Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-06-05 17:30

[verhaal] Geen titel boek?

Geplaatst door de TopicStarter : 25-06-05 17:30

Ik weet niet hoe ik in deze situatie terecht ben gekomen, en ik weet ook niet hoe ik eruit kom. Ik ben Petra, 18 jaar oud. In twee jaar tijd heb ik ontzettend veel meegemaakt, en het merendeel ervan bestond uit tegenslagen. In die tijd heb ik veel in mijn dagboek geschreven. Daar ben ik mee begonnen op de dag toen mijn moeder overleed. Maar dat zul je allemaal zelf wel lezen.

27 januari, 2003

Lief Dagboek,

Ik schrijf je voor de eerste keer, terwijl je al een jaar of 3 in mijn kast ligt. Nooit heb ik de behoefte gehad om ook maar een woord neer te zetten op de ondertussen vergeelde blaadjes. Maar nu, op deze vreselijke dag, is dat het enige wat ik wil. Mijn leven leek zo mooi, zo geweldig en zo vlekkeloos. En dat was het, tot voor kort. Nooit ruzie met mijn ouders, alles was perfect. Ook over school had ik niets te klagen.
Maar toen moest een vreselijke gebeurtenis alles in de war gooien. Om 5 over half 10 was het, toen mijn vader het vertelde. Ik zat naar de radio te luisteren, mijn moeders lievelingsliedje werd gedraaid. Mijn vader kwam binnen, lijkbleek en ontzettend rode ogen. Ik schrok toen ik hem zag, en haastte me naar hem toe. Toen ik hem wilde knuffelen, bleef hij als versteend staan. ‘’Pap’’ zei ik, ‘’Pap, wat is er!’’ Ik zag dat hij wat wilde zeggen, maar hij kon het niet over zijn lippen krijgen. Toen hij even zat op de bank, kwam alles er met horten en stoten eruit. Zijn vrouw, mijn lieve moeder, ze was betrokken geraakt bij een auto-ongeluk. Een spookrijder, een verdomde spookrijder die een einde maakte aan het leven van mijn moeder! Ze was op slag dood. Misschien dat dat over een tijdje een troost voor me is, maar nu nog niet. De spookrijder zelf had niets. Dronken was hij, stomdronken. Hij vloog van de ene kant naar de andere kant van de weg, en toen raakte hij mijn moeder. Ze schoven naar vangrails, waar ze met een klap tot stilstand kwamen. Binnen 10 minuten stonden er ambulances, maar het was al te laat voor mijn moeder. Mijn geweldige, lieve en zorgzame moeder. Weg, verdwenen van de aardbodem, haar ziel in elk geval. Deze dag is in een roes voorbij gegaan. Morgen wordt haar kist gebracht, en zijzelf ook. Het zou te luguber zijn om haar in de kist te leggen zoals ze uit de auto werd gehaald, vertelde mijn vader. Ik zal je morgen weer schrijven.

-x- Petra

Je zult ongetwijfeld spelfouten tegenkomen, zou je zo lief willen zijn om me te corrigeren? Bedankt!

Laatst bijgewerkt door Katja op 26-06-05 13:55, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Op verzoek titel gewijzigd.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-06-05 18:25

