Geplaatst Afscheid nemen bestond toch niet? Volgens Marco Borsato dan. Maar mij is het wel overkomen.
Ik had een paar verzorgpony's. HAD ja. Goed gelezen.
Ik zal eens even van voor af aan beginnen. Ik was 18.
Begin lente kreeg ik van een vriendin van me te horen dat ze twee verzorgpony's had gevonden voor mij. Hartstikke gaaf natuurlijk, vooral omdat dat bij ons om de hoek lag. Het waren twee hele leuke paardjes, en de eigenaresse deed er niet veel mee. Het waren twee merries, Amber en Valencia. Echt leuk!! Met veel enthousiasme en trots begon ik eraan. Het ging lekker! De hele zomer door heb ik ze met veel plezier verzorgd en gereden.
Tot die ene dag, die miserabele rotdag.
De eigenaresse, een mevrouw van 50 jaar, belde me op. Ik hoorde direct dat er iets niet klopte. Ik moest met spoed naar de wei.
Daar begon de ellende pas.
Amber had heel zware koliek. Ik moest met haar stappen tot de dierenarts kwam. Het was donker, het onweerde en het regende. Maar ik merkte er helemaal niks van. Het enige wat me kon interesseren was Amber. Ze zweette, wilde gaan liggen, en ik zag de angst in haar ogen. Op een gegeven moment kon ik haar niet meer houden. Ze wilde gaan liggen. Daar was die dierenarts, eindelijk. Na Amber een tijdje te hebben onderzocht, keek hij me diep in mijn ogen aan. Toen kwamen die paar woorden, die nog steeds door mijn hoofd heen spelen. "Je moet haar laten gaan meid, zo'n zware koliek, dat is heel moeilijk om te genezen. Je kunt kiezen: Of egoïstisch zijn, of haar haar rust gunnen. Ze heeft haar tijd gehad." De tranen stroomden over mijn wangen en ik zag dat mevrouw Zijlstra's gezicht lijkbleek werd. Samen hebben we afscheid genomen. Ik hoor nog steeds die laatste zucht. "Meisje, ik zal je missen...", fluisterde ik.
Valencia werd verkocht. Ik heb twee jaar niet meer gereden.
En nu? Hoe gaat het nu met me? Nou, ik ben nu 24, en ik rij weer. Niet alleen dat, ik heb een paard gekocht. En wat voor één. Nadat ik mijn studie afgemaakt had, ben ik op zoek gegaan naar Valencia. Ze was zo mooi, en ze was pas 6. (toen we haar verkochten was ze 3). Valencia is en was prachtig. Ze is nu 9 jaar. Amber is nog steeds in onze gedachten, maar ze leeft voort in Valencia. Amber, we missen je nog steeds, lieve meid.
Een hondenleven.
Hallo allemaal.
Ik stel me eventjes voor. Ik ben Kimba en ik ben 7 jaar oud. Mijn leven is niet altijd op rozen gegaan, zeg maar gerust dat ik een hondenleven had. Mijn familie, bestaande uit mijn moeder, mijn broertjes en zusjes en ik, woont in een klein, vervuild huisje aan de rand van de stad. Het is zeer primitief, maar we redden ons wel. Ik ben de oudste van ons stel. Ik maak deel uit van een drieling, bestaande uit Zora en Joris. Dat zijn dus mijn broertje en zusje. Nadat mijn moeder ons kreeg, is mijn vader gestorven. Hij was onder een auto gekomen, zo vertelde mijn moeder ons. Toen begon ons leventje eigenlijk pas.Mijn moeder was wanhopig, hoe moest ze ons drieeën onderhouden zonder een kostwinnaar in het gezin?
Maar gelukkig, mijn moeder ontmoette John. Ze werden verliefd en algauw trok John bij ons in. Je zou zeggen dat mijn moeder de buik vol had van ons, de drieling, maar neen. Algauw was ze weer zwanger, ditmaal natuurlijk van John. Sja, en toen ging het maar door, ze hielden niet op. Ik heb ik-weet-niet-hoeveel broertjes en zusjes.
En toen..toen sloeg het noodlot toe.
Ons huis werd getroffen door een enorme storm.
We moesten een ander onderkomen zoeken, want ons huissie was totaal onbewoonbaar. We kwamen allemaal op straat terecht. Daar braken veel ziektes uit, maar onze hele familie bleef bij elkaar.
We trachtten uit te sterven door hongersnood, ziektes, of verdriet.
Totdat een mevrouw ons vond. Dat was de beste dag uit mijn hele leven.
De mevrouw nam ons mee naar huis, waar ze ons een grondig bad gaf. "Wat moet ik toch met jullie aan? ", zuchtte ze. Onze familie werd verdeeld onder haar familieleden. Ik bleef met mijn moeder, John, en een zusje, Zora, bij onze mevrouw. We zagen de rest van de familie heel vaak, bij familiegelegenheden én op vakantie.
Voor het geval je het nog niet doorhad, ik ben een hond. En nu ben ik moe, want ik ben toch behoorlijk op leeftijd. *gaaaaaaaaap* En waag het niet om aan mijn bot te komen.. Grrrrrrrrr!
Dag allemaal, leuk dat ik mijn verhaal met jullie mag delen.
Pootje, Kimba
maar het leven gaat door......leuk dat juh die andere nu heb jij ook weer ( zover dat kan)
leuk verhaal 
