Geplaatst omdat ik er zelf niet geheel tevreden over ben,
maar omdat dit bij mijn vorige gedicht, Dood ook het geval was en ik hier heel positieve reacties op kreeg,
heb ik besloten het toch te wagen
Het gedicht is niet geheel origineel (daarmee bedoel ik dat er vast wel vaker over het onderwerp wordt geschreven
)Nou genoeg gel*lt, hier komt ie ..
De uitdrukking op het gezicht
vanbinnen soms liefde en soms haat
maar altijd een lach rond de mond
alsof het nergens over gaat ..
De donkere ogen
met tranen van pijn en verdriet
maar alleen diep van binnen
want zien doe je ze niet ..
De blauwe striemen
als smoes, een val
een eenzame strijd
die altijd verliezen zal ..
Terwijl de gevolgen openbaren
en men te hulp schiet
zijn ze al te laat
omdat je geen licht meer ziet ..
De sluitende stilte
na het laatste leed
dan dringt bij ieder door
het was te wreed ..
Maar als ieder nog treurt om jou
komt de volgende aan de beurt
en voor iemand het doorheeft
is er weer te veel gebeurt ...
Commentaar is welkom!
Ook verbeteringen!
Maar hou het wel een beetje lief
