Bokt.nl

Citaat:

“Laat me gaan!” Geschreeuwde ik. Maar de man die mij vast had snoerde mijn mond met een doek. Ik wilde “laat me gaan” roepen, maar je hoorde alleen maar wat gemompel. Ik schrok van de doek en stopte even met ademhalen. De man zei: “Gewoon rustig door ademen” en daardoor vertrouwde ik het niet. Hij hield me stevig vast en na een minuut moest ik wel weer ademen. Ik hyperventileerde even door de zuurstof tekort, en direct voelde ik me duf en werd de omgeving zwart, ik was bewusteloos.

Toen ik wakker werd lag ik in een bed, een best comfortabel bed zelfs. Ik bleef even liggen en keek ondertussen wat rond. Ik voelde me wel nog erg duf dus ik was weer even gaan slapen, na een uurtje denk ik, werd ik weer wakker en was ik niet meer zo duf. Ik ging deze keer uit bed en keek wat er in de kasten lag. Behalve 2 stapeltjes kleren lag er ook een tekenschriftje, pen, potlood, gum, puntenslijper, liniaal en een schrijfschriftje. Ik ging maar wat tekenen want de deur bleek op slot te zitten, hoewel ik ook niet anders had verwacht. Toen ik iemand aan hoorde komen ging ik snel in bed liggen alsof ik sliep.

Er kwam een vrouw binnen en ze keek direct even snel de kamer rond. Ze liep naar het bureautje en direct dacht ik: “oliebol, ik ben de tekenspullen vergeten.” Die vrouw zei dat ik een leuke tekening had getekend en liep naar het bed toe. Ze zei dat ik er gewoon uit mocht komen als ik wilde, maar ik vertrouwde haar niet. Toch ging ik maar rechtop zitten en ze zei: “Ik weet dat je nu bang bent, maar ik zal je niets doen. Over 3 weken mag je zelf kiezen of je weg wilt gaan of dat je bij de groep wilt horen. Maar nu even een ander onderwerp, zal ik je leren paarden te tekenen?

Citaat:

“Ja, ik ben dol op paarden, maar wat bedoelt u met de groep, en wat is uw naam?”, “Oh, sorry. Mijn naam is Lindy, en jij bent Sofie als ik het goed weet. Over de groep hoef je nu nog niet na te denken, dat komt later. Zullen we nu gaan tekenen?” Ik zei dat ik het goed vond. “Dan zal ik even de tafel pakken, ik ben zo terug.” Antwoordde Lindy, en dat was ze ook. Binnen 2 minuten was er een tafel in het midden van de kamer opgebouwd, en had ze nog wat tekenspullen gepakt. Ook had ze een klein dossier meegenomen. Ik vroeg wat daar in zat, en Lindy zei dat ik er wel in mocht kijken. Toen ik het dossier open deed liet ik het zowat uit mijn handen vallen, wat een prachtige tekeningen!

Citaat:

“Bedankt. Dit zijn ook onze topstukken, de meeste zijn door Rosa en Liza getekend. Die hadden het meeste talent.” Antwoordde Lindy. De tekeningen waren echt prachtig, de paarden leken net echt en de achtergronden leken foto’s. Ik wist zeker dat ik zo nooit zou kunnen tekenen, maar volgens Lindy was dat anders, en ze wilde het mij best ook wel leren. Ze zouden misschien niet zooo mooi worden, maar toch ook best mooi. Ze gaf me wat tips op basis van de tekening die ik al getekend had en liet me daarna gewoon tekenen. Ook zij ging even tekenen, en wat werd dat mooi. Opeens viel me op dat ze het ook gewoon zwart-wit deed, ze waren zo mooi dat zoiets niet eens echt opviel. Zoiets had ik nog nooit gezien, maar voor kleurenblinden moesten deze tekeningen ook goed te zien zijn, want ze hadden geen kleur. Ik deed hard mijn best maar dat stomme hoofd, dat lukte maar niet. Ik vroeg haar om hulp, en ze tekende even snel de basisvormen van het hoofd dat het best bij de rest van het lichaam paste. Uiteindelijk lukte het hoofd ook best mooi en ik was tevreden. Ze maakte er even een kopietje van en gaf daarop aan wat er goed en mooi aan was, maar ook wat er fout was en hoe ik het kon verbeteren.