Re: [Verhaal] Nog geen titel, dagboekvorm

Geplaatst door de TopicStarter : 25-06-05 18:25

28 januari, 2003

Lief dagboek,

Ik kan het niet geloven, en ik wil het niet geloven! Stiekem hoopte ik dat ik had gedroomd, dat ik wakker zou worden en mijn moeder een ontbijt stond te maken in de keuken. Ze zou me een vrolijke ‘Goedemorgen!’ toeroepen, en ik zou aan tafel schuiven om haar heerlijke ontbijt op te eten. Maar nee, zo mocht het niet zijn. Toen ik beneden kwam, zat mijn vader op de bank. Hij zag er ontzettend slecht uit, hij had de hele nacht niet geslapen. Hij zat maar voor zich uit te staren, en hij reageerde amper toen ik iets naar hem mompelde, dat op een ‘Goedemorgen’ leek. Dit was zo’n rotdag, alle familieleden waren er, en elke keer zat er weer iemand te huilen. Dit kan ik ze uiteraard niet kwalijk nemen, maar het maakt het allemaal een stuk moeilijker. We hebben veel gepraat, heel veel. En natuurlijk is ze vandaag thuis gekomen. Ze ligt opgebaard in de logeerkamer. Ik heb heel vaak bij haar gestaan, en heel lang. De eerste keer ben ik samen met mijn vader gegaan. Het was eng, doodeng! Vooral de eerste keer moest ik moeite doen om mijn moeder in dat levenloze lichaam te zien, maar hoe vaker ik bij haar kwam, hoe sneller ik haar ‘herkende’. Haar wangen zijn ingevallen, haar lippen dun en haar huidskleur is erg bleek. Er liggen tientallen bloemstukken in de logeerkamer, allemaal voor mijn lieve moeder. Het lijkt ook helemaal niet alsof ze slaapt, zoals ik zo vaak hoor van mensen die een overleden persoon hebben gezien. Het lijkt eerder een pop, maar een slapende persoon kan ik er echt niet in zien. Ik besef nog niet dat ze echt weg is, ook al heb ik haar zo vaak gezien vandaag. Het is gewoon onwerkelijk, en het is te plotseling gegaan. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, niet toen ze nog leefde. Ze heeft een mooie jurk aan, dit is haar lievelingsjurk. Morgen is de condoleance. Ik denk dat ik maar een flink stuk met de hond ga wandelen, net zoals vandaag. Vandaag heb ik vaak kleine stukjes gewandeld. Vooral door het bos, dat 5 minuten lopen van ons vandaan is. Daar hield mijn moeder ook zo van, wandelen met de hond in het bos. Meestal alleen, maar met anderen vond ze het ook geweldig. Alles, maar dan ook alles doet me aan mijn moeder denken, en alles laat me huilen. Dat is het enige wat ik heb gedaan vandaag, nadenken en huilen, terwijl ik met de hond liep of als ik bij mijn moeder stond. Ik zal morgen schrijven hoe de condoleance was.

-x- Petra

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-06-05 20:39

Re: [Verhaal] Nog geen titel, dagboekvorm

Geplaatst door de TopicStarter : 25-06-05 20:39

29 januari, 2003

Het is nu 10 voor 1 ’s nachts, en ik zit nog steeds te trillen en te huilen op mijn stoel. Het was vreselijk vandaag. Zoveel bekenden, zoveel mensen die met je meeleven, dat kun je je niet voorstellen. Mijn beste vriendin Lianne is ook gekomen, de lieverd. We zijn samen een wandeling gaan maken door het bos, omdat ik het niet meer had, en ik behoefte had aan afleiding. Nou, afleiding kun je het ook niet echt noemen. We hebben namelijk dik een uur gepraat over mijn moeder, terwijl we daar liepen. Toen we terugkwamen bij mijn huis was het al een stuk rustiger geworden, en ook mijn vriendin moest weg. Het was toen een uur of 5 ’s middags. De tijd kroop voorbij, ik vond het echt verschrikkelijk. Maar aan de andere kant, ’s avonds zou de kist worden gesloten door de broers en zussen van mijn moeder, mijn ooms en tantes dus. Ik zag zo verschrikkelijk op tegen dat moment, en het voelde zo raar, dat ik haar dan niet meer kon zien! Nog altijd voelt het heel onwerkelijk, en ik kan het nog steeds niet bevatten. Er spoken heel wat vragen door mijn hoofd; waarom mijn moeder? Waarom niet die spookrijder, die de schuldige was! Een woede die ik nog nooit eerder heb gevoeld komt steeds weer naar boven als ik daar aan denk. Die eikel die zich klem heeft gezopen, en het lef had om in een auto te stappen om op de snelweg te gaan rijden! Langzaam aan werd het avond, en we besloten dat het tijd werd om wat te gaan eten. Veel hebben we niet gegeten, ieder twee broodjes of zoiets. De hele familie van mijn moeders kant was er, de kant van mijn vader spreken we eigenlijk nooit. Mijn vader heeft ook de achternaam van mijn moeder, namelijk Groot. Ook al wisten ze dat het normaal gesproken andersom was, toch hebben ze voor de achternaam Groot gekozen.

