Geplaatst en nee, mijn situatie is nog niet veranderd
Citaat:Lieven mensen,
Jawel, het is weer zover: December…maand van overvloed, van Sinterklaas, Kerst, veel eten en veel inkopen.
En ieder jaar dezelfde vraag: “Wat ga jij doen met Kerst?” “Wat ga jij doen met oud en nieuw?” Ik moet tot mijn schande bekennen: “ik heb geen flauw idee!” Iedereen schijnt al maanden van tevoren een planning gemaakt te hebben; eten bij ouders, eten bij schoonouders, feestje hier, feestje daar. En ik heb niets! Nada, noppes, nichts, nothing, niente!
Is er iets mis met mij? Loop ik ernstig achter? Of misschien juist voor? Word ik, (zoals onze fameuze Bridget Jones ooit zei) gevonden ergens in een steeg…half aangevreten door zwerfhonden???? Zonder dat ook maar iemand mij mist?
Dus mensen, heb meelij met ons vrijgezellen! Nee, wij vrijgezellen hebben geen schoonouders en als wij alleen opduiken op het kerstdiner van onze ouders, kunnen wij pertinent een vragenvuur voor onze kiezen krijgen: “Heb je nou al eens iemand ontmoet?” “Goh, wordt het niet eens tijd voor een vaste, serieuze relatie?”
NEE!
Daar wordt het geen tijd voor! Ik heb een paard, dat is mij serieus genoeg! Het is ook nog eens een ruin, dus hé…mij hoor je niet klagen! Alleen…ik kan hem niet meenemen naar diners en feestjes.
Feit blijft echter wel…een paard schijnt mannen af te schrikken / dan wel aan het lachen te maken! Weet niet of meer dames daar ervaring mee hebben, maar als een man hoort dat ik een paard heb, krijg ik steevast de reactie: “goh…euh, leuk…waar is de uitgang???”
Wat is er mis met een paard?
Helemaal als ze gebruik maken van mijn toilet (mijn “paardenfoto-alltaar”) en vervolgens proestend terugkomen: “hahaha, dat is geen paard, dat is een Shetlander!”
Grrrrrrrrrrrrrr!
En je kan hoog of laag springen, vertellen dat het een heuse “IJslander” is en dat het geen pony maar een paard is en dat ze hele gave gangen hebben…forget it! Het enige wat ze kunnen is nog harder lachen en vragen of ik mee kan lopen als ik erop zit!
Ik kan dus maar 1 conclusie trekken: De maat doet er dus WEL toe!
Maar ik dwaal af…
De moraal van dit verhaal komt eigenlijk hierop neer: iedereen die zich geroepen voelt mij uit te nodigen voor fabuleuze kerstdiners en spetterende feesten…euh…please do!
Alvast bedankt!
