Bokt.nl

Citaat:

1.

Dinsdag middag. De zon verwarmt de daken van de huizen, die zij aan zij langs de weg gebouwd zijn. Het is een rustige dag en iedereen lijkt vrolijk te zijn. Behalve op nummer 33.

‘En laat ik je voorlopig niet meer zien!’ De deur wordt met een klap dichtgesmeten en even lijkt het of hij uit de scharnieren valt. Na een tijdje hangt hij echt weer stil en lijkt het of hij nooit in beweging gebracht is. De stilte is weer terug, nu vergezeld door een klein meisje van een jaar of twaalf. Haar bruine haren vallen stijl langs haar gezicht naar beneden, wat ingevallen en wit is. Haar ogen staren star voor zich uit, in de richting van de dichte deur. Even lijkt het of ze terug wil lopen, dan keert ze zich om en sloft in de richting van de gracht.
Haar naam is Frieda. Samen met haar broer en vader woont ze in het kleine maar gezellige huisje aan de Herengracht. Althans, ooit was het gezellig. Toen haar moeder nog leefde, kwamen er elke dag bloemen in huis en leek het net of de zon ook binnen scheen. Maar nu is alles anders.

Citaat:

2.

Glimlachend loopt Frieda door het hoge gras, op zoek naar madeliefjes. Na een tijdje staat ze stil, zakt door haar knieën en plukt behendig de kleine witte bloemetjes. Zorgvuldig, zodat het steeltje lang genoeg is om er een krans van te maken. Als ze er genoeg heeft komt ze weer overeind, keert zich om en loopt weer terug naar de tuintafel. Haar moeder is bezig met het doppen van de boontjes en kijkt geamuseerd op. ‘Dat zijn er wel genoeg zeg. Kan je er voor mij ook niet één maken?’ Ijverig beweegt Frieda haar hoofd op en neer en met haar tong een klein stukje uit haar mond, begint ze de madeliefdjes tot een krans te rijgen. Ook haar moeder gaat weer verder met waar ze mee bezig was en een broererige stilte vult de lucht om hen heen.
Het is vakantie en de meeste mensen uit de wijk hebben hun heil gezocht in de warme landen in het zuiden van Europa. Frieda en haar familie zijn dit jaar thuis gebleven, maar Frieda maakt het weinig uit. Vriendinnetjes om mee te spelen heeft ze echter niet veel hier in de buurt. Op school wel, maar de school is ver weg. Haar vader heeft net zo lang gezocht, tot hij een ‘goede’ school voor haar gevonden had. Dat deze vijf kilometer verderop ligt, lijkt hem niks uit te maken.

Sammm schreef:

In hfst 1 is haar moeder dood en in 2 leeft ze weer? Of vergis ik me nu.

Citaat:

Elke dag gaat Frieda trouw met de bus naar school; alleen. Haar broer die twee jaar ouder is gaat naar een school dichter in de buurt. Deze school is duurder en beter, vandaar dat Frieda er niet naar toe mag.
Sinds ze het zich kan herinneren, heeft haar vader haar broer altijd voorgetrokken. Haar moeder’s mening telt niet mee en haar vader maakt alle beslissingen. Één keer is Frieda’s moeder tegen haar man in gegaan. Éen keer teveel. Toen had je de poppen aan het dansen. Frieda's vader sloeg door, dreigde dat hij ze beide uit huis zou zetten. Hij heeft ze geslagen en bedreigd met een honkbalknuppel. Later wist hij er niets meer van, want hij was weer eens dronken geweest. Frieda’s moeder is het echter nooit vergeten. Sinsds die dag houdt ze haar mening voor zich en probeert er het beste van te maken. Dat lukt haar goed, verbazend goed. Hoe ze elke keer weer die vrolijke glimlach tevoorschijn tovert, blijft een raadsel. Frieda zelf is het voorval wel al vergeten, want ze was nog klein toen het zich afspeelde. Haar vaders beslissingen laat ze kalm over zich heen komen en is niet het type dat ergens tegenin gaat. Ze is vaak goedgezind en geniet van de kleine dingen in het leven. Zo ook deze zondagmiddag.