Bokt.nl

Citaat:

Zondagmorgen, of in ieder geval dat behoort het te zijn. Anouk probeert uit haar bed te komen. Maar het lukt haar niet. Ze vloekt hardop: “Verdomme ik wen er ook nooit aan”.
Ze kan zich de dag nog zo goed herinneren. ‘Het ongeluk, de rit in de ambulance, het lange wachten, het bericht van de aardig uitziende dokter.’ Dat maakte Anouk nog het kwaadst, hield ze zich zelf voor. Hoe kon zo’n aardige dokter haar nou vertellen dat haar beide benen verlamd waren, dat ze nooit meer zou kunnen lopen, nooit meer kunnen dansen. Anouk was ingestort.

Nu 4 maanden laten probeert ze het leven weer een beetje bij te houden. Maar voor haar gevoel gaat het leven veelte snel aan haar voorbij. Haar moeder zei altijd: “Mensen veranderen, zo ook vriendschappen. Wen er maar vast aan.” Nu wist ze dat, dat mensen waar je van denkt dat ze je vriendin zijn, ineens veranderen in je grootste vijanden. Net als Lisa, dat was Anouks’ beste vriendin geweest. Dat veranderde gelijk de dag toen Anouk in een rolstoel kwam te zitten. Lisa wilde niets meer met Anouk te maken hebben. Ze pestte haar in de pauzes met het haar rolstoel, zei kwetsende dingen zoals: “ Nu ziet Roel je vast niet meer staan, haha nee want je kan niet meer staan.” Roel was de jongen waar Anouk al lange tijd in stilte verliefd op was. Maar wie kon nu nog van haar houden?

Citaat:

Maandag

De bel ging naar mijn idee veel te laat. Ik zal al in de klas toen de andere kinderen naar binnen mochten. Mijn vader had met de directeur afgesproken van de school dat ik 15 minuten eerder naar binnen mocht. Dan zat ik niet in de drukte, tussen alle andere kinderen. Zo kon ik op me gemak me lokaal opzoeken. Ik vond het niet leuk, ik wilde niet anders zijn. Ik wilde niet zielig gevonden worden. Maar ik wist dat ik er niets tegen kon doen.

Het lokaal begon vol te lopen. Na een tijdje werd de plaats naast mij toch bezet. Lindy kwam naast me zitten. En begon te vol enthousiasme te vertellen over haar fantastische weekend.
Hoe ze met haar vriendje was gaan zwemmen. Dat ze ’s avonds naar de jeugddisco in het dorp waren gegaan. Dat zou ik nou ook zo graag doen. Maar ik zit opgescheept met die rotbenen, die niet mee willen werken. Wat kan mij het schelen dat me zenuwen niet meer werken. Dat me aanhechtingen van me spieren niet meer goed zijn. Het enige wat ik wil is lopen. Ik voelde de tranen achter me ogen prikken. En dwong mezelf naar het verhaal van Lindy te luisteren.

De pauze, het verschrikkelijkste moment van de dag. Bij wie moet ik gaan staan? De aula kan ik niet in, daarvoor moet je via 3 treden naar beneden, dat gaat dus niet. Maar iedereen zit in de aula. Ik hoor het lawaai vanuit de ruimte komen. Ik zie de mensen lachen. Ze schreeuwen naar elkaar. Verliefde stelletjes die bij elkaar op schoot zitten. Ik zie Roel zitten. Een mooie jongen om te zien, z’n haar dat eruit ziet alsof hij net uit zijn bed komt. Lindy vindt dat hij er onverzorgd uitziet, maar ik niet. Ik vind het wel schattig. Ik blijf naar hem staren en mijn gedachtes zakken weg tot een mooie droom.

Totdat haar schelle stemgeluid mij weer op de wereld zet. Lisa. Ik zie haar lopen in haar modern uitziende outfit, haar gave huis, haar lange blonde haar. Ze komt naar me toe lopen. Ik schrik ervan, als ik weg wil rijden pakt Ben me rolstoel vast. Hij zorgt ervoor dat ik niet weg kan rijden. Lisa staat met haar handen in haar zij voor me en kijkt me arrogant aan “Zo, En heb je Roel nou al verteld dat je stiekempjes verliefd op hem bent?” Ik kijk naar haar gezicht, wat totaal uitdrukkingsloos op me neerkijkt. Ik vertrouw mijn eigen stem niet genoeg om wat terug te zeggen en ik staar naar de grond. “Oh kijk ons muurbloempje nou!” Ze kijkt verwachtingsvol naar de jongens om haar heen, wachtend op een reactie. “Ze durft me niet eens aan te kijken” ze schatert het uit. De jongens om haar heen grinniken een beetje mee. Ik kijk op en zie het gezicht van Roel. Hij kijkt mij recht in mijn ogen aan. Ik kijk naar zijn mond, hij stond daar een beetje schaapachtig te lachen. Ik voelde me verschrikkelijk, toen ze wegliepen kwamen de tranen weer tevoorschijn.

