Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-05 15:46

[Verhaal] Middeleeuws verhaal: De slag om Ronyn

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-05 15:46

De slag om Ronyn

‘Kom’, riep mijn moeder. Ze komen, ik keek angstig om me heen, ‘ze komen’. Mijn moeder trok aan mijn mouw, en probeerde me naar binnen te trekken. Terug in ons huis, veilig voor zo lang als het kan duren. Ik rende achter mijn moeder aan het huis binnen, er zaten meer mensen. Ook vreemdelingen, ik keek mijn moeder vragend aan. ‘We moeten mensen hulp bieden Catharina’. Ik schudde mijn hoofd, ‘ik wil vechten moeder’ zei ik met een boze stem. ‘Daarmee help ik!’. Mijn moeder schonk geen aandacht meer aan mij, en ging verder met het verzorgen van de vreemdelingen die gewond waren geraakt in de strijd die buiten verder ging. Verschrikkelijk vond ik het, gegil. Ik zat moedeloos in de woonkamer terwijl mensen buiten lagen te sterven. Er strompelde een bebloede man binnen. ‘Wij kunnen niks beginnen tegen de Grieken’ waren zijn laatste woorden en hij zakte in elkaar. Ik pakte vol besloten zijn helm op, en zette die op mijn hoofd. Ik pakte mijn vertrouwde pijl en boog. En trok een paar messen uit de kast, op het moment dat ik mijn riem omdeed. Kwam mijn moeder binnen, ze negeerde me totaal. Toen ik mijn zwaard in mijn riem stak in nog even diep adem haalde omhelsde mijn moeder me. ‘Het zei zo’ mompelde ze. Ik knikte en liep naar de deur, trok hem open en trof een slachtveld aan. Ik kon gelijk zien dat de arme boer die niet was gestorven in onze woonkamer gelijk had. De Grieken hadden wapens die ik nog nooit eerder had gezien, en vochten als leeuwen. Daar kon ons kleine dorpje niks tegen beginnen. Maar we hadden toch een kans, als altijd. Ik ging onopvallend achter een muurtje staan, en pakte mijn pijl een boog en schoot. Raak! Het was de commandant, van de Grieken. Alle ogen richten naar de plek waar de pijl vandaan kwam en ik verschoolde me. En maakte me klaar voor mijn volgende schot. Ik sprong achter het muurtje weg, schoot en miste. Een grote Griek rende naar me toe met opgeheven zwaard. Ik trok ook mijn zwaard, en maakte een schijnbeweging. Ik was klein, en zwak. Maar dat kon ook voordelen hebben, ik zwaaide met mijn zwaard in de rondte en raakte hem vol in zijn arm. Hij viel op de grond, en ik ontdeed hem van zijn leed. 2-0 Voor mij dacht ik trots. Niemand schonk aandacht voor mij, en niemand had gezien dat ik een man had gedood die ongeveer 2 keer zo groot en breed was als mij. Ik pakte een pijl en schoot, Raak! Weer 1 minder dacht ik blij. Nu renden 3 mensen tegelijk op mij af. Vol woede, snel schoot ik een pijl af op de grootste en woeste heer. Hij viel neer, en de andere 2 waren bijna bij mij. Ik raapte een speer op die voor mijn voeten lag, en richtte. Raak! Nu nog 1 te gaan, ik trok mijn zwaard. Hij was bijna binnen mijn bereik. Ik moest oppassen, het onderdeel zwaard was mijn slechtste punt. Hij zwaaide met zijn zwaard, bijna raak. Hij schramde mijn arm, maar ik was sneller als hem en trok me terug om vervolgens weer aan te vallen. Ik doorboorde zijn borst met mijn zwaard, en trok hem vervolgens weer terug. En keek weer om mij heen, het werd leger. Maar ik kon niet opmaken of het kwam omdat wij aan het winnen waren, of de Grieken. Ik verschool mij weer en keek een beetje in de rondte, ik zag dat er een dikke Griek op een paard zat. Aanwijzingen te geven, ver van het gevecht weg. Ik sloop erheen en pakte mijn pijl en boog. Richtte en schoot, eerst kon ik niet zien of ik hem had geraakt. Maar hij viel langzaam van zijn paard, op mijn gezicht verscheen een grijns. Ik had 1 van de belangrijkste mensen van het gevecht uit geschakeld! De mensen om de heer heen, begonnen te schreeuwen en te wijzen, mijn kant op. Ik keek verschrikt op, ze hadden me ontdekt. Ik begon te rennen, maar zij zaten op paarden en waren sneller. Ik ging achter een boom staan, en begon pijlen te schieten. Zo snel als ik kon.al snel lagen er een aantal ruiters op de grond. Er kwam een paard mijn kant op gerend en ik ving hem. Ik sprong erop, en spoorde hem aan. Dit kon ik, ik was de snelste ruiter uit mijn buurt, mijn vader had me leren paardrijden. Het paard galoppeerde zo hard als hij kon, maar niet hard genoeg om de