Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-11-05 23:17

[Kort verhaal] Want het bleef stil.

Geplaatst: 10-11-05 23:17

Excuses voor de verschillende scheldwoorden etc. in deze tekst. Het moest gewoon.. voor de personen. De scheldwoorden die ik heb uitgekozen vond ik gewoon echt bij ze passen, om een bepaalde reden.
Overigens, het verhaal deed me nadat ik het had geschreven wat denken aan 'De engelieren' van stephen king. Nouja.
Kritiek welkom!

Want het bleef stil.

"Hee jongens, moet je hier eens komen kijken!"

Kwamen we meteen? Nee, volgens mij niet. Wat ik me ervan herinner waren we dronken, waarschijnlijk ook wel stoned.
Hij ook, natuurlijk. We waren vijf stonede garnalen. Op het kerkhof, want daar was het altijd rustig. Geen politie, geen gezeik. Stilte.
Alleen doorbroken door ons geschreeuw en gelach.
Ik graaf dieper in mijn geheugen. Kwamen we meteen? Nee.

"Hee jongens, moet je hier eens komen kijken!"
In het donker zagen we zijn silhouet, zo'n zeven meter verderop, heen en weer bewegen. Hij wees ergens naar en giechelde zachtjes- hij giechelde altijd heel stom wanneer hij stoned -of meer dan dat- was. Wij zaten met zijn vieren in een kringetje, nog wat te roken of te slikken, en maakten geen aanstalten om naar hem toe te komen. Waarom zouden we ook? We hadden hier lol genoeg. Tenslotte was alles spannend na de drugs.

"Jongeeens, niet zo flauw! Kom gewoon effe hierheen-hihihi!"
Ik keek Tim aan- hij was tenslotte de grote leider. Hij rolde met zijn ogen, en stond op. "We komen er al aan, man!"
Voorzichtig plaatste ik mijn handen naast me, en probeerde overeind te komen- wankelde eventjes- en viel meteen weer achterover. Toen lachten we, allemaal. Ook Jeroen, die vijf meter verderop stond en onmogelijk had kunnen zien wát er precies zo grappig was, lachte hard met ons mee. Mijn tweede poging ging beter en ik slaagde erin om op te staan. Mark en Bas waren inmiddels ook al opgestaan, en met zijn vieren liepen we richting Jeroen. "Au, klerezooi!" hoorde ik iemand schelden. Het klonk alsof het Tim was. "Maat, wat is er?" Vroeg ik gauw. "Ja, die tyfusgrafstenen ook steeds! Naar hel moeten die kleredingen, kapot, allemaal!" Ik keek gauw vanuit mijn ooghoeken opzij, en zag dat Mark me een beetje bezorgd aankeek. We konden het niet gebruiken dat Tim één van zijn agressieve buien zou krijgen nu, en het halve kerkhof zou vandaliseren. Mark probeerde om controle over de situatie te krijgen; "Kalm maar man, hee, gaat het? Laat die tyfusstenen lekker voor wat ze zijn, kom, Jeroen heeft wat geloof ik." Tim gaf een chagrijnige schop richting de grafsteen, miste net, en liep door samen met Mark aan zijn zijde. 'Gelukkig..' fluisterde Bas in mijn oor. Ik wist precies wat hij bedoelde. Als Tim eenmaal begon, was het einde meestal zoek. En hoewel we allemaal flink onder de drugs zaten, waren we nog 'nuchter' genoeg om te weten dat dat foute boel zou zijn.

Hoe oud was ik eigenlijk, toen ik Tim leerde kennen? Niet oud, helemaal niet oud. Twaalf, dertien, misschien zelfs wel veertien? Tim was een jaar ouder dan ik. Hij was de oudste van het groepje. Misschien ook wel de verstandigste. Althans; de minst onverstandigste.
Had hij toen al last van die woede-aanvallen? Ja, volgens mij wel. Sinds ik hem kende had hij die opgekropte agressie, die er soms in één keer uit moest. En dan was Tim geen leuk gezelschap, o nee. Alles wat stuk kon, maakte hij stuk. En alles wat níet stuk kon, dat maakte Tim óók gewoon stuk. En wanneer er een aantal dingen kapot waren, was Tim al zijn agressie weer kwijt. Dan was hij weer een geweldige maat.
Twaalf, was ik. Twaalf. En Tim was dertien, toen ik hem leerde kennen.

