Bokt.nl

Citaat:

springen

springen is een tak van de paardensport waar men foutloos -dat wil zeggen zonder vallen, balken of weigeringen- een aantal hindernissen moet nemen. Deze staan in een voor af bepaalde volgorde. Vaak gaat men springen omdat ze dressuur saai vinden of omdat het hun totaal niet ligt. Maar na een paar parcoursen gesprongen te hebben weten ze pas waar springen werkelijk om gaat.Elke hindernis vergt kracht, samenwerking en wederzijds vertrouwen. Elke sprong vóelt anders en paard en ruiter moeten elkaar verstaan. Het gaat vele om het ultieme gevoel van eenheid en vertrouwen dat je boven de sprong kan bereiken. Die enkele seconden, dat de combinatie vliegt zonder vleugels is eigenlijk onbeschrijfelijk. Je ziet twee totaal verschillende wezens samen smelten. Op dat korte momentje denken en voelen paard en ruiter hetzelfde. Namelijk het vertrouwen in elkaar. En wanneer ze samen een parcourse moeten rijden, is er niets meer belangrijk behalve zij twee en de sprongen. Vanaf de eerste pas heerst er concentratie en wordt de eenheid gevormt. Elke galoppas is er weer één meer richting de plaats van de afzet. Bij elke pa voelt de ruiter de kracht van zijn paard en beseft at hij, zo zwak en klein, het respect, de vriendschap en de controle heeft over dit moedige prachtdier, op dat moment, het belangrijkste in zijn leven. Het paard is op zijn beurt gelukkig met zijn leider, die hij schijnbaar moeiteloos over de hindernis draagd, het concentreert zich op de aanwijzingen die zo duidelijk maar toch zacht mogelijk gegeven worden om het paard te helpen zich voor te bereiden op de sprong. Bij de afzet mag het paard de leiding nemen, hij beslist hoe hoog en ver hij springt. óf hij wel springt! De ruiter luisterd nu naar de aanwijzingen van zijn paard, deze fluisterd hoeveel teugel hij nodig heeft en hoe hij wil dat de ruiter zit. De ruiter móet de beweging van zijn paard volgen en zich dus laten leiden.Dít is het moment dat de combinatie eenheid uitstraalt en waarop ze laten zien dat zij bij elkaar horen en dat ze elkaar vertrouwen. Dit is het moment, waarop de ruiter beseft waarom hij zo graag springt en het moment waar het eigenlijk allemaal om draaid. Niet voor niets het zweefmoment genaamd...
Bij de landing neemt de ruiter weer de leiding over. Hij bereid zijn paard voor op de volgende sprong, het paard volgt nu weer de bewegingen van zijn ruiter en wacht op het gepaste moment om weer de leiding te vragen en op het moment dat de ruiter hem ook daadwerkelijk toestaat dat hij de leiding mag nemen.
Om dit spel, van geven en nemen, goed te kunnen spelen moeten paard en ruiter weten dat ze samen werken met een levend wezen met gevoelens en een wil. Ze moeten leren wanneer wie zijn wil mag door drijven en wanneer wie moet volgen.Een goede springruiter hoort zijn paard vragen wanneer hij de leiding wil en weet wanneer hij deze kan geven, een goed springpaard weet hoe hij deze vraag het best kan stellen en dat hij moet wachten tot zijn ruiter het hem ook daadwerkelijk toestaat om de leiding te nemen.
Het hele spel van gevoelens, geven en nemen lijkt nu uren te duren maar duurt slechts enkele seconden per hindernis.
Kan je nagaan hoeveel emotie het losmaakt bij beide, ook al beseffen ze het zelf niet...