achtervolgers kwijt te raken. Ik bond de teugels aan mijn arm, en spoorde hem nog eens aan als aanmoediging. Ik pakte mijn boog en spande de draad door een pijl te richten. Dit was moeilijk op paard, maar ik had het wel eens eerder gedaan. De achtervolgers begonnen te slingeren zodat ze moeilijk te raken was. Maar toen ik schoot was hij raak, ik draaide me weer om. En richtte me op het paard, het landschap werd hier wilder. En ik moest goed opletten, uit het niets verscheen een ruiter naast me met opgegeven zwaard. Hij haalde uit naar mijn hoofd en ik moest moeite doen om hem te ontwijken, ik hield mijn paard wat in zodat ik naast hem kon blijven rijden. Trok een simpel keukenmes uit mijn riem en stak die in zijn arm, en gaf hem nog een elleboog in zijn gezicht. Hij zwenkte weg, met zijn hand op de arm waar ik een mes in had gestoken, hij riep; Je bent nog niet van ons af, niemand doet onze Griekse Koning ‘Albertus’ kwaad. Ik schrok, had ik een koning vermoord? Ik spoorde nog eens aan, en sloeg een klein weggetje in. Niemand kende deze plaats zo goed als ik, ze kunnen me zoeken wat ze willen. Hier gaan ze verdwalen en niet meer uit terug keren! Ik begon verder na te gaan wat ik had gedaan, ik verdien de doodstraf! Een koning vermoordt, de Griekse koning Albertus. Als ze me vinden, hangen ze me op. Dacht ik angstig. Ik moest me verbergen, van gedaante veranderen als het even kon. Ik kwam bij een verborgen grot aan, als je niet wist dat die er was, kon je hem niet zien. Ik trok de planten ervoor weg, die er groeiden. Ik begeleide het paard die zojuist mijn leven had gered die grot binnen. Ik kon het beste hier blijven voor een tijdje, gelukkig lagen hier genoeg spullen van mij, om de komende dagen hier door te brengen. Altijd als ik even zat was van mijn moeder ging ik hier heen. En bleef ik een tijdje, dus hier lag voldoende eten, drinken en dekens voor een week. Ik zadelde het paard af, en deed zijn hoofdstel af. Ik hoopte dat hij zich hier op zijn gemak voelde, en niet bij me weg liep. iets diep in mij zei dat ik dit paard kon vertrouwen, en dat er een reden was waarom hij zich liet vangen. Dit paard was speciaal, hij heeft mij geholpen. En hij vertrouwde mij. Ik liet mijn hand langzaam over zijn rug strijken. Hij brieste zachtjes, ‘Quinto’ fluisterde ik. Dat werd zijn naam ‘Quinto’. Ik gaf hem een appel en liet hem wat drinken uit mijn veldfles. Ik gooide vervolgens een deken over hem heen, en aaide hem nog een keer. ‘Goede nacht mijn jongen’ zei ik vermoeid. Dit alles had mij uitgeput. Ik ging onder een beschimmelde deken liggen, en viel gelijk in slaap. ‘ Hier ergens verdween ze Heer’. Ik werd wakker door een wrede stem, ik keek om me heen en zag Quinto gespannen naast me staan. Ik sprak vredelievende woordjes in zijn oor, en luisterde goed waar het geluid vandaan kwam. ‘We moeten haar vinden:’ Sprak een andere dominante stem. ‘We moeten ons wreken op degene die het leven van onze koning beroofde’ . Het was even stil toen de dominante stem weer klonk; ‘Wat weten we eigenlijk over haar’? De andere stem sprak luid en duidelijk; ‘Niet veel, lang blond haar,klein. Kan goed vechten een is een zeer goede amazone’. ‘Grrr’ zei de andere stem. ‘Schande, onze koning gedood door een kleine meid’. De stemmen klonken door, maar ik kon ze niet meer verstaan doordat ze van me af beweegden. ‘Vanavond vluchten we mijn vriend, naar het oosten’ zei ik tegen Quinto. Maar eerst moest ik wat aan mijn uiterlijk doen, een andere naam verzinnen en goed nadenken waar ik heen zou gaan. Na een uurtje plannen maken in de grot ging ik even na buiten, Quinto begon te hinniken naar mij, ik zei ik zo terug zou komen en liep naar een meertje. Ik had mijn veldfles mee genomen en vulde die zorgvuldig. Ik bleef nog even staan en kreeg een idee. Ik pakte een scherpe steen, en sneed een stukje haar af. Het deed pijn, maar het werkte. Dit deed ik ook bij de rest van mijn haar. Nu pakte ik een kluit modder en smeerde dat in mijn haar. Verdeelde het goed, ik keek naar mijn spiegelbeeld in het water. Het zag er niet uit, maar blond haar had ik niet meer. Ik Liep terug naar de grot, en sneed een paar dekens door midden en 1 deed ik zo om mijn hoofd dat alleen mijn ogen te zien waren. Ik grijnsde, ze kregen me nooit te pakken!