"Man, wat wou je ons nou laten zien?"
We waren inmiddels bij Jeroen aangekomen, die eindelijk gestopt leek te zijn met giechelen. Hij keek niet op toen Tim hem de vraag stelde, maar bleef kijken naar één bepaald punt op een grafsteen. Verbaasd keek Tim achterom, naar ons. Het was niets voor Jeroen om geen antwoord te geven aan Tim. Niemand van ons zou ooit zomaar Tim negeren. Dat kon je gewoon niet maken.. Tim was the man, de grote baas. "Man? Jeroen?" Maar Jeroen zweeg. Hij draaide zijn hoofd in één ruk om, en keek ons met grote ogen aan. Ogen vol van walging en angst.
Dit was niet de Jeroen die we kenden.. Hij stak zijn hand uit, en wees richting de grafsteen...

Niets. Helemaal niets. Ja, een gewone grafsteen- zoals je die wel eens hebt, op een kerkhof. Eerst dacht ik nog dat ik de enige was die niets bijzonders zag- maar toen geen van de andere jongens reageerde, wist ik dat het niet aan mij lag. Niemand zei een woord. Doodse stilte.

Bas draaide zijn hoofd naar me toe, en vroeg fluisterend aan me
of ik wat zag. "Nee.. wat bedoelt die gozer? Wat heeft 'ie eigenlijk allemaal geslikt, Bas?" Bas schudde zijn hoofd. "Geen idee.. Tim?"
Maar Tim gaf geen antwoord, hij keek verbaasd naar Jeroen. "Hee, maat.. wat banketstaaf je nou? Er is daar niets te zien, alleen zo'n tyfusgrafsteen." Jeroen keek eerst Tim aan, alsof hij gek geworden was, en daarna ons. Zijn mondhoek trilde wat. "Je.. je ziet 't toch wel? Ik bedoel.. Man, kíjk dan ernaar! Kíjk dan, verdomme!" Maar we keken niet. Allemaal, stuk voor stuk, keken we Jeroen verbaasd aan. En ik weet zeker dat ik niet de enige was, die zich afvroeg wat Jeroen geslikt had. Opnieuw die doodse stilte, en een haast tastbare spanning. Totdat- "Wát zouden we dan precies moeten zien, volgens jou?" Het was opnieuw Tim die praatte, en daarmee de stilte doorbrak. "Zien.. zien jullie het echt niet? Man, die fiets insecten! En het zijn er veel, steeds meer! Die fúcking insécten!" Het laatste woordje kwam er schreeuwend, bijna hysterisch uit. Zelfs Mark, die eerst nog een beetje grijnzend had staan kijken, kreeg nu een wat meer serieuze blik in zijn ogen.
Opnieuw keek ik naar de grafsteen, en er liep een rilling over me rug. Insecten? Er waren écht geen insecten. Niet op de grafsteen, niet ernaast, nergens..

Ik weet nog goed dat ik die dagen daarna me heb afgevraagd waarom ik écht geen insected had gezien, toen. Ik had ze toch moeten zien? Of horen? Had ik niet iets zien bewegen, vanuit mijn ooghoeken?
Was er niet het zachte, zoemende geluid op de achtergrond geweest- als een kudde bijen, die steeds dichterbij kwam? Nee, toch?
Ik wist het allemaal niet meer. Mijn geest maakte me gek.

