Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-09-05 19:07

[verhaal] The duchess of hazard?

Geplaatst door de TopicStarter : 14-09-05 19:07

Mijn vorige verhaal pakte niet zo goed uit. Ik heb het op bokt gezet ( een stukje), maar vervolgens raakte ik het topic uit het oog en kreeg ik last van een writersblock.
Voor dit verhaal heb ik wat lossere ' regels ' voor mijzelf opgesteld, dus ...
Here we go!

24 Juli 2005

Okee, wat is er nou precies gebeurd? Ik stond vandaag op en merkte dat mijn dekbed al opgevouwen was en dus alleen mijn voeten bedekte. Verder was er niks raars aan mijn kamers te zien. Die zag er nog precies zo uit als toen ik was gaan slapen.
Toen ik beneden was, zag ik mijn moeder huilen. Ik wilde naar haar toe gaan om haar te troosten. Mijn eerste reactie was mijn armen op haar heen te slaan en haar te vragen of ik haar kon helpen.
Maar ze reageerde niet. Ze leek mijn armen niet te voelen, leek mij niet te zien. Ik vroeg haar of het wel goed ging. Mijn stem klonk bang. Ik had nog nooit meegemaakt dat ze me compleet negeerde.
Mijn vader kwam de kamer binnen. Ik weet nog dat ik vroeg “ Pap, gaat alles goed met mam? “ . Maar ook hij scheen me compleet te negeren en paniekerig begon ik doormijn herinneringen heen te racen, op zoek naar een moment waarop we zo’n slaande ruzie hadden gehad dat ze nu niet meer tegen me spraken.
Veel kans had ik daar niet toe, mijn zus kwam de kamer binnen. Voor ik haar echter wat kon vragen, begon ook zij te huilen. Ik was totaal in de war. Mijn zus huilt nog niet als er een moker op haar grote teen valt; er is iets ernstigs aan de hand!
Mijn moeder vroeg aan mijn zus of alles gelukt was. “ Waarom praat ze wel tegen mijn zus en niet tegen mij “ , dacht ik nog.
“ De bloemist zal voor 18 rode rozen zorgen” was het antwoord dat tussen snikken werd uitgeperst. Mijn gedachte was “ Wat een rare reactie! Rode rozen zijn toch prachtig! Het zijn mijn lievelingsbloemen! Wie vind ze nog meer mooi dat ze die rozen besteld heeft? O nee …. Oma ligt toch niet in het ziekenhuis? “
Ik keek langs mijn zus heen. Op de tafel lag de krant, opengeslagen bij de pagina met condoleanceadvertenties. Het viel me op dat er “ Helena” stond, mijn naam. Zou die Helena een meisje van mijn leeftijd zijn of een oude vrouw? Wat vervelend voor haar familie en vrienden!
Pas toen ik de achternaam van het meisje las en de sterfdatum begreep ik dat het om mij ging. Ik was dood.

**Geplaatst**: 14-09-05 20:00

Re: [verhaal]" Can you tell me what i am and why i am h

Geplaatst: 14-09-05 20:00

vin het wel iets hebben, staan een paar fouten is maar het kan wel leuk worden denk ik

**Geplaatst**: 15-09-05 13:56

Re: [verhaal] The duchess of hazard?

Geplaatst: 15-09-05 13:56

wauw , schrijf maar snel verder hoor , dit soort verhalen zijn leuk

**Geplaatst**: 15-09-05 17:37

Re: [verhaal] The duchess of hazard?

Geplaatst: 15-09-05 17:37

Gaaf verhaal... Ga maar door!!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-05 19:01

Re: [verhaal] The duchess of hazard?

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-05 19:01

Met een smak viel ik naar beneden, op de grond. Waarom bestaat er zo iets als zwaartekracht? Ik voelde het grind over mijn rechterwang schrapen. Schrijnende pijn ontstond. Roystov die zo te horen zich boven me bevond, gilde “ Heln, Heln! “ Leef je nog? “ Tegen Steef vroeg hij hoe snel mensen nou precies dood gingen. Steef legde uit dat ik waarschijnlijk alleen lichtgewond was. Ik had alleen zin om gewoon te blijven liggen en ter plekke dood te gaan.