**Geplaatst**: 10-11-05 19:14

Re:

Geplaatst: 10-11-05 19:14

spannend verhaal:),ik hou wel vna dit soort verhalen en ik blijf het dan ook wel volgen:)

**Geplaatst**: 10-11-05 19:34

Re:

Geplaatst: 10-11-05 19:34

dit volg ik

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-05 21:56

Re: [Verhaal] Middeleeuws verhaal: De slag om Ronyn

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-05 21:56

Ik zadelde Quinto op, en deed het voedsel in mijn zelf gemaakte zadeltassen. Als laatste deed ik het hoofdstel om. Leidde hem de grot uit en stapte op. Ik spoorde hem aan, en begon te stappen. Weg de vrijheid in! ‘Kom Quinto we gaan’. Zei ik als aanmoediging omdat ik hem voelde twijfelen. Ik reed voor mij gevoel dagen lang, maar een de zon te zien pas een paar uur. Eindelijk kwam ik bij een dorpje aan, bij de poort zag ik 2 soldaten staan. Ze hielden me aan, ik had hier geen goed gevoel over. Maar ik moest toch echt ergens even rusten. En tenslotte het waren net als ik Italianen dus misschien deden ze het er niet te moeilijk over om me binnen te laten. ‘In naam van de Griekse heer ‘Donneman’, Moet u zich ontdoen van uw sluiers en u gezicht aan ons tonen. Ik deed mijn stinkende sluiers af. En liet mijn goed gespeelde verbijsterde gezicht zien. ‘Geen lang blond haar’ fluisterde de soldaat tegen de andere soldaat. ‘Maar wel zo te zien een goede amazone mét bruin paard’. Quinto, ik was het helemaal vergeten. Ik had hem gestolen. Dus de soldaten wisten wat voor paard ik zou komen! ‘Wat is je naam jongdame? ‘Marrie smid, Heer. Ik kom uit de wouden van Maredith loog ik snel. Mijn ouders hebben me er op uit gestuurd om een jonge Heer te vinden, om mee te trouwen’. Zei ik vol vertrouwen. ‘Klinkt betrouwbaar’ zei de soldaat. Hij glimlacht., ‘Welkom in Ditah’. Ik glimlachte terug, ‘dank u wel mijn heer’. Ik reed langs ze heen, en gaf Quinto een geruststellend klopte op zijn hals. Ik stapte af toen ik bij een rustig pand kwam, waar het erop leek dat ik daar wel even rustig wat kon gaan eten. Ik gaf mijn paard af, en liep naar binnen. En kreeg wat water, van een brood van het huis. Ik raakte aan de praat met een leuke jongeman die ook op reis was. Ik stelde me weer voor als Marrie de Smid uit de wouden van Maredith. Al denk ik dat hij me snel door had ik loog, omdat hij zei: ‘Oh wat leuk! Ik woonde daar vlak bij, welk dorp woonde jij precies’? Ik had daar geen snel antwoord op, dus begon ik over iets anders. Na een tijdje praten zei hij: ‘Weet je wat? Waarom reizen we niet samen’? Eigenlijk wou ik gelijk ja zeggen. Maar toch was het erg gevaarlijk, wat zou hij doen als hij te weten kwam dat ik voortvluchtig ben? ‘Ja, is goed’ zei ik tot mijn eigen verbijstering. Van het woord voortvluchtig werd ik opeens zo bang dat ik niet meer alleen weg durfde. ‘Alleen, wat is eigenlijk jouw naam”? zei ik op het moment dat ik me realiseerde dat ik zijn naam nog niet wist. ‘Teotrum telg’ zei hij met een blos op zijn wangen. ‘Maar iedereen noemt me Teo’. Ik knikte, ‘laten we gaan’! Ik haalde Quinto uit de stal waar hij even mocht uitrusten. Ik leidde hem de binnenplaatst van het dorp op en stapte op. Ik zag Teo met een beeldschoon paard eraan komen lopen. Hij glimlachte even, en stijgde soepel op. Ik spoorde Quinto aan, op naar de poort. De soldaten herkenden me nog; ‘Gegroet Marrie! Goede reis verder nog’! Ik lachte even om het feit dat ze me zo domweg hadden gelooft. ‘Goedendag heren’! Teo en ik, reden het veld op buiten het dorp ‘Ditah’ . We galoppeerden aan, en hadden er flinke vaart in. We spraken nauwelijks met elkaar. Toen we bij een plek in het bos kwamen waar we goed konden kamperen stopten we. Teo ging naast me zitten; ‘Nou Marrie, vertel eens. Waarom ben je nou echt weg gegaan bij je thuis”? Ik schrok, maar toch vertelde ik het hem, ik kon hem vertrouwen. En mijn moeder had je altijd geleerd dat je op je gevoel moest afgaan. ‘Ik ben op de vlucht Teo, voor de Grieken. Ik heb hun koning vermoord’. Zei ik zachtjes. Teo keek verbaast; ‘Zo jij hebt lef, de koning van de Grieken vermoorden’. Ik keek hem boos aan, ‘Ik wist niet dat de koning van Griekenland was! Er was gevecht bij ons in het dorp. Tussen de Grieken en de Ronynen. Ik vocht mee, na een paar minuten mee te hebben gedaan, zag ik een oude man op een paard zitten aanwijzingen geven. Ik schoot hem dood, toen werd ik ontdekt en moest ik vluchten. Quinto(wees naar mijn paard) heb ik van ze gestolen’. Teo zuchtte diep, ‘nou zit ik met jou opgeschept’. Het lachen stond me nader te bij dan lachen, maar ik kreeg een schok van gelukzaligheid door mijn aderen toen ik zag dat hij moest lachen. ‘Nee, grapje Marrie. Ik zal je helpen, vluchtend of vechtend sta ik achter je’. Ik voelde dat ik warm werd. Ik had een bondgenoot.