"Jeroen, er is niets. Écht, helemaal níets. Kom, maat. We gaan naar huis, deze avond duurt al veelte lang." Tim wenkte ons, en wou zich omdraaien om weg te gaan. Jeroen deed een stap achteruit, en we dachten dat hij zich wou omdraaien om met ons mee te komen. Maar hij bleef stokstijf staan en keek ons met een, voor zijn doen, serieuze blik in zijn ogen aan.
"Het begon met één. Serieus. Eén zo'n fiets insect. Toen was het nog grappig, maar kíjk dan! Het zijn er nu honderden, kíjk dan toch! Hoe kan je ze nou niet zien? Overal! Die fiets rótbeesten zitten overal!"
Hysterisch deed hij nog een stap naar achteren, en met grote ogen bleef hij kijken naar de grafsteen. "..Ze eten.. ze eten hem op. De grafsteen. God, nee.. dat kan niet. Ze éten van het steen! Ze éten ervan, verdomme!" Zijn stem was niet meer dan een hees, hysterisch gepiep, en zijn ogen bewogen snel van links naar rechts, en hij trilde.
"Jeroen? Kom alsjeblieft mee.. Toe nou, maat."
Tim smeekte hem bijna. Hij werd onzeker.

Was Tim eigenlijk vaak onzeker? Volgens mij niet. Hij had in die tijd tenslotte echt de 'leiding' over ons groepje. Er was geen mogelijkheid om onzeker te zijn. Zeker niet met vier 'maten' die aan één stuk door dronken en blowden. Tim moest altijd ons onder controle houden.
Onzekerheid zou voor hem geen optie zijn geweest in die tijd. Hij moest de stoere leider voorstellen, die nooit ergens bang voor was. En de rol was hem op het lijf geschreven. Nooit hoorde we ook maar één spoortje van angst in zijn stem- tot op die nacht.

"Jeroen?"
Maar Jeroen gaf geen reactie meer. Hij begon met zijn voeten op en neer te bewegen, te stampen. Alsof hij honderden kleine, onzichtbare insecten dood wou trappen. Toen dat niet bleek te werken, sloeg hij wild met zijn handen heen en weer, eerst gewoon in de lucht, maar daarna over zijn kleding heen. Broek, shirt.. armen, haar. Plotseling sprong Tim op hem af, en pakte zijn armen vast. "Jeroen, kappen nou met die onzin. Er zíjn geen insecten, nérgens!" Maar het hielp niet. Jeroen gilde, probeerde zich los te wringen, maar Tim verstevigde zijn greep. En toch bleef Jeroen spartelen. Spastisch, hysterisch.
"Ze vreten aan me! Ik ga eraan, Tim, ik ga eraan!" Hij huilde, terwijl hij bleef uitroepen dat hij eraan ging, en dat de insecten hem opaten. Bas keek me aan, vanuit zijn ooghoeken. "Valt je niets op aan Jeroen?" Fluisterde hij zachtjes. Ik keek, maar kon niets opvallends aan Jeroen ontdekken- behalve dan zijn hysterische gedrag, natuurlijk. Vragend keek ik Bas aan. "Zijn kleding, man.. kijk eens naar zijn broek!"
Ik keek, en.. Bas had gelijk. Jeroen droeg altijd lange, wijde broeken, die over de grond sleepten. Maar deze leek veel korter dan normaal. Tot zijn enkels. Nee, korter. Tot een paar centimeter boven zijn enkels kwamen de broekspijpen. Ik keek weer op naar Bas, deed net mijn mond open om te zeggen dat ik zag wat hij bedoelde, maar Bas snoerde me de mond. "Kijk. Blijf kijken." Ik deed mijn mond snel dicht, en keek opnieuw naar Jeroens broek. Het leek wel alsof die nu nog korter was geworden.. Gezichtsbedrog? Nee. Korter, nog korter. Ik zag duidelijk hoe de broek in een rap tempo steeds wat korter werd. Inmiddels was van de lange, wijde pijpen niet veel meer over. Het was nu eerder een korte broek, tot boven de knieën.
Bas en ik waren niet de enige die het zagen. Mark gilde, tikte Tim op zijn schouder en wees ook op de broek. Van schrik liet Tim meteen los, en gaf een schreeuw van angst. Jeroen begon hysterisch te krijsen, gilde dat we hem moesten helpen, dat we wat moesten doen. Maar wat konden we doen? We waren allemaal te geshockeerd om ons te bewegen. Ontkennen ging ook niet meer, Jeroen had gelijk. Ze vraten hem op. Schoenen had hij niet meer, zijn sokken waren niets meer dan een paar losse draadjes op de grond- en, mijn God, zijn tenen.. Jeroen gilde van besef, ontzetting, toen hij naar beneden keek en ontdekte dat zijn tenen er niet meer waren. Weg.
Een tiental bloederige stompjes waren het, niets meer dan dat. En langzaamaan begonnen ook zijn voeten te verdwijnen. Jeroen stopte met gillen, en staarde met open mond naar zijn voeten.

