Geplaatst 
Ik ben ziek en morgen belooft ook weer een lange saaie dag te gaan worden. Nu probeer ik een verhaal te schrijven.. maar ik loop keer op keer vast!
Ik heb drie verschillende beginnen gemaakt, alledrie zullen ze ongeveer over hetzelfde gaan. Welk begin spreekt jullie het meest aan? En hoe zouden jullie verder gaan?
Bij dit stukje weet ik niet in welke stijl ik verder moet gaan schrijven.. In de ikvorm? Of er juist een 'normaal' verhaal van maken? Het gaat over een periode van 1 jaar ongeveer met af en toe een groot gat er tussen. Hierheen wordt een levensverhaaltje uitgelegd.. alle problemen maar ook leuke dingen etc.
Verhaal 1
Zuchtend haalde ik de deur van het slot, begroete onze altijd blije hond en plofte neer op een stoel. Wat was zo’n dag school toch vermoeiend. Één dag in de week ga ik naar school en daarbij werk ik dan 20 uur in de week. Toen ik er aan begon dacht ik dat dat een luizenleventje zou zijn. Maar oei wat had ik me vergist! Die school verwachte zoveel van mij! Ik zag de post op de tafel liggen en keek er vluchtig naar. Er zat één enveloppe voor mij bij, ik pakte wat drinken en iets lekkers en liep met de enveloppe naar mijn kamer.
Zoals gewoonlijk liep ik meteen naar mijn computer om deze aan te zetten en tijdens het opstarten keek ik naar de krullerige letters waarin mijn naam was geschreven. Nieuwsgierig maakte ik de enveloppe open. ik hield mijn adem even in toen ik zag wat er in zat. Een foto waarvan ik een brok in mijn keel kreeg. Er was zoveel wat mij dwars zat en die ene foto maakte alles weer even heel hard duidelijk. Op de achterkant stond geschreven ‘Voor Simone, fijne kerst en alle goeds voor 2005’
De tranen binnenhoudend greep ik naar mijn dagboek. Ik bladerde door de bladzijdes en las hier en daar een stukje. Ik besloot alles vanaf het begin op te gaan schrijven… Alles, werkelijk alles, zodat ik het zelf ook eens op een rijtje kon gaan zetten.
Verhaal 2
07-12-2004
Als ik nou eens weet wat er allemaal met me is, als ik nu eens weet hoe ik alle problemen kan oplossen. Volgens mij ben ik dan weer het lieve, leuke, blije meisje van 2 jaar terug. Ik wordt ouder, maar dat wil toch niet zeggen dat mijn hele leven ineens moeilijker moet worden? Het lijkt wel of alleen ik problemen heb. En als ik nu eens weet wát er allemaal met me aan de hand is, als ik het eens op een rijtje kan zetten. Dan kan ik het oplossen, maar dat lukt me niet.
X Anouk
De eerste zonnestralen schijnen door het raam naar binnen, midden in de kamer staat een prachtig bed en daarop ligt Anouk, langs haar ligt haar vriend Roel. Beide nog in diepe slaap, 17 lentes jong is ze en in het kleine dorpje waar ze woont staat ze bekent om haar altijd vrolijke gezicht. Jammer dat ze dit zelf zo anders ervaart. Genoeg mensen weten dat ze wat probleempjes heeft soms. Als ze ergens mee zit verteld Anouk het al snel in vertrouwen aan haar beste vriend, dit lucht dan zo op dat ze het aan meer mensen gaat vertellen. Op de een of andere manier heeft ze de drang om haar problemen bij iedereen te vertellen. Zou ze aandacht nodig hebben? Zou ze daarom zoveel problemen hebben?
