Geplaatst Dit is een fictieverhaal (lees: niet echt) of gebaseerd op pure fantasie. Dit is een verhaal voor mensen die al ietwat meer begrijpen van gevoelens, en voor personen die geen behoefte hebben aan sociaal contact in het korte verhaal. Er wordt niet ingesproken of in gepraat, enkel worden de gevoelens volgens de Ik-persoon beschreven.
De Ik-persoon is een jonge vrouw met een liefde die deels geheim maar ook verboden is. De Jij-persoon is de gelukkige die haar hart heeft veroverd. De Ik-persoon moet verscheurende beslissingen maken maar uiteindelijk veegt ze zichzelf terug op een hoopje en …
Het 1ste deel heb ik enkele weken geleden geschreven, het tweede deel vandaag zonder inspiratie, dus excuse me
Nota: Het is een ietwat ingewikkeld, 'kort' verhaal.
Deel 1:
Ik weet het niet meer. Langs de éne kant zeggen mijn gevoelens dat ik afscheid van je moet nemen en de deur van mijn hart moet toeslaan, maar langs de andere kant zeggen ze dat ik zeker niet mag opgeven en de weg naar mijn hart bewandelbaar moet laten totdat de wind deze zelf onbetreedbaar maakt.
Mijn herinneringen worden steeds maar waziger, alleen de hoofdlijnen herinner ik me nog van de realiteit die zo dicht de dromenwereld benaderde maar toch echt bleek te zijn. Waarom legde je ook je lippen op mijn wangen? Puur uit beleefdheid, dat misschien wel maar ik zie deels niet in waarom juist.
Misschien was het wel mijn schuld, het is niet vanzelfsprekend dat ik je een geschenk aanbood. Maar ik zou nu niet met gemende gevoelens zitten als jij het niet had aangenomen. Dan zat ik enkel met een gesloten deur voor mijn ogen, een schreeuwend hart en enkele herinneringen.
Toch vind ik het vriendelijk, zelfs een beetje lief dat je zo reageerde toen en daar. Enkel een glimlach was zelfs al genoeg geweest. Ik kan niet veel zeggen over het moment zelf, want er zijn geen woorden voor. Enkel was de aanraking jouw lippen en mijn wangen en visa versa een aangenaam gevoel. Alleen heb ik dat aangename gevoeld, niet het negatieve of het super positieve gevoel, doodgewoon gewoon.
Het begin van mijn verliefdheid staat nog duidelijk in mijn geheugen gegrift. Ik vond je maar lelijk en niet-actief, dus saai. Mijn vriendinnen waren gek van je, dat wel. Ze waren zelfs gek genoeg om rare draaien te geven aan het leven. Totdat ik uiteindelijk zelf een harde draai gaf aan het levensrad om vervolgens mijn ordelijk leven in een puinhoop te veranderen.
Enkel ik weet over wat het gaat, en ook de vrienden en vriendinnen die ik hopen vertrouw en daar dus ook op steun. Voor zover de lezer dit leest, zal niemand mij erin herkennen, toch niet zolang er geen namen worden vermeldt.
Zelf heb ik besloten van een duidelijk onderscheidt tussen werk & vrije tijd te markeren, en zo’n grens is ook getrokken in het binnenste van mijn hart. Een begroeting ’s ochtends is teveel, dat is over de grens. Alleen een stiekeme glimlach heb ik al opgemerkt toen je weer eens keek. En dat is het. Mijn gevoelens zijn kalmer, of zoals het liedje zegt: “Het is wel over, maar nog niet voorbij.”
Deel 2:
Ondertussen zijn we al enkele dagen verder al lijken er eeuwen te zijn gepasseerd. Je blauwe ogen glimmen als het zonlicht wordt gereflecteerd, of is de reden niet het zonlicht? Stilletjes en rustig stond ik recht. Ik was klaar om weg te gaan, maar iets in mezelf hield mijn lichaam en geest tegen want mijn hart ligt bij jou.
Mijn grijze ogen zochten contact met de jouwe, en toen ze elkaar hadden gevonden opende ik mijn mond. Verschillende woorden baanden hun weg naar jou lichaam. Ze maakte je aan het lachen, en toen kreeg ik dat aangename, gewone gevoel over me heen.
Je antwoordde, en je stem drong door tot in mijn stenen hart dat toen meteen verzachtte. Een rilling liep over mijn rug, niet van de koude, maar van de warme woorden die je sprak. Die glimlach op je gezicht sprak boekdelen.
Soms vind ik dat ik mezelf gedraag als een kind, een kind rond de leeftijd waar je het echt belachelijk kunt noemen. Zo reageer ik soms tegen jou als ik weer eens sprakeloos ben van de woorden en zinnen die je zo makkelijk en al lachend zei. Waarom ben je steeds zo gelukkig? Zijn er dan echt geen momenten waar je eens kwaad bent?
Ik vind het dapper, en vooral charmant dat bij jou de regel van respect en beleefdheid nog telt. Misschien was het hierdoor dat ik je mijn hart aanbood. Misschien. Mijn hart heb ik terug genomen, want ik had het toch iets te koud, vooral in de periodes waar je gewoon voorbij liep of vergat te lachen. Toen had ik het koud.
Tranen zullen nooit rollen van mijn wangen, ik heb geen spijt van deze aangename tijd. En als ik na mijn dood een tweede leven zou krijgen, hoop ik dat ik jou terug ontmoet, en ik zou het allemaal opnieuw doen. Voor jou en voor de warmte die ik heb gevoeld.
Ik zie je wel nog eens. Ooit…