‘psst, Marrie word eens wakker’. Ik wreef mijn ogen slaperig open, ‘wat”? zei ik geïrriteerd. ‘Ik heb ontbeid gemaakt’. Toen ik overeind kwam, zag ik tot mijn verbazing dat het waar was. Hij had brood met beleg gemaakt voor me, ‘hoe kom je aan dit beleg’? Vroeg ik verbaast. ‘Gekregen van een boer die hier in de buurt een boerderijtje heeft. Ik heb zelf wat extra’s van hem gekregen, maar als je snel dat opeet kunnen we verder’. Ik at mijn brood braaf op, en te denken. ‘Weet je Teo, ik heet eigenlijk helemaal geen Marrie. Maar ik heet Catharina’. Hij keek me lacherig aan, ‘Oh, mag ik je gewoon Marrie blijven noemen. Dat vind ik veel beter bij je passen’. Ik knikte en dacht erover na, hij had gelijk. Catharina, dat klinkt alsof je bij de adel hoort. Maar ik ben maar een gewoon meisje, dacht ik bedachtzaam. Ik stond op, ‘laten we gaan’. Ik zadelde Quinto op, en stapte op zijn rug. We reden, en we reden. Toen we een zware heuvel opreden hoorden we geluiden, mensen die gilden. Geschreeuw van mensen die in doodsnood waren. Gekrijs van baby’s die werden gemarteld. Teo en ik keken elkaar aan, en zonder iets te zeggen trokken we onze zwaarden en galoppeerden we aan. Toen we boven aan de heuvel stonden zagen we een slachtveld, vol met vrouwen en kinderen. Een dorp die in vuur en vlam stond, dood alles was dood. De soldaten van Italië lagen op elkaar gestapeld in massagraven. Er stonden Grieken de vrouwen en kinderen te slaan, omdat zij de graven moesten dicht maken. ‘Stil” fluisterde ik naar Teo.
We reden naar een groepje bomen, ik stapte af. En pakte mijn oude vertrouwde pijl en boog. Richtte en raakte, Teo was onder de indruk. Ik had in een paar tellen al 5 Grieken gedood. De Grieken werden onrustig, en begonnen te schreeuwen waar de dooddoeners stonden. Ik schoot rustig door, en pakte er nog 5. Toen ging ik weer op Quinto zitten, omdat ik voelde dat ze ons hadden ontdekt. Teo en ik galoppeerden naar beneden het dal in. De Grieken(die ons hadden gezien) richten zich tot een linie.

**Geplaatst**: 11-11-05 10:40

Re:

Geplaatst: 11-11-05 10:40

weer een mooi stuk:),wel spannend nu ze zijn ontdekt door de grieken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-05 22:35