Na het avondeten kwamen er nog enkele kennissen van mijn vader en moeder om te condoleren, en toen liep het langzaam leeg. Rond 9 uur was het, toen mijn tante voorzichtig zei dat het misschien tijd werd om de kist te sluiten. Het lichaam begon er steeds slechter uit te zien, en het werd ook steeds moeilijker om mijn moeder erin te zien. Ook (het klinkt misschien hard, maar het is wel zo) begon het lichtelijk te ruiken, dus het was geen goed idee om de kist open te laten. Mijn ooms, tantes en vader vertrokken naar de logeerkamer, om de kist te sluiten. Een tante bleef zitten, dit is de vrouw van de broer van mijn moeder, en kwam naast mij zitten. Ik begon heel erg te huilen en ik voelde me zo ontzettend machteloos, dat kun je je niet voorstellen. Mijn tante hing over me heen, en begon met me mee te huilen. Na een tijdje keek ik op, en zat iedereen plotseling weer in de kamer, met betraande ogen. Schokkend liep ik naar de logeerkamer, ik wilde zelf nog even kijken terwijl de kist was gesloten. Al die bloemen, je kon er amper meer staan! Het huilen begon meteen weer, en nu ik dit schrijf zit ik weer te huilen. Morgen is de begrafenis, en ik zie er vreselijk tegenop. Dat is echt het einde van het einde…

-x- Petra

**Geplaatst**: 25-06-05 20:50

Re: [Verhaal] Nog geen titel, dagboekvorm

Geplaatst: 25-06-05 20:50

mooi

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-06-05 21:25

Re: [Verhaal] Nog geen titel, dagboekvorm

Geplaatst door de TopicStarter : 25-06-05 21:25

Dankjewel! Lachen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-06-05 22:07

Re: [Verhaal] Nog geen titel, dagboekvorm

Geplaatst door de TopicStarter : 25-06-05 22:07

30 januari, 2003

Lief dagboek,

Ik weet niet hoe ik moet beginnen, want het valt bijna niet te beschrijven. De pijn in mijn hart, het verdriet, de woede en alle andere negatieve emoties dwarrelen door elkaar. Mijn hoofd zit vol met gedachtes, maar ik wordt er zelf geen wijs uit. Ik raak verstrikt met mezelf.

Ik was vanmorgen al vroeg wakker, degene die naar de begrafenis gingen kwamen ook al vroeg. Ik was zenuwachtig voor wat er ging komen en zenuwachtig voor het feit dat dit echt het einde zou worden. Rond 11 uur kwamen de begrafenisondernemers al, die de kist buiten neerzetten. Mijn ooms en tantes zouden de kist naar de kerk dragen. Dit is nog geen 300 meter van ons huis. Alle andere aanwezigen kregen een bloemstuk in hun handen, zodat deze ook in de kerk aankwamen. Terwijl er zoveel mensen stonden, waren er toch nog enkele bloemstukken over die niemand meer kon dragen. Deze hadden ze op de kist gezet. Het was mooi, ontzettend mooi. Die hele stoet, speciaal voor mijn moeder, terwijl de kerkklokken luidde. Het was een prachtig geheel, mijn ooms en tantes met de kist, en de andere nabestaanden met hun handen vol bloemstukken. Toen we stonden te wachten tot we zouden vertrekken stond ik al te huilen, en dat ben ik blijven doen.
Toen we in de kerk kwamen, begon de priester te praten. Het duurde voor mijn gevoel uren. Ook hadden twee nichtjes van mij een gedicht gemaakt, die ze voorlazen. Het was heel mooi, en echt iets voor mijn moeder. Maar toen kwam het moment, het moment waar ik zo voor had gevreesd. Opnieuw droegen mijn ooms en tantes de kist, dit keer naar de begraafplaats. Het gat, wat ik al eerder had gezien toen ik ging lopen en besloot om een kijkje te nemen, zag er nog angstaanjagender uit. Het voelde bedreigend om een of andere manier, ik weet het niet. De kist werd op planken neergezet, boven het gat. De priester hield nog even een verhaaltje, en toen moest de kist de grond in. Daar sta je dan, machteloos als je je voelt. Langzaam, heel langzaam lieten mijn ooms en tantes de kist in de grond zakken. Ik wilde het uitschreeuwen, ze mochten de kist niet dieper laten zakken, dit was al veel te diep! Maar het enige wat ik kon was als versteend toekijken.