Na een uur tekenen stopte ik ermee en ging ik nog even op bed liggen. Ik voelde me zo verward. Aan de ene hand was dit nog niet eens zo slecht, maar aan de andere hand, mijn ouders. Waarschijnlijk zouden ze van mijn verdwijning al werk hebben gemaakt en zijn ze naar de politie gestapt. Maar zouden ze me hier wel kunnen vinden. Lindy zag dat ik het ergens moeilijk mee had en vroeg of het met mijn ouders te maken had. Ik antwoordde: “Natuurlijk, ze zullen hartstikke ongerust zijn! Waarschijnlijk zijn ze nu al naar me op zoek en naar de politie gegaan.” Lindy zei dat het waarschijnlijk inderdaad zo was, maar ze zei ook dat ze een brief ontvingen zouden moeten hebben zo langzamerhand, waarin uitgelegd werd dat hun dochter, ik dus, niet in gevaar was. Ik vroeg wat er in die brief stond en ze liet me een kopie zien. Ik begreep als dit een kopie was van de brief die ze had opgestuurd, dat het niet om losgeld ging. Dit stelde me echter niet gerust, want behalve over die geheimzinnige groep, heb ik nog niks anders aan informatie doorgekregen. Ik vond het moeilijk en Lindy liep even weg.

Toen ze terug kwam had ze wat te eten bij en ze zei dat ik nu ook bij het toilet kon en dat ze dus wat minder deuren op slot zou doen. Dit betekende echter niet dat ik weg kon, want daar was geen mogelijkheid toe. Ze vroeg of ik allergisch was voor honden of paarden, aangezien dat belangrijke informatie was. Ik reed paard en had een hond en dus kon ik zeggen dat dit niet aan de orde was. Daar was ze blij mee want anders zou het volgens haar roet in het eten gooien. “Waarom” vroeg ik, maar Lindy zweeg daarop. Enkele minuten later zei ze gedag en ook dat ze over 2 uur nog wel even langs kwam. Met die woorden vertrok ze en liet ze mij alleen achter.

Citaat:

Ik ging weer even tekenen met de tips die ze mij had gegeven. Na een kwartiertje ging ik nog even op bed liggen en al snel viel ik in slaap. Toen ik wakker werd stond er eten op tafel en ze had mijn nieuwe tekening gekopieerd en weer tips gegeven. Het hoofd was weer een knelpunt en ze raadde mij aan om dat een aantal keer los te doen. Dit had ze geschreven in het schrijfschriftje dat er al helemaal aan het begin lag. Het eten smaakte lekker en ik vond het vreemd dat ik haar niet gehoord had. Na een half uurtje rustig te hebben gegeten had ik het op en ging ik in het schriftje een verhaal schrijven, Dit verhaal ging over Koos, een klein meisje van een boer. Ze werkte al hard op het land want haar ouders waren arm.

Opeens hoorde ik iets bij de deur en keek om, recht in de ogen van een man, ik schatte hem rond de 35 jaar. Hij vroeg of ik iets wilde behalve vrijgelaten worden. Ik wilde alleen weten waar het toilet was en hij wees het aan. Hij zei dat Lindy over een half uurtje nog even langs kwam maar dat ik de vorige keer nog niet wakker was. Terwijl ik op het toilet zat ging hij weg, toen ik weer terug kwam op mijn kamer zag ik dat hij iets achtergelaten had op mijn bureau, het was een wekkertje. Ik vond het aardig van hem dat hij daaraan gedacht had, of wie daar dan ook aan gedacht had. Ik schreef nog een stukje verder aan mijn verhaal en net toen ik mijn 2e pagina vol had kwam Lindy langs. Ze vroeg hoe ik me nu voelde en of ik al wakker was toen Ryan langs kwam. Ik vroeg wie Ryan was en ze antwoordde: “het is een donkere man was van rond de 35. Hij is rustig maar toch best vlot en weet altijd wat hij moet antwoorden. Hij houd er van om mensen zich prettig te laten voelen.” Ik wist direct dat ze het over die man die het klokje had laten achtergelaten had. Ik zei dus ja. Ze vroeg wat ik in het schrift aan het schrijven was en ik zei dat ik met het verhaal over Koos was begonnen. Ze vond het leuk dat ik verhalen schreef er raadde me aan om ermee door te gaan. Ze zei dat zoiets leuk is om te kunnen en te bewaren. Ze las het nog niet door want ze moest snel aan het werk. Ze zei me gedag en vertrok, alweer. Ik ben nog maar even verder gegaan en daarna heb ik weer wat geslapen. Ik was snel vertrokken.