Citaat:

Dinsdag

Mijn moeder stond voor de school om me op te halen. Ik zag haar staan, daar stond ze nou een beetje te zwaaien, met het gebaar dat ik op moest schieten. Min moeder bracht me elke dag met de auto van en naar school. Maar ze kon het niet laten om me elke keer weer het gevoel te geven dat ik lastig voor haar was.

Na mijn ongeluk hebben we een speciaal aangepast huis gekocht. Zodat ik mijn slaapkamer met badkamer beneden heb. Eenmaal thuis ging ik direct naar mijn kamer en deed de deur op slot. Daar zullen ze straks wel weer boos om worden dacht ik bij mezelf. Dat was altijd zo, vooral mijn vader kon er gigantisch over doorzeuren. Hij zij dan dingen zoals: “En wat als je uit je stoel valt? Hoe kom je er dan weer in?” Daar reageerde ik niet eens meer op. Ik weet wel beter.

Vandaag op school ook weer. Bij Aardrijkskunde gingen we een film kijken. De leraar zette de tv precies voor me neer. Ik kon het prima zien. En dan gaat hij aan me vragen of ik het wel kan zien? Sommige uit mijn klas moesten er om lachen, toen had ik het echt eventjes helemaal gehad. Ik zei tegen die leraar: “Waarom denken mensen toch dat als je in een rolstoel zit je helemaal geen verstand meer hebt? Die televisie staat precies voor mijn neus, ik denk dat het me prima gaat lukken om dat te zien.” Ik stond versteld van mijn eigen opmerking. Lindy die naast me zat moest zachtjes lachen.

Ik zette mijn rolstoel voor de spiegel neer. Ik bekeek mezelf eens goed. Halflang donkerbruin haar, maar er zit geen leuk model in. Heb het altijd maar in zo’n stom staartje zitten. “Ik heb wel mooie ogen” zei ik tegen de spiegel. Maar met een beetje mascara zouden ze net wat beter uitkomen bedacht ik mezelf. Ik bekeek mijn kleren eens kritisch, ze waren toch wel wat kinderachtig geworden.

Werd het tijd voor een metamorfose?
Zou ik voor mezelf op durven te komen als ik mezelf anders zou gaan kleden? Als ik me haar anders zou hebben? Als ik make-up ging dragen? Met een opgewonden gevoel ging ik naar de eetkamer, waar de rest van de familie al op mij zat te wachten met het eten.

Citaat:

Woensdag

Wat duurt zo’n laatste uur toch lang als je plannen hebt na schooltijd. Gisteravond na het eten had ik met mijn moeder mijn plannen besproken. Zonder al te veel zeuren heb ik geld gekregen voor de kapper en om een stel nieuwe kleren te kopen. Ze liet me gelijk weten dat zij zelf geen tijd had om mee te gaan. En dat ik mijn tante maar moest bellen. Maar met mijn tante naar de stad vond ik nog veel leuker . Mijn gedachtes werden onderbroken door de bel, snel deed ik mijn spullen in de tas en ik reed het lokaal uit

Buiten op het schoolplein kwam mijn tante me al tegemoet lopen. Ze had al een afspraak bij de kapper gemaakt. Ze vertelde me dat ze onderweg al heel veel leuke kleren in de winkeletalages had zien hangen. Ik had er al helemaal zin in.

Het was druk bij de kapper. Sommige mensen zaten naar me te staren. Dit keer, nu ik samen met mijn tante was, lukte het me om er niets van aan te trekken. Moeilijk was het wel, maar ik had het veelte druk met al die boeken. Welk model moest ik kiezen?

De kapster stond achter me, ze was mijn haar aan het uitkammen. Ze bleef maar zeggen dat het zonde was dat ik het ging afknippen. Maar ik wist het zeker dat ik dit wilde. Ik had voor een vrij heftig model gekozen. Er zou heel veel lengte afgaan. De kapster legde me uit dat ik het met een bepaalde wax alle kanten op kon laten staan.
Toen ze begon te knippen en ik de lange lokken voelde vallen kreeg ik weer dat opgewonden gevoel in mijn buik.