Geplaatst 
Tips en commentaar zijn meer dan welkom!
Terwijl hij zijn bezwete handen op het nat geregende hek zette, zijn linker voet op de onderste tralies ervan en zijn rechter net daarboven plaatste, trok hij zich op en zocht een plaats aan de andere kant van het hek om te landen. Na een grote sprong te hebben gemaakt kwam hij neer op zijn voeten, hoewel hij knielde en bijna zijn evenwicht verloor, raakte hij toch net de grond niet aan met de rest van zijn lichaam. Hij stond op, rende voor zich uit, niet wetend waarheen. Toen hij letterlijk door de bomen het bos niet meer zien kon en voortdurend struikelde over omgevallen boomstammen, uitstekende wortels, takken, bladeren en inzakkend slijk werd hij even bang en dacht aan gisteren. Gisteren, toen er nog niets aan de hand was en hij nietsvermoedend de hele dag in zijn kamer had doorgebracht terwijl hij niets had zitten doen, behalve computeren en muziek beluisteren.
Hij liep en bleef maar lopen terwijl hij keek naar de maan die op deze tijd van het jaar helemaal niet meer zoveel licht gaf, door de bomen scheen en griezelige schaduwen tekende op de grond voor hem. Hij deed alsof hij het niet zag, maar hij merkte al snel dat zichzelf voor de gek houden helemaal niet zo simpel was dan dat hij had gedacht.
Al gauw kwam er een einde aan het donkere bos en liep hij nu over een pad bedekt met kiezelstenen en om de vijfentwintig meter stond een lantaarnpaal die een pril licht uitstraalden. Aan beide kanten van het paadje waren diepe grachten van wel vijf meter breed en aan weerskanten daarvan lagen weiden waarvan de grenzen eindeloos ver leken te zijn. De dichte mist overal rond hem heen zorgde er mee voor dat hij amper iets kon zien, dat hij een lopende neus kreeg en zijn ogen begonnen te tranen van de koude wind. Het was er zo akelig stil dat hij een vreemd gevoel over zich heen kreeg, alsof er elk moment iemand uit de weide kon komen stormen of een wild dier uit de grachten kon springen om hem daarna aan te vallen en een langzame dood liet tegemoet gaan.
Maar er kwamen geen mensen met kwade bedoelingen, er kwamen geen wilde beesten, maar in plaats daarvan bleef hij maar door lopen tot hij uiteindelijk nat van het zweet en totaal uitgeput aan een oud huis aankwam. Er stond geen auto, er lag geen deurmat met ‘welkom’ erop, dat in zijn dorp als abnormaal werd beschouwd. Geen gordijntjes achter de ramen, noch een lichtje in de hal, geen schoenen aan de voordeur, enkel scheuren, barsten in de stenen muren die er in deze donkere omgeving zo verdacht oud uitzagen. Zo onverzorgd, zo vervallen, alsof het huis leeg stond. Naast hem lag een brievenbus op de grond, half bedekt met rottende bladeren en een hoopje zand. Naast de oprijlaan die amper vijf meter lang was, stonden aan beide kanten twee hoge bomen waarvan de toppen niet te zien waren.
Het leek alsof je helemaal rond het huis heen kon wandelen zonder enig obstakel tegen te komen. Hij deed het. Hij wandelde voorzichtig naar de kant van het huis. Hij keek naar boven en zag een openstaand raam, te hoog om naar binnen te klimmen. Hij liep verder en stond nu helemaal achter het huis waar hij even een beangstigend gevoel in zich kreeg wanneer hij merkte dat hij hier helemaal niets meer kon zien. Het was er pikdonker en hij liep op de tast zo snel mogelijk door. Hij struikelde, slaagde zijn voet om en slaakte een korte, maar krachtige kreet. Hij lag op de grond met zijn handen om zijn voet geklemd om de pijn minder hard te voelen. Het was nog steeds volledig donker toen hij probeerde op te staan nadat hij wel vijf minuten lang op de grond had gelegen. Hij strompelde verder, nog steeds zonder iets te zien. Tot hij bladeren in zijn gezicht voelde en besefte dat hij moest draaien zodat hij aan de andere zijkant van het huis kwam te staan. Ook aan deze kant stonden de ramen op de tweede verdieping open terwijl hij zich afvroeg wat daar de reden van was. Het werd weer wat lichter toen hij opnieuw aan de voorkant van het huis stond. Hij keek naar zijn voet. Hoewel hij wist dat het niet kon door hem enkel omgeslagen te hebben zag hij bloed stromen. Zijn sok zag rood en ook zijn schoen vertoonde rode bloedsporen. Hij keek voor zich uit, in de richting vanwaar hij gekomen was. Hij schrok.
