Geplaatst Ik doe een poging om een enigzins boeiend verhaal te schrijven. Heb inspiratie genoeg maar de opbouw enzo moet natuurlijk goed zijn, oftewel commetaar zeer welkom!
Citaat:Daar zat ik dan te wachten in het bushokje ineengedoken in mijn jas. De regen viel met bakken gelijk uit de hemel niet bepaald een pretje dus. Eindelijk kwam daar mijn bus aan, lijn 15 station ns. Snel stap ik in, laat mijn ov zien en zoek een stoel bij het raam. Ik sla mijn break out open en begin te lezen. Eigenlijk is het ook maar een raar blad, wat interesseert mij nou eigenlijk wat al die beroemdheden doen. Toch blader ik het even door om het niet veel later in mijn tas te stoppen en mijn mp3 maar aan te zetten. Ik word meegevoerd met de muziek, laat me los en verdwijn tussen de klanken, langzamerhand dut ik in. Als er een koude rilling door mijn lichaam trekt krijg ik in de gaten dat er iemand langs mij is gaan zitten. Een vrouw. Ik krijg een naar gevoel in me maag die me aangeeft dat er iets niet klopt. Maar wat klopt er niet? De vrouw is doorweekt, haar rossige dunne haren plakken aan haar natte hoofd. Haar broek zit aan haar benen vastgezogen en er druppelen langzaam waterdruppels vanaf.
Ze heeft een grote tas bij zich, niets in de gaten hebbend dat ik haar eigenlijk al 5 minuten aan zit te staren schrik ik op. Ze draait zich om en kijkt me recht in mijn ogen aan. Haar ogen zijn leeg, alsof er nooit iets in heeft geleefd, dood en grauw. Angst giert me door me lichaam, ik word zenuwachtig krijg het warm en begin te zweten. Weg hier denk ik, ik moet hier weg. Weg van haar. Gelukkig zijn we gearriveerd op het station en snel haast ik me de bus uit. Ik loop meteen door naar de wc’s en gooi een plens koud water in mijn gezicht. Daar begin ik mezelf aan te kijken en er schieten veel vragen door me hoofd. Wie was ze? Waarom kwam ze langs mij zitten? Waarom werd ik zo beroerd van haar? Langzaam loop ik door naar mijn trein en van daar in slaap. De rest van de dag ben ik er helemaal met mijn hoofd niet bij. Verschillende mensen vragen wat er is maar daar reageer ik niet op. Ik kan alleen nog maar aan haar denken. Wie is zij?
kuss! 
. Opzich een leuk idee. Vind het wel een beetje vreemd dat de ikpersoon maar één emotie heeft, namelijk angst. Is het niet logischer dat ze ook wat over haar eigen reactie gaat nadenken? Dat ze zich, als je de vrouw niet meer ziet, gaat afvragen waarom ze zo idioot deed? Dat ze het eigenlijk maar onzin vind dat ze de ogen van die vrouw zo beangstigend vind? Hierdoor wordt je verhaal snel leuker, omdat het wat minder eenzijdig is. Bovendien is het wel leuk voor de lezer te zien dat de ikpersoon twijfelt terwijl hij weet dat het waar is wat ze denkt.