Bokt.nl

Citaat:

Explosion en ik.

15 augustus 2005 ging ik naar Moorsele, daar had ik wedstrijd voor Msp pony trophy...14 augustus vertrokken we. 3 uur lang reden we, alleen maar om dáár te rijden. Ex en ik samen...Savonds zag de bak er indrukwekkend uit. Jezus wat was het mooi! Tribunnes langs de enorme piste! Hij was zéker groter dan 20 x 60. De stallen...Zo ruim en mooi! Je zou niet geloven dat er ook daadwerkelijk paarden in die stallen stonden! Ex voelde zich goed in die piste, lekker ontspannen! Ik mocht daar tussen de witte hekjes inrijden, Dat opzich maakte al indruk bij me, Ex zijn soepele bewegingen, die mooi uitkwamen door de zachte muziek...Echt een moment om nooit te vergeten. Het was 21:00 dus we moesten uit de piste. Ik verliet de piste netjes bij a, begeleid onder ‘thank you for the music’ van abba. Dat was al speciaal...want ik was ze dankbaar voor de muziek die me zo rustig had gemaakt en die zon rustgevend effect op ex had gehad. Ik ben op ex zijn nek gaan ‘liggen’ en heb, terwijl hij naar de uitgang startte, mijn armen rond zijn nek geslaan en ‘dit word een weekend om nooit meer te vergeten topper, dankje!’ in zijn oren gefluisterd, want het was door hem dat ik in deze piste rondstapte.
In de stallen werd hij naverzorgt, kreeg hij zijn voer en een emmer water omdat hij niet drinkt van electrische drinkbakken. We gingen slapen, de nacht was wonderwel rustig! En smorgen’s vroeg was ik heerlijk wakker toen ik bij mijn schat in de stal stond. Maar ook enorm nerveus! Alles liep weer fout (dacht ik) en toenk opzadelde stonden de tranen praktisch in mijn ogen. Julie kwam me een knuffel geven, Yannick die vorig jaar MSP had gereden kwam met me praten dat ik rustiger werd. Inrijden ging redelijk goed eigenlijk! Mijn lesgever was niet optijd op (leest normaal voor) en 5 minuten voor ik moest beginnen moesten ze nog een lezer zoeken! Nu was het helemaal voorbij met ‘ontspanning’. Liefst van al was ik heel hard beginnen huilen. Julie zou voorlezen. Mieke zei ‘lachen meid! Je rijd in een droommanege met een droompony’ Julie moedigde me aan met ‘jou kennende is het een mooie proef!’ En yannick? Yannick zei alleen: ‘wat je ook doet, je hebt het toch maar gedaan!’
Rustiger werd ik er niet van, maar het feit dat er mensen achter me stonden en me wilde helpen maakte dat ik weer ‘durfde’ te gaan rijden. Toen ik op X stond en groette naar de jury, tegelijk kijkend naar het terras dat weldra vol zou zitten om naar de hogere proeven te kijken maar nu nog maar door een paar mensen gevonden was en naar de tribunes, die op gp dressuurwedstrijden of grote jumpings vast en zeker overvol zouden zitten. Bedacht ik me dat ik Ex nog geen jaar had...Ik stelde me voor hoe een ruiter als Anky van grunsven zich moest voelen toen ze de 1ste keer rijd met tribunes, terassen en cafetarias overvol met mensen, mensen met elk een ander doel om te kijken, de een met het ide dat hij het toch beter kan, de andere om het schouwspel te zien van de mysterieuze band die een paard en een ruiter hebben en nog een andere om te leren en te genieten. Ik groette en nam mijn teugels weer op, het soepele slanke hengstje onder me dat nu bijna een jaar in mijn bezit was toefluisterend dat we er voor gingen, dat hij een topper was! Mijn proef reed ik gewoon...Ik voelde dat het wel goed zat! Explosion en ik waren alleen in de piste, op elkaar aangewezen om deze proef tot een goed einde te brengen, de tribunes zaten in gedachte vol met mensen die kwamen om me te steunen hoewel er in werkelijkheid slechts een paar stoelen van de zoveel bezet waren, maar de mensen die er zaten waren zoveel waard, dat een overvolle tribunne helemaal niet nodig was! Zij waren er, ze waren er voor mij en allemaal hoopte we dat het zou lukken! Die paar stoelen, bezet door mijn beste vrienden...Het is moeilijk te beschrijven, maar op een of andere manier...Waren en zijn zij me zoveel waard dat het bijna leek alsof beide tribunnes, zowel de linker als de rechter vol zat met mensen die allemaal kwamen om mij te steunen. Het voelde zo sterk, dat de ouders en vrienden van de concurentie die op het terrasje zaten te kijken, misschien zelfs hopend op een fout van de combinatie in de ring, in het niet vielen! Ik vroeg me af wat ik hier deed, in een piste waar waarschijnlijk een Belgische topruiter dagelijks reed...Daar reden wij. Explosion en ik. Nog geen jaar een combinatie! Maar nu al zo sterk met elkaar verbonden!
En weet je? Kun je geloven dat het me niet intereseerden hoeveelste ik werd? Omdat ik zo enorm gelukkig was met het feit dat we er wáren? Vast niet...Het was nu eenmaal een wedstrijd. Maar het was wel zo, mijn proef daar rijden was me zoveel meer waard dan een 1ste plaats!
Explosion liet zich van zijn betere kant zien. En toen ik bij X afgroette, ben ik opnieuw rond zijn nek gevallen.
‘Explosion je bent een topper!’
Meer kon ik niet zeggen,meer hoefde ik ook niet te zeggen! Want het was zo...Is zo! De proef was goed...De volgende proef was ik weer even helemaal weg. Explosion en ik, niets anders was belangrijk! Behalve wij 2, samen 1.
Die wedstrijd heb ik veel geleert. Heel veel, over vriendschap, over rijden, over wedstrijden. Explosion en ik zijn nog dichter naar elkaar toegegroeit, ik heb geleert dat fouten maken tijdens het rijden helemaal niet erg is. Als je er maar van leert, en wat betreft wedstrijden? 1ste plaatsen zijn niet belangrijk. Ze vallen in het niet ten opzichte van de kracht van een band tussen een ruiter en haar paard. Een beker is mooi en zichtbaar. Iedereen kan zien dat jij hem gehaalt hebt, de band tussen jou en je paard is mooi, alleen niet altijd zichtbaar, maar wel voelbaar! Het winnen van een wedstrijd is 1 ding, het winnen van het vertrouwen en de vriendschap van je paard, is alles...En dat is me die wedstrijd duidelijk geworden. Explosion en ik zijn vrienden en in die vriendschap mogen er fouten voorkomen, zowel tijdens het rijden als tijdens de omgang met elkaar, als die fouten ons maar leren hoe het beter kan, de wedstrijden rijden we samen, beide voor ons plezier en alleen maar om de mensen onze band te laten vóelen, want soms is hij zo sterk dat andere hem ook voelen. En om te laten zien hoe het óók kan, winnen zonder druk, winnen omdat het ‘kan’ niet omdat het ‘moet’.