Bokt.nl

Citaat:

proloog

Volgende, “Rachel” zei mijn moeder om me uit mijn diepe gedachte te wekken. Ik schrok wakker, en stond op van mijn stoel. En liep naar de man die in de deuropening stond. “Hallo Rachel” zei hij op een lieve neppe stem. “Hoi” zei ik met een boze stem terug. Ik was het hier nog steeds niet mee eens dat ik hier heen moest. Hij stak zijn hand naar me uit. “Ik ben de psychiater hier, dokter more”. Kom maar mee, toen we in een zwak verlichte kamer kwamen. Wees hij naar een stoel, “Ga maar zitten. Ik ging zitten, en hij ging tegen over me zitten. “Nou vertel me maar wat je is overkomen meid. Ik zuchtte, dit is de zoveelste keer dat ik het verhaal moest vertellen. “Ik bedoel daarmee, dat je alles vertelt. Elke gedachte, elk gevoel”. Ik keek naar de verlangend naar de deur, de man begon te lachen. “Meis ik snap dat je dit liever niet wilt doen. Maar je gaat je echt niet beter voelen als je nu weer weg gaat”. Ik keek hem ongelovig aan, alsof hij daar iets van af wist. Ik deed mijn mond open, en begon te vertellen. Alles, van het begin tot het eind.

1. Het begin
Ik kreeg een brief van school, de brief waar ik zo lang op had gewacht. Ze hadden een wedstrijd gehouden op onze school, de winnaar mocht 4 weken naar Afrika. Alles op kosten van onze school uiteraard. Mijn moeder maakte de brief voor me open omdat ik niet durfde. Het was even stil, ik wist 99 % zeker dat ik niet naar Afrika ging, omdat me moeder het niet gelijk uitgilde. Ze wist hoe graag ik naar Afrika wou, “Rachel” fluisterde ze, “ja”? fluisterde ik terug. “JE GAAT NAAR AFRIKA” schreeuwde ze. Ik was nog nooit zo blij geweest. Ik kreeg van al mijn familie en vrienden cadeautjes, zoals zakmessen, voedsel pakketten. Ik vond het lachwekkend dat ik ze kreeg, maar achteraf heb ik er veel aan gehad.

Citaat:

