Bokt.nl

Citaat:

Ik vond m’n leven maar saai, elke dag het zelfde. Nooit eens anders, elke dag hetzelfde schema wat nooit veranderde. Opstaan, naar school, iets eten, naar de manege, naar huis, avond eten, gaan slapen en dan maar wachten op de volgende dag. Altijd als ik in zo’n bui was, dat ik dacht: wat moet ik met m’n leven, zeiden mijn ouders: "ach kind stel je niet zo aan. Er zijn kinderen die op straat leven, die zijn hartstikke jaloers op jou!"
Maar op een dag werd alles anders. Mijn doodnormale leven werd in de soep gegooid en niet zo'n klein beetje ook.
Ik moet van mijn dokter het hele verhaal opschrijven, om het te verwerken. Ik zal me eerst maar even voorstellen: Ik heet Marijke Lente, ben 14 jaar en heb een stuk van mijn leven stilgestaan. Ik zal proberen mijn verhaal zo nauwkeurig mogelijk te vertellen. Het zal niet makkelijk worden, maar ik zal in ieder geval een poging wagen.

Citaat:

In plaats van een moedervlek, zag je nu een rood geïrriteerde rare knobbel. Het deed pijn en ik had er last van. Ik twijfelde of ik het aan mijn moeder of vader wilde laten zien. De knobbel zat op mijn arm en omdat ik er steeds meer last van begon te krijgen, lukte schrijven niet meer zo goed. Dit was mijn fout, de grootste fout die ik ooit in mijn leven heb gemaakt. Ik had op het moment dat ik mijn arm bijna niet meer kon bewegen, gelijk naar de dokter moeten gaan. Maar ik durfde het niet aan me moeder of vader te vertellen. Ik wist zeker dat mijn moeder het geld verspilling zou vinden als ik naar de dokter zou gaan. Mijn vader kwam er gelukkig achter dat ik last van mijn arm had. De pijn was toen zelfs al in mijn schouder gekropen! We gingen eten en ik barstte haast in tranen uit. Ik kon nauwelijks mijn bestek meer oppakken!

Citaat:

Mijn moeder zei, zoals ik me ook had voorgesteld: ”echt waar Marijke, het zit allemaal tussen je oren”. Mijn vader keek haar boos aan, maar verder negeerde hij haar. Hij zei tegen mij: “we gaan morgen gelijk even naar de dokter, want dit ziet er echt niet goed uit!" En we gingen zoals afgesproken die ochtend gelijk naar de dokter. Hij was er aardig bezorgd over. Na er een tijdje te hebben gedrukt en het aandachtig te hebben bekeken, zei hij:”ik verwijs je door naar het ziekenhuis”. Jullie mogen gelijk even gaan." En dat deden we en we belden nog even mijn moeder op om te zeggen, dat we naar het ziekenhuis gingen. Toen we daar kwamen werden we gelijk geholpen. De dokter waarschuuwde me, dat ik nog wel een tijdje moest blijven.