Bokt.nl

Citaat:

De hete stralen van de douche voelden heerlijk op mijn verkleumde lichaam, ondanks de vage muffe geur van het water. De hele dag door deze enorme stad slenteren bij deze tempraturen en de strenge, snijdende wind, die er stond was helaas niet echt aangenaam. Maar omdat we maar drie dagen in St.Petersburg zou blijven, waren we vastbesloten zoveel mogelijk te zien en lieten ons daarbij niet tegenhouden door een beetje kou. Tegen de tijd dat ik de douche uitdraaide tintelde mijn hele lichaam, ik greep mn handdoek en droogde me grondig af. Ik sloeg de handdoek stevig om mn middel, schoof mn speciaal voor deze gelegenheden gekochte slippers aan en stapte uit de douche. Nu nog op mn kamer zien te komen, door de schemerige gang in het hostel. Gelukkig was de nogal norse bewaker, die hier dag en nacht de gang leek te patrouilleren, nergens tegen.
Op onze gedeelde kamer lagen mn twee vriendinnen, Sara en Ilze op hun bedden nog na te puffen van onze intensieve verkenning van de stad. Het laatste daglicht schemerde naar binnen door de vuile gordijnen, die langzaam bewogen door de tocht die langs de gammele kozijnen naar binnen kwam. Ik zocht in mijn toch weer te volle tas naar iets om aan te trekken en Sara en Ilze besloten ook maar eens gebruik te maken van onze riante douche voorzieningen in het hostel. Ik kleedde me langzaam aan en stond net mn natte haar te borstelen, toen Sara en Ilze de kamer in stormden, wanhopig hun handoeken vastklemmend. Achter de deur hoorde ik nog hoe de bewaker zijn scheldpartij in het russisch beeindigde. Mijn twee vriendinnen hadden schijnbaar een aanvaring gehad met onze altijd gezellige bewaker, de reden bleef echter onduidelijk.
Toen we allemaal aangekleed waren, besloot ik maar eens bij onze Finse buurjongens aan te kloppen om te zien wat er vanavond op het programma stond. Kimi opende met een slaperig gezicht te deur en liet me binnen, de andere vier jongens lagen nog wat te luieren op hun bed en het zag er niet naar uit dat er snel beweging in de zaak zou komen. Kimi stelde voor om alvast even naar de slijterij te lopen, een paar straten verder, om wat bier en wodka te halen. Mijn vriendinnen hadden zich ondertussen bij de andere vier op het bed laten vallen en waren al druk in gesprek geraakt. Dus verzamelde ik wat geld bij iedereen en zo vertrok ik met Kimi op onze missie. De zon was ondertussen onder gegaan en de schijnbaar nooit afnemende ijzige wind zorgde dat het gevoel in mn gezicht langzaam verdween. Kimi dook wat dieper in zn windjack en zo wandelden we de straat af.
De buurt waarin ons hostel zich bevond was zelfs voor Russische standaarden niet echt goed te noemen, veel gebouwen waren vervallen en er waren niet veel mensen op straat. Ik voelde me niet echt op mn gemak, ik had het gevoel dat ik van alle kanten in de gaten werd gehouden. Kimi moest dat gevoeld hebben en sloeg een arm om me heen, wat me iets zekerder maakte. Met iemand van zijn postuur om me te beschermen kon er niet veel mis gaan dacht ik.

Citaat:

