Rood bloed, het stroomt maar door.
En je gaat door, steeds maar door.
Je kunt niet meer stoppen.
Het doet pijn maar je wilt niet meer stoppen.
Zul je dieper gaan?
Net die ene slagader doorsnijden?
Dan ben je er eindelijk van af..
Maar nee, gewoon nog even doorgaan.
Lekker snijden tot je arm compleet rood is.
Je kunt niet meer stoppen.
Het is een verslaving.
Een verslaving aan een gevoel, zo duister, zo zwart.
Ik kijk in de spiegel en zeg tegen mezelf: je bent zo slecht..
Maar tegelijkertijd voelt het ook zo goed.
Om even met jezelf, alleen, bezig te zijn.
Medelijden, Egoïsme, dat is het.
Je gevoelens verdrijven en de volgende dag net doen of is alles ok.
Zal iemand het door hebben?
Zal je geheim ontdekt worden?
Of ga je gewoon door, tot er geen leeg plekje over is?
Of tot het een keer verkeerd gaat?
Niemand die het weet.
Niemand die je helpen kan.
Je staat er helemaal alleen voor…
Ik wilde even weten wat jullie hiervan vinden