Een ieder gooide een rode roos op de kist, daar was ze zo gek op. Toen iedereen even had staan kijken, snotterend en wel, zei een van de begrafenisondernemers dat in het café broodjes en koffie stond. Gefeliciteerd, dacht ik nog sarcastisch, maar toen iedereen vertrok, schuifelde ik er maar treurig achteraan. Je zult je wel afvragen waar mijn vader in dit alles blijft? Dat vraag ik me ook af, dagboek. Ik heb hem de afgelopen dagen heel weinig gesproken. Hij zit maar voor zich uit te staren, zonder een woord tegen me de zeggen. Ik zit liever alleen in mijn eigen kamer, dus veel heb ik niet met hem te maken, en daar heb ik nu ook geen behoefte aan. Sowieso heb ik geen behoefte aan contact met mensen nu, het enige wat ik doe is schrijven in jou, in mijn dagboek dus.

-x- Petra

Overigens zitten hier mijn eigen gevoelens en ervaringen in verwerkt. (overlijden van Opa)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-06-05 22:36

Re: [Verhaal] Nog geen titel, dagboekvorm

Geplaatst door de TopicStarter : 25-06-05 22:36

31 januari, 2003

Lief dagboek,

Ik blijf het zeggen, maar nog steeds is alles heel onwerkelijk. Vandaag is het vrijdag, maar ik ga nog niet naar school. Ik kan het nog niet, en ik denk volgende week ook nog niet. Ik ben alleen met mijn moeder bezig, en alles eromheen. Mijn familie is hier erg vaak. De rouwkaarten die we hebben gekregen staan op de kast. Ik heb ze vanmiddag geteld, het zijn er 74! Ongelofelijk dat er zoveel mensen aan je denken, dat er zoveel mensen zijn die de moeite nemen om je proberen te troosten, die de moeite nemen om een kaartje te sturen! Mijn vader ziet er erg slecht uit. In 5 dagen is hij ontzettend mager geworden, zijn hele hoofd is ingevallen. Hij denkt er ook niet meer aan om voor mij eten te maken, dus ik doe het nu voor hem. Ik probeer hem flink te laten eten, maar dat lijkt een onmogelijke opgave. Hij praat ook bijna niet. Ik maak me echt zorgen om hem, weet je dat. Een bleke huidskleur, het is die vrolijke vent niet meer. Dat kan ik ook wel begrijpen, maar ik vind het niet prettig. Ikzelf zit vooral op mijn kamer, ik maak gedichten en ik denk vooral veel na. Ik ga vaak naar de begraafplaats, zet de bloemetjes weer goed, en praat tegen mijn moeder. Ik heb een mooie portretfoto van mijn moeder laten vergroten die nu in mijn kamer hangt. Alles is in een roes voorbij gegaan. Ik besef het ook nog niet echt. Mijn vriendin belde me vandaag, maar ik heb haar verteld dat ik er nog niet echt behoefte aan heb. Dat begreep ze gelukkig wel.

Petra

**Geplaatst**: 26-06-05 09:14

Re: [Verhaal] Nog geen titel, dagboekvorm

Geplaatst: 26-06-05 09:14

Mooi verhaal, zit veel emotie in Lachen

Zeker verdergaan!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-06-05 09:45

Re: [Verhaal] Nog geen titel, dagboekvorm

Geplaatst door de TopicStarter : 26-06-05 09:45

Dankjewel

Al ben ik wel een beetje bang dat de emotie-sterkte (om het zo maar te noemen) gaat verslappen, dit heb ik nog zelf meegemaakt (al dan wel met mijn opa) maar waar ik verder over wil schrijven niet. Dus dat moet ik maar even in de gaten houden Tong uitsteken

**Geplaatst**: 26-06-05 10:19

Re: [Verhaal] Nog geen titel, dagboekvorm

Geplaatst: 26-06-05 10:19

Die eikel die zich klem heeft gezopen, en het lef had om in een auto te stappen om op de snelweg te gaan rijden! Langzaam aan werd het avond, en we besloten dat het tijd werd om wat te gaan eten.
Hier had je tussen 'rijden!' en 'Langzaam' een regel moeten overslaan, omdat het nu lijkt alsof die man langzaam aan avond werd?