Gelukkig bereikten we de drankhandel snel, binnen was het aangenaam warm en er waren aardig wat mensen binnen. Kimi bekommerde zich om het bier en ik zou op zoek gaan naar de goedkoopste wodka. Ik slenterde de winkel rond op zoek naar de wodka, die ik al snel had gevonden. Natuurlijk waren er rekken vol met verschillende soorten en merken, dat was wel te verwachten in Rusland. Ik stond net bij een rek aan het raam prijzen van wodka te vergelijken, toen een vreemd gevoel me bekroop. Een ijzig koude windvlaag deed de haren in mn nek rechtovereind staan. Ik wist niet waar dit gevoel vandaan kwam en ik draaide me om, Kimi stond nog altijd bier uit te zoeken aan de andere kant van de winkel en keek niet op of om. Ik zag niks bijzonders en draaide me weer terug om naar het wodka rek, toen ik achter de rijen wodka een paar rode ogen zag oplichten. Mijn mond werd droog en mn hart leek er even mee op te houden. Het leek wel een scene uit een verdomd slechte horrorfilm Ik deinsde achteruit en stootte tegen een rek bierblikken, ik viel en kreeg een bende bierblikjes over me heen. Meteen kwam een van de winkelbedienden aangerend en stortte een stroom niet al te vriendelijk klinkend russisch over me uit. Kimi was inmiddels ook aan komen rennen en hielp me uit de stapel bierblikjes. Mijn knieen knikten en ik beefde over mn hele lichaam, ik staarde naar de plek waar ik de ogen had gezien, maar natuurlijk was er niets vreemds te zien. De winkelbediende was inmiddels mopperend begonnen met het opruimen van de rommel die ik had gemaakt. Kimi keek me bezorgd aan en vroeg wat er gebeurd was, ik wist niet wat ik moest antwoorden. Want wat had ik nu gezien? Was mn fantasie weer op hol geslagen? Ik was er niet zeker van wat ik gezien had en daarbij: wie zou me geloven? dus ik antwoordde dat ik af en toe onhandig was en gewoon gestruikeld was. Kimi leek mijn verklaring niet helemaal te geloven, maar liet het er gelukig bij zitten en ging, na mij nog een paar keer gevraagd te hebben of alles echt goed was, terug naar zijn “zware” taak
Kimi was al snel klaar met het uitzoeken van het bier en besloot mij een handje te helpen met de wodka. Al snel hadden we 4 liter flessen wodka gevonden die omgerekend nog geen 2 euro per fles kostten. Nu alleen nog iets om het mee te mixen, sinaasappelsap bleek niet te vinden in de winkel, dus besloot ik maar ijsthee mee te nemen, dat zou ook wel lukken. We rekenden af, pakten alles in en begonnen weer aan onze wandeling terug naar het hostel.
Ik wist dat ik me aanstelde en dat mn verbeelding waarschijnlijk gewoon een loopje met me had genomen, maar ik was het incident in de drankhandel nog lang niet vergeten, en de hele weg naar huis bleef ik om me heen kijken of ik iets ‘verdachts’ zag, maar zag niets wat de gloeiende rode ogen die ik achter de ruit had gezien kon verklaren. In het hostel werden we met open armen, nou ja wij, vooral de drank dan, ontvangen. De heren begonnen aan de blikken bier en wij waagden ons aan de wodka met ijsthee, wat verassend goed smaakte. Na een uurtje of twee begon iedereen behoorlijk los te komen en iedereen was druk in gesprek. Ik zat op een bed met Kimi en was verwikkeld in een behoorlijk diep gesprek, hij was stiekem toch wel leuk. Niet meteen het type waar ik op af zou stappen in een kroeg, maar als je hem eenmaal een beetje beter kende, bleek het een heel spontane jongen, met een flinke dosis humor.