Het was stil. Niemand van ons zei een woord, maar ik weet zeker dat onze gedachten hetzelfde waren. Wat is dit, wat gebeurt er? Is dit een bijwerking van de drugs?
Ja, dat moest het zijn. Het was een hallucinatie, zo meteen zou blijken dat het allemaal nep was, en zou ik erom kunnen lachen. Maar ik voelde me niet in de stemming om te lachen- en ik had ook níet het idee dat ik straks zou kunnen lachen. Straks niet, morgen niet. Overmorgen niet. Nooit niet. Jeroen verbrak de stilte. Fluisterend.
"Horen jullie dat? Je hoort ze kauwen. Het geknisper. Ze vreten me op, ik ga eraan."
Hij zei het rustig, alsof hij eindelijk vrede had met het feit dat hij straks.. niet meer zou zijn. Mijn adem stokte in mijn keel, toen ik het geknisper ook hoorde. Ik weet zeker dat de anderen het ook hoorden.. je nekhaartjes gingen er van overeind staan. Rillingen, ijskoude rillingen. Jeroen praatte verder. "En weten jullie wat het leuke is? Ik voel het niet. Ze eten me op, en ik voel het niet eens." Hij lachte.
Hysterisch begon hij te lachen, te gieren, te brullen. Maar al gauw stopte hij, toen hij zag dat wij allemaal verslagen naar hem keken. Hij keek omlaag, en zag dat hij geen knieën meer had. Plotseling was hij bijna drie koppen kleiner dan Tim. "Kijk, zien jullie het? Ik ben al bijna op. Nog eventjes, nog eventjes.." Hij fluisterde, en keek omhoog, naar ons. Hij zuchtte even, en vervolgde zijn verhaal.
"Straks ben ik weg. Maar ik weet zeker dat zíj zullen blijven. En ze zullen nog steeds honger hebben.."
We hoefden geen van allen te vragen wat hij met 'zíj' bedoelde. De insecten. We zagen ze niet, maar we konden hun bestaan niet langer ontkennen. Tim was de eerste van ons die durfde te spreken. "Jeroen, maat... nee, je liegt. Je gaat niet weg. Niet, niet. Niet!"
Maar Jeroen werd steeds kleiner. De insecten leken nu begonnen te zijn aan zijn romp. "Tim, man.. je ziet het toch? Maar het is niet erg, gozer. Zo is het goed. Ik voel het niet. En die klotedrugs maakten me toch stuk. Liever dat ik hieraan sterf, dan aan de drugs." Stilte.
Hij had gelijk. We zouden het geen van allen hardop willen toegeven,
maar diep in ons hart wisten we stuk voor stuk dat Jeroen gelijk had. De drugs hadden hem stuk gemaakt, kapot. En het zou inderdaad niet lang meer duren, voordat hij eens een overdosis zou nemen die hij niet meer kon overleven.
"Zeg m'n ma dat ik van haar houd.. m'n pa ook, natuurlijk. M'n zussie is een kanjer, zeg d'r dat alsjeblieft maat. En zeg d'r dat ze volhoudt, dat ze vecht. En jullie, maten. Bedankt voor alle tijden, alle steun. En nu.."
Hij zweeg even, slikte. De insecten waren al bijna bij zijn borst.
"En nu moeten jullie gaan. Als ze klaar zijn met mij, zullen ze nog honger hebben- en jullie hoeven niet te sterven voor mij. Ga, alsjeblieft. En vergeet niet wat jullie moeten doorgeven aan m'n ouders en zussie.." Hij zweeg opnieuw en keek ons aan. Alsof hij wachtte op een bevestiging. Tim was de enige die durfde te praten.
"Man, gozer... maat. We vergeten je niet, nooit. En we doen alles voor je, dat weet je.. Maar we gaan níet weg. Man, dat kunnen we niet maken. Je kan hier niet-" Jeroen onderbrak hem. "Gozer, luister eens! Als jij hier blijft maak je mij daar alleen maar ongelukkig mee, en jezelf ook! Rennen nou, ga toch weg van dit fiets kerkhof, nu je je voeten nog hebt!" Hij zei het alsof dat laatste een grap was- maar Tim lachte niet. Hij huilde en zweeg. Alles wat hij deed, was een stap naar voren zetten, en Jeroen voorzichtig een kus op zijn voorhoofd geven. Toen draaide hij zich om, wenkte ons, en liep weg.
Weg van Jeroen, weg van alles. Zonder ook nog maar één keer om te kijken. Niet naar Jeroen, niet naar ons.