En, iets waar ik me nog al vaak aan erger;

Een bleke huidskleur, het is die vrolijke vent niet meer.

Het is die vrolijke vent niet meer of hij is die vrolijke vent niet meer?

---------

Verder is het een erg mooi verhaal! Ga zo door!

**Geplaatst**: 26-06-05 10:20

Re: [Verhaal] Nog geen titel, dagboekvorm

Geplaatst: 26-06-05 10:20

Natasja91 schreef:
Dankjewel
Al ben ik wel een beetje bang dat de emotie-sterkte (om het zo maar te noemen) gaat verslappen, dit heb ik nog zelf meegemaakt (al dan wel met mijn opa) maar waar ik verder over wil schrijven niet. Dus dat moet ik maar even in de gaten houden

Als iemand is overleden, heb je in het begin ook hevig verdriet. Na een tijdje zakt dat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-06-05 10:31

Re: [Verhaal] Nog geen titel, dagboekvorm

Geplaatst door de TopicStarter : 26-06-05 10:31

Dankjewel!
Ik heb het aangepast, je hebt gelijk Lachen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-06-05 19:00

Re: [verhaal] Geen titel boek?

Geplaatst door de TopicStarter : 26-06-05 19:00

2 februari, 2003

Lief dagboek,

Ik heb je gisteren niet geschreven, ik had er geen behoefte aan. Ik was moe, verdrietig, en het enige wat ik wilde was slapen. Ik voel me zo raar, een grote leegte, maar die wordt weer gevuld met gedachtes. Een wirwar van gedachtes, ik word er geen wijs uit. Het doet me onvoorstelbaar veel pijn.
Morgen is het maandag, ik ga weer proberen om naar school te gaan. Ik heb afleiding nodig. Aangezien ik toch weer een keer naar school moet doe ik dat morgen maar. Ik zie er wel tegenop om weer door iedereen gecondoleerd te worden, dus ik hoop maar dat ik me een beetje in kan houden. Wel ben ik blij dat ik mijn vriendje Mark weer zie. Hij is geen enkele keer bij me geweest sinds mijn moeder is overleden, maar ik kan het wel begrijpen. Hij heeft namelijk een maandje geleden een kennis verloren, iemand waar hij heel dichtbij stond. Al heb ik ook nog niet echt behoefte gehad aan gezelschap hoor, maar toch. Ik heb ondertussen 2 weken wat met hem, nog niet echt lang. Hij is echt de ware, zo lief, zo begripvol! Helaas kan mijn moeder niet meer van hem genieten. Ik vraag me af waar ze nu is, hoe ze zich nu voelt en wat ze wil. Eigenlijk vraag ik me van alles af over haar. Het maakte me zo kwaad wat ik vanochtend hoorde! De spookrijder heeft 2 jaar celstraf gekregen, 2 jaar! Het is toch te gek voor woorden dat een moordenaar nota bene maar 2 jaar krijgt! Het was ook weer op het nieuws, ze lieten de beelden van het ongeluk zien. Ik hield het niet meer, ik werd totaal hysterisch van die beelden. Ik ben in mijn trainingspak geschoten en ben een flink stuk gaan hardlopen. Het zou me niets verbazen als ik een behoorlijk persoonlijk record heb gelopen. Ik ga nu wat proberen te slapen, ik ben zenuwachtig voor morgen

Petra

Beetje slap stukje naar mijn mening

**Geplaatst**: 26-06-05 21:53

Re: [verhaal] Geen titel boek?

