Geplaatst 
Na veel gepuzzel ben ik uiteindelijk gestopt met het schrijven van het Orlando Fanfic, ook al waren daar al meer dan 150 topic pagina's, en ongeveer 50 in het verhaal.
Nou zat ik eergisteren 's avonds een beetje te lezen en ineens ging ik achter mijn computer zitten en begon ik te typen. Heel raar; het ging zo makkelijk en ik hoefde niet na te denken.
Ik wilde het iig even met jullie delen. Mijn mening is zelf dat het toch mijn sterkste stuk is tot nu toe.
Shanna16 schreef:
Ooit
Twijfelend vraag ik mezelf af wie ik ben, wat ik wil. Maar hoe kan ik dit weten als ik geen keuze kan maken? Sinds vorig jaar achtervolgt deze vraag mij. Wie ben ik en wat wil ik? Het eerste gedeelte is opgelost. Door het vinden van een inmiddels zeer goede vriendin heb ik mezelf teruggevonden en weet ik wie ik ben. Al mijn spoken uit het verleden zijn opgelost en zullen me niet langer achtervolgen. Afgezien daarvan zit ik nog meer met mezelf in de knoop dan voordat ik haar ontmoette. Toen was het mijn verleden, nu is het mijn toekomst. Wat wil ik? Ik staar naar een foto en verdrink in haar ogen. Hoort dit wel zo te zijn? Twijfelend kijk ik om me heen. Waarom ziet mijn kamer er niet net zo uit als andere meisjes van mijn leeftijd? Met Orlando Bloom, Brad Pitt of Johnny Depp? Waarom heb ik geen posters van mannelijke modellen, die eruit zien om op te eten en met een sexy blik door je kamer kijken? Wanhopig plof ik neer op mijn bed en schiet overeind. Ik móet haar zien!
Ik bel niet, maar stap in mijn auto en rijd minstens 200 kilometer naar het noorden, misschien nog wel meer. Waarom woont ze zover weg? Onderweg blijf ik twijfelen, niet wetend wat ik moet zeggen als ik aankom. Ik zoek naar de juiste weg, zowel om bij haar te komen als om de uitgang te vinden uit deze gedachtes. Ik wil normaal zijn, net als iedereen. Een leuke, gezellige vriend om mee op de bank te hangen voor de tv. Ik wil niet eeuwig lopen denken of ik liever een vriendin of een vriend heb, ik wil gewoon normaal zijn! Hoe komt het dat ik weet dat het anders is bij mij? Zuchtend haal ik mijn hand door mijn haar. Mijn hart klopt in mijn keel als ik de oprijlaan nader. Ik sla af en mijn lichaam begint te trillen. Wat als ze niet thuis is? Ze is wél thuis, schiet het door mijn gedachten. Vorige week vertelde ze het nog, een fotosessie door een kennis bij haar thuis. Ik kerm van onnadenkendheid. Wat moet ik met al die vreemde lui erbij? Ik sta vast voor banketstaaf, denk ik nog. Ik raap mijn moed bij elkaar en stap uit de auto als ik deze geparkeerd heb. Twijfelend loop ik om haar huis. Dan zie ik haar, liggend op de sofa voor de camera. Ik nader de fotograaf die iets uitlegt. Ik zie de blik in haar ogen als ze me ziet. De fotograaf gilt gelijk: “Ja, dát is het! Wie of wat het ook is die je zo laat kijken, verander het niet!” Dan schiet hij foto’s achter elkaar door. Ik denk na over de uitspraak van de fotograaf. Hoopvol springt mijn hart op. Zou het…? Ik blijf staan waar ik sta en staar haar aan. Uiteindelijk roept de fotograaf dat het genoeg is. Hij geeft haar een hand, zijn kaartje en hij draait zich om. Plots staat hij stil. Nadenkend kijkt hij mij aan. “Hoe lang sta je hier al?” Ik draai me om en glimlach naar hem. “Veel te kort, ik had het al maanden eerder moeten doen,” knipoog ik. Verbijstert loopt de fotograaf weg.