Rode vlekken op de grond in het bleke zand toonden aan dat hij van daar was gekomen. In de bosjes naast het huis ritselde de bladeren heen en weer en waren daarna terug even geruisloos als het daarvoor stil was geweest. Weer zo’n beklemd gevoel van angst overweldigde hem en even dacht hij dat hij zou flauwvallen toen hij de steek van pijn in zijn enkel voelde.
Met een klap zwaaide de deur van het nog steeds donkere huis open. Hij hoorde de ramen aan de zijkanten van het huis met een dof geluid toevallen. Hij viel achterover en dacht per ongeluk weer aan gisteren. Toen hij op zijn computer een filmpje had gezien van een meisje met lange, zwarte haren voor haar gezicht hangend en blote voeten. Ze had voor een huis gestaan nadat de ramen waren toegevallen en de deur was opengezwaaid waarna zij naar buiten kwam. Hij had toen hetzelfde angstige gevoel gehad als nu. Het meisje kwam steeds dichter en dichter naar de ‘camera’ toe. Tot ze er vlak voor stond, haar hand uit stak en een zwart beeld met daarna in grote witte letters ‘einde’ tevoorschijn kwam.
Het leek net hetzelfde huis als op het filmpje, dezelfde ramen, dezelfde deur. Met een klap zwaaide de deur weer dicht. Hoe het kwam wist hij niet, maar hij was nu niet bang meer. Hij stond weer op, hinkte nieuwsgierig naar de voordeur van het huis, ging de trapjes op tot vlak bij de deur en klopte aan. Niemand die open deed. Hij klopte opnieuw en plots hoorde hij een zacht gesnik van achter de deur uit komen toen hij zijn hand op de klink legde en de deur voorzichtig open deed. Hij zag niets maar ondanks dat deed hij toch een stap naar binnen. Een oude houten vloer kraakte onder zijn voeten en weergalmde in de grote zaal waar hij nu met een voet in stond, want zijn andere voet stond nog buiten. Voorzichtig ging hij verder de kamer binnen en sloot de deur achter zich. Een schemerig licht viel naar binnen door de ramen op de benedenverdieping waardoor hij spinnenwebben overal in het rond zag. Waar veel meer dan dat viel er niet te bezichtigen. Plots hoorde hij weer het zacht gesnik en het kwam van achteraan in de kamer.
Geruisloos stapte hij verder tot op het einde van de zaal waar het pikdonker was en waar hij geen steek kon zien. Hij taste in het rond. Niets.
Hij schrok en deinsde achteruit toen hij plots door een erg fel licht werd verblind dat recht in zijn ogen scheen. Het gesnik werd luider en luider terwijl hij daar op de grond lag met zijn ogen half dichtgeknepen tegen het felle licht dat nu dichterbij kwam geslopen. Zwarte ogen, zo donker als de nacht keken hem aan, zwarte lippenstift was uitgeveegd. Make-up, uitgelopen, duidelijk door tranen. Hij opende zijn ogen weer toen het meisje merkte dat ze in zijn ogen scheen. Ze scheen eerst naar zichzelf, naar haar eigen gezicht en richtte de zaklamp daarna naar de grond waardoor ze zijn bebloede voet in de gaten kreeg. Ze deed een stap naar voren en knielde naast hem neer op de grond. Geïnteresseerd bleef ze naar zijn voet staren terwijl hij voorzichtig probeerde:
“Hoe heet je?”