Geplaatst: 26-06-05 21:53

er mag iets meer beeldspraak in voorkomen
Zoals: Ik had het gevoel alsof ik door de grand canion was gelopen zonder voeten... ik voel me zo klote dat ik nu maar mn best ga doen om te slapen...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-05 06:10

Re: [verhaal] Geen titel boek?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-05 06:10

Oke, dankjewel voor de tip!
Ik zal het hier en daar wat aanpassen, dan plaats ik het hele verhaal + een nieuw stukje wel opnieuw, kijken of het dan beter is

Bedankt!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-05 08:41

Re: [verhaal] Geen titel boek?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-05 08:41

Het is lastig om het te veranderen terwijl het al ''klaar'' is zeg maar, ik verwerk je tip in de volgende stukjes

**Geplaatst**: 27-06-05 10:05

Re: [verhaal] Geen titel boek?

Geplaatst: 27-06-05 10:05

Ik wilde net zeggen; verander maar niets aan deze stukjes.
Zolang je maar niet té veel ga doen in de stukjes die volgen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-05 14:50

Re: [verhaal] Geen titel boek?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-05 14:50

Haha nee, gewoon af en toe ''beeldspraak''

Was redelijk tevreden, dus ga sowieso niet al te veel veranderen

Overigens heb ik nu repetitieweek, zal dus weinig tot niets plaatsen.
Maar daarna dubbel zoveel!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-05 17:39

Re: [verhaal] Geen titel boek?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-05 17:39

3 februari, 2003

Lief dagboek,

Deze dag is precies zoals ik het had verwacht, maar dan 10 keer zo erg. Iedereen die ik ook maar een beetje kende kwam naar me toe om me te condoleren. Hartstikke lief bedoeld, maar ik werd er alleen maar verdrietiger van. Ik heb het ook geen een keer droog gehouden als iemand naar me toe kwam. Toen ik mijn vriendje in de pauze zag
dook ik gelijk in zijn armen, en zo ben ik een hele tijd huilend blijven staan. Toen ik opkeek zag ik dat er bij Mark ook een traan over zijn wang rolde. Ik veegde hem zachtjes weg en hij sloot mij weer in zijn armen. Pas toen de bel ging lieten we elkaar weer los. Met betraande ogen nam ik plaats in de les Engels. Mijn leraar kwam bezorgd
naar me toe, en vroeg hoe het was. Wat verwacht je nou, als de moeder van iemand is overleden? Het zal best aardig bedoelt zijn, maar ik kon er gewoon niet tegen. Toen ik hem had gezegd dat het niet ging, liep hij weer weg. De rest van de dag heb ik zitten
huilen, en als ik niet huilde zat ik ook niet op te letten.
Nog nooit ben ik zo snel naar huis gefietst, het leek alsof ik een wereldrecord probeerde te halen. Alles kwam eruit, woede en verdriet, maar ook jaloezie op klasgenoten die nog wel gewoon van hun moeder konden genieten. Ik voelde me opgelucht toen ik thuis
kwam, maar dat werd al snel weer verdreven door de sombere gevoelens. Eigenlijk hoor ik nu een proefwerk Geschiedenis te leren, maar ik kan me niet concentreren. Ik ben ook weer naar de begraafplaats geweest, ik heb er dik een half uur gezeten. Binnenkort moeten we de grafsteen uitzoeken, nu staat er alleen een kruisje van de kerk met mijn moeders naam erop. De kist was wit, dus ik denk dat de grafsteen ook wit zal worden. Het lijkt wel alsof we het wisten, maar een week geleden ongeveer hebben we het nog over de dood gehad. Toen vertelde mijn moeder dat ze sowieso begraven wilde worden, het liefst in een witte kist. Morgen zal ik je denk ik niet schrijven, we hebben een lange dag op school en we krijgen bezoek van mijn tante.

Petra

**Geplaatst**: 27-06-05 17:48

Re: [verhaal] Geen titel boek?

Geplaatst: 27-06-05 17:48

Je gaat wel erg snel? Beschrijf meer details! Hoe ziet Mark er uit? Je kunt vertellen dat ze even met haar hand door zijn zwarte, warrige haar ging en dat soort dingen. Snap je t?

Verder; ga zo door!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-05 17:57

Re: [verhaal] Geen titel boek?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-05 17:57

Nu je het zegt

Dankjewel

Zo beter?

