[verhaal] iedereen mag hier aan doorschrijven.
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Pagina 1 van de 1
- Mizora
-
- Berichten: 18459
- Geregistreerd: 08-02-05
- Woonplaats: Oudenhoorn
[verhaal] iedereen mag hier aan doorschrijven.
Geplaatst door de TopicStarter : 13-03-05 15:59
Star trek Enterprise
en
Romana
INHOUD:
1. Het begin
2. Enterprise
3. De eerste ontmoeting
4. De reden
5. Eindelijk vrij
6. De volgende dag
7. De dokter
8. Het ruimtewezen
9. Waarom, daarom.
10. Het ongeluk
11. Het verdwaalde schip
12. De pony
13. Het verhaal van de Shet
14. Jochie
15. Het grot Klingon schip
16. De gevangenis
17. De ziekenboeg
18. de kennismaking
19. waar is Jochie?
20. Groffel
21. gered
STAR TREK ENTERPRISE EN ROMANA.
Het begin
Hallo, ik ben Romana. Ik houd van paarden en ben verslaafd aan Star trek. Het verhaal dat ik nu ga vertellen is heel bijzonder, het is geen leugen, ik was er zelf bij, maar toch…. Het begon op 16 oktober 2003, het waaide hard en er lagen veel takken op de weg. Het was al een tijdje droog dus dat was wel prettig. Toen gebeurde het, 3 mannen stapten op me af, Versperde mijn weg en zei dat ik mee moest komen. Natuurlijk zei ik nee en toen zag ik iets op hun jas. Een bros met de naam Enterprise op ‘t.
Ze zeiden dat als ik niet vrijwillig meekwam ze mij wel moesten dwingen. Ik raapte de 2 dichts bijzijnde takken op en hield ze voor mij. Ik had met mijn 2 broertjes namelijk wel eens geoefend met stokvechten waarbij ik altijd 2 middelmatige takken had om mij te verdedigen. Ik gromde ook naar ze en toen probeerde ze mij te pakken. Ik beschermde mij zelf met de 2 takken maar ze hadden me toch snel. Toen begon ik op hun vingers te slaan maar dat was ook snel over toen ze mijn takken hadden. Opeens voelde ik iets vreemds en werd ik heel slaperig. Normaal doe ik mijn ogen dicht en ontspan even maar ik wist niet waardoor, maar ik moest niet mijn ogen dicht doen. Ik vocht tegen hen en vocht tegen die slaap, die werd alleen maar erger en na 1 minuut moest ik me er aan overgeven.
Enterprise
Toen ik wakker werd lag ik in een bed en ik dacht dat ik weer eens gewoon gedroomd had en ging verder met mijn verhaal over de indiaan en de 5 mensen van Enterprise in 1350. Toen ik naar het toilet moest en dit alles zag werd ik bang.
Het werd opeens licht en toen wist ik het: dit moest Enterprise zijn. Dat was best angstig maar ik had geen enkel tijdsbesef en ik voelde me behoorlijk slaperig nog. Ik begreep dat ze me nog iets hadden toegediend maar toch. Ik liep naar de deur maar die ging niet open. Natuurlijk, hij zat op slot. Ik voelde me ellendig en wilde naar Andor toe. Toen wist ik hoe laat het was en welke dag: zaterdag tussen 10 en 2 uur overdag. Maar het was woensdag toen ik voor het laatst naar school ging. Ik was behoorlijk in de war. Ik ging weer op bed liggen op de deken maar ik kwam er ook meteen weer af. Ik hoorde wat gerommel bij de deur.
De eerste ontmoeting
Er kwam een man binnen, gewoon een mens denk ik. Hij zei dat ik mee moest komen maar ik zei nee, hij vroeg het nog een keer en ik gaf hem een grom. Hij zei dat hij zo terug zo komen en dat hij dan minder vriendelijk zou zijn. Dat liep anders, de captain kwam langs maar ik zei nog steeds niet echt iets, wel gromde ik een paar keer. Aan het eind zei hij dat hij vandaag nog een keer langs zou komen en daarna vroeg ik de tijd. Hij zei dat het 11 uur was en toen zei ik dat ik geen haar beter zou zijn dan nu tot 2 uur aangezien ik normaal iets waar ik me elke keer vanaf zondag weer op verheug, hij zei gedag en ging weer weg.
Ik ging weer op mijn bed liggen en verder denken aan mijn verhaal. Ik was duidelijk weer in slaap gesukkeld want ik werd wakker door het gerommel aan mijn deur en ik had minder het verlangen om naar Andor te gaan. Het was de captain weer en hij had eten bij zich. Ik had natuurlijk honger want ik had niet gegeten sinds woensdag. Onder het eten stelde hij zich voor als captain Arther captain van het starschip Enterprise. Ik vertelde dat ik Romana heet en dat ik mijn familie mis en Andor ook. Captain Arther vroeg wie Andor was en ik legde uit dat Andor een manegehaflinger is en mijn lievelingspony. Hij snapte het en vroeg of ik tot 2 uur zaterdags op de manege zit normaal. Ik vertelde dat het van 10 uur tot ongeveer 2 uur was. Hij begreep me volkomen en ik zei: heel fijn dat je mij begrijpt maar ik begrijp iets nog steeds niet, waarom hebben jullie we naar Enterprise gebracht?
De reden
Dat ligt zo, zei hij: als het goed is, is jouw mentrix mevrouw Bakelen. In 1 van haar boeken die ze later gaat uitgeven stond dat ze in de 2e een vreemde leerlinge kreeg, een meisje met lang bruin haar die soms ook dieren nadeed, ze was 11/12 jaar en was heel verlegen en was zeer bekend bij de leraren. 1 van ons is naar jouw school gegaan en gevraagd of ze wist wie dat kon zijn. Ze wist het direct en daar kwam jouw uit. Ze gaf ook toe dat jij erg lastig kan zijn en heel schichtig. Het lijkt me duidelijk dat we weten dat je echt zo bent. Ik bloosde wel een beetje. Ik was intussen klaar met eten en de captain legde me over alle dingen wat uit en daarom kon me wat beter vestigen. Ik kreeg ook een Enterprise pak alleen zonder bros. Ik vroeg waarvoor de bros was en hij legde uit dat het een communicatiesysteem is. Op zich zelf was het wel duidelijk dat ik bij Enterprise hoorde want het was er op de plaats van de bros opgenaaid. Hij liet me weer alleen en ik ging nog even slapen want ik weet niet wat ze me hadden toegediend maar ik was nog steeds niet helemaal wakker. Ik voelde me nog steeds niet helemaal op mijn gemak maar het was wel veel beter.