Het meisje schrok van de plotse stem die de harde stilte verstoorde.“Ik ben Lianne.” Hij legde zijn hand op haar schouder en probeerde haar gerust te stellen toen hij de magere botten onder zijn handpalm voelde met het dunne pijamaatje waarin ze was gekleed daartussen. “Heb je het niet te koud?” zei hij zo rustig mogelijk. Ze knikte en keek opnieuw in zijn lichtblauwe ogen. Snel deed hij zijn jas uit en bood hem haar aan. Gretig nam ze de jas aan en stak haar armen erin waarna ze verbaasd naar de rits keek en er aan voelde. Hij deed de rits dicht terwijl hij de indruk had dat het meisje nog nooit zoiets had aangehad en onmiddellijk werd hij overstelpt met een gevoel van tevredenheid. Het meisje lachte. “Wat doe je hier?” zei hij toen hij wat dichter bij haar ging zitten en zijn arm opnieuw over haar schouder legde om haar warm te houden. Ze gaf geen antwoord, maar in plaats daarvan bleef ze naar zijn bebloede voet kijken en wees ernaar. “Doet het pijn?” “Dat valt wel mee,” loog hij daarna. Ze ging op haar knieën zitten, legde de voet voorzichtig in haar schoot en deed zijn veters los. Zo voorzichtig mogelijk trok ze de voet die duidelijk niet zomaar was omgeslagen uit de schoen en legde hem naast zich. Daarna deed ze op dezelfde voorzichtige manier zijn sok uit en legde ook die naast haar knieën op de grond. Hij had het amper gevoeld en vroeg zich af hoe het kwam dat ze zo’n ‘magische’ handen had. Het was een diepe wonde recht op zijn enkel die vol vuil zat en wel leek veroorzaakt te zijn door een dier. Ze schrok er duidelijk van, dat zag hij doordat haar ogen plots veel groter werden, nog groter, en haar wenkbrauwen ongerust naar boven trokken. Ze ontspande zich weer en observeerde de wonde zorgvuldig met haar zaklamp. Daarna legde ze zijn voet op de houten planken, stond op en rende naar buiten. Hij wilde haar tegen houden maar toen hij probeerde op zijn voet te gaan staan werd hij plots getroffen door een pijnscheut in zijn enkel en viel weer op de grond. Hij gilde het uit.
Ze liep de trapjes af, rende naar de zijkant van het huis en deed de ramen open om meer licht binnen te brengen. Ze ging naar de achterkant van het huis en stak haar zaklamp aan. Daar, voor haar voeten op de grond lag een grote toe geklapte val voor ongedierte, die, aan de kant waar de tandjes zaten, was bedekt met bloed. Ze raapte hem op en liep terug naar de voorkant van het huis. Ze rende de trapjes op, ging naar binnen met de klem in haar linker- en de lamp in haar rechterhand en teleurgesteld kwam over haar lippen,“Het spijt me...” Maar de jongen was weg.
Een rode streep leidde naar achteren in de kamer, ze volgde het spoor en meende dat hij gekropen had. Ze stond nu in het hoekje waar ze zichzelf verborgen had toen de jongen was binnen gekomen. Ze liep verder, het spoor volgend tot achter het hoekje en ging de donkere trap op. Ze vroeg zich af hoe de jongen in deze donkerte zijn weg had gevonden zonder zaklamp en bedacht zich waarom hij naar hier was gekomen. Ze snelde verder naar boven tot ze op de eerste verdieping aankwam.
Hoewel zijn voet verschrikkelijk veel pijn deed kroop hij verder en verder. Hij had het meisje met een klem voorbij het raam zien lopen en had zich zo snel mogelijk naar de hoek begeven waar hij een trap had kunnen onderscheiden van de rest van de omgeving ondanks er amper licht was. Hij was in een kamer aangekomen die er bijna net hetzelfde uitzag als die van beneden en dacht misschien ook in hetzelfde hoekje een trap naar de tweede verdieping te vinden toen hij plots op de trap, die inmiddels achter hem lag, voetstappen hoorde, vermoedelijk van het meisje. Hij was bang en begaf zich zo snel mogelijk naar de andere kant van de kamer. “Wacht! Het spijt me! Ga niet naar boven, alstublieft!” Maar hij luisterde niet, hij bleef verder kruipen en kwam aan de trap die naar boven leidde. Even twijfelde hij maar al snel zat hij op zijn knieën op de eerste trede en kroop verder.
“Ga alsjeblieft niet naar boven!” Hoewel haar stem duidelijk bang en kwaad klonk, trok ze het zichzelf niet aan en rende zo snel mogelijk door de kamer op de eerste verdieping. Door haar zaklamp zag ze dat de jongen al op de trap was en zo dadelijk op de tweede verdieping zou aankomen. Ze begon te huilen en riep nog eens niet verder naar boven te gaan.
Hij hoorde haar stem vervagen door tranen en twijfelde verder te gaan. Wat zou er achter die deur op het einde van de trap zitten? Wat waren haar bedoelingen met de klem in haar hand? Hoewel hij nog zo nieuwsgierig was, hij herinnerde de blik in haar ogen, zo pijnlijk, ze kon geen slechte bedoelingen hebben. Hij besloot te wachten en te blijven zitten totdat ze hem zodadelijk zou inhalen. En dat deed ze. Ze stond onderaan de trap en hij zat op ongeveer de achtste trede. Ze liet de klem vallen en strekte haar hand uit waarna ze een paar treden naar boven was gegaan. Voorzichtig nam hij haar hand aan en zocht er steun op in het naar benden geraken.