3 februari, 2003

Lief dagboek,

Deze dag is precies zoals ik het had verwacht, maar dan 10 keer zo erg. Iedereen die ik
ook maar een beetje kende kwam naar me toe om me te condoleren. Hartstikke lief
bedoeld, maar ik werd er alleen maar verdrietiger van. Ik heb het ook geen een keer
droog gehouden als iemand naar me toe kwam. Toen ik mijn vriendje in de pauze zag
dook ik gelijk in zijn armen en zo ben ik een hele tijd huilend blijven staan. Toen ik
op keek zag ik dat er bij Mark ook een traan over zijn wang rolde. Ik veegde zachtjes zijn mooie, zachte wangetje droog, gaf hem een aai over zijn blonde, platte haar en hij sloot mij weer in zijn armen. Pas toen de bel ging lieten we elkaar weer los.

Langzaam liep ik de trap op, om naar de les te gaan. Met betraande ogen nam ik plaats in de les Engels. Mijn leraar kwam bezorgd naar me toe en vroeg hoe het was. Wat verwacht je nou, als de moeder van iemand is overleden? Het zal best aardig bedoeld zijn, maar ik kon er gewoon niet tegen. Toen ik hem had gezegd dat het niet ging, liep hij weer weg. Verdrietig pakte ik mijn boeken, terwijl Lianne naast me kwam zitten. Ze probeerde me tevergeefs te troosten. De rest van de dag heb ik zitten huilen, maar als ik niet huilde zat ik ook niet op te letten. Toen de bel na het laatste uur eindelijk was gegaan, ben ik snel naar mijn kluisje gelopen om de ergste drukte te ontwijken.
Nog nooit ben ik zo snel naar huis gefietst, het leek alsof ik een wereldrecord probeerde
te halen. Alles kwam eruit, woede en verdriet, maar ook jaloezie op klasgenoten die nog
wel gewoon van hun moeder konden genieten. Ik voelde me opgelucht toen ik thuis
kwam, maar dat werd al snel weer verdreven door de sombere gevoelens. Ik heb het avondeten voor mijn vader en mij gemaakt en eigenlijk hoor ik nu een proefwerk Geschiedenis te leren, maar ik kan me niet concentreren. Ik ben ook weer naar de begraafplaats geweest, ik heb er dik een half uur gezeten. Binnenkort moeten we de grafsteen uitzoeken, nu staat er alleen een kruisje van de kerk met mijn moeders naam erop. De kist was wit, dus ik denk dat de grafsteen ook wit zal worden. Het lijkt wel alsof we het wisten, maar een week geleden ongeveer hebben we het nog over de dood gehad. Toen vertelde mijn moeder dat ze sowieso begraven wilde worden, het liefst in een witte kist. Morgen zal ik je denk ik niet schrijven, we hebben een lange dag op school en we krijgen bezoek van mijn tante.

Petra

Laatst bijgewerkt door Chocopasta op 27-06-05 18:16, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 27-06-05 18:03

Re: [verhaal] Geen titel boek?

Geplaatst: 27-06-05 18:03

Getallen uitschrijven staat trouwens ook netter en een komma
voor "en" mag ook niet (in het Engels trouwens wel).

Het zal best aardig bedoelt zijn, >> Het zal best aardig bedoeld
Bedoeld is hier een voltooid deelweerd (er staat een vorm van hebben, zijn, worden in)

Pas toen de bel ging lieten we elkaar weer los. Langzaam liep ik de trap op, om naar de les te gaan
Volgens mij moet je bij "langzaam" beginnen met een nieuwe alinea.

En nu moet ik eten

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-05 18:06

Re: [verhaal] Geen titel boek?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-05 18:06

Kun je geen maaltijd overslaan voor mij dan?

Echt heel erg bedankt, ik pas het even aan

*edit* heb het opnieuw aangepast in de laatste post!

**Geplaatst**: 27-06-05 20:51

Re: [verhaal] Geen titel boek?

Geplaatst: 27-06-05 20:51

Ach, ik wil best een maaltijd overslaan, maar mn moeder zal het wel niet zo een goed idee vinden dan

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-06-05 08:24

Re: [verhaal] Geen titel boek?

Geplaatst door de TopicStarter : 28-06-05 08:24

Hahahahah

ps: leuk onderschrift