
Zittend op dat bankje, niet wetend waar ik naar kijk. Alles om me heen draait. Normale kinderen gaan uit in deze leeftijdscategorie, althans dat zei mijn moeder. Maar ach mijn moeder vindt mij vreemd. Op zich vind ik dat nog niet eens het ergste, ik bedoel ik weet ook wel dat ik anders ben. Hoewel ik het wel vrij irritant vind dat mensen mij er steeds aan herinneren. Ik word dan ook nooit uitgenodigd op feesten. Ik vind anders zijn geen probleem, jammer genoeg anderen wel. Alles wat ik doe is dan ook verkeerd. Ach ik overleef dit wel, nou ik zal wel moeten. Jammer genoeg...
mischien ga ik ooit verder...
wat vinden jullie ervan?
