Geplaatst Het onderwerp/idee is niet zo heel orgineel, maar toch wilde ik het plaatsen.
Twee groene ogen kijken mij aan
Ze vertellen mij over een meisje
Haar ogen spreken boekdelen
Dat ze het zo moe is om te vechten,
voor haar leven en voor haar geluk
Maar ze wil doorzetten.
om uiteindelijk te krijgen wat ze wil
De problemen spelen rond haar heen
en ze kan maar geen uitweg vinden.
Helemaal gek wordt ze van de problemen,
maar ze wil er niets mee te maken hebben.
De problemen worden groter en groter
En dan vallen ze op haar.
Wat een puinhoop, en wat een zooi!
Ergens onder al die problemen ligt ze,
Langzaam zoekt ze een weg uit alles.
Het is moeilijk,
Om een weg te banen tussen de brokken van problemen
Die ze met veel moeite uiteindelijk wel baas kan.
Ze heeft er alleen wat hulp bij nodig.
Die hulp krijgt ze alleen zo weinig...
Niemand die dit arme kind helpen wil.
Zelf voelt ze zich een aansteller,
want iedereen rond haar heen is wel gelukkig.
En zij niet,
dan ligt het toch aan je zelf?
Zoveel vragen, zo weinig antwoorden.
Nog eens kijk ik in de groene ogen van het meisje
"Rot spiegel..."
Tips, commentaar? Graag
) omdat het een vrij lastig gedicht is, het is bijna een verhaaltje.