Maar dat was ook niet nodig. Wij volgden hem, we konden niets anders. En toen we bij de poort aankwamen, hoorden we achter ons nog een vage stem. "Vaarwel, maten! Ik vergeet jullie n-..."
En toen was het stil. En het bleef stil, de rest van de weg die we liepen met zijn vieren bleef het stil. En toen we thuis aankwamen, bleef het stil.
Het bleef stil.

Soms vraag ik me af waarom we niet zijn gebleven. Waarom we onszelf niet ook hebben laten verorberen, door de insecten. Dan hadden we niet de dag erna op de stoep gestaan bij familie Gores, zoals Jeroen van zijn achternaam heette.
Dan hadden we niet, al huilende en stotterende, moeten uitleggen waarom Jeroen niet meer was. Dan hadden we niet het onbegrip gehad. En, tenslotte, dan hadden we niet de pijn en het gemis hoeven voelen. Niet het gevoel van verlies mee hoeven te dragen, de rest van ons leven. Dan hadden we niet het geschreeuw hoeven horen van Jeroen. Zijn laatste woorden, die als een cassettebandje bleven spelen in ons hoofd. Zijn laatste vaarwel, aan ons besteed.

Totdat er niets meer was.

Want het bleef stil.

**Geplaatst**: 10-11-05 23:30

Re: [Kort verhaal] Want het bleef stil.

Geplaatst: 10-11-05 23:30

Prachtig.. vooral die laatste zinnen..
Ik ben er helemaal stil van..

**Geplaatst**: 10-11-05 23:37

Re:

Geplaatst: 10-11-05 23:37

Wow..

ik ben nu al een hele tijd naar bed aan het gaan, maar ik móest je verhaal gewoon eerst aflezen.
Super geschreven, orginele verhaallijn, all good

Het enige wat ik heb op te merken zijn een paar grammaticale foutjes, met name de verleden tijd {lachte -> lachtte etc.}

**Geplaatst**: 10-11-05 23:45

Re: [Kort verhaal] Want het bleef stil.

Geplaatst: 10-11-05 23:45

En af en toe begin je een -, en komt er geen streepje om het stukje af te sluiten. En af en toe kan je beter een komma gebruiken.

insected > insecten.

En sorry, maar stiekem moest ik echt lachen.
Het klinkt zo ongeloofwaardig. Oké het is ongeloofwaardig.
Goed verzonnen, maar ehm.. ja.
Niet mijn soort verhaal eigenlijk.

Je schrijfstijl is mooi. Dat was hij al en dat blijft hij ook.
Op de streepjes en komma's af en toe na, lopen de zinnen fijn.

En toch heb ik het idee dat de korte zinnen en herhalingen van woorden een beetje de 'bokt-favo-schrijfstijl' aan het worden is.