Re: [Verhaal] Middeleeuws verhaal: De slag om Ronyn

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-05 22:35

Ze staken hun speren naar voren, en gilden: ‘Aanvallen’! Ik keek Teo angstig aan, die blijkbaar geen last had van angst. 2 tegen 10 was veel, maar het moest ons lukken! Ik pakte mijn pijl en boog, en richtte. Het lukte niet, Quinto had moeite met naar beneden galopperen, en ik moest hem ermee helpen en ondersteunen. Ik trok mijn zwaard, en spoorde Quinto aan. Op het aller laatste moment trok ik Quinto ruw opzij. Om de linie heen zodat Quinto niet gewond zou raken. Het ging fout, Teo galoppeerde door en schreeuwde naar mij: ‘Marrie, wat ben je aan het doen’?! Alle Grieken storten zich op hem, ze zwaaien moeiteloos met hun zwaarden naar Teo en zijn paard. Quinto begon te steigeren, hij was bang. Ik stapte van Quinto af, en rende naar het gevecht. Niet veel mensen hadden deze domme fout gemaakt. Maar ik durfde Quinto niet te laten meedoen in deze strijd. Ik pakte een speer uit de handen van een Griek, die mij niet had zien aankomen. En doorboorde hem ermee, daarna gooide ik de speer recht naar een hart van een Griek die bijna Teo raakte met zijn zwaard. Ik voelde de grond trillen, en voelde hoe ik werd benaderd van achter door een galopperend paard. Ik sprong opzij, en sprong op het paard. Achter het zadel van de soldaat. Nog voordat hij door had wat er gebeurde, gaf ik hem een harde kopstoot, en stak ik hem met mijn zwaard in zijn rug. Toen ik alleen op dit machtige paard zat, was ik in mijn element. Vechtend, op een rug van een paard. Die gefokt is voor de strijd. Ik doodde nog een soldaad, en reed richting Teo. We hadden gewonnen! Die vrouwen en kinderen keken ons angstig aan, alsof wij de slechteriken waren. ‘Wij zijn hier gekomen om jullie te redden. Jullie zijn vrij’ zei ik met een opgewekte stem. ‘Dank jullie wel’! Zij een vrouw met een gelukkig gezicht. Ze boog diep, na dat de andere mensen dit zagen bogen ze ook. Ik kreeg een rood hoofd maar voelde me gevleid. ‘Mag ik vragen’ terwijl ik rond keek, naar de enorme schade. ‘Wat is er gebeurd’? 1 vrouw stapte naar voren met een kind aan haar arm. ‘Het was verschrikkelijk, opeens zonder waarschuwing vielen de Grieken aan. Wij zijn maar een klein dorp, wij hebben geen leger. En muren om ons dorp geen’. Ik schudde van nee, ‘Wat voert onze koning ‘Karel’ eigenlijk uit’’? Ik keek rond de menigte, toen niemand wat zei, zei ik maar: ‘Het is de bedoeling dat hij ons waarschuwt waar de Grieken. En ons een leger aanbied’. Ik keek naar Teo die zijn schouders optrok. Ik stapte af, en gaf mijn paard aan hem. Ik keek even rond of ik Quinto nog ergens zag staan. Hij stond ongeveer 50 