Dag Lieve Bokkers

Weer eens wat anders dan een verhaal of een gedicht. Maar een dagboek achtig iets. Ik wil graag mn paardenverhalen, in 'boek'taal kwijt, en vertel het hier in.

Het begin:
Om 5 uur vandaag belde ik de eigenaren van mn verzorgpaard Obartja. Ik wou rijden, en belde ze om te vragen of ze thuis waren.

Om 7 uur was ik bij hun. Zavanja en Obart stonden nog in de wei, en liepen samen van het gras te eten. Nou allebei op stal gezet, en Obart begonnen met poetsen.
Het weer leek er niet goed uit te zien, en uit de verte hoorde je soms een gerommel. (onweer)
Ik poetste de vos, en zadelde haar niet lang daarna op.
Ik liep met haar naar de bak, en ze was best kijkerig. Mijn handen gingen naar haar zadel, en ik singelde haar na. Daarna stapte ik op, en Obart had er volgens mij zin in. Haar oortjes naar voren, haar mondje begon al te schuimen, en haar hals kwam er mooii boven uit.
We stapte wat rond, en ik draafde de merrie aan, met grote ruime passen liep ze door de bak. Ik keek een beetje om me heen, en liet haar terug gaan naar de stap. Ineens kwam er een flits, heel duidelijk. Obart gaf er niks om, en liep erg braaf verder. De eigenaar kwam naar buiten, en zei dat ik beter kon stoppen. Ik knikte, en stapte daarna af. Obartja snapte er niks van.

Haar mooie ogen, vroegen me waarom ik stopte. Ik begon tegen haar te praten, en vertelde dat het weer niet goed was. Ze leek het te begrijpen, want ze liet haar hoofdje zakken. We liepen samen naar stal. Zavanja luid gehinnik!

Afgezadeld, en na gepoetst. Nog steeds kon je obartja zien zegge dat ze het niet begreep. Haar ogen keken het zadel na, toen ik het er van haar rug afhaalde. Ze was rustig, en stond daar maar in stal. Het hoofdstel snel afgedaan, en haar mooie neusje ging meteen naar haar voerbak. "Zou ze wat hebben?"
Ik ruimde het tuig op, en deed Obart dr stal weer open. Ze keek me aan, en haar neus en mond waren ontspannen.
Haar lichaam stond op rust. Luid gesnurk van zavanja verbrook de stilte. Gevolgd door een klap van buiten. Een flits er achterna. Zavanja schrok, terwijl Obartja er van genoot, hoe ik haar kriebelde op haar wang. Haar mooie hoofdje zocht rustig naar snoepjes. Ik liep snel de stal uit, en pakte een wortel en gaf die aan haar. "As je blieft"

Ik keek hoe ze haar wortel op at, en zag hoe mooi ze was. Allemaal gedichten kwamen in mijn hoofd.

"Zonder woorden
vertel ik jou
met alle plezier
hoe mooi je bent

zonder woorden
begrijpen we elkaar
onze lichamen zeggen al genoeg
om te weten dat de klik er is

je bent lief
ik hou van je
je bent mooi
ik ben stapel op je "

"jou ogen
makn mij rustig
jou ademhaling
maakt mij zo relaxt"

zo iets bijv.

Nou ik moest naar huis, fietse in de regen. Het onweerde ook.... Dus had ik een (niet zo handig!) onweg gefietst. 5 km langer dan k normaal fiets. Ik was best bang, maar dacht daarna al snel aan de ogen van Obartja. Snel fietse ik verder, en ben na 45 min toch thuis gekomen. Drijf nat!

Maarja lekker gedouchd, en nu na genieten

Obart! Ik houd van je!

XXXXXiezz!!!