Zo voorzichtig mogelijk
baan ik me een weg
door de ondoordringbare massa
van spelende kinderen
van werkende mensen
van klagende bejaarden.
Bang om gezien te worden
te erg op mijn hoede
waardoor het opviel
dat ik te veel rondkeek
te veel zocht naar een masker
te veel vreesde om iets dat ik niet ken.
Helemaal alleen
zo was ik het gewoon.
Ik zal er nooit aan wennen
niet meer eenzaam te zijn.
Ik zal altijd schrik hebben
van iedereen om me heen.
Het ging niet meer.
Ik kon me niet meer verbergen.
Ik moest ooit uit mijn schuilplaats komen.
Kon ik nog maar even genieten
van mijn eigen eenzaamheid
dan zou ik nu niet zo alleen zijn.
wat vinden jullie hiervan?
tips zijn welkom!