Opeens een flinke roffel op de deur, iedereen was meteen stil en we keken elkaar aan. Ik stond langzaam op en liep naar de deur, toen ik de deur opende werd ik aan de kant geduwd door de bewaker, die schijnbaar de hulp had ingeroepen van zn tweeling broer. Het leek wel of ik dubbel zag. Er werd weer een stroom russisch op ons afgevuurd, maar wij keken hen niet begrijpend aan en uiteindelijk gromde een van hen: “Silence!”. En daarmee verlieten ze de kamer weer en trokken de deur achter zich dicht. Het bleef even stil en we keken elkaar aan, en begonnen met zn allen te proesten van het lachen. Toen we wat bedaard waren opperde Sara dat we misschien beter naar een kroeg konden gaan om verdere problemen in ons toch al zo gastvrije hostel te voorkomen. Ik haalde mn gsm uit mn kamer en wilde Olga bellen, een russisch meisje wat ook op uitwisseling was in Finland en met ons naar St.Petersburg was gekomen, om ons rond te leiden. Helaas, geen gehoor, maar Kimi wist dat nog een aantal Finse meisjes naar een of andere kroeg annex club zouden gaan en belde een van hen op. Bingo, zij hadden een geschikte kroeg gevonden en ze gaven ons de naam van de kroeg, maar wistten ons helaas niet te vertellen hoe we daar zouden moeten komen.
We kleedden ons weer warm aan en begaven ons de straat op, maar wat nu? We hadden een naam, maar St.Petersburg is ontzettend groot. Jarkko, een van de Finse jongens, was eerder in de stad geweest en wist hoe het plaatselijke ‘taxi-systeem’ werkte. Hij staptte de straat op en stak zn hand op. Al snel stopten er twee lada’s voor onze neus en na wat engels en russisch gebrabbel en gewapper met roebels, zouden deze twee ons naar de plaats van bestemming brengen. Het waren de geen officiele taxi’s en de rit was nogal wild, maar we kwamen zonder kleerscheuren aan in een zonodig nog slechter deel van de stad.
De ingang van de club voorspelde al niet veel goeds, een metaal detector en een aantal gevaarlijk uitziende en bovendien gewapende bewakers. Wij dames moesten onze tasjes afgeven, die vervolgens aan een grondig onderzoek werden onderworpen, wat nogal wat gelach van onze kant opleverde, toen de uitsmijters met een rood hoofd een aantal tampons en andere ‘vrouwen’ zaken terug in onze tasjes deponeerden. Wijzelf moesten een voor een door de metaaldetector en werden daarna nog eens gefouilleerd, onze paspoorten werden aan alle kanten bekeken en na een flink bedrag te hebben betaald mochten we dan toch naar binnen. Onze jassen lieten we achter in de garderobe en via een lange trap naar beneden kwamen we dan eindelijk in de club. Het interieur was op zn minst opmerkelijk te noemen, het was nog het best te omschrijven als een grot met allerlei kettingen en andere dubieuze artikelen als decoratie. In het midden van de ruimte was er een soort van podium met een paal erop, ik kon wel raden wat daar de bedoeling van was. Rond het podium was de dansvloer en daaromheen stonden een aantal tafeltjes waar her en der wat mensen aan zaten te praten. Kimi nam me mee naar een van de lege tafeltjes en ik nam plaats. Vervolgens liep hij naar de bar om wat te drinken te bestellen voor ons. Ik keek rond en het viel me op, dat ondanks de paal en het podium er toch veel vrouwen binnen waren. Het merendeel ook nog eens van de categorie om een minderwaardigheids complex van te krijgen, zoals de meeste russische jonge vrouwen eigenlijk. Mijn vriendinnen hadden de dansvloer ontdekt en vermaakten zich prima met de andere vier Finse jongens. De Finse meiden die er hadden moeten zijn, kon ik overigens nergens ontdekken.
Kimi kwam weer terug met twee halve liters bier, met een grote grijns op zn gezicht. Met een zwier zette hij een van de twee glazen voor mn neus en verklaarde dat de halve liters nog geen euro kostten. De aanblik van het bier, maakte me eigenlijk al ziek, maar ik waagde me er toch maar aan. We zetten ons gesprek van eerder op de avond voort en ondertussen keek ik rustig de club rond. Op het podium verscheen zo nu en dan een striptease danseres, die haar uiterste best deed, maar Kimi leek er niet echt acht op te slaan en ratelde vrolijk door.