Eindelijk vrij
Toen ik wakker werd en ik naar de deur toe liep om de computer beter te bestuderen ging de deur open. Ik was natuurlijk blij maar ik gebruikte het niet. Ik liet het gewoon en ging de computer naast de deur bekijken oftewel het eigenlijke plan. Toen er iemand langs kwam stapte ik snel opzij zodat de deur zich sloot. Ik hoorde hen weggaan en ging weer verder. Ik was zo verdiept in de computer dat ik de 2e keer hen niet hoorde en ik schrok me dus ook rot toen hun opeens voor me stonden. Ze lieten het maar zo als het was maar hadden waarschijnlijk wel de captain gewaarschuwd want hij was er best wel snel daarna.
Hij vroeg me waarom ik niet op onderzoek was uitgegaan en ik legde uit dat ik niet gewend was dat te doen. Hij snapte dat niet want dat is toch leuk zei hij. Ik zei dat ik geen kamers en deuren naar andere gangen kan onderscheiden. Hij begreep het en gaf me een plattegrond. Ik mocht hier ook nog wel rondneuzen als ik wilde. Hij zei ook dat hij de dokter nog even naar mij zou laten kijken. Ik bleef dus maar op mijn kamer en ging tekenen want hij had me ook de schrijfwaren laten zien. Er kwam een heel mooi paard uit en ik ging weer op mijn bed liggen. Het was inmiddels best laat namelijk 11 uur en ik ging maar slapen.
De volgende dag
De volgende morgen(ik had de klok ontdekt) werd ik om 10 uur wakker. Ik bleef nog even liggen maar ging daarna met de plattegrond naar de kantine. Daar at ik iets en een mevrouw kwam bij me zitten, ze stelde zichzelf voor als Kato en ik hoefde geef mevrouw te zeggen. Ik zei dat ik Romana heet en dat ik in kamer 132 zat, ik vroeg of zij me een keertje wou opzoeken maar niet op zaterdag voor 3e. Ze vroeg waarom en ik zei dat ik het op mijn kamer wel zou uitleggen. We gingen naar mijn kamer en stelde mij zelf goed voor en vertelde mijn verhaal, zij stelde haarzelf ook geheel voor en zei onder andere dat ze vertaalster is en mij ook wel wat wilde leren over hoe dat in zijn werk gaat. Toen ging ze weg.
De dokter
Om 4 uur ‘s middag kwam de dokter. Ik schrok me rot want het was een hond. Het bleek dat hij zichzelf in een hond kon veranderen en dat dit snufje een herkenningspunt van zijn soort was. Hij onderzocht mij en bleek heel aardig te zijn. Ik had ondanks de overdosis niks definitiefs Hij legde uit waarom ik een overdosis had gekregen en ik stond er verbijsterd van dat ik de enige was die het even uit kon houden onder invloed van zo’n verdoving. Hij vertrok en zei dat ik beter nog even kon gaan liggen want ik was nog wel een beetje zwak.
Een ruimtewezen
Na een week was ik al flink gewend. Ik had al veel bemanningsleden leren kennen en verdwaalde ook niet meer. Ik liep dus ook al zonder plattegrond rond maar ik was nog steeds niet veel wijzer geworden. Ik had met Kato afgesproken dat ik zaterdag rond 3 uur naar haar toe zou komen aan de brug en dat ze dan wat dingen zou uitleggen over de vertaalmachine. De les ging niet door omdat een schip naderde en een vreemde taal sprak. De andere soort zag er best menselijk uit afgezien de enkele tekens op hun hoofd. Hij sprak met captain Arther maar opeens richt hij zich op mij.
Ik schrok natuurlijk maar dat liet ik niet merken. Hij vroeg wat ik op het schip deed en ik zei dat ik hier ook woon. Ook vroeg hij mijn naam en ik zei gewoon dat ik Romana heet. Hij lachte en liet een grommetje horen. Ik vroeg waarom hij dat liet horen en hij zei dat ik dat had laten horen. Ik hoop dat ik niet te vreemd keek maar hierna werd hij weer zakelijk en vroeg om ik wilde weggaan. De captain knikte en ik ging, toen ik naar mijn kamer ging kwam ik 2 van die mensachtige tegen in die kleren en namen mij mee. Natuurlijk stribbelde ik tegen maar het werkte niet. We kwamen gelukkig ook andere mensen tegen en die waarschuwde de captain. Die beval mij terug te geven, maar dat deden ze niet. Toen ik op hun schip aankwam viel ik flauw.
Waarom, daarom.
Toen ik wakker werd was ik weer op mijn kamer. Captain Arther was bij mij maar ik kon me niets herinneren nadat ik daar was aangekomen. Hij legde uit dat ik flauw was gevallen door een stofje dat in hun atmosfeer zat. Daarom hadden ze mij terug gebracht aangezien ik anders maar een te kleine kans van overleven had in ruil voor informatie over de mens. De dokter kwam binnen in hondformatie en ik zei, hoi Snuffel, want dat was zijn bijnaam als hond.
Hij zei dat hij me moest verdoven aangezien hij iets fouts had gezien en hij een grote scan moest maken.