Citaat:

De volgende ochtend schrok ik wakker, want ik hoorde wolfgehuil. Ik schrok want het klonk erg dichtbij, normaal komen ze niet dichterbij dan een kilometer afstand. Ook hoorde ik minstens 3 mensen in huis, wie zou er nu bijgekomen zijn? De deur ging open en Lindy kwam binnen, ik zag nog net Ryan en een andere man vertrekken. Ik vroeg direct wie er behalve Ryan, ze antwoordde: “Oh, dat was Teal’c, hij kwam nog wat brengen. “Waar ben ik beland!” Vroeg ik, “ik snap er niks meer van.” “Hé rustig maar, het komt allemaal goed. We zullen je niets doen en over een week weet je al veel meer, ik kan je gewoon niet alle informatie in 1 keer geven, verboden door de groep en teveel voor jou. Wel zal ik je wat vertellen over de groep.” Zo probeerde Lindy mij gerust te stellen, omdat ze wat over de groep ging vertellen werd ik stil en luisterde ik. “Het begon allemaal met een meisje die Romana Prinses heette, misschien heb je wel eens van die naam gehoord. Ze werd toen ze 11 jaar was ontvoerd en meegenomen naar een ruimteschip, ruim 500 jaar later. Dit deden ze door tijdreizen. Ze wilde kijken in hoeverre en hoe snel ze zichzelf kon aanpassen aan die nieuwe omgeving. Romana heeft zich eerst flink verzet maar al snel ontdekte een Vulcan, Vulcans zijn een bepaald soort ras, net als mensen, dat ze bijzondere krachten bezat. Dit maakte haar al snel erg sterk en ze trainde ook veel. Nadat ze anderhalf jaar bij hen is gebleven, na 3 weken uit vrije wil, is ze weer terug naar haar tijd naar de planeet aarde gegaan. Aangezien ze wel mensen wilde helpen maar niet meer lastig gevallen wilde worden door journalisten is ze begonnen zich te verkleden als de zwarte gemaskerde, ze heeft veel paarden gefokt en getraind die allemaal goed luisterde, ook honden trainde ze, vooral straathonden die ze dan liet meereizen. Toen ze rond de 30 was, begon ze een meisje te trainen, zij was voor dit meisje haar nora, haar meester/meesteres. Dit meisje heet Laura Bakker en ze werd de witte gemaskerde. Ook zij trainde weer een leerlinge en zo zijn we langzaam bij jou aangekomen. We hebben nu al 34 mensen in onze groep en 3 trainers. Als we alle levende en dode paarden, honden, wolven en alle andere dieren die erbij horen optellen zijn we ver voorbij de 600 dieren, allemaal supergoed getraind en ze weten wie goed en slecht is. Ik vind dit wel weer even genoeg informatie voor jou nu, we eten nog samen wat en zullen we daarna nog wat gaan tekenen?” Eindigde Lindy haar verhaal. Ze haalde wat brood en broodbeleg en ging aan ons ontbijt. Na dat hebben we lekker nog even getekend en ik heb nog een tijdje bij haar meegekeken. Ik snap echt niet hoe zij dat doet hoor, ik heb echt geen idee.

Citaat:

Na een half uurtje tekenen is Lindy weggegaan. Ze heeft gezegd dat Teal’c nog wel even kennis komt maken en me misschien de basisprincipes van het mediteren leert. Ik ben nadat ze is weggegaan nog even doorgegaan met tekenen en daarna heb ik nog een stukje geschreven. De dag duurt lang als je geen afspraken hebt dus heb ik nog even liggen dutten. Toen ik wakker werd zag ik dat waarschijnlijk Teal’c, in mijn kamer zat, toen ik rechtop ging zitten deed hij zijn ogen open en groette mij. Ik zei hoi terug en vroeg of hij inderdaad Teal’c was, hij zei ja en zei toen dat hij wat eten voor me had meegebracht. Hij zei ook dat het waarschijnlijk niet zo goed zou smaken als wanneer Lindy had gekookt maar hij was er nou eenmaal niet super in. Ik vroeg hem wat hij aan het doen was toen ik wakker werd, was dat mediteren? Hij glimlachte toen ik het op die manier zei en antwoordde: “Ja, dat is zo. Ik wil het jou ook wel leren alleen je leert beter met een ietsjes meer gevulde maag. Ik lachte vrolijk en we gingen lunchen. We hebben wat gepraat onder het eten en toen heeft hij me wat over mediteren uitgelegd en waarom hij en de rest van de groep het doen. Opeens begreep ik dat ik niet zomaar was uitgekozen, ook ik had de mogelijkheid ertoe anders zouden ze dit niet allemaal vertellen. Ik vroeg of dit klopte en hij knikte ter bevestiging, na het eten heb ik voor het eerst een mindmelt ervaren. Dit is letterlijk gedachteversmelting. Op laag niveau wordt het meestal massive gedaan, met een hand op een bepaalde manier op het gezicht zetten, net als Vulcans dat doen, hoewel dat meestal geen laag niveau meer is, maar Teal’c deed het loose, de versie zonder handen, die werd eigenlijk alleen door the maskeds gebruikt. Dit is namelijk voor de meeste wezens zeer zwaar tot onmogelijk. Het voelde vreemd aan, aan het begin raakte ik er in de war van maar al snel was het leuk, hij legde uit hoe ik het moest doen en door de mindmelt was alles veel duidelijker, na 5 minuten verbrak hij de verbinding en nu ging ik het zelf proberen. Het lukte, deels...