De radio springt aan, voor Roel is het tijd om te gaan werken. Een vlugge kus en Anouk draait zich nog eens om. Werken, voor haar bestond alles uit werken, ze voelde zich al zo volwassen in tegenstelling tot haar vriendinnen. Niet persé haar gedrag, want gek doen kon ze nog als de beste. Maar als ze alles eens bij elkaar optelde vroeg ze zich af of het wel goed was wat ze allemaal besloten had. Haar vriend was 6 jaar ouder, ze was bovendien meer bij hem dan thuis en over een half jaar kreeg hij een eigen appartementje waardoor ze nóg meer bij hem zou zijn. Bovendien had ze een 20-urencontract bij Kruidvat. Maar rond deze drukke tijd werkte ze er zeker 30 tot 40 per week. En als dat nog niet genoeg is voor iemand van 17, ze deed ook nog eens twee opleidingen, een thuisstudie en een BBL opleiding. Ze had het zó ontzettend druk! Gek werd ze er van. Daar hield ze zich vaak mee bezig, Anouk vroeg zich af of ze niet nog gewoon op school hoorde te zitten. Maar als ze terug denkt aan een jaar terug.. Hoe verschrikkelijk ze dát vond. Het is allebei niets.
Verhaal 3
Lachend rende Anouk met haar hond Bowie door het bos. Anouk, het altijd vrolijke meisje met haar volle, rode bos krullen. Iedereen kende haar in het kleine dorpje waar ze woonde. Dat altijd blije gezicht, die altijd twinkelende ogen. Als je Anouk zag dan vergat je spontaan al je problemen.
‘Bowie! Bowie kom hier!’ Daar kwam de dolle sint bernard aan. Gek was Anouk op dat beest. Alleen al als hij op haar af kwam rennen verscheen die lach weer op haar gezicht. Het was zo’n grote knuffelbeer. Ze zou niet weten wat ze nog zonder hem zou moeten. Iedere dag ging ze even met hem wandelen in het bos. Dan kon ze weer even zichzelf zijn, alles van zich af laten vallen. Even niets aan haar hoofd, tenminste.. dat zou de bedoeling zijn. Maar eigenlijk stonden haar gedachten geen seconden stil tijdens het wandelen. Omdat er verder niemand was verdween dan even dat blije, werd ze even zichzelf. Uren liep ze soms alleen met Bowie door het bos te dwalen. Maar het hielp niet. Het voelde alsof alleen zei problemen had. Gek werd ze er van! Als ze over straat fietste altijd die vriendelijke groet, die leuke lach. Maar als ze eens kon zijn wie ze was.. Anouk met de problemen… Anouk die eigenlijk niet lachen wou.
‘Bowie, jongen kom eens hier’ Anouk zakte met een diepe zucht door haar benen en ging op haar plekje langs het meertje zitten. Als er eens iemand zou zijn die haar zou begrijpen. Ze kon wel lol hebben, en blij zijn. Maar dat loste haar problemen niet op, problemen pfff.. ze kon er een boek vol mee schrijven. Anouk had al zoveel meegemaakt in haar leven. 3 keer verhuisd, een biologische vader die ze niet moest, een stiefvader die ook niet haar vriend was, een jong stiefbroertje waar ze ongeveer als moeder voor diende, een raar liefdesleven. Iedere keer als ze dat bij elkaar optelde barste ze in tranen uit, en kroop tegen Bowie aan. Hij begreep alles, geen woorden maar een knuffel.. Als mensen dat eens zouden doen.
Anouk zag dat het donker begon te worden en merkte dat ze haast moest maken. Ze liep naar huis en dacht aan de keer dat ze met Bowie in het bos verdwaald was. Ze had er geslapen, maar geen oog dicht gedaan. Een donker bos vind ze het akeligste wat er is. Je hoort dingen, en ziet van alles behalve dat wat je hoort. Thuis aangekomen at ze wat en kroop ze lekker in bed. Het was nog maar 9 uur, maar Anouk voelde zich alsof ze al een week geen oog meer had dicht gedaan…
Slaperig gaf ze de wekker een tik, ze wou nog niet opstaan. Niet wéér zo’n dag…
Dus...
Wat zouden jullie doen? en vooral HOE zouden jullie verder gaan?
Ik sta morgen op, kijk in dit topic en ik krijg inspiratie? Ghehe, dat is de bedoeling.. Dus mensen.. Tips, commentaar etc.. Gooi het hier neer!!
Voor inspiratie... kweenie, waar zoek je normaal? 
Wil het niet allemaal in dagboekvorm gaan zetten omdat anouk juist net aan gaf dat ze het allemaal op wil gaan schrijven.. Lijkt mij dan leuk om er een soort verhaal van te maken in plaats van ik ik ik en die haat ik en die haat ik 