Het ongeluk
Ik schrok er van en stapte achteruit maar zo onhandig dat ik tegen de punt van mijn bed terechtkwam. Een pijnschrok en verder niets meer. Toen ik wakker werd had ik vreselijke hoofdpijn. Ik voelde aan mijn hoofd maar er was niks. Ik probeerde rechtop te gaan zitten maar dat lukte niet. Ik kon mijn hoofd niet optillen. Ik vond dat best eng maar ik zag Snuffel naast me en begon hem maar te aaien, ik vergat dat het een volwassen man was maar hij begreep het waarschijnlijk wel want hij deed niks. Pas na een tijdje ging hij wat naar achter en veranderde in de dokter. Hij ging me even onderzoeken maar zei niks. Toen ik iets vroeg werd het zwart voor mijn ogen, mijn stem galmde door mijn hoofd alles deed pijn en hij verdoofde mij weer. Toen ik wakker werd was mijn hoofdpijn al minder. Ik kon mijn hoofd nog steeds niet optillen maar dat vond ik niet meer eng. Ik wist dat het waarschijnlijk een speciaal soort verdoving was die de nekspieren verdoofd die zorgen voor het optillen. Hij zei dat ik waarschijnlijk morgen de kamer weer mocht verlaten ook al moest hij mij opereren. Hij legde uit dat ik door de val een scheurtje in mijn schedel had en dat moest gelijmd worden. Wat er ook nog gedaan moest worden was ook al gebeurd. Ik viel gewoon in slaap en voelde mij de volgende dag al veel beter en toen ik geeuwde deed dat ook geen pijn meer. Ik voelde dat ik mijn nek weer kon bewegen en probeerde rechtop te zitten en dat lukte gewoon. De dokter kwam binnen en hij had dit al verwacht. Als het kon mocht ik gaan en ik ging gewoon. Hij nam nog wel even een snelle scan maar alles was zoals het moest.
Het verdwaalde schip
Het ging weer zoals het moest en ik kreeg hulp bij mijn talen van Kato en het lukte steeds beter, het was best indrukwekkend want ik vond talen steeds makkelijker worden. Ze vond me een snelle leerling. Maar ik zei dat ik met talen echt niet zo snel was. Na een tijdje hoorde ik weer iets, er zweefde een schip, het leek op een Klingon schip want dat had ik een keertje gezien op tv. T’pol bevestigde dat en Tucker zei dat 24 levenstekenen waren, maar dat de levenssystemen uitgevallen waren. Het was heel indrukwekkend. We koppelden ze aan, maar er waren maar 23 Klingons aan boord. Niemand wist hoe het kon dat er toch echt nog iemand (of iets)aan boord moest zijn. Ik mocht helpen met het schip te onderzoeken en opeens hoorde ik iets, ik ging kijken wat het was.
De pony
Het kwam steeds dichter bij maar het zat achter een muur. Opeens herkende ik het, het was duidelijk een paard. Ik ging op zoek naar de gang naar die plaats maar vond hem niet. Toen liet ik het aan Tucker horen. Hij stond er verbijsterd van want de levenstekenen bleken dus van vlak achter die muur te komen. Hij stelde voor om de muur te slopen om er bij te komen maar ik zei dat de muur slopen waarschijnlijk geen goed idee zou zijn als het klopt wat ik dacht wat voor dier er achter zat. We gingen met z’n allen nog een keer op zoek naar een ingang maar vonden die niet. Toen stemde ik ook toe, als we begonnen met een klein deel aangezien hij of zij anders alles op z’n kop kon zetten. De ingang was groot genoeg om mij er door te laten maar geen dieren de breder waren dan ik. Toen keek ik naar binnen en zag daar een Shetlanderpony. Ik vroeg aan commander Tucker of hij een touw had. Hij had dat en ik ging naar binnen. Hij probeerde me te imiteren maar ik reageerde er niet op daarna steigerde hij maar ook daar reageerde ik niet op. Toen hij weer naar beneden kwam pakte ik snel zijn manen vast want ik wist dat ik sterker was dan een Shetje. Ik deed het touw over zijn hoofd en maakte er een knoop in, daarna deed ik hem ook over zijn neus en maakte een nieuwe knoop. Er onder was nog wat touw over en ik zei dat ik hem nu onder controle had en dat ze dus een groter gat konden maken om hem te bevrijden.
Het verhaal van de Shet
Ik hield hem stevig vast want ik had al gezien dat het een hengst was. We hadden alleen een probleem waar we hem konden laten aangezien ze nogal veel poepen. Toch namen we hem mee want we konden hem moeilijk laten sterven. We namen de Shetlander mee naar de ziekenzaal om meer te weten te komen over de Shetlander Maar 1 iemand wist van het dier en zei dat hij het dier gered had en meegenomen. Ik vertelde hem meer over Shetlanders en over hun bestaan. Hij zei ook dat het dier opgeofferd zou worden aan de wetenschap en dat hij daarvoor achtervolgd werd. Hij vertelde dat de rest gewoon alleen op missie gingen naar een bepaalde planeet om daar te handelen en anders te veroveren. Toen ze daar waren aangekomen stalen een aantal wezens hun voorraden Gelukkig konden ze er een paar neerschieten die brandstof en eten stalen. “We vertrokken snel maar lieten ons daarna gewoon rondzweven want anders zouden we het niet overleven. Maar toch was de brandstof niet genoeg.” Toen stortte hij opnieuw in en moesten we vertrekken van de dokter.
Jochie
Ik ging weer naar het Shetje toe en noemde hem Jochie. Jochie was bang maar ik leerde hem dat hij niet bang hoefde te zijn en toen ik op zijn rug ging zitten ontdekte ik dat hij al zadelmak was. Ik klakte met mijn tong en daar ging hij, een zacht drafje en ik merkte dat hij het fijn vond om te rijden. Ik leerde hem op een enkel touw te reageren en op mijn stem te gaan staan, liggen, steigeren, te komen en achteruitgaan. Hij had geen moeite ermee en had het binnen 2 weken geleerd. Ik was hard bezig natuurlijk om hem te trainen dus had ik geen idee hoe snel de tijd ging. Mijn leven was zoveel beter sinds Jochie er was.