Hoe kon ik in vredesnaam dood zijn? Dan zou ik toch een geest moeten zijn? Waarom zag ik dan niks doorschijnends aan mezelf?
Ik ging automatisch zitten en probeerde alle emoties een beetje te boven te komen. Een nieuwe schrik sloeg me om het hart.
Ik zakte niet door de stoel heen! Hoe kon dat? Kon ik dan dingen aanraken of vasthouden? Hier kon ik het niet proberen, niet in bijzijn van mijn ouders die zich half dood zouden schrikken als ze een zoutvaatje uit zichzelf zagen bewegen. Want laten we realistisch blijven (realistisch? Ik ben dood, niemand ziet me en ik zit op een stoel! Tot in hoeverre is dat realistisch?), hoe zou jij reageren als dat vlak voor je neus gebeurde?
Ik liep dus terug naar mijn kamer, door de altijd openstaande woonkamerdeur naar mijn slaapkamerdeur. Die dicht zat. Hij zit altijd dicht, ik sluit hem als ik mijn kamer inga of uitga. Hield dat in dat ik deuren kon openen, zelfs al was ik dan dood? Het was de moeite van het proberen waard. Zorgvuldig keek ik of er niemand om me heen te zien was.
Ik pakte de deurklink vast en oefende er druk op uit. De deur ging open!
Ik glipte naar binnen en deed de deur achter me dicht. Er tegen aan leunend, dacht ik “ Als mensen kunnen zien dat ik iets doe als in ze zien een zwevend zoutvaatje …. Wat denken ze dan? Naast dat ze schrikken dat iemand aan telekinese kan doen? Als er meer mensen zijn zoals ik …. Kunnen levende mensen dan eigenlijk wel telekinese doen of worden de voorwerpen bewogen door iemand als ik? Iemand die de wereld als zijn speelveld ziet? Iemand die dood is … Dead like me? “

Opgewonden haalde ik adem. “ Adem. Dat is nog zo iets. Hoe kan het dan ik adem haal. Even voelen … En adem uitblaas? “
Ik deed een stap opzij, draaide een slag en keek in de spiegel. Ik had nog gewoon een spiegelbeeld. En dat zag er heel normaal uit. “ Maar als ik er normaal uitzie …. Hoe ben ik doodgegaan als ik niet voor een auto of trein terecht ben gekomen? “

Ik weet trouwens nog geen pakkende titel. Ik heb er inmiddels een stuk of 10 afgekeurd ... heeft iemand nog een suggestie?

**Geplaatst**: 16-09-05 06:52

Re: [verhaal] The duchess of hazard?

Geplaatst: 16-09-05 06:52

woeh spannend! titel? moe je nie aan mij vrage, ben ik slecht in

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-09-05 21:33

Re: [verhaal] The duchess of hazard?

Geplaatst door de TopicStarter : 18-09-05 21:33

Mijn vader keek hoe ik zachtjes op mijn voeten landde, geruisloos, zoals een kat het zou doen. “ Je helpt jezelf zo niet. Vergeet niet, vergeet nooit, je moet altijd door …. Altijd door … Leef je leven met de gedachte dat je altijd verder moet. Richt je blik op de horizon en en loop met opgeheven hoofd. En kijk nooit achterom. Nooit “

Van het kijken in de spiegel werd ik ontzettend zenuwachtig. Ik probeerde uit pure frustratie mijn deur kapot te rammen. Ik hoorde een enorm kabaal en hoopte dat er iemand naar boven zou stormen. Dat iemand, IEMAND, me zou horen. Maar nee hoor, geen enkele reactie. Ik stormde de trap af en deed voorzichtig de voordeur dicht. Gestoord. Als ik aandacht wilde, waarom deed ik dan zo voorzichtig? Ik liep terug naar binnen, want ik had de deur weer open gedaan en pakte een telefoonboek mee. We hadden per ongeluk een exemplaar te veel gekregen, niemand zou het missen.
In een verlaten steeg probeerde ik onder wat grof vuil te kruipen en iemand te zoeken die me zou kunnen helpen. Zou iets paranormaals me kunnen helpen? Of was het misschien toch effectiever om op een vol plein te gaan gillen en te kijken of er iemand op reageerde?
Ik besloot voor een helderziende te gaan. Zij zou vast wel raar weten met een paar voorwerpen die door de kamer bewogen alsof ze aan onzichtbare touwtjes vastzaten.

Ik wacht gewoon toch ze me wat tijd geeft
Vraag of ze een momentje voor me heeft
Luister geduldig naar haar goede raad
Voor ik terug moet naar de straat
Ach, ik moet maar denken
Iets of iemand heeft me iets kunnen schenken
Wat maakt het ook uit
Ik loop gewoon over straat
Zie wel hoe of dat het binnen een uur met me gaat
Geen idee of ik eten nodig heb, warmte of medicijn
Ach kom op
Zo erg kan dood zijn toch niet zijn
En ik loop geduldig door
Let op elke pas
Denk aan de seconde dat ik nog op de plaats 4 meter achter me was
In deze wereld, op deze aardbol
Wanneer is het uit
met deze lol?