**Geplaatst**: 11-11-05 01:01

Re:

Geplaatst: 11-11-05 01:01

Goed geschreven hoor! Een leuke tip

Zoek het nummer "beestjes" op ergens op t internet

Zal je leuk vinden

**Geplaatst**: 11-11-05 09:01

Re:

Geplaatst: 11-11-05 09:01

Nettie schreef:
Goed geschreven hoor! Een leuke tip Zoek het nummer "beestjes" op ergens op t internet Zal je leuk vinden

HAHAHA daar moest ik ook aan denken

Maar; echt ontzettend mooi geschreven!!
Inderdaad dat laatste zinnetje.
Top

**Geplaatst**: 11-11-05 17:11

Re:

Geplaatst: 11-11-05 17:11

Dank jullie

Evelien, soms gebruik ik streepjes als een soort onderbreking van een onderwerp, als ik van het éne onderwerp naar het andere overga. Of ipv een komma. :p Het hoort niet, ik weet 't.
En haha, tja, het is eigenlijk ook niet echt mijn soort verhaal. Maar ik wou bij de foto weer eens wat anders doen dan de rest.
En dat het een bokt-favo-schrijfstijl wordt..

Ik doe het al sinds ik schrijf, en ik hou het lekker

@Nettie en Natasja; Hhahaah ik heb net de tekst eens opgezocht, ben nu 't nummer aan 't downloaden. Inderdaad wel toepasselijk ja

**Geplaatst**: 11-11-05 18:16

Re:

Geplaatst: 11-11-05 18:16

Ik vind het aan de ene kant een vreemd en naar verhaal maar het spreekt me toch wel aan, eigenlijk.

**Geplaatst**: 11-11-05 18:41

Re:

Geplaatst: 11-11-05 18:41

deesjuh schreef:
Het enige wat ik heb op te merken zijn een paar grammaticale foutjes, met name de verleden tijd {lachte -> lachtte etc.}

Nee hoor. Het is toch lachen? Niet lachten.

Ik vind het een beetje raar dat hij opgegeten wordt.

Het zal behoorlijke beeldspraak zijn en het is ook gaaf, maar ik had deze wending zéker niet in het verhaal verwacht.

**Geplaatst**: 11-11-05 18:57

Re:

Geplaatst: 11-11-05 18:57

Het is zo prachtig geschreven! Ben er weer stil van.
Ik vind het heel mooi hoe je bij veel alinea's de eerste zin in de laatste herhaald. Echt een mooi slot voor elke alinea. Ja, ik blijf bij mijn besluit dat ik al zo vaak besloten heb: je schijft fantastisch! Ookal is dit ook niet mijn soort verhaal. Afwisseling is goed en je zinsbouw, woordkeuze etc. blijft hetzelfde en even goed, dus wat zou het.
*Straks moet ik nog gaan uitkijken dat de kwijl niet op mijn toetsenbord loopt, is niet echt practisch..

*

Net zoals evelien het zegt heb ik ook het idee dat dit de schrijfstijl van bokt wordt. Maar ik vind die schrijfstijl juist zo prachtig, dus ik heb er niets op tegen.

**Geplaatst**: 11-11-05 22:26

Re: [Kort verhaal] Want het bleef stil.

Geplaatst: 11-11-05 22:26

Het is GEWELDIG

Ik heb hem in een keer uitgelezen en dat doe ik niet vaak met die verhalen op Bokt.
Ga zo door!

**Geplaatst**: 11-11-05 22:33

Re: [Kort verhaal] Want het bleef stil.

Geplaatst: 11-11-05 22:33

Jee Nikki, je schrijft echt súper!

**Geplaatst**: 12-11-05 11:27

Re:

Geplaatst: 12-11-05 11:27

VeirL schreef:
deesjuh schreef:
Het enige wat ik heb op te merken zijn een paar grammaticale foutjes, met name de verleden tijd {lachte -> lachtte etc.}

Nee hoor. Het is toch lachen? Niet lachten.

..

Ik bedoel de verleden tijd, zoals hier ;

Citaat:

Toen lacht
ten we, allemaal. Ook Jeroen, die vijf meter verderop stond en onmogelijk had kunnen zien wát er precies zo grappig was, lachtte hard met ons mee.

Heb ik het topic nog een stiekeme schop gegeven ook

[edit]Waarom wil die 'ten' van lachtten nou persée op een eigen regel ?

**Geplaatst**: 12-11-05 11:30

Re:

Geplaatst: 12-11-05 11:30

Aha. Ik dacht dat je zei dat er 'lachten' stond en dat jij dacht dat er 'lachtten' moest staan.