Het grote Klingon schip
Maar toen viel een groot Klingon schip ons aan. Het was met gelijke hoeveelheden maar wij hadden in die hoeveelheid: de gewonde Klingons, Jochie en ik. Ik besloot dat ik mee vocht en ik kreeg de 2 staven die ze in het tijdreizende schip gevonden hadden. Ze zeiden dat het de laserstralen weerkaatste. Ik reed op Jochie door het gebouw heel zachtjes in stap. Opeens stopte Jochie en legde z’n oren in z’n nek. Ik vroeg wat er was maar toen steigerde hij, precies op het moment dat iemand met een laserwapen op mij schoot. Hij ving de straal op maar stortte meteen in elkaar. Ik zag waar de straal van kwam en ik sloop er naar toe. Ik hij schoot opnieuw naar mij maar deze keer reflecteerde ik het met mijn 2 staven. Ik raakte hem en hij stortte ook in. Daarna rende ik naar hem toe, hij leefde nog wel maar was erg zwak. Ik sleepte hem in de kamer en nam zijn wapen af. Ik deed de deur op slot en legde het wapen er voor zodat we geen last meer van hem zouden hebben. Toen ging ik snel naar Jochie, hij leefde nog wel en probeerde zelfs op te staan. Maar het lukte hem niet. Hij was vlak bij een kamer en ik controleerde de kamer eerst maar er was niemand. Ik hielp Jochie met opstaan en bracht hem in de kamer, ik wist dat ik Jochie niet in de steek kon laten en dat ik Jochie dus moest beschermen. Ik ging vlak bij de deur staan maar zo dat hij niet open ging, Jochie ging wat slapen en ik zong wat voor hem, een liedje dat ik al heel lang ken. Ik wist dat wij bezig waren het te verliezen, ik wist niet hoe ik het wist, maar ik wist het. Opeens hoorde ik grauwe stemmen: hier zijn er nog 2, maar pas op, 1 is nog geheel gezond, de ander niet…. De deur ging open en ze schoten op mij, ik wist een aantal stralen terug te kaatsen en daarmee hun te raken maar toen raakte ze me toch.
De gevangenis
Ik werd wakker maar voelde me nog steeds beroerd, het leek alsof me maag uit elkaar ging spatten. Ik wist precies wat er gebeurd was maar ik kon het niet opbrengen om rechtop te gaan zitten. Ik probeerde nog wat te gaan slapen maar het lukte niet. Ik ging dus gewoon maar wat luisteren en opeens hoorde ik heel zachtjes Jochie hinniken, net huilen, hij riep om hulp! Ik stond meteen op en liep op het geluid af, ik wist dat het van de kamer naast me kwam maar toen ik de deur aanraakte kreeg ik een schok. Daardoor werd mijn buikpijn nog erg en ik hield het niet meer uit. Ik kroop terug naar het bed want lopen lukte niet meer. Ik was halverwege toen alles zwart werd. Jochie fluisterde ik nog vlak voor dat ik mijn bewustzijn verloor, Jochie. Toen ik weer wakker werd was ik niet meer in de gevangenis maar ergens anders. Ik wist niet wat ik moest doen want ik zag niks. Ik was bang en riep Jochie, Jochie had me wel gehoord want hij antwoordde, heel zachtjes, heel zwak. Ik wilde naar Jochie toe maar ik zag niks terwijl er niks voor mijn ogen zat. Ik stapte uit bed maar ik ging er snel weer in aangezien de grond gloeiend heet was. Ik was bang en had pijn, ik wist niet wat ik moest doen. Opeens hoorde ik stemmen, ze kwamen steeds dichterbij, ik gromde en hield mijn handen voor me om het te laten lijken alsof ik kon zien en als ze aan me zaten me kon verdedigen, maar voordat ik iets kon doen kreeg ik een verdoving, mijn armen vielen maar ik kon het niet tegenhouden, ze hadden mijn armen verlamd. Toen gaven ze me nog iets en toen….
De ziekenboeg
Ik kon weer zien, ik zag 2 Klingons, 1 (in een witte jas en 1 in een rode)om mij heen, ik was bang en kon me alleen maar verdedigen met mijn benen. Dat deed ik dus ook gelijk. Ze hadden het duidelijk niet verwacht maar grepen meteen in. De 1 pakte mijn benen en de ander maakte een hypospray klaar. Natuurlijk liet ik me niet zomaar prikken en ik bewoog mijn hoofd dus op de vreemdste manieren en ging snel zitten en weer liggen. Maar toen….
De kennismaking
Kreeg ik het benauwd, heel benauwd. Ik moest hoesten en toen verdoofde ze mijn benen. Ik stopte met tegenstribbelen want ik kon natuurlijk niks doen want ik had alleen maar mijn bovenlijf en hoofd. Toen ik was gestopt werd de benauwdheid minder maar het was niet weg. Ik was bang, weerloos en bedroefd. Ze maakte een uitgebreidde scan van mij en mompelde iets, het was niet duidelijk wat ze zeiden maar het klonk niet goed. Ik was vreselijk bang maar liet dat niet merken, toen kreeg ik het koud, zo koud. Ze reageerden er niet meteen op maar ik voelde me toch vreselijk. Na 5 minuten reageerden ze er op, ze mompelden nog iets en de Klingon in de witte jas maakte nog hypospray klaar. Nu liet ik wel merken dat ik bang was en hij stelde mij gerust, probeerde dat tenminste, met de woorden: “I won´t hurt you, trust me.”. Maar ik vertrouwde hem niet. Ik probeerde kalm te blijven, emotieloos, als een Vulcan. Hij verdoofde mij met een hypospray, ik verwachte tenminste dat het een verdoving was, maar het was iets anders waardoor ik het niet zo koud had. Hij vertelde mij dat hij Groffel heet maar ik zei niks, ik was verdoofd, op veel plaatsen in mijn lichaam, maar ook mijn gevoelens waren het. Ik was alleen maar boos en bang. Ik was hartstikke moe en daardoor viel ik in slaap, maar vlak voordat ik van de wereld verdween fluisterde ik dit nog: Jochie, Jochie.
Waar is Jochie?
