zien. Maar ondertussen gaat het weer beter, en zijn we echt een team geworden. Ik begrijp ze helemaal, ze is echt mijn type van paard. Beetje druk en nerveus maar o zo lief
heel mooi gedicht!!! ik vind het wel jammer dat de foto niet helemaal mooi scherp(ik had het liever gezien dat de foto was scherpgesteld op haar oog) is en dat vuil op haar hoofd.... maarja, je kunt ook niet alles hebben hé
Ja, idd, de foto is niet geweldig... Ik schrijf soms wel eens een gedichtje, maar heb al een tijdje geen tijd meer gehad. Maar gisternacht was het zover lol Ik zal eens kijken voor een andere foto, alhoewel ik vrees ervoor