[verh] gescheiden
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Pagina 1 van de 1
- Ayasha
- Blogger
-
- Berichten: 59788
- Geregistreerd: 24-02-04
[verh] gescheiden
Geplaatst door de TopicStarter : 17-12-04 22:15
Verhaal: gescheiden
Kitty is een 14-jarig meisje. Net als iedereen gaat ze naar school, heeft vriendinnen en hobbys. Alleen thuis gaat het niet zo goed. Haar ouders maken vaak ruzie, zij word er meer dan eens bij betrokken, ze vind het vreselijk. Op een dag is haar vader het beu "ik wil scheiden"
maar dan begint het pas....
Weer ruzie... Telkens weer, als ze mij er nou tussen uit lieten, maar ik moet altijd partij trekken.
Je word verplicht om voor een kant te kiezen, Maar hoe kies je in hemelsnaam een kant?
Kies je voor je vader is je moeder kwaad op je en andersom net tzelfde. Waarom doen ze me dit aan?
"moet je het maar aftrappen!!!!!" hoor ik mijn moeder schreeuwen.
"dát zal ik ook wel doen ook!!!" dreigd mijn vader.
De angs slaat mij om het hart. Meent hij dat? Nee vast niet! Hij heeft al eerder gedreigd met weg te gaan. Dat doet hij niet!
Ik hoor dat het stil word, nu kan ik naar de keuken gaan en ontbijten, ik moet naar school over een half uurtje.
Voorzichtig loop ik de keuken binnen, ik kijk niet naar mama, ook niet naar papa, ik eet en zeg gedag, wanneer ik buiten ben zucht ik diep. Net optijd kan ik verhinderen dat ik huil. Ik spring op mijn fiets en ga naar school, onderweg denk ik aan wat er deze morgen gebeurde, deze keer lukt het me niet om mijn tranen in te houden.
Wanneer ik op school kom is het gestopt,maar de tranen hebben hun sporen achter gelaten,
"heb je gehuilt?" vraagt An, mijn beste vriendin.
"nee, is van de wind" lieg ik.
Hoewel ik duidelijk zie dat An het niet gelooft knikt ze en samen lopen we naar het lokaal,
"is er wat kitty?" vraagt mijn leerkracht,
"nee mevrouw, de wind waaide fel" jok ik voor de 2de keer vandaag.
"goed dan" zegt ze twijfelend.
Ik voel 16 paar ogen op mij gericht. Alsof ze allemaal door mij heen willen kijken, zien wat er diep in mij omgaat.
gelukkig gaat de dag snel voorbij, wanneer ik thuis kom loop ik rechtstreeks naar boven, ik word overvallen door een angstig gevoel. Het gewoonlijke geschreeuw mist. Er hangt een kille stilte in huis. Alsof alles dood is.
Ik maak mijn huiswerk en neem mijn dagboek
30 september 2004
Vandaag werd ik niet gewekt door mijn wekker zoals bij normale kinderen, ik werd gewekt door de harde stemmen van mijn ouders.
Zoals altijd...
Ik moest huilen, ik loog over het feit dat ik gehuilt had, Voel me zo kwetsbaar als ik huil!
ik voelde dat iedereen in de klas me aan keek, waarom moet mevrouw raaien ook altijd vragen of er wat scheelt,
pap dreigde met weg te gaan.
Nu hoor ik niets, Er hangt zon doodse stilte in huis, zo onnatuurlijk. Normaal zou je genieten van die stilte toch?
Ik niet...Ik vind het eng!
Ik denk dat ik ga slapen...
Ik klap het boek dicht en trek mijn pyama aan. Waarom eigenlijk? het is nog maar 6 uur savonds.
Met mijn pyama al aan loop ik terug naar beneden. Ik zie nog juist, hoe pap de deur met een harde knal achter zich toe trekt.
In paniek ren ik naar de keuken, mama huilt.
Wanneer ze me ziet staan zegt ze tussen twee snikken door:
"hij is weg meisje"
Ik kijk haar ongelovig aan.
"Hij is weg?" vraag ik angstig.
"ja. Hij komt niet meer terug"
"dat kan niet!!!" roep ik.
Boos trap ik op de grond. Loop ik de trap op en vermoord mijn kussen. Als een woedende kleuter die zich niet kan beheersen.
Maar dat boeit mij niet. Niet nu! Wanneer ik uitgeraast ben merk ik dat mijn kussen gelukkig nog de juiste verhoudingen heeft, Met een diepe zucht laat ik mij in het kussen vallen en begin ik te huilen.Voor de 2de keer vandaag, en de laatste, een half uur later lig ik met betraande wangen te slapen. Mezelf in slaap gehuild...
Wanneer ik wakker word zijn de sporen op mijn gezicht verdwenen. Maar het doet nog altijd zon pijn!
'Tranen drogen gewoon op. Alsof ze er maar even zijn, even om te laten weten dat je je niet goed voelt, En dan gaan ze weg, alsof het daarmee gedaan is.
Maar ze vergeten de pijn in je hart mee te nemen, eigenlijk zijn tranen onzinnig': denk ik wanneer ik mezelf in de spiegel bekijk, mijn gezicht lijkt onbezorgt.
Maar dat ben ik niet. Alles behalve!
Het is Dinsdag,ik heb nog een hele week voor mij, met tegenzin kleed ik me om en ga ik ontbijten.
Mam praat vrolijk, haar woorden kennen geen rem. Ik erger me aan de gelukkige, verlichte toon waarmee ze praat, bijna wil ik schreeuwen of het haar allemaal niets uitmaakt.
Maar ik beheers me.
"dag mam ik ga" onderbreek ik haar, ik kan niet anders als ik op tijd naar school wil. Zonder haar antwoord af te wachten sta ik op en loop ik naar de deur
"ik ga nog met An door de winkelstraat, ik ben dus later terug!" roep ik nog, dan gooi ik de deur toe en fiets naar school.
en?
Laatst bijgewerkt door Ayasha op 17-12-04 22:35, in het totaal 3 keer bewerkt
- Ayasha
- Blogger
-
- Berichten: 59788
- Geregistreerd: 24-02-04
Geplaatst door de TopicStarter : 17-12-04 22:27
Eve_lien schreef:En.. het verhaal is mooi! Alleen.. teveel puntjes ertussen. geen hoofdletters op de juiste plaats. . . Als je de interpunctie verandert, is het een mooi verhaal!
ben het nu aan het nalezen en sommige zinnen die een beetje verkeert opgebouwd waren veranderd
- Ayasha
- Blogger
-
- Berichten: 59788
- Geregistreerd: 24-02-04
Geplaatst door de TopicStarter : 18-12-04 01:17
daantjuhhh schreef:mij komt t ook bekend voor, maar alleen zijn mijn ouders uiteindelijk toch bij elkaar gebleven en het gaat nu goed tussen hun..
maar erg mooi geschreven, alsof je t zelf hebt meegemaakt...
ik heb het ergens ook meegemaakt.alleen een beetje onbewust.
ik was vier. Dus ik weet er niet meer zoveel van. Maar ik probeer me voor te stellen hoe ik nu zou reageren.
- Kikka
-
- Berichten: 4722
- Geregistreerd: 18-12-03
- Woonplaats: Overijssel
Pagina 1 van de 1