Toen ik weer wakker werd hoorde ik een angstig gehinnik. Jochie, schreeuwde ik. Ik ging rechtop zitten en keek rond, Jochie was er niet en ik was in de ziekenzaal. De Klingon Groffel was ook in de zaal en keek verbijsterd naar mij. “Relax, nobody will hurt you.” Jochie, schreeuwdde ik, where is he? Hij zei dat ik moest kalmeren en niet zo bang moest zijn. Ik zei dat ik niet bang was maar boos, en dat ik naar Jochie wilde. Hij vroeg: Who is Jochie?” waarop ik antwoordde: Jochie is a horse, a creature on four legs and I’m light and small enough to ride on him. It has a tail either. Hij vroeg of ik op dat gekke geluid had gereageerd. Ik zei dat paarden zo communiceren en dat het voor mij een heel bekend geluid is. Ik zei ook dat ik later wilde gaan werken met paarden. Toen vroeg hij naar mijn naam. Ik zei dat ik Romana heet en ik van het Starship Enterprise kom. Hij wist dat al maar stond verbijsterd van de trotse glimlach toen ik dat zei. Opeens kon ik mijn vingertopjes weer bewegen, de rest nog niet maar ik wist dat het niet lang kon gaan duren voordat dat zou gebeuren. Hij reageerde er niet op dus wist ik dat hij het niet door had. Hij ging even weg en zei niet waarom. Opeens hoorde ik Jochie verbaast maar angstig hinniken, Ik kon mezelf niet meer bedwingen. Ik riep Jochie.
Jochie is gevonden
Groffel liep weg en ik hoorde Jochie opnieuw hinniken op een angstige nieuwgierige manier. Ik riep Jochie opnieuw, hoorde wat problemen. Ik floot lang en hard op 1 toon en toen opende de deur zich, Jochie stond daar.Jochie galoppeerde op me af en ik aaide hem, ik kreeg weer wat gevoel in mijn benen maar nog niet genoeg om te lopen of echt te bewegen. Ik liet Jochie heel dichtbij komen en liet me daar van achteren op hem glijden. Ik pakte daarna 1 van de touwen die aan zijn halster hingen en klakte met mijn tong. Hij ging netjes in stap en ik stuurde hem naar de deur. De deur ging open en Jochie steigerde. Ik dook naar voren en sloeg mijn armen om zijn nek. Ik zei down Jochie, down. Hij ging weer netjes op 4 benen staan en ik hees me weer goed op zijn rug. Het was Groffel en een andere man. Ze waren geschrokken maar ook verbijsterd. Ze keken hoe ik bleef zitten en hem weer met 4 benen op de grond kreeg. Toen vroegen ze me hoe ik op hem ben gekomen en ik zei dat hij netjes zo ging staan dat ik me met mijn armen mijzelf er op gehesen had. Ze geloofden me niet dus vroeg ik of ik demonstratie moest geven om het te bewijzen. Ze stemden in en ik begon met hem te laten liggen om er af te gaan. Ik liet hem steigeren in volle lengte en daarna weer met alle benen op de grond staan. Maar ik liet hem ook even naar achteren gaan om hem daarna te laten buigen, als laatste liet ik hem naast me weer gaan liggen om er weer op te gaan. Ik kon nog steeds niet mijn benen goed gebruiken maar Jochie was mijn paar benen. Ze geloofde mij nu en ik was tevreden.
Groffel
Groffel gaf me het tegengif voor mijn benen en ik kon ze weer gewoon gebruiken. Ik rende samen met Jochie een paar rondjes in galop om de extra energie kwijt te raken. Ze moesten wel lachen want Jochie galoppeerde veel harder dan ik en maakte dus 2 keer zoveel rondjes. Na 3 rondjes stopte ik en ging ik hem poetsen, gewoon met mijn handen. Groffel vertelde dat hij dokter was en dat ze mij hier brachten nadat ze met het eten rondbrengen mij hadden gevonden. Ik stond er verbijsterd van want hij zei ook dat ze mij meesleepten. Hij ging verder: “ when I saw you, I knew I should help you. They told me what you did, exactly. They fought you just was attacking but I know better. I said that you was only a child, looking at the size at you and but they didn’t believed me, but well, they agreed that I making you better. I knew that it was going to be difficult but child should be holding out of danger. They said you were close to that horse and that he was weak that gave me only more impression of protecting yourself and your little friend. We…” Ik schrok, ik hoorde buiten iets. Ik ging even kijken. Toen zag ik de captain langskomen. Ik zei, Captain. Ik floot Jochie op en volgde hen op Jochie. Ik stopte toen hij een doek binnen werd gebracht. Ik hoorde dat het een rechtszaak was tegen de captain en dat Hij meerdere Klingons had neergeschoten waarvan eentje er slecht aan toe was. Die was in kamer 146 opgesloten geweest. Met hem was gesleept en zijn wapen was afgenomen. Ook was hij door een wapen van hun neergeschoten. Hij had ook een vluchteling aan boord genomen plus het dier dat werd opgeofferd voor de wetenschap. De captain werd tot executie veroordeeld. Ik wist dat ik degene was die de Klingon zo had behandeld, maar alleen voor zijn eigen veiligheid. Toen ze vroegen of er nog iemand bezwaar had liet ik Jochie aandraven en toen ik binnenkwam zei ik: “I refuse.” ”What, reageerde hij, why?” Ik zei dit: “The captain didn’t shoot that badly hurt Klingon. The Klingon shoot to me and I renounced it. I hit him checked if he was alive and brought him into that room. I took his weapon away and locked the door. I drop the weapon on the floor and go to Jochie, the creature where I’m sitting on, because that Klingon shoot him first. I brought him into room 144 and you found me there. Jochie is a horse and there are many more of them on Earth. We know nearly everything about them. This is a small one but there are big ones either. Horses are very brave and they will trust you if you treat them friendly. He listens very well to me, only because he’s trust me. That’s the reason why.”
Gered
Hij geloofde mij maar wilde het verhaal gedetailleerder horen op een andere tijd. Ik zei dat ik dat niet kon aangezien ik nog niet goed genoeg engels kan omdat ik een Nederlands meisje ben en dus geen engels vanaf mijn geboorte leer. Hij snapte dat niet omdat ik zo goed engels sprak. Ik legde uit dat ik sinds 1½ jaar TTO had en dat ik daarom al een heel woordje engels sprak. Ik zei dat ik hem wel een demonstratie kon geven hoe braaf en trouw een paard was als hij jouw vertrouwt, hij vond dat goed en ik stapte af. Ik nam gewoon hetzelfde rondje als ik aan Groffel had laten zien want dat was een simpele rondje. De rechter kon mij alleen maar gelijk geven en de captain kreeg een boete en moest alle informatie die ze hadden over paarden doorsturen.
