Waaah 
Bedankt allemaal!
-------------------------------------
Stampend liep ze weg, ze hoorde Frank nog een zachte ‘sorry’ uitbrengen, maar het kon haar niet schelen. Hoe durfde hij!
Gelijk had ze geen zin meer in haar huiswerk. “Ik zeg wel dat ik geen tijd had,”zuchtte ze en ruimde haar spullen op. Op eens herinnerde ze zich de blik van Frank’s ogen. Zo vol met woede, zo vastberaden. Ze werd er bang van, nu; terwijl ze op het moment zelf alleen maar boos op hem was.
De telefoon ging. “Ik neem hem wel!”riep ze naar beneden en ze liep de slaapkamer van haar ouders binnen, waar ook een telefoon stond. “Met Nicole Verstee.” “Met Jarno!” “Hoi lieverd! Gaan we nog wat doen vanavond?” Nicole’s humeur was meteen een stuk beter. “Ja, daar belde ik voor. Ik kan niet, ik hoorde net van Pete dat we een voetbalwedstrijd hebben.” “O…,”zei ze. “Anders kom je kijken?”vroeg Jarno. “Eh, nee. Ik heb nog veel huiswerk. Tot morgen op school dan…”zei ze teleurgesteld. Ze had zich er echt op verheugd. Zij en Jarno hadden nu al weer twee maanden en ze was helemaal weg van hem. Helaas had Jarno een nogal druk leven. Hij deed aan voetbal, hij zwom, hij had nog drie goede vrienden waar hij ook vaak was. Zij daarentegen deed niet aan een sport. Ze had wel genoeg vrienden, maar die woonde allemaal een half uurtje fietsen van haar vandaan. Meestal bleef ze op school nog één of twee uurtjes met ze kletsen, of ze gingen de stad in, maar dat was het dan ook. Ze voelde zich ineens heel eenzaam. Plots voelde ze een duw tegen haar been; het was haar kat die tegen haar been aan kopjes gaf. “Precies, ik heb altijd jou nog. Wil je wat eten Tom?”
Rond zes uur kwamen haar ouders thuis. “Waar waren jullie?”vroeg Nicole meteen. “O, je vader en ik gingen even de stad in. Ik had een nieuwe jurk nodig en je vader een zomerjas.” “Kun je voortaan niet een briefje neerleggen? Dan weet ik waar jullie zijn!” “Frank wist het,”zei haar vader. “Ja, dan moet hij het wel willen vertellen.” Ze keek naar Frank of hij reageerde, maar die had zijn koptelefoon op en dan hoorde hij nooit wat. Haar ouders keken elkaar aan en zuchtte. Daarna ging haar vader naar de kamer om de krant te lezen en haar moeder begon met koken. “Wil je helpen Nicole?”vroeg haar moeder. “Ja, wat moet ik doen?” “Snijd het vl…Wát is er met jouw lip gebeurd?” Haar moeder liet van schrik haar mes vallen. Dom, vergeten! dacht Nicole. “O… I-ik ben met mijn lip tegen mijn fietsstuur gekomen. Domme fout,”verzon ze snel. “Oké… Ik schrok al. Snijd het vlees maar.”
Na het eten ging Frank naar een vriend van hem. “Zo! Ik kan ook eens op de computer,”zei Nicole half tegen zichzelf, half tegen haar moeder. “Ach; je weet hoe Frank is, als hij een nieuw spel heeft dan moet hij die eerst helemaal doorkrijgen. Dat is dan het enige wat hem nog interesseert.” Ja, maar dan hoeft ‘ie zijn eigen zusje nog niet te slaan, dacht Nicole.
Ze meldde zich aan bij MSN. Dinja begon meteen een gesprek.
Dinja zegt:
Hee Nicole! Is Jarno daar ook?
Nicole, Jarno zegt:
Haha, nee. Dat is nog van de vorige keer. Hoe is het?
Dinja zegt:
Gaat wel goed. Murat heeft het vanmiddag uitgemaakt.
Nicole, Jarno zegt:
Jemig. Zo maar? Jullie hadden toch al heel lang?
Dinja zegt:
Klopt; 6 maanden. Maar hoe is het met jou?
Nicole, Jarno zegt:
Prima. Alleen wiskunde hè, ik snap er niets van.
Dinja zegt:
Haha, wie wel!
Ondertussen opende ze het internet, ze wilde informatie over mishandeling. Ook al had Frank er spijt van, het spookte heel de tijd door Nicole’s hoofd. Waarom deed hij dat? Had ze het tegen haar ouders moeten zeggen? Of stelde ze zich aan? Misschien kon ze het wel tegen Dinja zeggen. Ze opende het gesprek, helaas; Dinja was al offline.
Nicole sloot ook af. Het was de hoogste tijd. “Pap, mam? Ik ga naar bed.” “Slaap lekker!” “Ja, jullie ook.”