Geplaatst Ehm, dus als je niet van het onderwerp 'snijden' enzo houdt, zou ik stoppen met lezen &weer terug gaan.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Citaat:Ik hoor iedereen naar bed gaan, één voor één gaan de lampen uit en komt er rust in het huis. Maar niet bij mij; ik ben klaar wakker en wanneer ik probeer in slaap te vallen, lukt dit mij niet, want zodra ik ook maar probeer een oog dicht te doen, begin ik weer te twijfelen en te piekeren.
Langzaam ga ik rechtop zitten en open ik de gordijnen, het is storm buiten. De regen klettert tegen mijn ruit en daardoor valt er niet veel te zien. Zonder het te beseffen, rek ik mijn hand uit naar de ruit, het is altijd al aantrekkelijk geweest om er iets op te zetten, wanneer dat kan. Of het in spiegelbeeld neer te zetten, zodat iedereen buiten het lezen kan, maar deze keer kan ik niets verzinnen. Het is totaal leeg in mijn hoofd, er zijn geen woorden die dit gevoel kunnen omschrijven. En zuchtend laat ik mijn hand weer zakken.
De pijn in mijn borst neemt langzaam toe, ik heb er al een aantal dagen last van. Het zijn venijnige steken, boven aan bij het midden van mijn ribben en zodra ik een snelle beweging maak, worden de steken gemener.
Door de pijn besluit ik om beneden een paracetamol te nemen, in de hoop dat de nachtelijke wandeling mij moe maakt en dat ik dan eindelijk slapen kan.
Als ik beneden ben schrik van het knagende geluid, maar meteen er achteraan weet ik dat ik mij geen zorgen hoef te maken; het is de hamster maar.
Ik open de deur naar de keuken, het is stil en koud. Er staan nog wat glazen op het aanrecht, sommige met nog wat sinas of cola er in. In de hoek van de keuken staat de hondenmand, met daarin uiteraard onze hond, die rustig verder slaapt.
Wanneer ik alle kastjes heb doorgenomen, kom ik er achter dat mijn zus alle pillen al heeft opgegeten, want die is ziek. Die is zielig, zij verdient aandacht en zij voelt zich klote. ‘Dan maar geen pil,’denk ik en vermoeid loop ik de trap weer op, naar mijn kamer. Nu pas valt mij op hoe donker het hier is, hoe stil. Dat je de regen tegen de ruiten en muren hoort kletteren en dat je de donder kan horen, ver in de lucht.
Met mijn hand veeg ik over de ruit, nu kan ik wel wat zien. Een paar heldere sterren en een maan, achter de wolken. ‘Ik zou mijzelf ook willen verstoppen maan, net zoals jij, elke dag maar weer en zodra iedereen weg gaat, gaat slapen, zal ik mijzelf pas tonen. Je licht de huizen op, je maakt de duisternis een stuk aangenamer, maar niemand bedankt je. En geloof me, dat ken ik, dat ken ik heel erg goed.’
Tranen rollen over mijn wangen en druppen dan op het dekbed. ‘Waarom.. waarom?’fluister ik, maar ik krijg geen antwoord. De maan blijft de maan en de sterren blijven de sterren, het enige wat ze doen is flikkeren, dat is alles.
Ik buig mijn hoofd en sluit mijn ogen, terwijl mijn hand langzaam over mijn koude bureau heen glijdt en mijn bureaula open doet. Met een snelle beweging zit mijn hand in de la en voelt, maar vindt niet wat hij zoekt. oliebol! Waar is het? Ik spring meteen op en zoek verder in de la, ik schuif oude kranten, schriften en andere papieren opzij, terwijl ik voel dat mijn adem sneller gaat en dat de pijn bij mijn ribben meer wordt. Mijn verdriet maakt plaats voor woede, enorme boosheid. Waar is het?
Ik merk niet dat de storm buiten heviger wordt, totdat een enorme flits mijn kamer doet oplichten, ik schrik, maar tegelijkertijd ben ik het dankbaar, want daar, op mijn kledingkast, ligt mijn schaar. Snel sta ik op en pak ik de schaar, die ik mee neem naar mijn bed.
Als ik daar zo zit, vraag ik mij af of dit verstandig is, al weet ik dat het dat niet is, maar het doet er niet toe, ik heb het nodig, het is mijn medicijn. Het doet mijn geestelijke pijn even wegzakken, even vergeten.
Met mijn hand strijk ik over het koude metaal, de rillingen lopen over mijn lichaam, maar ik probeer het te negeren. ‘Doorzetten meid, gewoon doorzetten!’
En dan sluit ik mijn ogen en stroop ik mijn mouwen op. Ik schrik van de hoeveelheid littekens die op mijn armen, polsen en handen staan getekend, maar het duurt maar even.
Het kleine stemmetje in mijn hoofd probeert de macht te winnen, mij er van te overtuigen het niet te doen. ‘Jammer joh, deze keer win je niet,’denk ik, wetend dat het stemmetje gelijk heeft.
Langzaam breng ik de schaar naar mijn arm, met de punt naar voor, net zolang totdat de punt mijn arm raakt en dat ik het koude metaal voel, om vervolgens de punt in het vel te steken. Ik voel het bloed opwellen, het wil er uit. ‘Nog niet, wacht even,’denk ik en ik richt mijn ogen op naar de hemel, de sterren staren mij aan.
De rusteloze ademhaling van daarnet is nu overgaan op een rustige adem, en dan.. Rats; met een snelle beweging haal ik de schaar naar mij toe en al snel voel ik het bloed op mijn arm, naar beneden rollend, druppend op mijn pasgewassen pyjama. Ik richt mijn ogen weer op mijn arm, deze keer zie ik het mooie, donkerrode bloed, ook mijn schaar zit er onder.
‘Eén snee voor vanavond is wel genoeg.’ Dat had ik afgesproken met mijzelf, één grote snee en dat is het, maar zoals altijd vergeet ik mijn belofte aan mij zelf, want al snel staat het koude metaal weer op mijn arm. Rats, rats, rats. Allemaal kleine krasjes, achter elkaar.
Al snel zie ik dat mijn arm onder de krassen zit en onder het bloed, maar het raakt mij niet. Ik wil meer zien, meer voelen, ik ben toch geen watje?
En uiteindelijk, als de schaar niet meer vliegt over het vel, door het vele bloed, stop ik. Dan pas vind ik het genoeg. Er is genoeg bloed en genoeg pijn, ik ben tevreden met het resultaat en dus leg ik mijn schaar terug in de overhoop gehaalde bureaula en pak een doekje, om die vervolgens om mijn wonden te wikkelen.
Tranen rollen over mijn wangen, bloed rolt over mijn pols, een klein stukje pijn van binnen vloeit weg.
Lang zit ik daar, turend naar de sterren, huilend om de wonden, de wonden van binnen en uiteindelijk overstemt de lichamelijke pijn, de geestelijke pijn. Tot ineens de moeheid naar boven komt. ‘Eindelijk,’denk ik en ik gooi het papiertje, met het nodige bloed, in de prullenbak en kruip onder de dekens. Terwijl ik daar lig, hoop ik dat het de laatste keer was dat het nodig was om dit te doen, hoop ik dat de pijn weggaat, hoop ik.. Ik zucht, alles wat ik hoop en wens, komt toch nooit uit.
Maar ik blijf proberen, om uiteindelijk te krijgen wat ik wil; geluk.
Goed verwoord enzo. 