Laatst bijgewerkt door Eline op 14-03-05 18:35, in het totaal 1 keer bewerkt
- Mizora
-
- Berichten: 18459
- Geregistreerd: 08-02-05
- Woonplaats: Oudenhoorn
Re: (verhaal) iedereen mag hier aan doorschrijven.
Geplaatst door de TopicStarter : 14-03-05 17:31
22. nieuwe planeet
23. aangevallen
24. opnieuw gevangen
25. de verlamming
26. de buis
27. weer bij het team
28. de preek
29. nieuwsgierigheid wint
30. terug naar het schip
31. waar ben ik?
32. mijn box
Nieuwe planeet
Na een paar dagen rust kwamen we kwamen in de buurt van een nieuwe planeet. Omdat ze er alleen maar paarden hadden ontdekt, en ze vonden de planeet wel interessant, gingen ze de planeet onderzoeken en ik mocht mee om naar de paarden te gaan. Ik ging naar de paarden maar ze waren bang ik ging zingen met zachte tonen want ik wist dat paarden daardoor rustiger werden. Ik kwam voorzichtig dichterbij om de paarden niet bang te maken en na een tijdje kon ik de hengst aaien. Hij vertrouwde mij een klein beetje maar toen hoorde ik een soort gepiep. De paarden galoppeerden meteen weg en ik keek om.
aangevallen
Ik zag een paar vreemde wezens die een soort laser op mij hadden gericht. Ik was bang en ik probeerde het team te bereiken maar het leek alsof ze een soort isolatieveld erom hadden gelegd en de communicator kwam daar niet doorheen. Ik keek om me heen maar ik was alleen. Er was geen dier te bekennen. Ik zag wel een paar stokken op de grond liggen. Ik stapte achteruit naar de stokken. Toen ik er was bukte ik razend snel en pakte ik er 2. Ik hield ze voor me als bescherming en liep weer weg. Af en toe om mij heen kijkend. Ze bleven gewoon op dezelfde plek staan en na enkele tientallen meters probeerde ik opnieuw contact met het team te maken. Ze liepen daarna op me af en zeiden iets tegen mij. Ik kon hen niet verstaan en dat probeerde ik hun via mijn gezicht duidelijk te maken. Ze begrepen het wel maar niet op de goede manier. Ik vond dit niet leuk. Toen schoot eentje op mij. Ik verdedigde mijzelf met mijn 2 stokken en ik had geluk, hij raakte mijn stok. Maar die stok stond meteen in de fik. Ik gooide de stok meteen op de grond en Toen schoten ze opnieuw naar mij. Het was een andere straal maar ik wist niet wat voor soort. Opnieuw raakte hij mijn stok maar nu ging hij er dwars door heen en raakte mij. Alles werd direct zwart.
Opnieuw gevangen
Toen ik wakker werd lag ik ergens. Het leek wel een grot. Ik hoorde van dat vreemde gepiep. Ik keek om mij heen alleen kon hen niet ontdekken. Ik lag op een bed. Het was zeer comfortabel. Er kwam een Labyrior (zo’n vreemd wezen) naar mij toe. Ik hield meteen me armen voor me als verdediging. Hij liep gewoon verder. Toen ging ik grommen, en toen dat ook niet hielp gaf ik zelf een brul. Ik vond het eng want hij trok zich er niks van aan. Hij was bij mij en bliepte wat. Ik keek waarschijnlijk een beetje vreemd want hij schoot in de lach. Ik kon er natuurlijk helemaal niets van verstaan maar ach, dat gaf niet. Ik liet mijn armen zakken want hoe langer ik hem zag, hoe meer menselijker hij voor mij leek. Ik voelde me steeds minder bedreigd bij hem maar ik vertrouwde hem nog steeds niet. Ik was niet echt meer bang, mijn nieuwsgierigheid won het van mijn angst en daardoor voelde ik me steeds meer op mijn gemak. Ik keek nog eens om mij heen en ging daarna met mijn benen over de rand van het bed zitten. Hij stapte naar achter, om mij beter te bekijken denk ik. Toen hoorde ik het, een paardengehinnik, het klonk angstig. Ik hoorde het hierheen galopperen. Ik sprong van het bed af en rende naar de deur. Die Labyrior was te verbijsterd om in te grijpen. Het paard kwam net langs galopperen en ik pakte het touw en rende mee, tegelijkertijd kalmeerde ik het paard. Het begon te draven en al snel te stappen. Maar toen voelde ik weer die vreselijke duizeligheid opkomen, ik sloeg mijn armen om zijn hals heen om niet te vallen. Hij bleef gelukkig netjes staan en het was na 10 seconden al weer over. Ik liep rustig verder, maar toen ik zag waar het heen ging liet ik hem achteruit lopen, heel rustig, stap voor stap. Toen ik bij mijn kamer aan kwam liet ik hem met zijn achterkant erin lopen om te keren. Toen probeerden die Labyriors het bevel weer over te nemen. Ik keek rond, natuurlijk niks om mij mee te verdedigen. Nog 1 kans. Hopend dat het paard niet wild zou worden sprong ik op zijn rug. Hij deed niks en ik dreef hem aan. Hij ging netjes in stap over en toen ik nog een keertje aandreef in draf. Ik dreef hem nog een keer aan en daar ging ik in galop mij vrijheid te gemoed, dacht ik. Want vlak bij het eind van de gang kreeg ik weer een duizeligheidaanval, een viel…
de verlamming
Na een tijdje werd ik weer wakker en ik merkte dat ik vast lag via een band om mijn middel die mij middel en armen om zijn plaats hielden, ik werd heel bang maar ik had ook hoofdpijn. Er werd om mij heen gebliept en ik werd weer duizelig, ik viel weer weg. Toen ik voor de 2e keer wakker werd was mijn hoofdpijn al een stuk minder, ze hadden het een beetje schemerig gemaakt en ik keek om mij hen zover als dat ging. Ik was namelijk nog steeds vastgebonden, er kwam weer een Labyrior binnen en ik deed alsof ik sliep. Maar opeens voelde ik iets in mijn nek en ik werd helemaal duf en kon niet meer bewegen, ik wist direct wat het was: een verlammingsmiddel. Ze maakte me los en tilde me op, ik wilde me verzetten maar ik kon niet. Ze tilde me echt op alsof ik zo licht als een veertje was, ik voelde me echt heel duf en ik dacht eigenlijk nauwelijks meer na. Die man die me optilde deed alles heel voorzichtig en hij heeft een flink stuk met me gelopen, en na een kwartiertje viel ik in slaap.
