Bokt.nl

Citaat:

Het is 8uur als ik wakker word, de wekker gaat nog lang niet, maar slapen kan ik ook niet meer. ik pak mn telefoon: 1 oproep gemist? Hmm...hij?! dan ook nog 3 nieuwe berichten: 1 voicemail bericht en nog 2, van hem: dat ze nu in parijs zijn en of ze me nog zien vrijdag? Donderdag zie ik ze zowiezo al. Het laatste bericht is enigszins verontschuldigend: ik had een ebetje veel gedronken en je voicemail ingesproken, sorry. Ik grinnik, goeie smoes... en luister het bericht af. Ik versta er weinig van, de achtergrondgeluiden zijn vrij hard, ze zullen wel in een bar geweest zijn ofzo. Ik leg mn telefoon weg en denk: de omgekeerde wereld; zij trekken uiterkochte zalen en in plaats van dat ik hen bel, bellen ze mij...

Het is alweer wat later, 9 uur later om precies te zijn. ik zit op het station op de trein te wachten en hoe langer ik zit en wacht, hoe zenuwachtiger ik word. Eindelijk dan de trein, ik zoek het vriendinnetje dat met me meegaat vanavond en we gaan zitten. Onderweg eten we het fastfood dat ik alvast gehaald had om tijd te besparen en praten we wat. Mijn zenuwen zakken wat weg, ik voel me eigenlijk best goed zo. in amsterdam stappen we uit, pakken een tram naar waar we zijn moeten en hangen rond. We zijn veel te vroeg, over ruim 2 uur gaan de deuren pas open. Maar we slenteren over straat en vermaken ons wel. Iemand spreekt me aan, dat ik er goed uitzie. Ik ken hem niet, maar bedank hem grinnekend.

Dan staan we voor de deur. Nog ongeveer 3 kwartier voor deze open gaat. Ik praat met mensen die ik ken, met mn vrienden en vooral ook over mensen die er zijn, maar die ik eigenlijk helemaal niet mag. Ik begrijp nog steeds niet waarom je vanuit frankrijk naar nederland rijdt, elke keer weer, om een band te zien spelen die, laten we eerlijk zijn, jou toch niet wil op de manier dat jij hen wel wil. maargoed, het is niet anders. Als de deuren open gaan loop ik naar de balie, zeg dat ik op de gastenlijst sta en krijg mn kaartjes. We lopen de zaal in, gaan relax bij het podium zitten en drinken wat. Ik zie bekenden lopen van de band, maar besluit dat ik ze later wel spreek. Het is wel goed zo, eerst maar eens zien hie het optreden gaat lopen straks. Het voorprogramma begint alvast goed; het is een leuke band, klinkt lekker en een aantal mensen in het publiek, waaronder ik, vermaken zich wel. Dan zijn ze klaar, er speelt weer muziek en het wachten is begonnen. De allerlaatste minuten voor ze eindelijk weer gaan spelen.

Het optreden is geweldig. Er gaan wat dingen fout, maar afgezien daarvan is het puur genieten. Semi-accoustische stukjes met slechts zang en gitaar worden afgewisseld met pure rock met veel gitaar, bas en drums. Zelf de piano komt eraan te pas bij misschien wel het aller, allermooiste nummer van de avond. Ik voel hoe de muziek me meeneemt, hoe ik wegzweef in gedachten. Het is echt heerlijk. Ruim 2 uur later verlaten ze het podium voor de laatste keer deze avond. Ik draai me om naar mn vrienden en we kijken elkaar aan. Allemaal hebben we het een fantastisch optreden gevonden en allemaal delen ze het gevoel dat ik nu heb, de kriebels, de lichte zenuwen voor wat er komen gaat.