Ze gingen beiden zwijgend op de grond naast de klem zitten en zacht fluisterde ze: “Het spijt me.” “Wat bedoel je?” Ze schrok van de vraag en keek hem aan. “Ik heb die klem daar gelegd om me te verdedigen tegen ‘zij met slechte bedoelingen’. Het spijt me, dit was niet de bedoeling.” Hij voelde ook spijt en verontschuldigde zich dat hij haar niet had vertrouwd, naar boven had ‘gerend’ en ook dat het niet erg was van de klem. Hij loog opnieuw dat zijn voet toch helemaal niet meer zo veel pijn deed. Er verscheen een glimlach op beide gezichten. Ze wende haar blik af en keek naar zijn blote voet die nu volledig rood zag. Ze nam de hoek van haar slaapkleed en veegde het bloed van zijn voet. “Blijf hier,” ze rende de trap op naar boven en sloot daarna de deur weer. Hij gehoorzaamde en zat nu alleen in het donker op haar te wachten. Ze kwam terug met een stuk linnen en een potje water en ging naast hem zitten, legde zijn voet weer in haar schoot en pakte haar lamp. Ze scheen in de wonde en maakte hem schoon met het water dat ze van boven had meegebracht en daarna verbond ze het met het stuk stof. “Waarom mocht ik niet naar boven gaan?” ze antwoordde niet en ging gewoon door met het verzorgen van zijn voet.
Ze had zwart haar die voor haar ogen hingen. Voorzichtig reikte hij zijn hand naar haar gezicht en deed haar haren achter haar oren. Hij schrok omdat ze zo bleek zag, maar liet dat niet merken. Toen ze klaar was met zijn voet stond ze op, nam zijn hand, trok hem recht en legde zijn arm over haar schouder zodat die steun kon bieden. “Bedankt, Lianne,” zei hij stil, en hij meende het.
Samen gingen ze voetje voor voetje naar benden. De maan was intussen al weg zodat die weldra plaats kon bieden aan de zon die het licht van de volgende dag zou uitstralen. Hij dacht weer aan gisteren, aan hoe het meisje op het filmpje op blote voeten uit het huis was gekomen waar hij nu zelf in stond, hoe ze in zijn ogen had gekeken en van hoe de ramen met een dof geluid waren dicht gevallen. Het was allemaal zo hetzelfde, bijna hetzelfde meisje, hetzelfde huis, dezelfde ramen die er zo verdacht hadden uitgezien en waar hij zo bang van was geweest toen hij ze zag open staan op de tweede verdieping. Wat zou ze daar geheim houden dat hij niet mocht te weten komen? En wat als hij er toch heen zou gaan als zij lag te slapen, of als zij eten was gaan zoeken voor hun twee. Want hij bedacht zich dat hij de eerstvolgende dagen toch niet naar huis zou kunnen met zijn voet, mama zal wel ongerust zijn.
Er waren zo veel onduidelijkheden: wat deed ze in dit huis, of beter, wat deed hij in dit huis? Wat was er zo interessant op de tweede verdieping dat hij het niet mocht zien? En plots begon hij zich ongerust af te vragen of hij het ooit wel zou te weten komen.
Terwijl de jongen op haar schouders steunde en ze langzaam maar zeker de benedenverdieping naderde vroeg ze zich af of de jongen wel degelijk geen slechte bedoelingen had, of ze de jongen wel werkelijk kon vertrouwen en trouwens, hoe kwam het dat hij ineens aan haar deur was komen aankloppen en zomaar was binnen gekomen in haar woning, noem het schuilplaats. Ze was zo onzeker, maar eindelijk had ze toch eens wat gezelschap, misschien zelfs een vriend. Er verscheen een brede glimlach om haar mond en voor het eerst sinds lang was ze nog eens een keertje gelukkig.
Voorzichtig legde ze de jongen op de grond en ging ernaast liggen. Als een blok viel hij in slaap en hij droomde over grote huizen, en meisjes met lang haar.
Ze legde een arm om hem heen om een glimp van zijn warmte op te vangen. Al was ze blij dat ze nog steeds zijn jas aan had, had ze het koud. Ze kon maar niet slapen en keek hoe zijn ogen gesloten waren en hoe hij af en toe met zijn armen en benen bewoog. Ze vroeg zich af wat hij zou dromen, en met deze gedachte viel ook zij in slaap.