De buis
Toen ik wakker werd had ik geen last van mijn hoofd meer, maar ik kan mijn armen en benen niet bewegen. Ik dacht dat het gevoel langzaam aan weer terug zou komen net zo als toen ik bij de Klingons gevonden werd gehouden, ik bleef daardoor gewoon rustig en ik ging kijken waar ik was. Ik kon het redelijk goed zien, maar ik kan het niet goed beschrijven. Het leek wel een beetje op een laboratorium, ik vond dat best wel eng maar ik dwong mijzelf om rusitg na te denken en goed op te letten. Opeens hoorde ik weer bliepjes, ik keek naar de richting waar ik het vandaan hoorde komen en ik zag daar 7 Labyriors aankomen. Ik herkende de man die mij eerst optilde, en ik was bang, bang voor wat er komen ging. Ze keken gewoon naar me en namen een aantal scans. Daarna tilde 1 van hen me op en legde me in een soort open buis. Toen ik er volgens hen goed in lag deden ze hem dicht en ik zag opeens allemaal lichtjes door de buis. Opeens zag ik een paar foto´s van mij bij de paarden en ik schrok, want dit betekende dat ze me al een tijdje hadden bekeken. Ik werd helemaal wild van angst en ik probeerde te ontsnappen. Ik had nog steeds geen controle over mijn armen en benen dus slingerde ik me met mijn hoofd heen en weer, ik heb een paar keer mijn hoofd gestoten voordat ik iets van een gesuis hoorde. Ik kalmeerde direct en lag weer rustig stil. Hij gesuis stopte en ik kreeg weer meer foto´s te zien, ook van de Enterprise. Ik was bang dat de Enterprise in groot gevaar was maar ik kon nu me helemaal niet meer bewegen, ook kon ik nog maar half nadenken. Ze lieten me nog wat foto´s zien en daarna stopte de lichten. Het was helemaal donker in de buis en ik begon het opnieuw eng te vinden. Opeens kwam er een lichtreep horizontaal over mij heen, ik toen het boven mijn ogen was sloot ik ze snel want het was een erg fel licht. Hij ging een paar keer extra over mijn hoofd heen en 2 keer over de rest van mijn lichaam. Ik dacht dat het een scan was dus ik bleef extra stil liggen, en dat was ook maar goed ook. Het gevaar van dit licht was namelijk, als je jou bewoog gaf het erge brandwonden. Daarna hoorde ik nog een keer wat gesuis en ik voelde me weer helemaal duf worden, het gevoel dat ik in mijn vingertopjes had gekregen ging weer weg. De buis ging open en een man tilde me eruit. Ik was heel moe van dit hele gebeuren want ik had het natuurlijk heel eng gevonden. Aan het begin was hij een beetje onhandig en liet mijn hoofd naar beneden hangen, toen werd hij fel gecorriceerd en even geholpen. Ik was zo duf en na een minuut of zo viel ik weer in slaap.
Weer bij het team
Ik hoorde stemmen, ze leken heel ver weg. Waar was ik? Opeens wist ik het weer, ik was gevangen door Labyriors. Maar die bliepte toch alleen maar? Deze stemmen klonken menselijk, ik hoorde een paard roepen. Een hengst, die riep om zijn merries. Ik vond het maar vreemd, en ik was in de war. Mijn hoofdpijn kwam weer opzetten, en ik had geen zin om mijn ogen open te doen. Maar mijn oren stonden wijd open, opeens verstond ik wat de man die praatte zei, hij fluisterde “Tucker”. Ik deed mijn ogen open en keek in het rond, ik kon mijn armen en benen weer een beetje bewegen maar de andere wezens in de zaal niet. Ze hadden dan ook geen band om die ik wel om had. Ik fluisterde “Roska”, want zo heette die man, “Roska”. “Romana, ben jij dat?”, Ja dat ben ik antwoordde ik. Ik ben hier al een tijdje, ik weet dat ze in ieder geval paarden vangen, en ze hebben me helemaal onderzocht. Ik hoorde iemand aankomen en ik fluisterde stil, maar dat was hij al en ik deed alsof ik sliep. Jammer genoeg leek het wel of ze alles op film hadden gezien want ze maakte me los en lieten me rechtop staan, ook Roska kreeg iets waardoor hij zich weer kon bewegen en moest naast mij staan. We kregen een preek van hier tot Tokio waar we niets van verstonden maar wel hoofdpijn van kregen, en opeens stopte hij.
De preek
Hij opende iets dat leek op een compas met wat extra knopjes, en toen praatte hij weer verder. Echter deed hij het nu in het engels, de details bespaar ik je maar waar het uiteindelijk op aan kwam was dat zijn volk, de Labyriors niet hielden van indringers op hun planeet en dat ze die paarden trainden om hen te gehoorzamen. Zij waren ook degene die hen waarschuwde als er indringers waren, ze verbaasde zich erover dat ik kon rijden. Maar hij was vooral woest op ons omdat we fluisterden, iets waar we niet aan hadden gedacht. Hij en zijn volk hadden besloten ons te laten gaan. Op 1 voorwaarde, dat we nooit meer terug zouden komen op deze planeet. Als we dat wel zouden doen dan zouden ze ons en het schip vernietigen.