Citaat:

Na een tijdje wat gekletst te hebben kwamen Ilze en Sara op me af gestormd en sleurden me zowat van mn stoel naar de dansvloer. Ik haalde mn schouders op en glimlachtte veronschuldigend naar Kimi en liet me meeslepen naar de dansvloer. De alcohol die ik die avond had wegewerkt was niet echt bevorderlijk voor mn dansprestaties. Sara en Ilze hadden beiden ook genoeg op en ook zij waren niet echt de sterren van de dansvloer, maar we hadden lol en niemand kende ons, dus bleven we staan waar we stonden. Na een tijdje gedanst en gewankeld te hebben kreeg ik het gevoel bekeken te worden, maar hoe ik ook mijn best deed, ik kon niemand ontdekken, totdat uiteindelijk mijn ook viel op een man aan het einde van de bar. Hij had een opvallend knap gezicht, met ongewoon lichte ogen en vreemd zilverachtig lang haar, hoewel hij me geen dag ouder dan 30 leek. Zelfs toen ik duidelijk liet merken dat ik door had dat hij me zat te bekijken, wendde hij zijn blik niet af en bleef me aanstaren. Ik voelde me nogal ongemakkelijk onder zijn blik en verplaatste me zo dat ik hem niet hoefde aan te kijken.
Uiteidenlijk leek het me toch verstandig het dansen voor gezien te houden en keerde terug naar mijn tafeltje en Kimi, die ondertussen een nieuw glas bier had gehaald en druk in gesprek was met een van zijn vrienden. Ik liet me nogal oncharmant op een stoel vallen en stak op mn gemak een sigaret op. Terwijl ik veinsde te luisteren naar de twee heren aan mn tafel liet ik mn blik nog een langs de bar afdwalen. De vreemde verschijning zat nog steeds aan de bar, maar keek niet langer in mijn richting, wat mij de tijd gaf om mijn ogen nog eens goed de kost te geven. Hij was op een vreemde manier aantrekkelijk, hij was zover ik kon zien redelijk lang en redelijk atletisch gebouwd. Maar het waren vooral zijn ogen die me fascineerden, op het eerste gezicht was het een beetje akelig, de kleur leek mij erg onnatuurlijk, maar hoe langer ik keek hoe aantrekkelijker ik het vond. Opeens keek hij me weer recht aan, ik realiseerde me dat ik had zitten staren en wendde snel mijn blik af.

Citaat:

Ik probeerde het gesprek dat aan mijn tafel gaande was weer te volgen, maar mijn kennis van de Finse taal was te minimaal om er ook maar een touw aan vast te kunnen knopen. Na een tijdje had ik er genoeg van en stond op om een glas water te bestellen aan de bar. Ik ging op een barkruk zitten en probeerde te bestellen, pas na een goede vijf pogingen had ik het barmeisje duidelijk gemaakt wat ik wilde. Even later werd er werd een glas water voor me neer gezet, maar voordat ik het geld uit mn portemonnee had gevist, werd er al voor me betaald door iemand achter me. Ik ritste mn tas weer dicht en draaide me om, om te zien wie er dacht dat ik niet voor mezelf kon betalen.
Ik staarde recht in de staalgrijze ogen van de vreemdeling die ik eerder aan de bar had opgemerkt. Hij glimlachte naar me en haalde zijn schouders op, ik nam mn glas water van de bar en hoopte dat hij wat zou zeggen. Van dichtbij bleek hij nog aantrekkelijker en ik kon mn ogen niet van hem afhouden. Hij boog zich naar me toe en zei iets in het Russisch tegen me, ik zuchtte eens diep. Dat zal je nu altijd hebben, kom je de man van de dromen tegen, spreekt hij in een taal die je niet verstaat. Ik waagde toch maar een poging en vroeg: “English?”, zijn gezicht klaarde op. “Yes, I do speak English, I thought you were Russian, which kinda worried me, because my Russian is not that good.” Ik grinnikte. “You should hear my Russian.”
We raakten aan de praat en ik kwam erachter dat hij Morgan heette, van origine Amerikaans was en in St.Petersburg was voor zaken. Ik vertelde hem dat ik Nederlandse was en deelnam aan een uitwisselings programma met Finland, wat grenst aan Rusland en daarom een bezoekje aan St. Petersburg natuurlijk niet kon overslaan.
Zo verstreek een hele tijd, hij had een aangename stem en kon erg boeiend vertellen over plaatsen waar hij overal was geweest. Hij bestelde nog een aantal drankjes voor me en alles begon aardig te draaien. Ik wierp een blik op mn horloge en zag dat het al 5 uur was, ik zat hier al twee uur aan de bar! Ik tuurde in de richting van de dansvloer, geen bekenden daar.... de tafeltjes rondom waren zo goed als leeg... ook niemand. Langzaam voelde ik de paniek opkomen, ik sprong van mn kruk en veronschuldigde me bij Morgan. Ik maakte een rondje door de club, maar kon niemand ontdekken. Ik strompelde terug naar de bar, de paniek nu gierend door mn lijf. Hadden ze me nu echt gewoon vergeten? Dat kon toch niet?