Na de show kom ik de tourmanager tegen. Hij was het ook die me vanacht gebeld had. We praten even, hij moet nog wat dingen regelen, maar we spreken af daarna wat te gaan drinken. Als we elkaar niet kunnen vinden bellen we wel even. Weer wat later zie ik hem weer. Verontschuldigend zegt hij dat de bandleden weg zijn. hij heeft geen idee waarheen, maar ze zijn niet meer in de kleedkamer. Toch gaan we met hem mee backstage, gewoon om wat te drinken en bij te praten. 1,5 jaar is lang en sms is toch niet de meest ideale manier om echt gesprekken te voeren. Als ik de kleedkamer binnen loop blijkt die helemaal niet leeg. ik slik, want hij staat daar. Hij, de drummer, gewoon: hij. Hij kijkt me aan, zegt hallo. De tourmanager pakt bier uit de koelkast en geeft het ons. De drummer zegt: “are you sure you’re gonna give ‘em beer? That’s where it all starts to go wrong…” ik weet waar die opmerking op slaat, een vriendin van me ook. Het afscheid 1,5 jaar geleden, maar was dat mijn idee? Volgens mij niet... dus ik grinnik en zeg: “wasn’t that the JD”. Nu is het zijn beurt om stil te vallen en even te knikken. We begrijpen elkaar, helaas misschien wel. Dus we zitten, we praten, met de tourmananger, met de roadies, met elkaar... de drummer is er af en toe, maar loopt ook regelmatig even weg. Zoals altijd eigenlijk, hij leeft in zn eigen wereldje. En dan staan we daar, hij, ik en een vriendinnetje van me. We praten, over het optreden, over de mooiste nummers enz. En hij noemt het ene liedje waar ik ook zo weg van ben. Hij zegt dat hij hem ingespeeld heeft toen het zo goed paste, toen het net uit was met zn vriendin. Ik slik, uit, hij is dus vrijgezel... alles wat ik al die tijd vermeden heb omdat ik diep in mn achterhoofd wist dat hij bezet was is dus nu ineens bereikbaar. Alleen ik wilde het niet weten, het maakt me niet gelukkiger, het maakt me bang. Wat moet ik nou? Ik weet dat, ja, dat ik meer voor hem voel dan gewoon vriendschap. En ik weet ook, al is dat nooit zo uitgesproken, dat hij mij ook anders bekijkt dan zomaar een fan. Dat bleek wel, 1,5 jaar geleden toen hij toch nog voor een tweede keer afscheid kwam nemen. Maar we praten verder, zonder er echt op in te gaan. we maken grapjes, de vriendin van me loopt weg en wij blijven samen over. Voor de grap geef ik mn petje en vraag of roze hem goed staat. Hij zet hem op, we lachen erom, het is zo ontzettend onstpannen allemaal. Zoveel relaxter dan ik me kan herinneren...

Het is wat later, een extra gitarist, die alleen deze tour mee is, is erbij gekomen en praat gezellig mee. Ineens verschijnt de bassist met zn allerschattigste lachje in de deuropening. Hij kijkt ons aan en groet ons. Hij vindt het niet eens vreemd dat wij hier zijn, we horen er gewoon. We besluiten te gaan stappen, maar omdat iedereen iets anders van plan is raken we elkaar al kwijt voor we uberhaupt de zaal uit zijn. terug dus, naar de kleedkamer, waar hij nog is. we denken nogmaals over de mogelijkheden, lopen even naar buiten, naar de tourbus en dan weer terug naar binnen. Hij, die drummer, die ineens vrijgezel blijkt te zijn, is er nog. We besluiten naar de zaal te gaan om wat te drinken en te dansen. Hij zit, we praten soms, blikken zeggen meer dan de woorden die we toch niet uit durven te spreken. Maar we doen niets, behalve af en toe kijken en even elkaars handen aanraken als we daar een mogelijkheid voor zien.

Het is een rare avond. We praten, over kleine dingen uit ons leven, gewone, niet heel erg relevante zaken. De “extra gitarist” verschijnt ook weer. Het is gezellig en ik kan het goed met hem vinden. Hij is een goede jongen. Maar mn blik blijft af en toe afdwalen naar de drummer. Het is duidelijk dat we allebei niet weten wat me met de situatie aanmoeten. Als we naast elkaar zitten praten we, zitten wat tegen elkaar aan te duwen enzovoort, maar zo snel het ook maar iets te dichtbij komt springt 1 van ons op om even een rondje te lopen, of veranderen we vlug van onderwerp. Hoezeer mn hart ook zegt dat het goed is, dat hij een persoon is om wie ik veel geef, mn verstand zegt dat ik voorzichtig moet zijn. het zou alles misschien wel teveel veranderen, alles zou anders worden en ik weet niet of het dat waard is. want uiteindelijk vertrekt hij toch, hoe dan ook, weer straks... zonder mij. Dus ik probeer het los te laten. kijk in zn ogen, maar probeer er verder niet zoveel mee te doen. Ik weet dat er iets is wat we zelf niet eens kunnen omschrijven en misschien, als het zo moet zijn, zal het ooit ook wel komen. Tot die tijd probeer ik te beseffen hoe waardevol het is wat ik heb, geniet ik van de optredens, leef met ze mee in goede en slechte tijden en zeg ik, ook deze keer weer, rustig gedag. Gelukkig nu maar voor een week, een stuk overzichtelijker periode dan 1,5 jaar...

Frank schreef:

Wow! Mooi verwoord allemaal!

Frank schreef:

Eerst zit je tegen het verhaal aan te hikken, maar na een paar zinnen pakt het je.

de vraag is alleen hoe de real life story verder zal gaan verlopen