Nieuwsgierigheid wint
Ik twijfelde de hele tijd aan of ik zou vragen wat ze voor scans hadden gemaakt van mij, en wat daar uit was gekomen. Uiteindelijk vroeg ik het alsnog, want ik wilde het eigenlijk toch echt wel weten. Hij moest een beetje grinniken om die vraag en hij antwoordde dat ze toch wel de bouw van ons ras moesten weten, en aangezien ik meerdere keren flauw was gevallen en duizelig was geworden hadden ze daar ook wat scans voor gemaakt. Ze hadden mij er Feraline voor gegeven en daarna hadden ze nog een paar keer gekeken of het werkte. En het had gewerkt, mijn lichaam was het maken er zelfs over gaan nemen. Want wij hadden daar een orgaan voor dat we nooit meer gebruikten, de blinde darm. Dit was wel bijzonder voor ons om te horen, want niemand wist waarvoor de blinde darm ooit had gediend. Nu kregen we het op ons bordje gelegd. Ik vond dat best wel grappig maar ik hield me lach in. Hij zou ons naar een schip brengen die ons terug bracht.
Terug naar het schip
Ze maakte eerst de andere mensen van het team wakker en daarna brachten ze ons gewapend naar het schip, nog 1 keer kon ik de hengst zien, en ik floot als afscheid. De hengst draafde naar ons toe, en ik mocht hem nog een afscheidsaai geven. Met deze hengst was het allemaal begonnen, door deze hengst werd ik gevangen genomen. Toch was ik dol op hem. Toen moesten we weer verder en werden we achter een krachtveld gezet, de reis was erg kort en toen waren we weer thuis. Thuis op het schip the Enterprise.
Het begin
Opeens was ik daar, op een heide, praten lukte niet want als ik wat zei deed het pijn en klonk het alleen als een soort piepje. Ik had honger maar ik zag geen bekende planten dus bleef ik er maar af. Ik kwam bos terecht, geen dicht bos maar toch een bos. Toen zag ik paarden met hagadisachtige wezens op hun ruggen. Ik liep naar ze toe, heel rustig maar toch normaal. De paarden keken nergens van op maar toen die hagadisachtigen(Sauriers) me zagen dreven ze de paarden aan en stuurden ze op mij af opeens wist ik dat ze me wilden vangen en ik keek om mij heen. Geen goede verstopplek. Ik rende weg en draaide snel naar een groepje bosjes. Het was dicht bebost en ik rolde mezelf eronder. Duwde snel wat takken in de grond en rolde verder. Ik kwam op een kleine open plaats met takken overbouwd en bleef daar. Net zo lang totdat de Sauriers vertrokken. Ik hoorde ze weggaan en maakte het dak toen open. Het was mooi in elkaar gezet maar ik had geen andere keus. Ik ging weer lopen en vond een boerderij. Het begon al schemerig te worden. Ik liep naar de boerderij toe en zag dat ze er paarden hadden. De bovendeuren stonden open en er keken 2 paarden naar buiten. Eentje was een Haflinger, ik kon bezelf niet langer bedwingen, ik moest naar die Haflinger toe. Ik rende naar die Haflinger toe en begon hem te aaien. Ik keek de box rond en zag een Saurier. Zij was veel kleiner dan die ik eerst had gezien en ik schat haar zo rond dezelfde leeftijd als ik. Ze fluisterde iets naar een bros en ik snapte dat ze mij ontdekt had en dat het een communicatiesysteem was. Ik was nieuwgierig wie er zou komen maar ik bleef gewoon de Haflinger aaien, ik blies in zijn neus en ging daarna gewoon weer verder met aaien. Opeens hoorde ik iets, ik draaide me rustig om en zag toen die 3 Sauriers die mij probeerde te vangen. Ik gaf die Haflinger nog een laatste aai en probeerde toen te vluchten maar dat was snel over want ze gooiden lasso´s naar mij. Aan het begin lukte me het ze te ontwijken maar na 6 lassoos hadden ze me toch. Ze trokken hem meteen zo dat ik er niet meer uit kon maar ik stribbelde tegen. Meteen stond de lasso strak. Ik draaide me met mijn hoofd hun kant uit want dan bleef mijn luchtpijp langer vrij. Degene die mij gevangen had gaf nog een ruk en nu sloot hij voledig mijn luchtpijp af. Ik pakte het touw maar kon er niet meer aan trekken, ik viel flauw.
mijn box
Toen ik wakker werd had ik een vreemd ding om. Ik kon niet goed zien wat het was. Ik kon uberhaupt niets goed zien. Ik knipperde wat met mijn ogen en het werd beter. Ik kon weer alles goed zien en ik keek eens om mij heen en keek naar wat ik aan had. Ik had niet dezelfde kleren aan en dat was vreemd en eng, ook had ik een soort halsterachtig ding om. Toen begreep ik opeens alles. Ik begreep dat ze nog nooit eerder mensen hadden gezien en dat ze daarom mij als een paard behandelde. Ik vond dat best wel eng maar ik begreep het wel hun gedachtegang wel. Ik hoorde stemmen ...
- japsie
-
- Berichten: 507
- Geregistreerd: 30-10-04
- Woonplaats: drenthe
Re: (verhaal) iedereen mag hier aan doorschrijven.
Geplaatst: 14-03-05 18:31
Ook geen negatieve, eigenlijk slaat de reactie nergens op....... maar je vroeg om een reactie, niet dat ik altijd doe waar mensen om gevraagd hebben. Maar om terug te komen om je vraag voor een reactie:
hier issie dan,
geen dank
- Mizora
-
- Berichten: 18459
- Geregistreerd: 08-02-05
- Woonplaats: Oudenhoorn
Re: [verhaal] iedereen mag hier aan doorschrijven.
Geplaatst door de TopicStarter : 14-03-05 20:01
- Nikkitje
- Berichten: 1072
- Geregistreerd: 21-07-04
- Woonplaats: Unknown
Re: [verhaal] iedereen mag hier aan doorschrijven.
Geplaatst: 14-03-05 21:53
Of heb je ze zo opgedeeld voor bokt?
- Mizora
-
- Berichten: 18459
- Geregistreerd: 08-02-05
- Woonplaats: Oudenhoorn
Re: [verhaal] iedereen mag hier aan doorschrijven.
Geplaatst door de TopicStarter : 14-03-05 22:05
- Mizora
-
- Berichten: 18459
- Geregistreerd: 08-02-05
- Woonplaats: Oudenhoorn
Re: [verhaal] iedereen mag hier aan doorschrijven.
Geplaatst door de TopicStarter : 16-03-05 10:23
Pagina 1 van de 1