Citaat:

Morgan keek me bezorgd aan vroeg me wat eraan scheelde, met trillende stem vertelde ik hem dat ik iedereen kwijt was. Hij glimlachtte naar me en stelde voor om me naar huis, oftewel het hostel te brengen. Ik twijfelde, hoe goed kende ik deze hem? Maar mn andere keus was niet veel beter: alleen thuis zien te komen door de donkere straten van de stad. Ik bekeek het overgebleven stapeltje bankbiljetten in mn portemonnee en kwam al snel tot de conclusie dat ik ermee niet ver zou komen in een taxi. En wilde ik wel bij een of andere duistere Russische chauffeur in een Lada stappen? Mijn keuze was nogal beperkt en het aanbod van Morgan aannemen was bij verre het aantrekkelijkst. Ik keek hem aan en probeerde te bepalen wat zijn bedoelingen waren, hij keek me vriendelijk aan en zei: “It’s your call, I know you barely know me, but I promise I will just drive you to the hostel and I mean you no harm. I really wouldn’t like you to go home alone at this time of the night; these parts of the city aren’t safe now.” Ik slikte, maar uiteindelijk stemde ik toe.
Een paar minuten later, hield hij mijn jas voor me op en ik vroeg me af waarom hij geen jas bij zich had. Buiten was het niet echt warm te noemen. Toen ik ernaar vroeg, haalde hij zijn schouders op en zei dat hij niet zoveel last had van de kou en dat het niet ver was naar zijn auto. Het was inderdaad niet ver naar zijn auto, en wat voor een auto! Het bleek uiteindelijk een huurauto te zijn, maar ook een nieuwe BMW kon niet goedkoop zijn om te huren. Ik liet me in het zachte leer van de stoelden zinken, Morgan startte de motor en in een wip stoptten we voor het hostel. Ik ontspande een beetje, de hele rit had ik me toch wel zorgen gemaakt of dit niet een ontzettend slecht idee was, daarbij moest ik ook zien te voorkomen dat ik niet echt ziek werd. Auto’s en drank gingen nu eenmaal niet goed samen bij mij.

Citaat:

Ik wist niet goed wat ik nu moest doen, ik keek hem aan en bedankte hem en veronschuldigde me voor het feit dat hij me thuis had moeten brengen. Het was duidelijk dat hij ook niet goed wist wat hij met de situatie aan moest en er viel een stilte. Uiteindelijk vroeg hij zacht: “Can I see you again?” Mijn hart sloeg over, wilde dit knap exemplaar van het andere geslacht mij nog eens zien? Ik knikte. “Yes, that would be nice.” Wist ik uit te brengen. “Nice?” verdorie dat zou ‘great’ of ‘fantastic’ zijn, maar ik weet alleen maar ‘nice’ uit te brengen.
“I’ll send you a message tomorrow, and maybe we can meet tomorrow evening?” ik stamelde: “sure, you can have my number” Ik haalde een pen uit mn tas en ging op zoek naar iets om op te schrijven. Al snel vond ik een oud bonnetje waar ik snel mn nummer op krabbelde. Ik gaf het aan hem en wilde uitstappen.
Voor dat ik het wist nam hij me zachtjes bij mn arm en hield me tegen, ik draaide me weer naar hem toe. Hij boog zich naar me toe en kustte me zacht op mn mond. Toen liet hij me los en ik staptte verdwaasd uit, en wankelde naar de deur. Bij de deur aangekomen draaide ik me om, maar de auto was al verdwenen. Ik was in de zevende hemel en was waarschijnlijk in tijden niet zo dronken geweest. Ik strompelde langzaam de trap en realiseerde me toen, dat Ilze en Sara de sleutel hadden en me zonder iets zeggen alleen hadden gelaten in de club. Mijn gevoel van blijdschap maakte plaats voor kwaadheid.