Ik draai me om en kijk naar haar. Wat een schoonheid is ze ook. Niet doen, waarschuwt mijn verstand me. Draai je om en ga weg! Langzaam staat ze op. Geen hallo, of een vragende blik waarom ik hier ben. “Ik ga het bos in,” en ze draait zich om. Ik wist het, had erop gerekend. Ze zadelt haar paard en rijdt weg, ik hardlopend erachter aan. Een goed excuus om wat aan mijn conditie te doen. We slingeren door paadjes, af en toe stopt ze zodat ik haar kan inhalen. Ik ben buiten adem en het zweet loopt van me af. “We zijn er bijna,” glimlacht ze bemoedigend. Nog steeds geen vragen, geen verwijten. Ze weet het. Twijfelend schud ik mijn hoofd weer. Zij weet het, maar ík niet! Ik kom aan de bosrand en zie hoe donker de lucht is geworden. “Ga maar snel, dan ben je voor de regen thuis,” adviseer ik. Ze knikt en stormt weg. In een rustig tempo ga ik door. De hemel breekt open en binnen de kortste keren ben ik nog natter dan ik al was. Haastig doet ze de deur open als ik bijna bij haar huis ben. “Ik ben kapot,” kerm ik. “Niks mis mee,” pest ze me. “Ach jij!” werp ik tegen. Fel draait ze zich om. “Wat, ach ik?” Ik ontwijk haar blik. “Niks, laat maar.” Peinzend kijkt ze me aan en mijn blik boort zich verder de grond in. “Ik weet waarom je hier bent,” klikt het opeens zacht naast me. Langzaam richt ik mijn blik op haar. Haar ogen lijken door me heen te kijken, haar blik klampt zich vast in de mijne. Er is geen ontsnapping meer mogelijk. Ik moet het vertellen en dat weet ik. Mijn lichaam lijkt te zweven, maar mijn hart zit in mijn keel. De grond glijdt bijna onder me weg, zo slap voel ik me. Wat doet ze toch met me? Waarom zij? Ik weet het niet. Zeg het dan, denk ik bij mezelf. Maar ik durf het niet. Ik wil me omdraaien en weglopen, maar mijn voeten gehoorzamen niet. “Als je toch al weet waarom ik hier ben, dan kan ik ook wel weggaan,” zeg ik hees. Mijn voeten voelen als beton, mijn benen als lood en ik kom met moeite van mijn plaats af. Mijn hand reikt naar de deurknop. “Nee,” zegt ze zachtjes. Ik stop niet. “Nee!” zegt ze feller. Ik open de deur. “NEE!” gilt ze. Ze gooit de deur dicht en doet het slot erop. Langzaam draai ik me om. Weer die ogen. “Je gaat niet weg,” vervolgt ze zachtjes. Ik staar haar aan en kan niks uitbrengen. Minuten gaan voorbij, maar er gebeurt niks. Alleen mijn lichaam weigert steeds meer om te luisteren naar mijn hersenen. Ik zie haar ogen, haar volle lippen en haar donkerrode haar. Ik droom weg in haar ogen, als een bootje die zachtjes meedeint in de zee. “Je komt hier niet voor niks,” besluit ze dan. Tranen springen in mijn ogen. “Jawel, het was een gekke gedachte en er klopt toch niks van,” breng ik moeizaam uit. Een brok in mijn keel maakt het slikken moeilijk. Waarom heb ik dit gedaan? Zij voelt niet wat ik voor haar voel en dadelijk maak ik onze vriendschap kapot. Ik wend mijn blik af en draai me opnieuw om naar de deur. “Niet waar.” Deze simpele maar betekenisvolle woorden dringen amper tot me door. Ze grijpt mijn arm en trekt me ruw terug. Haar gezicht is dichtbij de mijne. “Niet waar,” fluistert ze. Mijn adem raspt en mijn keel is kurkdroog. Snel drukt ze haar lippen op de mijne. Mijn adem stokt en mijn hart vergeet te kloppen. Ik sta stil en laat het over me heen komen. Ik voel alleen maar. Haar zachte lippen dwingend op de mijne. Ik geef me over aan mijn gevoelens en beantwoord haar zoen. De tijd staat stil, seconden gaan voorbij, minuten lijken uren. Langzaam laten we elkaar los. De emoties die ik voel zijn niet te beschrijven. Ik zie haar felgroene ogen en knipper even.
Langzaam onderscheid ik een aantal voorwerpen uit het donker. Ik word me bewust van mijn omgeving. oliebol, denk ik. Het was een droom! oliebol? Waarom oliebol? Ik schaam me voor mijn gedachte. Wat wil die droom mij vertellen? Zou ik…? Welnee, houd ik mezelf voor. Dat kan niet! Nee, dat kan niet. Zo goed ken ik mezelf wel. Ik word rustiger. De volgende vraag die tot me doordringt is: Moet ik het haar vertellen? Ik weet het niet. Daarom zit ik nu achter mijn bureau dit te typen. Misschien leest ze het ooit. Misschien heb ik nooit het lef om het te sturen. Misschien…Ooit.
Ik vind hem zelf toch wel erg apart geworden
*Edit*
Stomme boktcensuur... nouja Oliebol is dus S.hit
. Hij is leuk.