meter van het gevecht weg lekker te grazen. Ik liet hem nog maar eventjes staan, ik pakte alle paarden bij elkaar. En begon aanwijzingen te geven; ‘Wat dachten jullie hiervan, jullie gaan met ons mee. Wij brengen jullie naar een veilig dorp of stad, en dan roepen wij mannen bij elkaar die kunnen vechten. En samen met die groep gaan wij een reis maken naar Rome, om te kijken hoe het daar is. En zo nodig de koning in te lichten’. De mensen begonnen te juichen. ‘Goed idee’! Riepen de mensen. Teo knikte, ‘Laten we het zo doen’. Ik riep Quinto bij me, en hielp de zwakkeren op de Griekse paarden. Ik tilde een klein kind op Quinto en ik ging zelf op het zadel zitten. Omdat er een stuk of 30 paarden waren, waren er niet veel mensen die moesten lopen. Op elk paard zat een redelijk oude vrouw, met een kind voorop. En we begonnen een onze reis, naar het dicht bij zijn de dorp. 2 dagen rijden, volgens een oude wijze vrouw. Het bleef gelukkig redelijk rustig. We konden het niet hebben dat we nu werden aangevallen. Ik maakte met iedereen een praatje, en het bleek dat we nog best een paar jonge meisjes waren die ook redelijk konden vechten. ‘Waarom ben je dan niet je dorp wezen verdedigen’? vroeg ik redelijk verbaast. ‘Dat hoort toch niet’? zei ze net zo verbaast als ik. Toen ik ze vroeg of ze mee wilden met de tocht naar Rome, waren ze enthousiast. Dat wilden ze best, 1tje zei zelf; ‘Ik doe alles voor mij land Italië’. Dat was de goede instelling die ik kon gebruiken. Toen de avond viel, sloegen we een kamp op. Hier zouden we de nacht door brengen vertelde ik de groep.

**Geplaatst**: 11-11-05 22:48

Re:

Geplaatst: 11-11-05 22:48

Leuk verhaal hoor, alleen af en toe een spelfout. En de hoofdperdoon is af en toe net iets te geweldig

**Geplaatst**: 11-11-05 23:02

Re:

Geplaatst: 11-11-05 23:02

ik volg ook wel door blijven gaan hoor

**Geplaatst**: 12-11-05 12:30

Re:

Geplaatst: 12-11-05 12:30

weer een mooi stuk:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-05 13:53

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-05 13:53

Dank jullie wel

@ Marijkuuh:
Inderdaat je hebt gelijk, ik zal er wat op letten. Mijn bedoeling met dit verhaal was de vrouwen emancipatie in de middeleeuwen wat aan te duiden. Maar ik doe het iets teveel

**Geplaatst**: 12-11-05 23:49

Re:

Geplaatst: 12-11-05 23:49

Als je en verhaal in delen plaatst moeten er wel steeds voldoende woorden zitten. Houdt daar dus rekening mee, anders gaat dit topic op slot.. Zie ook
viewtopic.php?f=68&t=209238

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-11-05 11:10

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 13-11-05 11:10

Tot nu toe, hou ik me er toch aan