. Ik kreeg van de organisatie boeken over de klimaten, en alle gevaarlijke dieren. Die in Afrika leven, ik vond het stom vervelend. Ik bleef echt wel uit de buurt van gevaarlijke beesten, maar ik zou een test moeten af nemen, om te kijken of ik het boek goed had geleerd. Leren was een makkie voor mij, ik had alle slangenbeten over gekeken, en die kreeg ik ook allemaal op de test. Ik moest elk diersoort kennen die ik tegen kwam. Van de meeuwen tot de leeuwen, en daarbij alle rassen. De missie was, kinderen en volwassen helpen huizen bouwen, en als iemand ziek was. Die gene verzorgen tot het beter gaat. Ik had er ontzettent veel zin in. Op de dag dat we weg gingen, werd er gehuild, gelachen en geknuffeld. Mijn moeder vond het helemaal niks opeens meer dat ik weg ging. Als ik niet beter wist, had ik gedacht dat ze me het zo verboden om nog weg te gaan. Ik stapte het vliegtuig in, maar opeens twijfelde ik. Het zou wel eng zijn. Zo helemaal alleen, met tientallen onbekenden. Uit verschillende landen. Toch stapte ik in, een vergissing. Oh ja, een grote vergissing. Maar ik zit er niet over in. Ik heb hier van geleerd vind ik”. Dokter More knikte, hij schreef iets op een blaadje. “Vertel verder meisje”. Ik zuchtte nog een keer en begon verder te vertellen. “Na een langdurige vlucht kwamen we eindelijk aan. Ik zal u wat meer vertellen over waar we allemaal heen zouden gaan. We gingen naar Zuid-Afrika. Eerst gingen we naar Kaapstad, en daarna de rest van Zuid-Afrika. We moesten de kinderen helpen die in krottenwijken leefden, en we zouden naar natuurreservaten gaan. En overal moesten we verslagen van schrijven, voor als we weer in Nederland gingen. Het doel is, overtuigen van mensen hoe de toestand van de mensen is in Afrika. Toen we aankwamen zag ik gelijk hoe erg het daar was, mensen die op straat lagen. Kippen en geiten die op de weg lopen, het was verschrikkelijk om te zien. Maar ik was blij dat ik er was, het geeft een goed gevoel om mensen te helpen vind ik. En deze mensen hadden het verdiend dat ze geholpen werden, toen we aan kwamen, moesten we gelijk aan de slag. We moesten drinken uit delen, voor de mensen op straat. Het was leuk om te zien, ze waren ons zeer dankbaar. Toen kwamen we bij ons Hotel aan, het was een mooi, schoon hotel. Niet zoals ik had verwacht, mijn moeder waarschuwde me dat het wel es heel smerig kon zijn. Maar integendeel, het was er heerlijk. We werden daar helemaal in de watten gelegd, door het personeel. De volgende dagen waren erg spectaculair. Maar ik denk dat ik nu verder moet gaan vertellen waarom ik hier zit”? Zei ik vragend dokter More. “Ja, ga maar verder op dat onderwerp”. Ik nam een slokje water, ik kreeg een beetje droge keel van al dat gepraat. “Nou, we kwamen aan op het reservaat Itala. Het was er prachtig, een beetje angstaanjagend dat wel. De bomen stonden dicht op elkaar, en er leven veel gevaarlijke dieren, zoals slangen, leeuwen, panters, luipaarden en neushoorns. Natuurlijk nog veel meer, maar dit zijn de dieren die ik ook echt op gezien.

Citaat:

Nou ik zal verder vertellen, het plan was dat we daar heen gingen met de bus. En we zouden in tenten daar geen slapen. Het was er hartstikke leuk! Mooie dieren gezien, planten onderzocht. Van alles konden we er doen, ik heb nog van afstand een giraffe gezien. Het was perfect, tot de nacht kwam. Het begon ’s avonds een beetje te sputteren, en een half uur kwamen er druppel uit de lucht vallen zo groot als golfballen. Toen het ook nog begon te onweren, werd het ons te veel. Iedereen raakte in paniek, we wisten niet wat we moesten doen. Ik vertelde de rest dat we niet onder bomen moesten schuilen, maar dat was onmogelijk omdat er alleen maat bomen waren. De regen werd minder, maar het onweer ging door. Toen gebeurde iets verschrikkelijks, vlak boven ons sloeg een bliksem in een boom. Er was opeens overal vuur. En er schreeuwde iemand heel hard “Rennen”! Ik rende een kant op, en lette niet waar ik heen renden. Ik heb geloof ik wel een uur gerent, toen zag ik het vuur niet meer. Ze hadden het geblust, ik was opgelucht. En wou terug lopen, maar ik was zo moe geworden van het rennen en de stress, dat ik eerst even moest gaan zitten. Toen ik ging zitten viel ik gelijk in slaap. Toen ik wakker werd, wist ik even niet waar ik was. Toen ik me realiseerde dat ik nog steeds alleen was, stond ik op. ‘Waar moest ik heen’? Ik durfde het niet tegen mezelf toe te geven, dat ik niet wist welke kant ik op moest. Ik hoorde iemand gillen. Ik haalde mezelf over hem te kijken, wie en wat het was. Ik kwam een jongen tegen die ik eerder had gezien. Hij zat bij mij in de groep! Ik was ervan overtuigt dat hij de weg wist. ‘Hallo’? zei ik. ‘Hoi’ zei hij verbaast. ‘Weet jij hoe we terug naar het kamp moeten gaan’? oliebol, dacht ik hardop. En schudde nee. “Gilde jij net”?